กับวันนี้ ที่ไม่มีแม่ ความทรงจำที่เดินผ่านกาลเวลาที่ผันผ่านมานานมาก จนจำไม่ได้ว่า ครั้งสุดท้ายที่ได้กอดแม่ นานแค่ไหนมาแล้ว รู้แต่ว่า วัฒนธรรมชาวเอเชียส่วนมาก ที่ถ่ายทอดสะสมกันมา มักสอนให้เราไม่สามารถแสดงออกถึงความรักอย่างเปิดเผย แม้แต่ในครอบครัว การบอกรัก การแสดงออกถึงความเอื้ออาทรของผู้ใหญ่ จึงมักแสดงออกมาด้วยการบ่น การประชดประชัน หากเห็นอะไรไม่ถูกต้อง แต่เมื่อทำดี กลับไม่มีการโอบกอดกัน การชมกัน ไม่มีคำว่า เก่งจัง ในทางกลับกัน เด็ก หรือลูกเอง ก็ไม่ชินกับการบอกรักผู้ใหญ่ หรือพ่อแม่ หากกลับนิ่งเฉย ยิ่งพอโตเป็นหนุ่มเป็นสาว คำว่า "ลูกแหง่" "ไอ้ขี้อ้อน ขี้ประจบ" กลับทิ่มแทงความรู้สึกทำให้ไม่กล้าแสดงออก จึงเกิด ความห่างเหินในครอบครัวที่ไม่ได้พูดคุย ที่มีผลให้ ความคิดพลอยเหินห่างไปด้วย สุดท้าย เราเองก็จำไม่ได้ว่า ได้กอดแม่ ได้บอกรักแม่ ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ รู้แต่ว่า วันนี้ ทำได้แค่กอดรูปแม่ แล้วคุณหล่ะ วันนี้บอกรักแม่ตัวเอง กอดแม่ตัวเองบ้างมั้ย หรือจะรอจนถึงวันนั้น วันที่ไม่มีแม่ให้กอด เคยกอดแล้วก็กราบเท้าแม่แล้วค่ะ...ตอนนี้ไม่มีแม่ให้กอดแล้วค่ะ...แต่ยังระลึกถึงท่านเสมอค่ะ...
โดย: vlovethai วันที่: 22 กันยายน 2550 เวลา:0:08:35 น.
|
vishnu
Rss Feed ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Blog ส่วนตัว เพื่อเผยแพร่สาระดีๆ แก่พี่ เพื่อน น้อง และลูก(ศิษย์) ตอนนี้เพิ่งเริ่มต้น หากท่านใดมีคำแนะนำดีๆ Comment มาได้ใน About me ครับ แล้วจะพยายามทำให้เกิดประโยชน์มากที่สุด สำหรับ เรื่องดีๆ ที่น่าอ่าน Blog ที่ไม่มีชื่อผมและวันเขียนลงท้ายไว้ แปลว่าหยิบมาจากที่อื่นนะครับ ต้องการสืบค้นข้อมูล เชิญได้ที่นี่ครับ Group Blog
All Blog |
||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |