คนเรารู้จักโลกและชีวิตไม่เท่ากัน
บาง
คนมองโลกในแง่ดี (มาก)
ขณะที่บางคนเห็นเฉพาะความมืดหม่นของชีวิต
การ
มองและการเห็นดังกล่าวไม่ได้มาจากสายตา
หากเกิดจากความรู้สึกนึกคิด
ซึ่งเป็นเรื่องภายใน
คนเรามีพลังในการเผชิญกับแรงเสียดทานในชีวิต
ไม่เท่ากัน
บางคนสิ้นหวังง่ายและบางคนสิ้นหวังยาก
แต่การมี
ชีวิตอยู่บนโลกจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องไม่หมดหวังง่าย ๆ
การสร้าง
ความหวังนั้นบางทีก็คล้าย ๆ การหลอกตัวเองอย่างแนบเนียน
เพราะถ้า
ไม่แนบเนียนเราจะไม่เชื่อเรื่องความหวังหรืออาจเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
ทั้ง
สองสิ่งไม่ก่อประโยชน์ใด ๆ เลย...
ความสมหวัง...ความผิดหวัง
การ
มีความหวัง...การหมดหวัง
การสู้...การยอมแพ้
ความเบิกบานใจ
...ความหดหู่ใจ
คือสองฝั่งในชีวิตที่คนเราต้องเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย
สำหรับคนที่ไม่สู้ก็ไม่ค่อยจะมีหวัง...และเมื่อหมดหวังเราก็จะ
รู้สึกหดหู่ใจ...
ผู้คนไม่สามารถสมหวังได้ตลอดเวลา...แต่เราเลือก
ที่จะมีความหวังอย่างต่อเนื่องได้
หรือถ้าเลือกไม่ได้ก็อย่าสิ้น
หวังแบบยืดเยื้อยาวนาน
ผลข้างเคียงของการสิ้นหวังจะทำให้เราหมด
เรี่ยวแรง...ขาดแรงบัลดาลใจ ไร้ชีวิตชีวา...
เป็นการง่ายมากในการ
บอกว่า... "จงมีความหวัง"...
แต่ค่อนข้างยากในการทำให้ได้เช่นนั้น
จริง ๆ ...
การมีความหวังต้องอาศัยพลัง...และความอดทนมากพอสมควร...
หลังจากออกแรง "หวัง" และสู้ทน "หวัง" แล้วอาจจะไม่สมหวังก็ได้
เพราะ
การมีหวังและการสมหวังไม่ใช่เรื่องเดียวกัน...
มันเป็นเพียงแค่
เรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง..
สำหรับการมีความหวังนั้น
...แม้มันจะไม่มีสิ่งที่ดีกว่ารออยู่จริง
แต่การหวังว่าเรื่องต่าง ๆ
จะไม่เลวร้ายเกินไปกว่าเดิม...
ก็ถือว่าเป็นความหวังชนิดหนึ่ง
เหมือนกัน...
"ความใฝ่ฝัน...ไม่เคยหยุดยั้ง" โดย...โยชิดะ เคนโกะ
แหล่งที่มาจากทำดีดอทเน็ต(ป้าแก้ว)
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
