ความ
หวังทำให้หัวใจอบอุ่น.....แต่ความคาดหวังกลับทำให้ชีวิตร้อนรนดังนั้นการที่
เราจะคาดหวังให้ใครคนนั้นเป็นอย่างนั้น...ให้คนนี้เป็นอย่างนี้จึงเป็น
เรื่องที่ลำบาก ต่อการมีชีวิตกับความคาดหวัง
บ่อยครั้งที่คนเรารู้สึกผิดกับหลายๆอย่างที่ได้ทำลงไป
บ่อยครั้งที่เราอยากแก้ตัวใหม่ อยากที่จะย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีต
นั่นก็เพราะตัวของเราเองยังไม่ดีอย่างที่เราคิดนั่นเอง
แล้วเราจะไปหวังให้คนอื่นๆเป็นได้ดังใจของเราได้อย่างไร
การที่เรา
คบใครสักคนต้องใช้เวลามหาศาล....เวลาเช่นนั้นจึงมาแบ่งชีวิตของเราจากโลกที่
เราเคยมีโอกาส
ทำสิ่งต่างๆตามอำเภอใจออกไป..เฉกเช่นการวาดรูปภาพด้วยสีน้ำมัน
ต้องอาศัยพู่กันหลายขนาด อาจต้องใช้สีหลายประเภท ต้องมีการลบ การแก้ไข
วาดใหม่อยู่หลายครั้งหลายครา
แม้กระนั้นภาพที่ปรากฎออกมา
อาจไม่เป็นเหมือนที่เราฝันไว้ก็ได้
แต่การวาดรูปดังกล่าว...อย่างน้อยก็ควรจะต้องมีอะไรสักอย่าง
ที่ไปในทิศทางเดียวกันบ้าง เช่นโทนสี ถึงจะไม่ใช่โทนเดียวกัน
แต่ก็ไม่ควรขัดแย้งกันจนดูผิดไปจากความตั้งใจ
ดังนั้นถ้าจะเปรียบ
กับการคบหาสมาคมกันแล้ว แม้ไม่จำเป็นจะต้องเหมือนกันทุกอย่าง
แต่ก็ไม่ควรที่จะต่างกันไปทุกเรื่อง
หากแม้คนที่เราคบ
บางคนไม่ได้เป็นและไม่ใช่อย่างที่เราคิด
ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก...เพราะบางทีก็ต้องปล่อยให้ชีวิตมันได้เรียนรู้บ้าง
ขึ้นชื่อว่าคน มีทั้งดีบ้าง...เลวบ้าง
......ใช่บ้าง..ไม่ใช่บ้าง
จึงไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่เราจะต้องเกิดความปวดร้าวเลย...เพราะจิตใจนั้นมีกลไก
ที่สลับซับซ้อนมีความรู้สึกที่ยากหยั่งถึง
จนแม้แต่ตนเองก็ไม่สามารถบอกอะไรได้ว่า...ตนเองเป็นอะไรไป
ด้วยทุกคนรู้ว่า.... "สิ่งที่เข้าใจยากที่สุด
คือสิ่งที่ไม่มีวันเข้าใจ"....
จิตใจคนเรานั้นอยู่เหนือการควบคุม
...เมื่อสุดความสามารถแล้วก็จงปล่อยมันไป
อย่าเก็บกลุ้มจนเป็นปัญหา....เพราะปัญหานั้นจะจับเราโยนเหวี่ยงเข้าไปขังใน
ห้องมืดทึบอย่างแรง แต่ทว่าพลาดไปก็ไม่จำเป็นต้องตกใจมากมาย
จนเสมือนรีบร้อนหาทางออกมา
หยุดนิ่งๆ
นั่งปรับใจ...ปรับอารมณ์..เสมือนปรับสายตาให้เคยชินสักพัก
การที่เราปลีกตนเองออกมาเงียบๆไม่มีคนรบกวน
ทำให้เรามีเวลาทบทวนอะไรต่างๆมากขึ้น โดยให้กำลังใจตนเองด้วยความจริงว่า..
ห้อง
ทุกห้องในโลกนี้ย่อมมีประตู
แต่เพราะความมืดมีมากจึงทำให้เราหาประตูนั้นยากสักนิด
จงอย่าท้อถอย...แสงสว่างที่ลอดมาจากช่องประตูอาจเลื่อนรางยิ่งนักแต่นั่นก็
เป็นสิ่งเดียวที่จะบอกเราได้ว่า...เรายังมีความหวัง
ด้วยเพราะแสงสว่างเพียงเล็กน้อยนั้นนั่นเอง..
ความจริงที่เราทุกๆคนไม่อาจโต้แย้งได้นั้น
ก็คือ..เราแต่ละคนมีความรักตัวเองเป็นอย่างยิ่ง
มีพุทธภาษิตตรัสไว้ว่า....ทรงตรวจดูไปทั่วทิศทั้งปวงแล้ว
ก็
ทรงพบว่าตนเองนี่แหละเป็นที่รักของตน
เพราะฉะนั้นเมื่อรักตนและมี
ความยึดชีวิตยิ่งอย่างนี้ สิ่งที่ต้องกลัวด้วยกันทั้งนั้นก็คือ...ลัวตาย
เพราะความตายนั้น เป็นสิ่งที่มาเด็ดเอาสิ่งที่รักยิ่งไป
คือมาตัดรอน
ตน...ฆ่าตนนี้เองให้สิ้นไป
หรือหากจะเปรียบชีวิตของคนเราก็เหมือน
ใบไม้...ก็เป็นใบไม้ที่ไม่รู้วันร่วงหล่นของตนเอง
เมื่อถึงเวลาที่ปลิดขั้ว....ก็เพียงปลิดปลิวลงจากกิ่งก้าน
ใบไม้สีน้ำตาลที่ร่วงหล่นตามกาลเวลา ก็ได้ทำหน้าที่ของมันมาแล้วอย่างดี
หน้าที่ที่ได้เคยมอบร่มเงาให้ผู้คนได้พักพิง เคยให้อากาศยามเช้า
และให้ความสดชื่นอวดใบที่สะพรั่งให้ต้นไม้สวยงามและสมบรูณ์ก่อนที่จะปลิด
ปลิวลงสู่พื้นดิน
หลากหลายเหตุผล ที่ทำให้ใบไม้สีเขียวต้องร่วงหล่น
ด้วยเพราะแรงลม
และบางใบก็โดนเด็ดเล่น...จะเห็นได้ว่าทุกอย่างอยู่เหนือการคาดคิด...
และเกินกว่าจะตั้งตัวทัน
เช่นเดียวกับชีวิตของเราทั้งหลายที่ยังมีชีวิตอยู่..ไม่อาจกำหนดวันสุดท้าย
ของตนเองได้
แต่ถึงอย่างไรก็ต้องมีวันสุดท้ายด้วยกันทั่วถ้วน..จึง
ไม่ควรลังเล
ที่จะรอเวลาที่จะทำประโยชน์ให้กับโลก...เพราะโลกไม่มีเวลาให้ใครมากพอ
๏ ๏ อย่ารอถึงวันพรุ่งนี้..
เพราะพรุ่งนี้ไม่เคยมีมา
ถึง
วันนี้เท่านั้น..วันนี้..จงเริ่มต้นเป็นร่มเงา
เป็นที่พัก
พิง เป็นทุกๆอย่างเท่าที่สามารถเป็น
จงเริ่มหยิบยื่นน้ำใจไมตรีให้คนรอบ
ข้าง
คนที
เรารัก คนที่เรารู้จัก..และคนแปลกหน้า เพราะหากถึงเวลาดังเช่นใบไม้ใบนั้น
เราจะได้ไม่ต้องถามว่า....มีอะไรอีกไหมที่เรายังไม่ได้ทำ
เพราะกาลเวลา..ที่นำพาทุกอย่างมาสู่ชีวิต
และก็พร้อมที่จะเอากลับคืนทุกวินาที....จึงควรสะสมคุณค่าแห่งความดีให้มีมาก
ขึ้นในตัวเองเถิด
เพราะขณะที่เราใช้เวลามากขึ้นๆๆ..ชีวิตของเราก็
เหลือน้อยลงทุกที
ถ้าเราไม่สร้างประโยชน์ทิ้งไว้...สักวันชีวิตเราก็จะหายไปจากโลกโดยไม่เหลือ
อะไรเลย.
ด้วยความปรารถนาดีเสมอค่ะ
พี่
ดอกแก้ว
๒๖ พค. ๒๕๕๓
ลานธรรมจักร
| 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
