เมื่อนานมาแล้ว ... มีต้นหญ้ากับนาฬิกาเรือนหนึ่ง
เค้าทั้ง
สองเป็นเพื่อนกัน.... ทุกวันเวลาที่ผ่านไป
นาฬิกาไม่เคยคิดถึงอะไรใน
ข้างหน้าเลย...
เพราะตัวเค้าเป็นผู้ทำให้กาลเวลาแปรผันไป...
เวลา
ที่ผ่านไป จากวันเป็น เดือน จากเดือนเป็น ปี...
"ความชรา"
ได้เข้าครอบครองต้นหญ้าในที่สุด..
นาฬิกาผู้คุมเวลา
..อยากจะหยุดเวลาตรงนั้นลง..
เค้าอยากจะย้อนเวลากลับไป...
เพื่อจะได้อยู่ด้วยกัน..
แต่มันไม่ได้มีทางเป็นไปได้...
ทุกสรรพสิ่งไม่ได้อยู่นิ่ง..
กาลเวลาไม่ได้รอใครเลย ...
และก็ไม่ได้หยุดนิ่ง หรือ ย้อนกลับไปได้
ต้นหญ้านั้นได้เข้าใจเรื่องนี้
ตั้งนานแล้ว... เค้ายิ้มพร้อมกับพูดว่า
..นาฬิกา เอ๋ย สิ่งที่เราเป็นนั้น
ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรือใครเลย...
หากนานกว่านี้...เราอาจจะไม่มีความ
สุขก็เป็นได้...
ทุกสิ่งทุกอย่างได้กำหนดไว้อย่างนั้น ...เรามาใช้
"ช่วงเวลาสุดท้าย"
ให้ได้ความสุขที่สุดกันเถอะ...
ทั้ง
รอยยิ้ม และ คำพูดได้ซึมซับไปใน ความรู้สึกของนาฬิกา ...
นับจาก
นั้นไม่นาน ต้นหญ้าก็สูญสลายไป
เหลือแค่เพียงความทรงจำในกาลเวลาที่เลย
ผ่านไป...
จนทุกวันนี้ นาฬิกาเรือนนั้น ไม่ได้อยู่อีกต่อไป...
การสูญสลายไม่ใช่ความโศกเศร้า...
แต่อาจจะเป็นความยินดี...
คุณได้ฟังเรื่องนี้แล้วลองหันมาคิด
กลับมาคิดที่ตัวของตัวเอง
คุณกำลังเสียใจเพราะ การกระทำอะไรรึเปล่า....
| 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
