หลูเซิงเป็นชายหนุ่มยากจน
วัน
หนึ่งหลูเซิงมีธุระจะไปที่เมืองหันตัน
ตลอดทางเดินบ้างหยุดบ้างจนใกล้ค่ำมาถึงตำบลหนึ่ง
เห็นมีโรงแรมจึงคิดจะพักสักคืน พรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ โรงแรมนี้เล็กมาก
มีห้องพักเพียง 2 ห้อง คืนนั้นนอกจากหลูเซิงแล้ว
อีกห้องก็มีคนพักชื่อนักพรตหลี่ หลูเซิงนอนเล่นอยู่บนเตียง
หวนรำลึกถึงชีวิตอันระหกระเหินของตน แล้วทอดถอนใจกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ
นักพรตหลี่ที่พักอยู่ห้องติดกันได้ยินเสียงถอนใจก็รู้ว่าเขาต้องมีเรื่อง
ทุกข์ใจ จึงลุกขึ้นมาที่ห้องเขาแล้วกล่าวว่า
“ลุงได้ยินเสียงถอนใจ ถ้าเดาไม่ผิดเธอคงมีเรื่องไม่สมหวังกระมัง
บอกลุงได้ไหม เพื่อจะช่วยแก้ไขอะไรได้บ้าง” หลูเซิงเห็น
นักพรตลักษณะท่าทางใจดี มีเมตตา จึงเล่าถึงความเป็นมาของตนอย่างคร่าวๆ
นักพรตฟังแล้วก็ปลอบใจว่า
“คนเราอยากดีมีจนล้วนถูกกำหนดมาแล้วทั้งสิ้น
อย่าคิดมากไปเลย”
แล้วก็ล้วงหมอนใบหนึ่งจากในย่ามส่งให้หลูเซิงแล้วว่า “เธอเอาหมอนนี้ไปหนุนนอน จากนั้นทุกอย่างก็จะสมหวังเอง” “ขอบคุณท่านลุงที่สงเคราะห์”
ว่าแล้วชายหนุ่มก็ลุกขึ้นมาส่งนักพรตที่ประตู
ขณะนั้นเจ้าของโรงแรมกำลังนึ่งข้าวเหนียวอยู่
หลูเซิงเดินมาส่งนักพรตที่ประตูแล้วก็ขึ้นนอนบนเตียงโดยเอาหมอนที่นักพรตมอบ
ให้หนุนที่ศีรษะ เนื่องจากเหนื่อยล้าจากการเดินทาง
พอหัวถึงหมอนก็นอนหลับทันที
เขาฝัน
ว่าได้ไปที่เมืองหนึ่ง
มีเศรษฐีคนหนึ่งเกิดพึงพอใจ
จึงยกบุตรีแสนสวยให้เป็นภรรยาพร้อมกับทรัพย์สินติดมาอีกมากมาย
ภรรยาของเขานอกจากสวยแล้วยังเป็นแม่ศรีเรือนที่เฉลียวฉลาด
หลังแต่งงานภรรยาได้เอาทรัพย์สิน ช่วยเขาสร้างฐานะจนร่ำรวย
และให้กำเนิดบุตรชายหญิงที่ฉลาด และน่ารักอีกหลายคน
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
บุตร
ชายหญิงต่างเติบโตเป็นผู้ใหญ่และแต่งงานมีครอบครัว
หลังจากนั้นก็ได้ลูกอีกหลาย คน ธุรกิจของเขาราบรื่นตลอดมาจนมีฐานะมั่งคั่ง
มีความเป็นอยู่สุขสมบูรณ์ มีลูกหลานเต็มบ้านซึ่งทุกคนล้วนแต่กตัญญูต่อเขา
บัดนี้ก็อายุมากแล้ว
เขาจึงมอบ
ธุรกิจทุกอย่างให้ลูกชายดูแล ตนเองและภรรยาก็พักผ่อนอยู่ในบ้านเล่นกับหลานๆ
จนกระทั่งอายุ 80 ปีก็ถึงแก่กรรมอย่างสงบ
เขาตื่นขึ้นด้วยความสุข สดชื่น สมหวัง
พลัน
จมูกได้กลิ่นหอมจากข้าวเหนียวที่กำลังนึ่งอยู่ยังไม่ทันสุก
เมื่อครู่นี้ลูกเมีย ความมั่งมีศรีสุข ที่แท้เป็นเพียงความฝันเท่านั้น
ดูเหมือนเขาจะรู้สึกเสียดาย
นักพรตหลี่ที่อยู่ห้องติดกัน
เหมือนจะรู้ว่าเขาตื่นจึงมาปรากฏตัวที่ห้องของเขาและกล่าวว่า “พ่อหนุ่มปลงเสียเถิด ชีวิตคนเราผ่านไปรวดเร็วแค่นี้เอง
ความมั่งมีศรีสุขดั่งเมฆหมอกที่ผ่านสายตา แผลบเดียวก็หายไป
มีอะไรที่น่าอิจฉา น่าแสวงหาเล่า ไฉนต้องไปสนใจกับลาภยศสรรเสริญอันจอมปลอม”
หลูเซิงได้ผ่านความฝันนี้
ทั้งได้รับการชี้แนะจากนักพรตทำให้รู้แจ้งถึงสัจธรรมแห่งชีวิต
ลูกรักเมียขวัญไม่ต่างอะไรกับภาพมายาฉากหนึ่ง แป็บเดียวก็หายไป
ซึ่งไม่ควรค่าแก่การรักอาลัย เหตุนี้ชายหนุ่มจึงปลงได้ในที่สุด
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
