โรคแพนิค

          
พบบ่อยในวัยผู้ใหญ่ตอนต้น ทำให้ความสามารถในการประกอบอาชีพลดลง
และความสัมพันธ์กับบุคคลใกล้ชิด ตึงเครียดมากขึ้น
ผู้ป่วยมักคิดว่าตนเองเป็นโรคหัวใจหรือ โรคร้ายแรง เวียนไปพบแพทย์บ่อยๆ
ซึ่งการตรวจร่างกายและการทดสอบพิเศษจะไม่พบความผิดปกติ

สาเหตุ
มีปัจจัยหลายประการที่อาจ
ประกอบกันทำให้เกิดอาการ เช่น
           1.
ศูนย์ควบคุมการทำงานของสมองและจิตใจเกี่ยวกับความหวาดกลัวไวต่อสิ่งกระตุ้น
มากกว่าปกติ
           2. กรรมพันธุ์ โรคนี้อาจพบได้ในครอบครัวเดียวกัน
          
3. การมีอาการจู่โจมเกิดขึ้นครั้งแรก
อาจมีความสัมพันธ์กับความตึงเครียดในชีวิต โรคทางอายุรกรรม หรือสารยาบางตัว
บางรายอาจไม่มีสิ่งกระตุ้นเหล่านี้เลยและ ถึงแม้ว่า
สิ่งกระตุ้นได้หมดไปแล้วก็ตาม แต่ผู้ป่วยก็ยังคงมีอาการจู่โจมเกิดขึ้นต่อไป

การรักษา
          
ในปัจจุบันวิธีการรักษาที่มีประสิทธิภาพ
คือการรักษาทางยาร่วมกับการดูแลทางด้านจิตใจ ผู้ป่วยจะมีอาการดีขึ้นมาก
จนหายขาดได้้ 7 หรือ 9 ราย ใน 10 ราย โดยอาการดีขึ้น
อย่างเห็นได้ชัดภายหลังเริ่มการรักษาแล้ว 6-8 สัปดาห์
เมื่ออาการดีขึ้นแล้วแพทย์ยังคงให้การรักษาต่อเนื่องอีกอย่างน้อย 6
เดือนเพื่อป้องกันการกำเริบของอาการ การหยุดยา ควร
ปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์ ไม่ควรหยุดยาทันที เพราะจะเกิดอาการของการหยุดยา
หรือมีอาการ เก่ากำเริบ

คำ
แนะนำ สิ่งที่ควรหลีกเลี่ยง

สิ่งที่ควรทำ ออกกำลังกายตามสมควร
ตามความสามารถ

           1. โรคนี้ไม่เป็นอันตรายถึงเสียชีวิต
เหมือนที่ผู้ป่วยมักกลัว
           2.
ควรไปพบแพทย์เพื่อการตรวจวินิจฉัย และรักษา
           3.
ไม่ควรบรรเทาอาการด้วยการเสพสุรา หรือใช้ยานอนหลับ
เพราะอาการอาจรุนแรงขึ้นเมื่อหยุดเสพ
           4. ลดหรืองด กาแฟ ชา
เครื่องดื่มชูกำลังหรือเครื่องดื่มที่มีสารคาเฟอีน ประเภทโคล่าทุกชนิด
          
5. ออกกำลังกายตามสมควรตามความสามารถ
           6. เมื่ออาการต่าง ๆ
ทุเลาแล้ว ควรออกไปเผชิญกับสถานการณ์ที่เคยหวาดกลัว
และลองทำกิจกรรมที่เคยหลีกเลี่ยง โดยเริ่มทีละเล็กน้อยแต่สม่ำเสมอ
          
7. ฝึกเทคนิคการผ่อนคลาย เพื่อลดระดับของความตึงเครียด

การฝึกควบคุมการหายใจเพื่อการผ่อนคลาย

          
1. นอนหงายตามสบายบนเตียง หรือพื้นที่ในบริเวณที่สงบ
           2.
มือทั้งสองประสานวางอยู่บนหน้าท้องไม่เกร็ง ผ่อนคลายกล้ามเนื้ออกและหัวไหล่
          
3.
สูดลมหายใจเข้าช้าๆพร้อมทั้งสังเกตและจดจ่ออยู่ที่การเคลื่อนไหวของลมหายใจ
ที่ผ่านรูจมูกเข้าไปลึกเต็มที่จนหน้าท้องขยายขึ้นรู้สึกได้จากการที่มือทั้ง
สองถูกยกขึ้นช้า ๆ และหัวไหล่เคลื่อนขึ้น
           4.
เมื่อหายใจเข้าเต็มที่แล้ว นับ 1,2,3 ในใจช้า ๆ
           5.
ผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ พร้อมทั้งสังเกต
และจดจ่อที่การเคลื่อนไหวของลมหายใจที่เคลื่อนที่ออกผ่านรูจมูกจนหน้าท้อง
แฟบลง มือทั้งสองลดต่ำลง
           6. เมื่อหายใจออกจนหมด นับ 1,2,3
ในใจช้า ๆ
           7. เริ่มหายใจเข้าและหายใจออกสลับกันไป
เป็นจังหวะสม่ำเสมออย่างน้อย 10 ครั้ง
           8.
เมื่อมีความชำนาญอาจทำเวลานั่งโดยพิงเก้าอี้ตามสบาย
มือทั้งสองวางไว้ที่หน้าขาหรือประสานกันอยู่ที่หน้าท้อง
วิธีการเหมือนกับการควบคุมการหายใจในท่านอนหงายทุกประการ

Create Date : 08 พฤษภาคม 2553
Last Update : 8 พฤษภาคม 2553 22:44:51 น.		1 comments
Counter : 882 Pageviews.
Share Tweet