มนุษย์ คือนักเดินทางที่โดดเดี่ยว  
ยิ่งสร้างอะไรไว้เยอะก็ยิ่งสูญเสียเยอะตอนที่เราจากไป
พลัดพรากจากสิ่ง
ที่รักคือ ทุกข์อันดับหนึ่งของชีวิต มันคือเรื่องปกติไม่มีใครไม่โดน
ทุก
คนต้องเจอความสูญเสียแรงที่สุด อย่างน้อยก็ 1 ครั้ง
รู้ว่ามันคือ
ธรรมชาติของโลกใบนี้ แต่พอเกิดขึ้นกับเรา
มันก็ทำใจยากเหลือเกิน

ในคืนหนึ่ง ช่วงเวลา 2 ชม.   เต็ม
ชีวิตจริงของหลายๆ   คน
ถูกถ่ายทอดสดผ่านสายโทรศัพท์
จากคนที่ผ่านการ
ร้องไห้มาอย่างหนัก
จนยอมรับความสูญเสียได้มากขึ้นเรื่อยๆ

บางคนกำลังจะเป็นเจ้าสาวในวันรุ่งขึ้น
คือเช้าวันเสาร์
ทุกอย่างจัดเตรียมไว้หมด โชคร้าย!! ว่าที่เจ้าบ่าว
เสีย
ชีวิตกะทันหันจากอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อวันศุกร์

เธอเสียงสั่นเครือ และงงๆ
ยังทำใจยากกับสิ่ง
ที่เกิดขึ้นเธอเล่าให้ฟังว่า

ช่วงเวลาสุดท้ายที่เธอไปหาเค้าที่โรงพยาบาล
จับมือมองตากัน
เจ้าบ่าวถามเธอว่า รักเขาบ้างรึเปล่า
ตลอดเวลาที่รัก
กัน จนจะแต่งงาน ผู้หญิงไม่เคยบอก ได้แต่พูดว่า
เห็นแบบนี้ยังไม่รู้อีก
เหรอ
ในที่สุด บอกรักคำแรก
ก็เลยกลายเป็นคำสุดท้าย
ก่อนที่จะไม่ได้ยินเสียงกันอีก
แล้ว

สารภาพตามตรง
ไม่รู้จะปลอบเธอยังไง
'ใจเย็นๆ   อย่าคิดมาก
เดี๋ยวก็จะผ่านไปได้'
ดูเป็นประโยคไร้สาระทันที

ในวัน
ที่ความสูญเสียยิ่งใหญ่เกิดขึ้นตรงหน้า
คำถามสุดท้าย 'พรุ่งนี้ตั้งใจจะทำอะไร  เพราะตอนแรกจะเป็นวันแต่งงาน'
'พรุ่ง
นี้ก็คงไปโบสถ์ค่ะ เพราะเราสองคนเป็นคริสต์'  
เธอตอบได้แค่นั้น
วินาทีเดียว ชีวิตก็เปลี่ยนแล้ว
วันเดียวกัน สถานที่เดียวกัน
แต่เป้าหมายต่างกันแบบไม่ตั้งใจ

ผู้ชาย
อีกคน โทรศัพท์ทางไกลมา
จากออสเตรเลีย
หนีความสูญเสียไปพักใจไกลอีกซีกโลก
หน้าจอคอมพิวเตอร์ยังมีภาพเธอคนนั้น
อยู่
'แฟนผมน่ารักมากนะคับ'
เค้าเริ่มต้นเล่า
'ออกจะโก๊ะๆหน่อย มีวันหนึ่งผมไปเช่าการ์ตูนมาอ่าน

ตอนเอาไปคืนผมจอดรถแล้วให้เธอลงไปคืนให้
เธอ
เดินกลับมาแล้วข้ามถนนไปเปิดประตูรถใครก็ไม่รู้
ผมนั่งหัวเราะอยู่ในรถ
เธอรู้ตัววื่งกลับมา
แล้วให้รีบออกรถอย่างด่วนเพราะอายมาก

เค้าเริ่มเล่าต่อ ไม่รู้ทำไมครับ
มีวันหนึ่งอยู่ๆก็อยากใส่บาตร
เลยชวนเธอไปทำบุญด้วย ตอนจะกลับ
ผมเรียกเธอ แล้วบอกว่า ผมรักคุณนะ
เธอหันมายิ้มขำๆ   แล้วตอบว่า ไอ้บ้า
!! เป็นภาพที่ผมจำได้ติดตา
หลังจากนั้นเธอขึ้นรถไปกับพี่สาวผม
รถประสบอุบัติเหตุ
ผมเสียเธอไปพร้อมกับพี่สาวผม
(กระชากหัวใจคนฟังอย่างมาก)
'คิดถึงเธอเหลือเกินครับ 6-7 ปีแล้ว
วันไหนที่ฝันถึง ผมไม่อยากตื่นเลย'
ทุกวันนี้ผมยังเขียนไดอารี่ถึงเธอทุก
วัน
และลงท้ายเหมือนๆกันว่า
"รอผมนะ
เดี๋ยวเราก็ได้เจอกัน"

บาง
คนจากกันไม่ทันลา
บางคู่มีเวลาให้ค่อยๆนับถอยหลัง เพื่อให้รู้ว่า
ความ
สุขใกล้หมดลงทุกที
เทียบไม่ถูกว่า อันไหนดีกว่า

ทุกคนในโลกนี้ และทุกคู่ในโลกนี้จะรักกันมากขนาดไหน
เรา
มีเวลาอยู่ด้วยกันแค่ช่วงเดียวเท่านั้น ที่สำคัญ
เราไม่มีโอกาสรู้ด้วย
ซ้ำว่าเราพกเวลากันมาคนละเท่าไหร่

วันนี้ยังเห็นหน้ากัน
ดูแลรักษากันไว้ให้อย่างดีที่สุด
วันหนึ่งจุดธูปคุยกัน เคาะโลงพูดกัน
มีแค่ไม้กระดานกั้น
แต่เราไกลกันเหลือเกิน
วันนั้นเราจะยังได้ยินกันรึเปล่าก็ไม่รู้