เมื่อลูกป่วย เมื่อลูกป่วย 20 มิถุนายน 2550 ลูกมีอาการตัวร้อนขึ้นมาเฉย ๆ แม่ให้กินยาลดไข้ ไข้ก็ไม่ลด เย็นวันนั้น วันพุธ แม่กับยายหลุยพาลูกไปหาหมอเจตที่คลีนิค รอนานมาก และเป็นครั้งแรกตั้งแต่ลูกเกิดมาที่ลูกร้องให้และงอแงเป็นที่สุดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ใช่ว่าลูกไม่เคยป่วย แต่ลูกก็ไม่เคยงอแงมากมายแบบนี้ ลูกไม่ลงจากตัวแม่เลย เกาะแม่เป็นลูกลิงเลย หมาน้อยของแม่ ใครมาขออุ้มไม่ได้ แม่จะหยุดเดินก็ไม่ได้ วันนั้นแม่แบกลูกตลอดจนรู้สึกปวดหลังมาก วันนั้นหมอวิเคราะห์อาการไม่ได้มากเพราะเพิ่งเริ่มเป็นวันแรก วันต่อมาให้ลูกกินยา ดูเหมือนไข้จะลดลง แต่พอตกกลางคืนลูกก็ตัวร้อนเป็นไฟอีก และอ๊วกทุกครั้งที่แม่ให้กินนม แม่รู้สึกใจไม่ดีเลย วันต่อมาเลยพาลูกไปหาหมออีกครั้ง ลูกมีอาการตาแดง ๆ หมอเตือนแม่ให้ระวังโรค “คาวาซากิ” แม่คุ้น ๆ แต่จำไม่ได้ถึงอาการของโรค เมื่อหมอถามว่ารู้จักมั้ย แม่บอกว่ารู้จักแต่จำไม่ได้ หมอจึงบอกอาการความจำก็กลับมา และตอบหมอทันใดว่า โรคนี้ทำให้เป็นโรคหัวใจ!!! ใจแม่ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยลูกเอ๊ย กลัวมาก ภาวนาอย่างเดียวว่าอย่าให้ลูกเป็น คอยสังเกตุอาการตลอดเวลา ภาวนาให้ไข้ลดในเร็ววัน ค้นหาข้อมูลมากมาย ขออย่าให้ลูกเป็นหัดญี่ปุ่นเลย ขอร้อง สุดท้ายลูกก็ผื่นขึ้นและไข้ลดลง สรุปว่าลูกเป็นหัดกุหลาบธรรมดา ไม่ได้เป็นหัดญี่ปุ่นที่น่ากลัว แม่โล่งอกเป็นอันมาก พ่อก็เป็นห่วงลูกมาก โทรมาถามอาการลูกตลอดที่มีโอกาสโทร พ่อเค้ารักลูกมากเลยนะ พ่อบอกแม่เสมอว่าให้บอกลูกด้วย ว่า “พ่อรักและคิดถึงลูก” พอลูกเป็นหัดธรรมดา ป้าปึงกับพี่นก ทักท้วงไม่ยอมให้ลูกอาบน้ำ ให้เพียงแต่เช็ดตัว แม่เออออห่อหมกไปด้วยในวันแรกเท่านั้น ย้ำ วันแรกเท่านั้นนะจ๊ะ วันต่อมาแม่ก็ทนไม่ไหว หลังสองคนนี้กลับบ้านแม่ก็จับลูกอาบน้ำทุกครั้งไป เพราะปรึกษาหมอแล้วหมอว่าสามารถดำเนินชีวิตไห้ตามปกติ และความสะอาดที่สิ่งสำคัญที่จะทำให้เราไม่มีโรคนะลูก จำไว้ . Create Date : 09 สิงหาคม 2550 Last Update : 9 สิงหาคม 2550 16:25:17 น. 0 comments Counter : 252 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet