Bloggang.com : Kaper - ความทรงจำในฤดูร้อนที่ผ่านมา...

Bloggang.com : weblog for you and your gang

ร่าเริ๊ง ร่าเริง I'm a Ramble.อ่ะ ก๊า ก๊า

Group Blog

All blogs

ความทรงจำในฤดูร้อนที่ผ่านมา...

ปี 2543 เดือนกันยายน เป็นครั้งแรกที่ได้เดินทางไกลไปค้างคืนกับเพื่อน ๆ ที่ต่างจังหวัดที่นั่นคือ ... ชุมพร
หลายคนรวมทั้งโจ้เองก็เพิ่งขึ้นรถไฟครั้งแรก ตื่นเต้นน่าดู

ไปถึงก็ได้รับการต้อนรับอย่างเป็นกันเองจากน้าดี และน้าลู จากนั้นน้าดี น้าชายเพื่อนก็พาพวกเราไปไหว้เสด็จเตี่ยเพื่อความเป็นสิริมงคลซะหน่อย และก็ไปเที่ยวจังหวัดระนอง เป็นที่ไหนบ้างดูกันเอาเอง

จากนั้นก็กลับมาหาดทุ่งวัวแล่น เล่นน้ำกันลืมวัยทำให้หลายคนหมดแรงไปชั่วขณะ

ครั้งนั้นโจ้ทำให้เพื่อนหลายคนเบื่อเพลงเอื้อมไม่ถึงไปอีกหลายปี แต่ก็มีบางคนที่ยังจำและซึ้งอยู่ในใจเสมอมา ที่เป็นแบบนั้นเพราะว่าจำคอร์ดได้อยู่เพลงเดียว ก็เลยเล่นมันทั้งคืน ไม่ต่ำกว่า 20 รอบ แป๊บ ๆ ไอ่โจ้ขึ้นอีกแล้ว

"มองทะเลมีแสงจันทร์นวลยวนใจ แล้วทำไมคืนนี้ไม่มีเธอ"

ไม่ได้รักสลายริมชายหาด เหมือนกับที่ชอบร้องเพลง รักสลายดอกฝ้ายบาน ก็ไม่ได้ไปอกหักที่เมืองเลยสักหน่อย

ปี 2543 ประมาณวันที่ 27 - 30 เดือนธันวาคม

กลับไปอีกครั้ง คนน้อยลง แต่ความบ้ากกลับเพิ่มมากขึ้น ไปครั้งนี้ น้อง ๆ 3 คน ลูกของน้าชายเพื่อนได้หยุดยาวเช่นเดียวกับพวกเราจึงได้ไปเฮด้วยกันเต็มที่ เช่นเคยพวกเราไปไหว้เสด็จเตี่ยอีกครั้ง

ภาพจากทริปนี้หลังออกสู่สายตาเพื่อน ๆ ร่วมห้องเรียน หลายคนอยากที่จะไป แต่บางคนหมดโอกาสที่จะไปอย่าง ไอ่เหน่ง ที่ป่วยด้วยโรคมะเร็งเม็ดเลือด และเสียชีวิตลงเมื่อ 2 ปีก่อน "กูอยากไปกับพวกมึงอย่าลืมชวนกูด้วยนะ" ยังจำได้ติดหูมาถึงวันนี้

สีแสบตาไปหน่อยแห๊ะ

แล้วก็กลับมาเล่นน้ำกันที่บ้านเหมือนเช่นเคย แบบว่าอยู่บ้านไม่เคยเล่นน้ำสระเพราะจะใส่ชุดว่ายน้ำก็อ๊ายอาย

พลาดไม่ได้คือหาดทุ่งวัวเล่นใกล้ ๆ บ้านน้าดีนี่แหละ

แล้วก็ได้ไปเที่ยวน้ำตกแก่งคอย

หลังสงครามน้ำกระจายก็มารวมกันถ่ายภาพเป็นที่ระลึก

จากนั้นก็ได้ไปเยือนหาดอัมสเทล ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย และซากเปลือกแตงโมงกว่า 10 ลูกที่เต็มท้ายรถของพวกเรา (ยังไม่รวมซองบะหมี่กึ่งฯ อีกเกือบลังด้วยนะ)

ได้เวลาเดินทางกลับแล้ว ไอจาง ๆ ของความฮายังไม่เลือนหายไป

ดูเอาภาพก็เก่าคนก็แก่

อ่ะ กลับมาที่สถานีรถไฟชุมพร เส้นทางมุ่งสู่สถานีธนบุรี วันนั้นคนไม่ค่อยเยอะ เพราะเราสวนทางชาวบ้านกลับกรุงเทพฯ ระหว่างรอรถไฟจากหลังสวนที่มาช้ากว่าปกติ ก็เลยระรื่นกันไปเรื่อย

ปี 2544 หวิดแอ่นอกรับกระสุนลูกหลงคาหาด ภาพไม่ต้องถ่ายกันพอดี หนีตายกันให้รอดเป็นพอ ขากลับนั่งรถไฟฟ้าส่วนภูมิภาคกลับซะด้วย แจ่มป่าว...

จากนั้น ก็ได้ไปเล่นน้ำสงกรานต์อยู่ 2 ปีติด ๆ คือ ปี 2544 และ 2545 จากนั้นก็หายไปตามสายลม จนกระทั่ง

ปี 2549 เดือนมีนาคม
ก็เกิดอาการคิดถึงวันวาน และเพื่อน ๆ ขึ้นมา เราไม่ลืมที่จะเอ่ยปากชวนเพื่อนผู้ล่วงลับอย่างเหน่งไปด้วยกันกับเรา