งาน "Cook" ร้านอาหารไทย เรียกดูดีหรูหราเชียว หรือเรียกทั่วไปในวงการร้านอาหารไทย ว่า "มือผัด" ใช้แรงงานอยู่ในก้นครัว ตลอด 12 ชม.ต่อวัน เสียงตะหลิว กะทะ ช้งเช้ง ๆ เสียงเชฟลั่นๆ เด็กรันเนอร์ เจี้ยวจ้าววุ่นวายในครัว เหมือนมีสงครามในครัว แต่พอเดินพ้น ครัวไปหน้าร้าน แอร์เย็นๆ เสียงเพลงเบาๆ ~ คนละโลกกันเลยนะ อยู่ดีๆ วันนี้ รู้สึกอยากเขียนเล่าประสบการณ์ที่ไม่มากมายอะไร แต่ก็อยากเขียนเก็บเอาไว้
ก็ไม่เคยนึกอยากมาทำหรอกงานในครัวร้านอาหารไทยเนี้ย งานบริษัท ลูกจ้าง ก็เคยทำที่ไทยแต่ไม่ชอบมีเจ้านาย ก็ออกมาทำเว็บขายของเรื่อยเปื่อยพอเลี้ยงตัวเองได้ พอได้มาเมกา ก็มีร้านแม่ของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ทำในครัวจริงจังไรเลย อยู่แต่ข้างหน้า 2 ปีก็เบื่อ อยากไปใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ทำงานหาเงินใช้จ่ายคนเดียว พูดง่ายๆ ก็คืออยากไปลำบากให้มันสุดขั้วให้ซะใจ 
แต่เพราะด้วยความที่ตอนเด็กๆ ดูแลตัวเอง ทำกับข้าว ทำงานบ้าน ทุกอย่างด้วยตัวเองตั้งแต่ ประมาณ 9-10 ขวบได้ และก็ทำอาหารกินเองมาเรื่อยๆ ไม่ได้เก่งไร แต่ชอบทำเพราะอร่อยกว่าซื้อ ไม่มีใครชมว่าอร่อยแต่ก็มั่นใจว่ากินได้ 
New york เป็นเมืองที่ใครๆก็อยากมา แหงหร่ะ มาเมกาทั้งทีจะไม่มาลองใช้ชีวิตได้ไง แต่หารู้ไม่ ว่าค่าใช้จ่ายเยอะแยะบานตะไท ไหนจะค่าเช่าบ้าน ค่า subway ค่าอาหารการกินที่ต้องซื้อมาทำกินเอง มีร้านตัวเองสบายๆไม่ชอบ หาเรื่องมาลำบาก งานแรกที่นึกถึงก็ร้านอาหารไทยไง แต่ด้วยสภาพตัวเอง ทำหน้าร้านไม่ได้แน่ๆ และก็ไม่ชอบ service ใครมากมาย
ก้นครัวเหมาะที่สุด คิดอย่างเดียวว่า อย่างน้อยก็มีข้าวกินฟรี 2 มือหร่ะวะ งานไรก็ได้ ล้างจาน หั่นผักหั่นเนื้อขอทำหมด ไม่คิดว่าจะมาเป็นมือผัดหรอก ใครจะกล้าจ้าง ประสบการณ์ก็ไม่มี ร้านไทยร้านแรกที่ไปทำ ขับรถผ่าน ตอนนั้นยังอยู่แถว long island โซนคนมีกะตังค์ชานๆเมือง โทรไปที่ร้านทันที "ที่ร้านมีงานในครัวให้ผมทำไหมครับ" เสียงพี่ผู้หญิงรับสาย ก็ไม่คิดว่าเจ้าของร้าน นึกว่าเด็กเวส ตอบกลับมาว่า น้องรู้ได้ไงว่าพี่กำลังจะหาคนทำงานในครัว อ่อ ป่าวหรอกพี่ ขับรถผ่านเห็นร้านไทยก็เลยโทรถามดู
เออดีๆ มาเลยๆ มาคุยกัน ไปถึงก็นั่งคุยกะเจ้าของร้านเลยผู้หญิงไทยสามีฝรั่ง เพิ่งเทคโอเวอร์ร้านมาได้สองปี ขาดคนพอดี ก็คุยกัน ถามค่าแรงเราว่าต้องการเท่าไหร่ ประสบการณ์ก็ไม่มี ไม่รู้เรทว่าเค้าจ้างกันยังไง ก็เลยบอก พี่ลองดูผมก่อนแล้วกันว่าทำไรได้บ้าง แล้วพี่จะจ่ายได้เท่าไหร่ เข้าไปดูในครัวก็ เห็นวุ่นวายมาก แต่ดู ๆแล้ว ก็พอๆ กะร้านแม่ตัวเอง คงไหวหร่ะวะ พี่เค้าก็ถามว่าเป็นยังไง พอไหวไหม ? ok พี่ พอได้อยู่ งั้นพรุ่งนี้เริ่มงานเลย.. 
เริ่มงานผัดวันแรก ก็เจอป้า กะพี่ผู้หญิงอีกคน เป็นมือแอพ หรือเต็มๆ ก็ appetizer ออเดิฟกินเล่นเรียกน้ำย่อย หรือป่าว เห็นบางทีสั่งซะเยอะแยะ จนอิ่ม เมนหลักผัดออกไป สั่งใส่กล่องกลับบ้านซะงั้น แหม อุสาห์ตั้งใจผัดอร่อยเหาะ ถึงบ้านจะหร่อยไหมหร่ะนั่น
มือแอพ สองคน อยู่ด้านในสุดครัว ก็ทำไรหร่ะ ยำ ทอด ปิ้ง ย่าง แกง ไอ้เราไปใหม่ มือแอพสองคนก็ดีใจนะ เพราะในครัว มีแต่พวกโก้ อาจจะงง เล็กๆ ว่าโก้คือใคร พวกแมกซิโกหรอ ป่าวไม่ใช่ พวก สแปนนิส แต่วงการร้านอาหารจะเรียก โก้ อามิงโก้นี่หร่ะ สืบต่อกันมา ไม่รู้ต้นตอว่ามาจากไหน อยากรู้คงต้องถามเฮียกูต่อ ป้ากะพี่สาวมือแอพบอกดี ๆอยู่ด้วยกัน พวกมันเยอะ เราจะได้มีพวกบ้าง แห่ะ ๆ ไรหรอป้า ถึงขนาดต้องมีพวกกันเลยหรอ เอ๊ะก็ทำงานด้วยกันในครัวนี่นา น่านน ประสบการณ์น้อยนิด มิรู้ไรซะแล้ววว 
ยืนผัดตรงกลางถัดจากมือแอพ คู่กะพี่โก้ เป็นเด็กเก่าในร้านมาก่อนที่พี่เจ้าของจะเทคโอเวอร์ร้านมา เป็นเด็กล้างจานมาก่อนด้วย แต่ด้วยความที่อยู่มานาน และมือผ้ดคนไทยเก่าสอนงานจนเป็นหมดทำอาหารไทยได้หมด สั่งของเช็คของได้หมด แต่ถามว่ารสชาดิอาหารได้ถึงไทยแท้ๆไหม ตอบได้ว่าไม่แน่นอน อาหารไทยเราก็ต้องคนไทยผัด คนไทยทำ น้อยร้านที่แนวคิดหลักแบบนี้จะมี
เพราะว่า พวกโก้ค่าแรงถูก อึดอดทน ยอมรับจริงๆ เจ้าของร้านชอบจ้าง เจอวันแรกพี่โก้ก็ทำท่าทางเก๊กวางฟอร์มมาก ป้าก็มาแอบบอกสงสัยมันจะกลัวเติ้ลเป็น ที่รักของเจ้าของ ยิ่งเราเป็นคนไทยด้วย แต่เราก็ไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก มาทำงานพี่โก้แกอยู่มาก่อน ยังไงเราก็น้องใหม่ มีไรก็ต้องให้สอนเรา แต่เรื่องรสชาดิ ยังไงก็ต้องแบบเรากินไทยแท้ๆ แต่เป็นความคิดที่ผิด ทำไมถึงผิด ? ในเมื่อเรามั่นใจว่าอาหารไทยต้องรสแบบนี้ที่เราเคยกิน 
ยืนผัดคู่กะพี่โก้ กะทะ pan แบนๆ หัวเตาเรียงกัน 3-4 หัวหรือเยอะกว่าแล้วแต่ขนาดเตา แบบทั่วๆ ไปตามอพารท้เม้นน่านหร่ะ ครัวร้านอาหารไทยแท้ๆ ส่วนใหญ๋จะใช้เตา wok แบบเตาจีน เป็นหลุม กะทะโค้งมีด้ามจับ แบบสะบัดหรือกะดกได้เวลาผัด ไฟจะแรงมาก แบบ pan จะไฟค่อยๆ ผัดเรื่อยๆ ไม่ค่อยซะใจเท่าไหร่ มือผัดทั่วไปจะชอบเตา wok มากกว่า
เริ่มงาน พี่เจ้าของก็มายืนสอนว่า มีน้ำซ๊อสไรบ้าง ใส่เท่าไหร่ ตอนไหน ยังไง หน้าตาอาหารต้อง ประมาณไหน รสชาติ ประมาณไหน ร้านเราก็จะมี ซ๊อสกลาง กับ ซ๊อสผัดไท พี่เจ้าของก็สอน เอ๊ะแต่ มีร้านแม่ตัวเอง คงสบายอยู่แล้วใช่ไหมไม่น่าห่วง เอ่อ พี่ ผมไม่เคยไปยุ่งในครัวเลย ทำแต่ข้างหน้า แม่จะซีเรียสมากเรื่องอาหารกะรสชาติ ไม่เคยยุ่ง
หรอๆ แต่มันก็คล้ายๆกันนั่นหร่ะอย่าคิดเยอะ คิดมาก ไม่ยากหรอก ค่อย ๆทำไป คิดในใจ เออดีแห่ะ ไม่กดดันมากมาย แต่แอบกังวลว่าผัดออดอร์ออกไปจะอร่อยไหม ลูกค้าจะรู้ไหมว่ารสชาติเปลียน หรือหน้าตาจะสวยไหม โอ้ย สารพัด มันไม่ใช่ร้านเรานะเว้ย นี่ร้านคนอื่นตอนนี้เป็นลูกจ้างเค้า ย้ำๆในหัวไว้
รสชาติก็ต้องตามแบบเค้า เรื่องกะทะ ก็บอกว่าแบบกะทะ pan นี่กะดกประมาณนี้ กะทะไม่ต้องล้าง ผัดเสร็จ โยนไปข้าง ๆเด้วพวกโก้จัดการล้างเอง เออดีวุ้ย ไม่ต้องล้าง คราวนี้หันมาด้านหลัง จะมีตู้แช่หลุมๆ ใส่ผัก เนื้อสัตว์ทุกอย่าง ซีฟู้ด พวกเครื่องปรุงอื่นๆ อีกมากมาย หรอๆ แต่มันก็คล้ายๆกันนั่นหร่ะอย่าคิดเยอะ คิดมาก ไม่ยากหรอก ค่อย ๆทำไป คิดในใจ เออดีแห่ะ ไม่กดดันมากมาย แต่แอบกังวลว่าผัดออดอร์ออกไปจะอร่อยไหม ลูกค้าจะรู้ไหมว่ารสชาติเปลี่ยน หรือหน้าตาจะสวยไหม โอ้ย สารพัด มันไม่ใช่ร้านเรานะเว้ย นี่ร้านคนอื่นตอนนี้เป็นลูกจ้างเค้า ย้ำๆในหัวไว้
รสชาติก็ต้องตามแบบเค้า เรื่องกะทะ ก็บอกว่าแบบกะทะ pan นี่กะดกประมาณนี้ กะทะไม่ต้องล้าง ผัดเสร็จ โยนไปข้าง ๆเด้วพวกโก้จัดการล้างเอง เออดีวุ้ย ไม่ต้องล้าง คราวนี้หันมาด้านหลัง จะมีตู้แช่หลุมๆ ใส่ผัก เนื้อสัตว์ทุกอย่าง ซีฟู้ด พวกเครื่องปรุงอื่นๆ อีกมากมาย ตาลายไปหมด 
ตู้แช่แบบหลุมตามร้านอาหารทั่วไปก็หน้าตาประมาณ ในรูปหร่ะ เหมือนกันทุกร้าน บางร้านก็เก่าเชียว เย็นบ้างไม่เย็นบ้าง ใหม่กิ๊ก ก็เย็นซะ เป็นน้ำแข็ง ไม่มีความพอดี - -" ส่วน walk in ก็คือตู้แช่ยักษ์ เย็นจัด แต่ไม่ถึงกับฟรีช บางร้านอยู่ในครัวเลย บางร้านอยุ่เบสเม้นใต้ดิน ก็เดินขึ้นเดินลง ขนของมาขายกันปวดน่องเลย ร้านแรกนี่ดีหน่อย อยู่สุดซอยอีกฝั่งในครัว
แต่ด้วยความที่เป็นคนขี้หนาวมาก มือเย็นมากเวลาเจอหนาวๆ มือจะแข็ง ปกติก็ไม่ใช่คนว่องไวมาก เวลาเดินไปหาของผักหญ้า เนื้อในวอคอิน ทรมานเป็นที่สุด ยิ่งหาไม่เจอยิ่งทรมาน ต้องหาๆๆให้ไวที่สุด เพราะออเดอร์ก็จะรออยู่บิลยาวเป็นหางว่าว
พี่เจ้าของก็บอกหมดว่าอะไรอยู่ตรงไหน หลุมแช่มีผักอะไรบ้างหมดต้องไปเอามาเติมให้เต็มตลอด เพราะเวลา busy แล้ว ของหมด เสียเวลาช้าไปเอามาเติม ผัก เนื้ออะไรบ้างที่ต้องลวก มั่วมึนงงไปหมด ไรวะเนี้ย วันแรกกรุจะจำได้ไหม ท่องไว้อย่าเครียด ๆ สบายๆใจเย็น ๆอยากจะเอากล้องมือถือมาถ่ายไว้ว่าหลุมไหนใส่อะไร เครือ่งปรุงมีไร แต่ก็กลัวจะเวอร์ไป แห่ะๆจำเอาแล้วกัน ก็มานึก ๆ เออไอ้เกมส์พวกจับคู่จับภาพ จับผิดไรนี่ก็มีประโยชน์เหมือนกันนะ เด็ก ๆเล่นนี่ ฝึกสมองดีนัก งานผัดนี่ไม่ใช่จะง่าย ๆเหมือนที่คิดซะแล้วซิ ไม่ใช่แค่โยน ๆใส่กะทะผัด ๆ ชิมเสร็จ เฮ้ออ วันแรกก็ถอนหายใจไปหลายสิบรอบแล้ว
เอาหร่ะ พี่สอนหมดแล้วว่าอะไรยังไง ลองผัดออเดอร์ดู เบสิค ๆข้าวผัด ก็จะใส่ซ๊อสกลาง ซ๊อสกลาง ดำๆ ซ๊อสกลางคือไร คงเหมือนร้านแม่นี่หร่ะ ซ๊อสกลางร้าน้ไทยส่วนใหญ่่จะใช้กัน ไว เร็ว ง่าย ส่วนผสมก็ น้ำตาล น้ำปลา ซีอิ้ว น้ำมันหอย ผสมรวมกัน ใส่ทุกออเดอร์ยกเว้นผัดไท เปิดไฟ ตั้งกะทะน้ำมันเล็กน้อย พอร้อน ด้วยความมั่นใจ ใส่กะเทียม ผัดหอม ใส่ไข่ ไม่ได้ ๆ ต้องไข่ก่อน แล้วตามด้วยกะเทียม เอ้ย ที่ตรูทำกินมานี่ผิดหรอเนีย เอ๊ะไม่น่าจะผิดนะ พอทำมาหลายร้าน ก็คอนเซปเดียวกันหมดคือ ต้องไข่ หรือ พวกเนื้อสัตว์ก่อน ค่อยลงกะเทียมไม่งั้นจะไหม้ เพราะไฟมันแรงมาก โอเคๆ ต้องตามเจ้าของ ไม่ใช่ร้านเรา กะดกกะทะด้วย ท่าทางไม่คล่องเท่าไหร่ ไม่เคยนี่นา ป้ากะพี่มือแอพก็มายืนดูลุ้น พี่เจ้าของก็ยืนดู พี่โก้ก็หางตามอง เอิ่บ กดดันจิงๆ นะนี่ คงลุ้นว่าข้าวจะกะเด็นออกกะทะหมดไหม จะไหม้ไหม ผัดเนื้อพอสุก ใส่ข้าว ใส่ซ๊อสกลาง ผัดไปเรือยๆให้แห้งนะ พี่เจ้าของก็บอก แล้วค่อยใส่ผักสุดท้าย
ก็สอนต่ออีก ข้าวผัดจะอร่อยอยู่ที่เวลาผัดต้องแห้ง มีกลิ่นไหม้นิดๆ แต่ไม่ใช่ไหม้เลยนะ ข้าวเวลาผ้ดได้ที่จะต้องเด้งดึ๋ง ๆเออ จิงแห่ะ ผัดที่บ้านไฟเบาๆไม่เด้งเลย ผัดที่ร้านเด้งดึ๊ง ๆ ไหม้นิด ๆหอมอร่อยมาก ชิมดู ว่าอร่อยไหม เราชิมอร่อย ลูกค้าก็กินได้ว่าอร่อยเหมือนกันคอนเซปนี้ ไปกี่ร้าน เชฟก็บอกเหมือนกันหมด ก็จิงน่ะหร่ะ ชิมแล้วอร่อย ลูกค้าก็ต้องอร่อย โอเคหน้าตารสชาติใช้ได้เลย ประมาณนี้หร่ะ โล่งเลย ฮ่าๆ อาหารไทย ที่ฝรั่งชอบ ๆก็จะมีอะไรหร่ะ ถ้าไม่เคยกินอาหารไทยมาก่อนเลย แนะนำเลยเมนูง่ายๆ ข้าวผัด แล้วแต่จะชอบ ไก่ หมู เนื้อ กุ้ง หมึก ผัดเข้าไปทั้งวัน ตามด้วย ผัดไท น้ำซ๊อสตามร้านก็แต่ละสไตล์ ร้านแรกที่ทำนี่ เน้นแดงจัด สีเข้มเลย เอาจริง ๆดูแล้วน่ากลัวซะมากกว่า ส่วนผสมก็ประมาณคล้ายๆ กันทุกร้าน น้ำปลา น้ำสมสายชู หรือน้ำมะขามเปียก น้ำตาล ผงปาปริก้าให้สีแดง ซ๊อสก็ต้องคอยเติมตลอด busy ทั้งวัน ดูเป็นร้านเงียบๆ แต่โคตะระขายดีเลย เพราะย่านนี้ไม่มีร้านไทยเลย รสชาติน้ำซ๊อสก็ใช้ได้เลย ยืนผัดไป พี่โก้ก็เหล่ไป มีการไหนขอชิมดิ ยังไม่ได้นะ ใส่ซ๊อสอีกหน่อย พี่แก ตัดมานิดใส่ไปติ๊ดเดียวจริงๆ เออตามบาย ประมาณว่า ขอให้ได้ติเหอะ ทำใจซะ มาทีหลัง มือใหม่ ต้องทำใจ ถึงแม้จะเป็นอาหารไทยแท้ๆของเราก็ตาม
อีกทั้งยืนตรงกลาง ป้ากะพี่มือแอพก็จะให้ช่วย ย่างสเตะ หยิบโน่นนี่ ทอดเป็ด ทอดปอเปี๊ย ทอดกะหรี่ปั๊บ ทำทุกอย่าง คงดีใจนะ มีคนไทยอีกคนมาช่วย เราก็ชอบนั่นหร่ะ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ไป พวกแอพจะห่อกันเอง ร้านไทยส่วนใหญ่จะห่อกันเองหมด ตั้งแต่ปอเปี๊ย ยันกระหรี่ปั๊บ เคยลองห่อ แต่ไม่เวิค ป้าบอก เป็นมือผัดต่อไปน่ะดีแล้ว อิอิ ใช่แล้ว จุกจิกมาก ผัดดีกว่า
ผัดไท ผัดซีอิ้ว ผัดขี้เมา กะเพรา ข้าวผัด นี่ขึ้นชื่ออยู่แล้ว ผัดไปทั้งวัน วันแรกวันสองก็ยังไม่คล่องเท่า ไหร่ แถมพี่โก้มันยังกั๊ก เก๊ก ตลอด แต่ก็เข้าใจหร่ะ ก็คงกลัวเราเก่ง แต่ก็นึกอีกแง่นึง พวกโก้นี้จะไม่มีใบทำงาน หลบอยู่หางานทำตามร้านอาหาร แรกๆ ก็ไม่รู้นะ พอย้ายไปหลายร้าน ได้คุยกะเด็กเวส กะคนในครัวก็เข้าใจว่า พวกนี้จะอึด ขยัน มาก เจอโก้ดี ๆก็จะดีมาก แย่ ๆก็สุดๆ แต่โชคดี เจอโก้ค่อนข้างดี ถึงปานกลาง ก็ใจเค้าใจเรา ปกติก็จะพยายามทำงานทุกอย่าง ไม่ใช่หน้าที่เราก็ช่วยทำ ให้เห็นว่าเราก็ทำได้และทำหนักพอๆกัน จะใช้จะถามไรพวกโก้ ต้องพูดดีๆ กะ ขอบคุณ thank you ตลอด พวกนี้จะชอบและช่วยเราเต็มที่ในครัว
ปกติร้านจะเข้างาน 11 โมงเช้า ร้านจะปิด 5 ทุ่ม ศุกร์ เสาร์จะปิดดึกหน่อย เกือบทุกร้าน 5 ทุ่มครึ่ง หรือไม่ก็เที่ยงคืน พักเบรคก็จะ 3 โมงเย็น กะ 3 ทุ่ม ร้านแรกนี้ พี่เจ้าของจะทำกับข้าวเอง ให้ป้ากะพี่มือแอพทำบ้าง แล้วเรียงคิวเข้าแถวตักข้าวตัก กับข้าว ราดไปกางโต๊ะกินหลังบ้าน เวลานี้หร่ะ ได้พักได้นั่ง ได้คุย พี่มือแอพก็ถาม เค้าเรียกไปคุยค่าแรงยัง เออพี่ ยังเลยบอกว่า ให้ทำซักสองวันก่อนจะเรียกไปคุย ก็ไม่กล้าถามอ่ะนะ ว่าปกติเรทค่าแรงได้เท่าไหร่ พี่แกก็บอกร้านนี้โอเคจ่ายดดี ดีก็ดี เด้วก็รู้ว่าจะจ่ายเท่าไหร่
วันที่สองหลังเลิกงาน ก็เรียกไปคุยกะสามีพี่เจ้าของ ก็พูดปะกิตด้วยให้สามีเค้าฟัง ว่าเราทำได้ประมาณไหน ใช้ได้ไหม ค่าแรงจะจ่ายเท่าไหร่ สรุปบอกว่า เริ่มแรกจะให้ 90 ดอลต่อวัน ในใจก็โห้วเยอะแห่ะ คำนวณเรียบร้อย หยุดจันทร์วันเดียว 6 วันก็ 540 เดือนนึงก็ 2160 แล้ว รับสดด้วยไม่ได้หักแท๊ก กำชับอีก เรื่องค่าแรงอย่าได้ไปบอกใคร เพราะในครัวเราทำงานหนักกันหมดมีไรก็ช่วยกัน ก็เข้าใจหร่ะ ว่าบางคนได้น้อยได้มากไม่เท่ากัน
พี่มือแอพเจอหน้าก็ถามเลย ได้เท่าไหร่ แหมๆ อยากรุ้มาเชียว ก็ไม่ปิดบังไรหรอกเราเด็กกว่าเยอะ ก็เลยบอกไป แถมถามด้วยพี่เรทเท่านี้โอเคป่าว โห้ยดีเลยหร่ะ ก็ประมาณนี้หร่ะ จริงหรอว้า แต่ก็ยังไม่คิดไร แต่ความรู้สึกบอกว่าน่าจะได้ร้อยอัพนะ แต่ตอนนั้นฟิวมันแบบว่า ประสบการณ์ยังไม่มีทางเลือกไม่มีทำต่อไปเหอะอย่าเรื่องเยอะ หาประสบการณ์ไป เด้วก็ดีเอง ป้ากะพี่มือแอพก็โอเคดี ช่วยๆกันทำไปเด้วก็จบวันรับเงิน แต่ช่วงนั้นก็กดดันมากเหมือนกัน เพราะผัดคู่กะพี่โก้ซึ่งคล่องมากกกก เรานี่ช้ามากกว่าจะออกแต่ละกะทะ ความมั่นใจมันน้อยมาก ทำอยู่ประมาณ 2 วีค วันจันทร์หยุดก็ขับรถไปตัดผมร้าน ไทยแถวควีนร้านนึง ก็คุยกะพี่คนตัดผม ก็เล่าคุยไปเรื่อย พอบอกค่าแรงเท่านั้นหร่ะ เอ้ยน้อง มือผัดน่ะ new york เค้าจ่ายกันวันละ $120 นะ โห้ว นี่เราถูกกดค่าแรงป่ะวะเนี้ย แต่ ประสบการณ์เราไม่มีนะ พี่แกก็บอกว่า อยู่ไปเรื่อยๆ ก็จะขึ้นให้ แล้วเรื่อยๆนี่มันนานขนาดไหนวะเนี้ย 
1 week ผ่านไปกับร้านอาหารแรกที่มาเป็นมือผัด ในใจก็ชั่งวัดความรู้สึก กับงานและเงินค่าแรงที่ได้รับมา ความสุขใจที่ได้ทำอาหารกับการแลกเงินค่าจ้างเพื่อให้ชีวิตเดินต่อไปได้ สุดท้ายแล้ว ก็ต้องขอเดินออกมาเพื่อหาร้านใหม่ที่มันเหมาะสำหรับเราต่อไป ใจก็คิดว่า กล้าดียังไงวะเนี้ย ได้งานทำแล้ว ประสบการณ์ก็น้อยมาก ยังเสือกจะลาออกไปหาร้านใหม่ ร้านใหญ่ร้านดีกว่านี้ เค้าจะรับเข้าไปไหมหร่ะ เปิดคอมเสิชๆๆหาในกูเกิล map หาร้านอาหารที่ใกล้แถวบ้านอีก หาข้อมูลร้าน รีวิวร้าน การเดินทาง หน้าตาอาหารร้านนั้นว่าเป็นยังไง ลูกค้าติชมว่ายังไง ประเมินคร่าว ๆว่าตัวเองจะไปทำไหวไหม เจอ 2 ร้านที่น่าสนใจ ร้านแรก สไตล์ไทย ญี่ปุ่น เอ๊ะ น่าสนวะ อาจจะได้ไปปั้นซูชิหร่อยๆ ก็ได้ ไม่น่าเบื่อ อีกร้าน สไตล์ไทยแท้ๆ นี่ก็น่าสน ทำอาหารไทยทั้งที่มันต้องออริจินอล เอาวะ โทรร้านไทยแท้ก่อน เลือกเวลาโทรสมัครงานร้านอาหาร ต้องดูเวลาจังหวะ ช่วง บ่าย 3 โมงนี่ ทุกร้านจะเบรคพักกินข้าว หลังหมดจากช่วง lunch โทรไปจังหวะดี ถามเลย ที่ร้านรับสมัครพนักงานในครัวไหมครับ ผมผัดได้ เสียงเด็กหน้าร้านบอกรอแป๊บค่ะ เด้วไปถามในครัวให้ ถือสายรออย่างลุ้นๆ
เสียงป้ามีอายุหน่อยรับสาย บอก ทำไรเป็นบ้างหร่ะ ผมผัดได้ครับ เคยทำงานในครัว ป้าไม่ค่อยได้ยินเสียงมันดังในครัว เอางี้แล้วกัน พรุ่งนี้มาเลยได้ไหม เที่ยงๆก็ได้ รู้จักร้านไหม ตื่นเต้นดีใจบอกไม่ถูก รู้จักครับๆ ป้าหลังร้านนี่จอดรถได้ไหม ผมจะขับรถไป เออ ได้ๆ โหะๆๆ ดีใจๆ มีที่จอดรถด้วย สบายหร่ะ ลุยๆ1 week ผ่านไปกับร้านอาหารแรกที่มาเป็นมือผัด ในใจก็ชั่งวัดความรู้สึก กับงานและเงินค่าแรงที่ได้รับมา ความสุขใจที่ได้ทำอาหารกับการแลกเงินค่าจ้างเพื่อให้ชีวิตเดินต่อไปได้ สุดท้ายแล้ว ก็ต้องขอเดินออกมาเพื่อหาร้านใหม่ที่มันเหมาะสำหรับเราต่อไป ใจก็คิดว่า กล้าดียังไงวะเนี้ย ได้งานทำแล้ว ประสบการณ์ก็น้อยมาก ยังเสือกจะลาออกไปหาร้านใหม่ ร้านใหญ่ร้านดีกว่านี้ เค้าจะรับเข้าไปไหมหร่ะ
เปิดคอมเสิชๆๆหาในกูเกิล map หาร้านอาหารที่ใกล้แถวบ้านอีก หาข้อมูลร้าน รีวิวร้าน การเดินทาง หน้าตาอาหารร้านนั้นว่าเป็นยังไง ลูกค้าติชมว่ายังไง ประเมินคร่าว ๆว่าตัวเองจะไปทำไหวไหม เจอ 2 ร้านที่น่าสนใจ ร้านแรก สไตล์ไทย ญี่ปุ่น เอ๊ะ น่าสนวะ อาจจะได้ไปปั้นซูชิหร่อยๆ ก็ได้ ไม่น่าเบื่อ อีกร้าน สไตล์ไทยแท้ๆ นี่ก็น่าสน ทำอาหารไทยทั้งที่มันต้องออริจินอล เอาวะ โทรร้านไทยแท้ก่อน เลือกเวลาโทรสมัครงานร้านอาหาร ต้องดูเวลาจังหวะ ช่วง บ่าย 3 โมงนี่ ทุกร้านจะเบรคพักกินข้าว หลังหมดจากช่วง lunch โทรไปจังหวะดี ถามเลย ที่ร้านรับสมัครพนักงานในครัวไหมครับ ผมผัดได้ เสียงเด็กหน้าร้านบอกรอแป๊บค่ะ เด้วไปถามในครัวให้ ถือสายรออย่างลุ้นๆ เสียงป้ามีอายุหน่อยรับสาย บอก ทำไรเป็นบ้างหร่ะ ผมผัดได้ครับ เคยทำงานในครัว ป้าไม่ค่อยได้ยินเสียงมันดังในครัว เอางี้แล้วกัน พรุ่งนี้มาเลยได้ไหม เที่ยงๆก็ได้ รู้จักร้านไหม ตื่นเต้นดีใจบอกไม่ถูก รู้จักครับๆ ป้าหลังร้านนี่จอดรถได้ไหม ผมจะขับรถไป เออ ได้ๆ โหะๆๆ ดีใจๆ มีที่จอดรถด้วย สบายหร่ะ ลุยๆ 
ขับรถไปร้านใหม่ที่จะไปสมัครมือผัด แป๊บเดียว 15 นาทีได้ เออไม่ไกลเท่าไหร่แห่ะ ได้ร้านนี้คงจะดีมิใช่น้อย แต่งานในครัวจะโอเคหรือป่าวค่อยว่ากัน เดินลุยเข้าไปหน้าร้าน ถามหาป้าในครัวก็เจอตัวแล้ว ป้าเชฟแกอายุประมาณ60 กว่าๆได้ ท้วมๆ ท่าทางใจดีหรือป่าว ยังไม่แน่ใจ แต่ที่เห็น ๆจะ ๆ แม่เจ้า โก้เต็มครัว เห้ย ไรกันวะเนี้ย ร้านบีซี่มากเลยหรอนี่ เยอะแยะไปหมด ป้าคนไทยคนเดียว เอาแล้วกรุ ไม่เป็นไรใจดีใจสบายไว้ก่อน ป้าก็เริ่มสัมภาษณ์ มาจากไหน อะไรยังไง ก็เล่าไปว่าแม่มีร้าน เพิ่งมานิวยอร์ก อยากหางานประจำทำในร้านอาหาร แต่ป้าก็บอกถ้าจะทำทีนี่ จะได้แค่ parttime นะ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ วันธรรมดา ในครัวคนเยอะแล้ว และก็ไม่ค่อยบีซี่มาก แต่ถ้า คนขาดเด้วจะโทรตาม ยังไงก็ทำไปก่อนนะ อยู่กะป้านี่หร่ะ ปกติป้าไม่รับคนไทยนะ เรื่องมาก เรื่องเยอะ พูดมาก นินทา เอิ่บ ป้าผมไม่ใช่คนพูดมากพูดเยอะอยุ่แล้วสบายใจได้ ป้าอยู่กะไอ้พวกโก้นี่สบายใจดี แต่ที่ป้ารับมาทำนี่ ก็จะได้มาอยุ่เป็นเพื่อนกัน มาอยู่กะป้าช่วยกันในครัวนี่หร่ะ คนเราทำงานก็ต้องขยันนะ
มีไรก็ทำไปเก็บเกี่ยวไป ขยันเข้าไว้เป็นดี บอสป้าก็ใจดี เดี๋ยวป้าบอกให้แล้วกัน ว่าจะรับมาทำในครัว ดูโดยรวมๆแล้ว ในครัวกะหน้าตาอาหาร ระบบในครัวก็โอเคเลยทีเดียว ป้าก็หายไปแป๊บนึงไปคุยกะบอส และก็พาไปเจอบอส ป้าแกก็บอก เจอบอสแล้วเป็นไง รู้สึกยังไง ก็เลยบอกไปตามตรงว่า ดูท่าทางใจดีนะป้า ป้าก็ไม่พูดไร ยิ้ม เออดีๆ เอ๊ะยังไงอ่ะป้า มีไรป่าว คิดในใจอ่ะนะ แต่ได้งานแล้วก็สบายใจแล้ว ป้าบอกเอ้าเริ่มงานเลยวันนี้ ห่ะ ไรนะป้า ไม่รู้บอสถูกชะตาไรแก ให้เริ่มงานได้เลย เออดีวุ้ยไม่เสียเวลา ร้านนี้จะมีระบบคอม พนักงานจะมาลงเวลา และจ่ายเรทเป็นชม. สไตล์ฝรั่งปกติไม่ค่อยเจอแบบนี้กะร้านอาหารไทย ก็ดีนะ วันนึงก็ตก 120ดอลแล้ว แถม ให้มาก่อนร้านเปิด ครึ่งชั่วโมง คำนวณแล้วก็โอเค วันที่ว่างเหลือ ค่อยไปหาร้านอื่นทำ เอาไว้ก่อนละวะ แต่ว่าหารู้ไม่ว่าอนาคตต่อไปกะงานในครัวร้านนี้จะเจออะไรต่อไป.. 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 108 คน [?]
