|
บ้านวัดจันทร์
บ้านวัดจันทร์ ตำนานแห่งบทเพลงคาราบาว ผู้เฒ่าจามู ขับขานเล่าเรื่องราวแห่งขุนเขา อำเภอแม่แจ่ม
เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา (วันที่ ๑๖ มิ.ย. ๒๕๕๐) ผม กับพี่เขย และนายเอริค ฝรั่งสัญชาติแคนาดา รวมเป็นสามหนุ่มสามมุม เราไปตกปลากันที่อ่างเก็บน้ำห้วยอ้อ บ้านวัดจันทร์ สถานที่ซึ่งผมไม่ได้ไปมานานแสนนานแล้ว
ออกจากปายกันประมาณ หกโมงครึ่ง ลัดเลาะไปตามถนนลาดยางซึ่งตัดผ่านทิวเขา นับว่าเป็นการเดินทางที่สะดวกกว่าเมื่อก่อนมาก จำได้ว่าสมัย ม.ต้น ตอนที่หนีเที่ยววัดจันทร์ ถนนมันโหดกว่านี่มาก ยิ่งเป็นดอยยาวแล้วไม่ต้องพูดถึง มอเตอร์ไซค์สีแดงคันเก่าคันนั้นต้องทำงานหนักกว่าครั้งใดใดในชั่วอายุไขของมัน
เมื่อผมถามถึงดอยยาว ดอยปราบเซียนแห่งนั้น พี่เขยบอกว่าตอนนี้เขาเฉือนให้ต่ำลงมาก ไม่สูงชันอีกต่อไปแล้ว และเราก็ผ่านมาแล้วด้วย ผมอยากจะบอกว่าอยากได้ถนนสายเก่ามากกว่า เพราะเป็นเรื่องสนุกมากตอนที่พยายามใช้รถเก่าๆเอาชนะมัน แต่ถ้าถามคนที่อยู่ที่นี่ เขาคงไม่ชอบใจแน่ที่พูดแบบนี้ ผ่านดอยยาวมาอีกไม่ไกล พี่เขยชี้ให้ดูสถานที่ก่อสร้างโรงพยาบาล ซึ่งเพิ่งจะก่อสร้างฐานรากเสร็จ ลองมาคิดดูอีกที คงเพราะการคมนาคมที่ไม่สะดวกนี่กระมัง เขาจึงเอาโรงพยาบาลมาตั้งไว้ถึงกลางป่ากลางเขาแห่งนี้ ผมรู้มาว่า เมื่อเจ็บป่วยชาวบ้านวัดจันทร์ต้องลำบากเดินทางไปโรงหมอถึงที่ตัวอำเภอปาย
เป็นเรื่องที่ประหลาดมาก ที่บ้านวัดจันทร์ อยู่อำเภอแม่แจ่ม จังหวัดเชียงใหม่ แต่ทางเข้าที่สะดวกที่สุดกลับอยู่ทางอำเภอปาย ส่วนตำบลโป่งสา ซึ่งสังกัดอำเภอปายกลับต้องไปเข้าที่เขตเชียงใหม่ ไม่เป็นไรปัญหานี้ผมของดไว้ชั่วคราวเพราะขณะนี้ผมมาถึงที่หมายแล้ว ใช่แล้วครับอ่างห้วยอ้อนั่นเอง
เราใช้เวลาแค่ชั่วโมงกว่าๆจากปายก็มาถึงสถานที่อันงดงามเกินบรรยายแห่งนี้ เมื่อพี่เขยจอดรถสนิท เราทุกคนก็ช่วยกันขนอุปกรณ์ตกปลาและเสบียงอาหารลง พี่เคยบอกว่าวันนี้เห็นแปลกนัก เพราะปกติจะมีเจ้าถิ่นมาจับจองที่นั่งริมฝั่งเป็นอันมาก แต่วันนี้คณะเรามาเป็นกลุ่มแรกทีเดียว อากาศที่นี่ดีมาก ลมเย็นฉิวไม่ร้อนเลยสักนิด แบบนี้ให้อยู่ทั้งปีทั้งชาติก็ไม่มีเบื่อเป็นแน่
พี่เขย โยนภาระการแยกขอเบ็ดสายเบ็ดที่พันกันยุ่งเหยิงให้นายเอริคจัดการ นายเอริคงมมะงุมมะงาหราอยู่นานพอดู เมื่อผมกระเซ้าว่าต้องใช้วันนี้นะ นายเอริคตอบว่า อ๋อ..แน่นอน คุณจะลองดูหน่อยมั้ยล่ะ ผมบอกว่าขอบใจ แต่ไม่เอาดีกว่า ขืนลองสิ ตาสี่ตาของผมคงมีไม่พอใช้เป็นแน่
วันนั้นพี่เขยลองสูตรเหยื่อแบบใหม่ โดยเอาไส้ปลาทูจากร้านปลาทูมาเกี่ยวเข้ากับขอเบ็ด พี่เขยชำนาญเรื่องตกปลามาก ถึงกับเคยชนะการแข่งขันเย่อกับปลาระดับอำเภอมาแล้ว วันนี้ก็เช่นกันพี่เขยแสดงความจัดเจนเรื่องเบ็ดอย่างมาก สังเกตุจากท่าทางทะมัดทะแมงคล่องตัวในการเหวี่ยงตะขอออกไปกลางน้ำ เมื่อหย่อนเบ็ดครบทั้งแปดคันแล้ว เราก็นั่งรอไปพลางคุยกันไปพลาง นายเอริคเล่าเรื่องเกี่ยวกับแคนาดามากมาย ตอนแรกก็น่าสนใจดีแต่ตอนหลังผมว่าออกเบื่อๆ จึงขอตัวเดินชมนกชมไม้รอบอ่าง
ผมเดินลัดเลาะไปตามทางเดินเล็กๆริมฝั่งน้ำ ซึ่งตอนแรกก็กว้างขวางพอใช้ แต่เมื่อไปลึกเข้าหน่อยก็ต้องฝ่าดงพงพีค่อนข้างลำบาก แต่แค่นี้มีหรือจะถอย ไม่มีทางเสียล่ะ ผมใช้เวลาในการเดินชมทัศนียภาพของอ่างห้วยอ้อ หนึ่งรอบประมาณชั่วโมงเศษ เล่นเอาเหนื่อยไม่ใช่เล่น แต่ก็คุ้มค่าที่ได้มาผลาญเหงื่อออกไปบ้าง แถมได้ผ่อนคลายความเครียดจากการทำงานได้อีกต่างหาก
เมื่อเดินวนกลับมาถึงที่ตั้ง ผมหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้ แล้วก็ล้มตัวลงนอนเสพย์อักษรบนผืนพรมสีเขียวขจีของหญ้าต้นฤดูฝน สักครู่ก็ผล็อยหลับไป
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงครืนๆ ดังกึกก้องหุบเขา ผมถามพี่เขยว่านั่นเสียงอะไร พายุกำลังจะมาเหรอ พี่เขยบอกว่านั่นเสียงลมที่พัดผ่านภูเขา โอ้โห นี่เสียงลมหรือนั่น มันช่างคำรามครืนครันน่าตกอกตกใจมาก แต่ฟังๆไปก็คล้ายเสียงดนตรีแห่งป่าเขาที่เดียว
วันนั้นพี่เขยเก็บอุปกรณ์กลับบ้านเร็วกว่าปกติ เพราะวันนี้โชคไม่ดีเอาเสียเลย พี่เขยบอกว่าถ้าปลาจะกินเบ็ด ก็กินไปนานแล้ว เห็นผิดสังเกตที่น้ำออกจะขุ่น และเจ้าถิ่นคงจะเป็นนกรู้ว่าวันนี้ปลาในอ่างไม่อยากเล่นด้วย ไม่เป็นไร ถึงวันนั้นผมไม่ได้กินปลา แต่ผมก็ได้เก็บเกี่ยวเอาความสุขสดชื่นไปจนเพียบแปล้แล้ว
| Create Date : 18 มิถุนายน 2550 | | |
| Last Update : 19 มิถุนายน 2550 22:46:01 น. |
| Counter : 388 Pageviews. |
| |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
