เด็กหนุ่มคนนี้แม้ว่าจะยากจน แต่เป็นคนที่มีรสนิยมดี เพราะเขาชอบเอานิตยสารต่างๆ มาพลิกดูเสมอๆ

และเพราะเป็นคนช่างสังเกตเขาจึงเห็นลูกค้าผู้มีอันจะกินทั้งหลายที่เดินเข้ามาในร้านเขา

ว่าผู้คนเหล่านั้นชอบแต่งตัวอย่างไรและอะไรที่กำลัง in-trend หรืออะไรที่ตก trend ไปแล้ว

เขาจะจดสิ่งที่เขาเห็นไว้ทุกวันเสมอ

หลังจากทำงานได้สองปีเขาก็เห็นว่า เนคไทแบบกว้างสไตล์ยุโรปกำลังจะมา

และได้วาดแบบเนคไทเหล่านั้นเพื่อไปนำเสนอ ให้กับผู้จัดการร้าน Brook Brothers

แต่กลับถูกปฏิเสธ จากผู้จัดการร้าน ซึ่งบอกเขาว่า
“เนคไทหน้าตาเห่ยๆ พวกนี้ไม่มีคนรสนิยมดีที่ไหนอยากใส่หรอก”

แม้เด็กหนุ่มจะยากจน แต่ก็เต็มไปด้วยความฝัน เขาคิดทันทีว่าการทำงานที่นี่ไม่เหมาะกับเขาอีกต่อไป

เขาเชื่อมั่นในแบบของเนคไทที่ออกแบบมาก จนตัดสินใจลาออกจากการเป็นพนักงานขายของ Brooks Brothers

และมาตั้งบริษัทของเอง โดยมีโต๊ะและจักรเก่าๆหนึ่งตัว

เขาเริ่มต้นซื้อเศษผ้าราคาไม่แพงแต่มีลวดลายแบบที่ต้องการมาเพื่อมาทำเป็น เนคไท

และนำเนคไทที่เย็บเองไปฝากขายที่ร้านแห่งหนึ่งในเมือง

วันหนึ่ง Buyer ของ Neiman Marcus มาเห็นเนคไทของเขาแล้วชอบใจมาก

สั่งซื้อทีเดียว 100 โหล เมื่อได้มีโอกาสไปวางขายในห้างดัง ออเดอร์ก็ไหลมาเทมา

เด็กหนุ่มรับออร์เดอร์ทั้งหมดทั้งๆ ที่รู้ว่าอาจจะทำส่งให้ไม่ทัน

แต่ก็ยอมอดนอนหามรุ่งหามค่ำเพื่อที่จะมีโอกาสขายของในห้างนี้ให้ได้

เมื่อมีออเดอร์มาเขาไม่เคยปฏิเสธว่าทำไม่ทันแม้แต่ครั้งเดียว

เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ส่งของให้ลูกค้าให้ได้

ไม่กี่ปีถัดมาหลังจากที่เนคไทของเขาเป็นที่รู้จักของตลาดเป็นอย่างดีแล้ว

เขาก็เริ่มขยายกิจการมาสู่เสื้อผ้าโดยเริ่มจากเสื้อผ้าผู้ชายแล้วจึงขยายสู่ เสื้อผ้าผู้หญิง

ในปี 1972 เขาได้ออกแบบเสื้อยืดคอปกแขนสั้น และปักรูปม้าอยู่ที่หน้าอกข้างซ้าย

โดยทำออกมา 24 สี เสื้อตัวนี้เองที่เป็นจุดเริ่มต้นของอาณาจักรเสื้อผ้าขนาดยักษ์ที่มีสาขา อยู่ทั่วโลก

เรารู้จักเสื้อตัวนี้ในนาม “เสื้อโปโล” ซึ่งยังคงขายมาจนถึงทุกวันนี้

เด็กหนุ่มที่ว่านี้คือราล์ฟ ลอเร็น Ralph Lauren ซึ่งปัจจุบันบริษัทของเขามีร้านค้าภายใต้แบรนด์ Ralph Lauren

กระจายอยู่ในเมืองสำคัญๆ ทั่วโลก และทำรายได้มากกว่า 6,000 ล้านเหรียญต่อปี

จากเด็กหนุ่มที่ยากจนและเป็นเพียงพนักงานขายหน้าร้านธรรมดา

วันนี้ราล์ฟ ลอเร็น มีทรัพย์สินกว่า 240,000 ล้านบาท เป็นหนึ่งใน 100 บุคคลที่ร่ำรวยที่สุดในอเมริกา

เมื่อมีคนถามถึงเคล็ดลับในความสำเร็จของเขา เขาจะตอบสั้นๆ แต่ให้แง่คิดอย่างแรงว่า

“I don’t design clothes, I design dreams.”

แถมท้ายด้วย:-

“We write our own destiny. We become what we do.”