เหม่ รู้สึกเหมือนโดนแซะ //หนูแค่รีขำๆข่ะ

ไม่ได้อยากเผือกขนาดน้านนนน (และคงไม่ไปทางฝั่งนั้นอ่ะนะ ^^) แค่มันโผล่มาใน TL และชื่อคุ้นดี

เอาเป็นว่าอยู่คนละจักรวาลนะคะ ^^

อิชั้นรีอะไรไร้สาระออกจะบ่อยไป //ชีวิตโคตร random

ตอนนั้นนี่แสดงว่าไม่ได้รู้สึกไปเองสินะคะ

บางคนไม่เข้าใจมุกตลกของบางคน //ซาบซึ้งในสัจธรรม 555

สิ่งที่ชอบอย่างนึงคือ การส่งสัญญาณ และแปลรหัสกันเอาเองนะคะ //นี่อยู่คนละยอดเขา แล้วส่งสัญญาณควันชิมิ 555

จริงๆไม่ค่อยส่องนะถ้าไม่เกี่ยว ^^ //เอ๊ะยังไง 555  //จริงๆจำยูสไม่ได้ ถ้าไม่เห็นโผล่มานี่ข่ะ

ทวิตนี้สมัครมาเพื่อติ่งศิลปิน otop เป็นหลักนะคะ อิ อิ

ส่วนเรื่องอื่นประปราย แล้วแต่ทามไลน์

//นี่ชั้นกำลังง่วงได้ที่แล้วชิมิเนี่ย

หนุกดีนะ อันที่จริง 555

เออ รู้สึกประเด็นเดิมเลยแฮะเนี่ย //เข้าใจแล้วค่ะ

ก็ยังไม่รู้อยู่ดีนะคะว่าทำอะไร //และชั้นก็ยังเวิ่นต่อปาย

คือ..เป็นคนที่โดนกั๊กทุกสิ่งอย่าง ไม่รู้อะไรเลย แล้วพอวีนเพราะไม่รู้ ก็กลายเป็นทำคนอื่นเครียด? เหรออ //แล้วที่กรูเครียดเพราะไม่รู้อะไรเลยล่ะ

อันนี้ตกใจ เพราะไม่คิดว่า กลายเป็นวิญญาณมานานแล้วนะเนี่ย เหอๆๆ //มิน่า แปลกๆ

อันนี้พยายามเดาเอาเอง เพราะเพื่อน? ไม่เคยบอกอะไรข่ะ //แล้วที่เวิ่นก็ "ส่วนตัว" ตลอดนะ

โอ๊ะ รู้สึกเหมือนเข้าโหมดดราม่า //แอร๊ยยยยย //ก็ดีนะ จะได้รู้ตัว บ้าง? คือทำอะไรก็บอกกันบ้างค่ะ

วนลูปเหมือนเดิมนะคะ ชีวิต ^^

การอยู่นอกวงแล้วไม่รู้อะไร โดยที่เพื่อนคนอื่นรู้กันหมดแล้วไม่บอกนี่ คิดว่า คนอยู่นอกวงไม่เครียด?

อันนี้คิดว่าเดาเรื่องถูกนะ เพราะไม่ได้ทำอะไรนอกจาก "เรื่องนั้น" //คือหลังจากรู้ว่าอะไรเป็นอะไรใน"วันนั้น"แล้วเราก็เข้าใจแล้ว

ถ้าดูดีๆจะเห็นว่าพอ พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เราก็ไม่กวนใจต่อแล้วป่ะ

เป็นคนเข้าใจอะไรง่ายนะ (ถ้าบอก ถ้ามีข้อมูล) แต่ถ้าไม่มี เราก็เข้าใจไปเอง (อาศัยข้อมูลจากทุกครั้งที่มี ก็เท่านั้น)

ถึงได้บอกว่า มีอะไรก็บอกกัน //แล้วก็กั๊กเหมือนเดิม //ชั้นจะรู้มั๊ยว่าเบื้องหลังมันมีอารายยยย

ทวิตนี่เหมาะกับการเวิ่นเจรงๆ 555 ชอบๆ //เราเป็นประเภทระบายแล้วจบนะ //ไม่ชอบบรรยากาศอืมครึม

ขอระบายนิดนึง เพราะรู้สึกอึมครึมและไม่เข้าใจมานานแระ

โอะ ดาร์กโหมดแฮะ 555555 //จริงๆไม่ได้ดาร์กขนาดนั้นข่ะ //แค่รู้สึกขอบคุณที่พูดมาตรงๆ (ซะที)

//ตอนคนอื่นทำชั้นเครียด มีคนรู้สึกร่วมแบบนี้มั่งป่ะ

นี่พูดมาก เด๋วเป็นเรื่องอีก 555

เออ สังเกตนะ (นี่สังเกตเอง) แถวช่วงเดือนตุลา มักจะมีดราม่าชีวิตทุกปี //บางทีก็ดราม่าเงียบๆ บางทีก็ดราม่าเกือบเงียบ บางทีก็ระเบิด .. นะคะ

เดือนตุลามันมีอัลลัยยย

เอาจริงๆนี่สบายใจกว่าเดิมเยอะเรยนะ ^^

เคยทวิตไปแล้วเมื่อหลายเดือน(ปี?)ก่อน รีรันใจความอีกซักรอบดีมะคะ 555 จำประโยคไม่ได้ เอาสรุปไปแระกัน ...

ถ้าชั้นเคยรัก/นับถือใคร ไม่ว่าจะเกิดอะไรหลักจากนั้นก็ตาม เราไม่สามารถเลิกรักเลิกนับถือได้หรอกนะ ^^

แม้จะเกลียดจะทะเลาะ แต่ความรู้สึกนั้นมันไม่ได้หมดไปหรอก มันคงจะเป็นเหมือนเดิมแหละ //เป็นคนยังงี้แหละค่ะ //สิ่งนี้ได้ผ่านการ proof แล้ว ^^

//สิ่งนี้ได้ผ่านการ proof แล้ว ถึงกล้าพิมพ์นะ ^^

ชั้นรักใครนับถือใครข้างเดียวได้เสมอค่ะ ^_^ //นี่ไม่ได้พูดให้อีกฝ่ายกลับมารู้สึกเหมือนเดิมนะ

เป็นคนแบบนี้แหละ //เพราะกว่าจะรู้สึกได้ มันต้องผ่านกระบวนการมาแล้ว เคมีเปลี่ยนแล้ว เปลี่ยนกลับไม่ได้ข่ะ

//จริงๆอยากขุดทวิตอันเก่านั้นมากเรยอ่า... แต่นานเกินไปแร้น ขี้เกียจขุด //รู้สึกอันนั้นเขียนดี //วุ๊ย อวยตัวเองก็ได้แฮะเรา

อืมม อีกประเด็นคือ ความชอบความรักมันต้องรู้สึกเองนะคะ มันตามใครไม่ได้นะคะ //ถ้าชอบตามๆกันมันจะ fake ค่ะ // FYI  :)

ป.ล. นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ถ้าเครียดถ้านอยด์ จงป่าวประกาศบอกเพื่อนฝูงญาติมิตรรอบตัวท่าน ถ้าบ่นเงียบๆคนเดียว มักจะโดนเอาไปขยายใส่ความ แล้วโดนความรู้สึกเกลียดรุมประนามแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวนะคะ //นี่เป็นรอบที่สองแล้วที่เรื่องราวเป็นแบบนี้ ^^

คือเป็นคนชอบบ่นคนเดียวอ่ะ ไม่อยากนำพาความยุ่งยากใจไปให้คนอื่น ก็หลบมาบ่นคนเดียวแล้ว (ก็รู้ล่ะ ว่ามันไม่ได้ private จริงๆหรอกไซเบอร์สเปซเนี่ย) แต่ถ้าเป็นเพื่อนกันต้องรู้สิว่าอารมณ์ไหน //ที่แน่ๆไม่ใช่อารมณ์หาพวกแน่ๆ //กรูแค่งึมงัมคนเดียว แล้วก็โดนเอาไปด่า ? //ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
ทั้งที่จริงแค่อยากบ่นคนเดียว

คราวต่อไปต้องรีบประกาศก้องให้โลกรู้ใช่มะ ว่ากรูก็เครียดเป็นนะเฟร้ย
//จริงๆอาการที่บ่นนี่มันแค่นอยด์ๆนิดเดียวเท่านั้นเองนะ บ่นแล้วก็จบ เราจบ แต่เพื่อนลากคนมารุมกระทืบ (นี่พูดให้เห็นภาพค่ะ)