Bloggang.com : ฉันจะจำเธอเป็นครั้งสุดท้าย

Bloggang.com : weblog for you and your gang

ขอให้ความรักเป็นแรงจูงใจแต่ประการเดียวในการทำทุกสิ่ง...

Group Blog

All blogs

อย่าเหยียบ...หัว

เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งมีชื่อว่าต้อม ขณะนั้นเค้าเรียนอยู่ชั้น ป.3 คุณพ่อกับคุณแม่ทำงานอยู่ต่างประเทศ จึงต้องให้เค้ามาอยู่หอพักของโรงเรียน โดยตึกที่เป็นหอพักนี้จะแบ่งเป็นชั้น ๆ ชั้นแรกเป็นห้องปฏิบัติการต่าง ๆ สำหรับเด็กประจำ ชั้นสองเป็นหอพักหญิงและชั้นสามเป็นหอพักชาย และในแต่ละชั้นจะแบ่งเป็นสองฝั่ง ฝั่งซ้ายเป็นหอชายใหญ่ ฝั่งขวาเป็นหอชายเล็ก สำหรับชั้นสาม และแบ่งเป็นหอหญิงใหญ่และหอหญิงเล็กสำหรับชั้นสอง มีห้องของครูที่คุมหออยู่ในห้องพักของเด็กนักเรียนอีกชั้นหนึ่ง

คืนนั้นเป็นคืนเดือนมืด หลังจากที่ทำการบ้านและอ่านหนังสือในห้อง Study และถึงเวลาที่จะต้องเข้านอนแล้ว คุณครูก็ให้นักเรียนทุกคนสวดมนต์และให้แต่ละคนขึ้นห้องพักของตัวเอง ต้อมซึ่งเป็นเด็กที่จัดว่าซุกซนขนาดลิงเรียกพี่ ก็วิ่งขึ้นไปบนหอพักของตนเองและชวนเพื่อนวิ่งเล่นบนเตียงนอน จนกระทั่งครูคุมหอเดินขึ้นมาจัดการให้เด็ก ๆ เข้านอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงเดินเข้าห้องพักของตัวเอง ขณะที่เกิดเรื่องเป็นเวลาประมาณเที่ยงคืน ครูหมวยที่เป็นครูที่รับผิดชอบหอชายเล็กก็ได้ยินเสียงเด็กร้องเสียงดัง แต่ยังจับใจความไม่ได้ว่าพูดว่าอะไรจึงรีบเปิดประตูห้องออกมาดูเด็ก คุณครูก็ได้เห็นเด็กชายต้อมยืนอยู่บนเตียงแล้วก็ทำท่าหมุนเหมือนกังหัน หมุนไป หมุนมา ปากก็ตะโกนว่า อย่าเหยียบหัว... อย่าเหยียบหัว...อยู่อย่างนั้น ครูหมวยจึงเดินไปเปิดไฟและเดินเข้าไปหาเด็กชายต้อมพลางเขย่าตัวเค้า พอเค้าลืมตาขึ้น ครูหมวยก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ต้อมบอกว่าขณะที่เค้านอนอยู่ก็มีผู้ชายท่าทางน่ากลัว ไม่สวมเสื้อคนหนึ่งมาดึงเค้าให้ยืนขึ้น แล้วก็ขึ้นไปยืนอยู่บนหัวของเค้า เค้าก็เลยร้องและพยายามสะบัดให้ผู้ชายคนนั้นตกลงมา แต่ทำยังไงผู้ชายคนนั้นก็ยังยืนอยู่บนหัวเค้าไม่ยอมลงมาสักที จนกระทั่งคุณครูมาปลุก ตอนแรกครูหมวยเข้าใจว่าเด็ก ๆ แกล้งกันจึงถามต้อมว่า ผู้ชายคนไหน ต้อมชี้ไปที่มุมห้องซึ่งมีเสาบังแสงไฟอยู่แล้วบอกว่า ผู้ชายคนที่ยืนอยู่ตรงเสาต้นนั้นไง พอครูหมวยมองไปตามที่ชี้ก็ไม่เห็นใคร หลังจากที่ให้ต้อมนอนหลับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ครูหมวยก็เดินไปตามเตียงนอนของเด็กแต่ละคน และสังเกตว่ามีใครที่แกล้งหลับอยู่หรือเปล่า แต่ก็ปรากฎว่าเด็กทุกคนหลับสนิท และไม่มีใครตื่นขึ้นมาเลย ทั้ง ๆ ที่ต้อมร้องตะโกนเสียงดังและครูหมวยก็เปิดไฟสว่างขนาดนั้น แต่ไม่มีเด็กคนไหนตื่นเลย ครูหมวยจึงเดินเข้าห้องและปิดประตูลงกลอน ขณะที่กำลังจะเดินขึ้นเตียง ก็มีเสียงคนเคาะประตูจึงเดินไปเปิดประตู แต่ปรากฎว่าไม่มีใครเลย ทุกอย่างเงียบสงบ ซึ่งถ้าเป็นเด็กมาเคาะประตู ก็จะต้องมีเสียงวิ่งขึ้นเตียง หรือวิ่งกลับไปนอนบ้าง เพราะว่าระหว่างประตูกับเตียงที่เด็กนอนอยู่ห่างกันพอสมควร แต่นี่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีใครอยู่หน้าประตูและต้อมก็หลับไปแล้ว ครูหมวยจึงรีบขึ้นเตียงและนอนคลุมโปงจนกระทั่งเช้า พอตอนเช้าครูหมวยออกมาปลุกเด็ก ๆ ให้ตื่น ปรากฎว่าต้อมไม่สบายตัวร้อนมาก และพอถามถึงเรื่องเมื่อคืนก็บอกว่าจำไม่ได้ และหลังจากนั้นก็ลาออกจากหอพักแห่งนั้นไป.....

ขณะที่เขียนเรื่องนี้ ครูหมวยก็ได้ลาออกจากโรงเรียนนั้นแล้วเช่นเดียวกัน

Create Date : 06 กรกฎาคม 2549

Last Update : 17 กรกฎาคม 2549 14:25:00 น.

11 comments

Counter : 470 Pageviews.

สวัสดีค่ะ

เพิ่งมาสมัครเป็นสมาชิกของ Bloggang ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ สำหรับเพื่อน ๆ ที่แวะเวียนมาเยี่ยม

ขอบคุณค่ะ

ปล. ถ้ามีอะไรจะแนะนำก็ยินดีนะคะ

โดย: ธัญวรัตม์ (Thanvarath

) วันที่: 14 กรกฎาคม 2549 เวลา:16:40:39 น.

เหอๆ.....เรื่องน่ากลัวดีครับ

แต่......ถ้าค่อยๆ เล่า
เดินเรื่องช้าๆ
จะ.....น่ากลัวมาก
อาจจะลองเว้นวรรคให้ห่างขึ้น
ขึ้นบรรทัดใหม่
หรือใช้จุด.........

อาจลองเล่าเรื่องเป็นทีละย่อหน้า ทีละเหตุการณ์

ไม่เช่นนั้นตัวหนังสือจะเป็นพรึดดูแล้วเหนื่อยคร้าบ

ยินดีที่ได้รู้จักคร้าบ...