คนหูเบาคือคนใจเบา
คนหูเบาคือคนใจเบา ทำสมาธิในใจของตนไม่ได้ เบาไปหมดใครมาสรรเสริญเยินยอขึ้นมาก็ดีอกดีใจ เข้าใจว่าดีตามที่เขาสรรเสริญเยินยอ ยกย่องให้จะไปดีได้อย่างไร ถ้าเราไม่ทำดีเราไม่ทำบุญให้ทาน ไม่รักษาศีล ไม่ภาวนา ไม่ละกิเลส ราคะ โทสะ โมหะในใจของเรา ก็เอาดีไม่ได้.
จิตหลง
จิตหลง จิตมักคิดไปว่า จะมีความสุขอย่างนั้น จะเอาความสบายอย่างนี้ที่ไหนในโลกเป็นความสุขความสบายพระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า "เกิดมาแล้วก็เต็มไปด้วยทุกข์"เมื่อเกิดมาแล้ว ความแก่ชราไม่เอาก็ไม่ได้ ก็มันเป็นไปอย่างนี้ทำไมไม่ดู ทำไมไม่รู้ ทำไมไม่พิจารณาเมื่อเกิดมาแล้ว จะเลือกเอาแต่ว่าให้มีความสุขสบายความเจ็บไข้ได้ป่วย ภัยพิบัติต่าง ๆ ไม่ต้องการได้ที่ไหนสภาวะธาตุ สภาวะธรรม สภาวะโลก เขาเป็นอยู่อย่างนี้เมื่อเกิดขึ้นมาก็มีทั้งโรคภัยไข้เจ็บ อุปทวเหตุต่าง ๆ นานา ที่จะมาพาให้คนเราเกิดทุกข์โทมนัส คับแค้นแน่นใจ ทุกข์กาย ทุกข์ใจ มันมีเต็มอัตราอยู่ ไม่ว่าจะอยู่ที่นี่ ไปที่ไหน ก็ทุกขัง อริยะสัจจัง ทั้งนั้นจงดู จงรู้ จงพิจารณา อย่าไปมัวเพลิดเพลิน ลุ่มหลงมัวเมา เก็บเอากิเลสตัณหามาคิดไม่จบไม่สิ้น.
ชีวิตเป็นของน้อย
จิตผู้ใดรู้ได้ เข้าใจตามโอวาทของพระพุทธเจ้าว่า "ชีวิตเป็นของน้อย" ก็จะตั้งใจภาวนาเต็มที่เพราะเราไม่รู้ว่าวันตายจะมาถึงเวลาใด รู้ได้แต่วันเกิดเมื่อเรารู้วันเกิด ไม่รู้วันตาย ไฉนจะมาประมาทมัวเมาอยู่เล่าสิ่งอื่นไม่สำคัญ สำคัญที่กาย วาจา จิต ของเราต้องตั้งอยู่ในทานบารมี ศีลบารมี เนกขัมมะบารมีเป็นการฝึกฝนให้บุญกุศลเกิดขึ้น ระวังรักษาไม่ให้บาปมาเกาะอยู่.หมายเหตุ : เนกขัมมะบารมี หมายถึง การออกจากกาม ความปลอดโปร่งจากสิ่งเย้ายวน
ดูใจภายใน
ดูใจภายใน ภาวนาภายใน ภายนอกจะเป็นอะไรเป็นเรื่องของภายนอกบางอย่างแก้ไม่ได้ มาจากผลของกรรม คนเราทำไว้อย่างไร ก็ได้รับผลอย่างนั้น ใครจะแก้ได้แก้ใจนั่นแหละ ไม่ให้ไปทุกข์ไปร้อนกับภายนอก.
ถ้าจิตหลงก็จะไปข้องอยู่กับที่นั้น
ให้พากันตั้งอกตั้งใจภาวนากันจริง ๆเอาจิตใจดวงผู้รู้ภายในมาจี้จุดหลงของใจเราความหลงของใจไม่ใช่อื่นไกลที่ไหนหลงในรูป หมายถึง คน สัตว์ สิ่งของ บ้านเรือน เคหะสถานอันใดก็ตามถ้าจิตไปหลงก็จะไปข้องอยู่กับที่นั้นถ้าจิตไม่หลงก็วางเฉยได้จิตใจก็เย็นสบาย เป็นสุข ไม่ทุกข์ร้อนประการใดเราทุกคนควรปฏิบัติบูชาภาวนาอย่างนี้ให้ได้ทุก ๆ คืนไม่มีใครจะช่วยเราได้ เท่ากับตัวเราเอง.
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
