เป็นเวลาสักสองปีแล้วมั้ง ที่ไม่ได้เจอเพื่อนเก่าคนนี้ที่เคยทำงานด้วยกันสมัยที่ฉันเรียนจบใหม่ๆ ตอนที่เราต่างคนต่างแยกย้ายทำงานคนละทิศทาง มีเพียงฉันกับเขาเท่านั้นที่บ้านอยู่ไกล้กัน จึงไปมาหาสู่ พากันไปนั่มดื่มเบียร์บ่อยๆ

ด้วยความที่ฉันทะเลาะกับแฟนบ่อย จึงทำให้เพื่อนเป็นห่วง และแวะเวียนมาหาเสมอ ฉันยังประทับใจตอนที่เขาพาขี่บิ๊กไบค์คันใหม่ แล่นรอบเมือง เพียงเพื่อให้น้ำตาของฉันหยุดไหล

แต่วันหนึ่งที่ฉันบอกกับเขาว่า "ตอนนี้เลิกกับแฟนแล้วว่ะ กุแยกออกมาอยู่บ้านกับน้องชาย" หลังจากนั้น มีเรื่องราวเกิดขึ้นที่ทำให้ตัวเขาสึกผิด ไม่กล้าสู้หน้าด้วยเหตุผลบางประการ ส่วนตัวฉันก็โกรธจัดเลยไม่ติดต่อกันอีก

เวลาผ่านไปสองปี ฉันก็มุ่งมั่นกับการทำงานไปเรื่อยๆ ไม่ได้คิดถึงเขา วันหนึ่งเมื่อฉันเปลี่ยนมาทำงานใหม่ในสายธุรกิจที่เปลี่ยนไป ทำให้ต้องออกพื้นที่เจอลูกค้าหลายที่ และเจอเขาอีกครั้งด้วยความบังเอิญที่บริษัทของเขา 

เขาทักนะ แต่ใจฉันรู้สึกโกรธ เลยตอบแค่ "อืม..มาหาลูกค้า" และเสไปคุยกับคนอื่น ทำหูทวนลม

ผ่านไปอีกหลายเดือน ฉันไปที่นั่นหลายครั้ง แต่ก็ไม่เจอและไม่คิดจะเจอ มาวันนี้ บังเอิญได้เจอเพราะฉันเข้าไปผิดเวลา

ฉันเห็นเขาเดินผ่านมา พลันมีความคิดแวบเข้ามาในหัว ว่า "แค่ยิ้มให้ก็ได้มั้ง"

..ฉันเลยยิ้มให้เขา 

สิ่งที่ได้รับคือ จากแววตากลัวๆกล้าๆ ไม่กล้าทัก ของเขา กลายเป็นขาที่ก้าวย่างมาหา และเดินมาทักว่า "เป็นไง สบายดีมั้ย" พร้อมตบบ่าป้าบใหญ่ๆ ที่คุ้นเคย จากนั้นก็ต่อด้วยบทสนทนา ที่ฉันพอจะจับทางได้ว่า เคยไปหาฉันที่บ้านที่เขารู้จัก แต่ไม่เจอเพราะฉันย้ายออกไปแล้ว

แต่เราคุยได้นิดเดียว พอให้รู้ว่าต่างคนก็สบายดี ฉันต้องคุยกับลูกค้าต่อ จึงทำให้หยุดเพียงแค่นั้น

เมื่อเสร็จธุระ ฉันจึงมาคิดได้ว่า "การโกรธที่ผ่านมาไม่เห็นมีค่าอะไร เพียงแค่การยิ้มแค่ครั้งเดียว ผลที่ตามมามีทั้งการให้อภัย ความเป็นเพื่อน และมิตรภาพ" สิ่งที่ผ่านมาแล้ว มันก็หายไปกับกาลเวลา เอาคืนมาไม่ได้ แต่เพื่อนหนึ่งคน ฉันรู้สึกดีใจนะ ที่ฉันได้เขาคืนกลับมา การให้อภัยมันดีจริงๆ