| |
|||||||||||
* เหตุเกิดที่.... ลานจอดรถ *
 วันที่แดดแผดจ้า...........ร้อนจัง มีอยู่คนที่ยัง................ต่อสู้ กลางแดดที่ประดัง........มาสู่ ได้โปรดเห็นใจผู้...........อื่นบ้างจะขอบคุณ  เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า.... เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา หนูหิ่ง ฯ ไปเยี่ยมลูกค้าที่รพ. ตอนจะกลับ ก็ปรากฎว่ากลับไม่ได้ มีรถมาจอดขวางทางอยู่หลายคัน คันอื่น ๆ เขาก็จอดล้อตรง เข็นได้ แต่คันที่อยู่หน้ารถหนูหิ่ง ฯ จอดล้อเบี้ยว หนูหิ่ง ฯ จึงไปเรียกยามมาดู เพื่อให้ยามเรียกเจ้าของมาขยับ ลุงยามก็เดินมาดู พร้อมกับส่ายหน้า แล้วบอกหนูหิ่ง ฯ ว่า.... เจ้าของรถคันนี้ ต้องทำอย่างงี้ประจำ รับรองที่หน้ารถต้องมีเบอร์โทรศัพท์ไว้แน่ ๆ หนูหิ่ง ฯ จึงเดินอ้อมไปดูด้านหน้ารถ ปรากฎว่ามีเบอร์โทร.จริง ๆ ด้วย แสดงว่าต้องทำแบบนี้บ่อยมาก ๆ ลุงยามก็บ่น ๆ ๆ (อาจจะกลัวหนูหิ่ง ฯ ว่ามั้งคะ) หนูหิ่ง ฯ " ไม่เป็นไรค่ะลุง เดี๋ยวหนูโทร.เอง " หนูหิ่ง ฯ " คุณคะ รบกวนช่วยมาย้ายรถหน่อยได้ไหมคะ ? รถหนูออกไม่ได้ค่ะ " เจ้าของรถ " เดี๋ยวให้เด็กถือกุญแจไปให้นะ มีใครขับได้ไหม ? " หนูหิ่ง ฯ " อึ้งไปสักพัก.... คุณคะ.... รถคุณราคาเป็นล้าน แน่ใจนะคะว่าจะให้หนูขับ ^_^ (นึกในใจ ว่าเสร็จแน่ ไม่ต้องไปลองที่โชว์รูมแล้ว ลองคันนี้หละ) " เจ้าของรถ " เงียบฉี่.... " หนูหิ่ง ฯ " รบกวนมาย้ายให้ด้วยนะคะ หนูต้องไปธุระที่รพ.อื่นอีกค่ะ " เจ้าของรถ " ครับ ๆ เดี๋ยวตามคนไปย้ายให้ครับ " วางสาย (สงสัยลืมขอโทษที่มาจอดขวาง) หนูหิ่ง ฯ " ลุงยามไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวเขามาย้ายให้ (ลุงยามทำหน้าเดือดร้อน) " ลุงยาม " เป็นอย่างงี้ประจำแหละหนู บางครั้งลุงต้องโทร.เอง เพราะเจ้าของรถไม่มีโทรศัพท์ " หนูหิ่ง ฯ " หรอคะคุณลุง (สงสารลุงยาม แดดก็ร้อน) " ลุงยาม " รายได้ลุงวันละร้อยกว่าบาท ต้องมาเสียค่าโทรศัพท์อีก บอกตรง ๆ ว่าลุงไม่อยากมาอยู่ตรงจุดนี้เลย เครียดมาก ๆ " หนูหิ่ง ฯ " เอางี้ไหมคะลุง ทีหลัง เวลาเขามาย้ายรถ บอกไปเลยว่าขอค่าโทร. 20 บาท (พยายามชวนคุยเล่น) " ลุงยาม " เงียบ.... (สงสัยไม่กล้า หรือกลัวถูกร้องเรียน) " หนูหิ่ง ฯ " ลุงยามคะ ไปเหอะ หนูรอตรงนี้เองได้ค่ะ แดดร้อน ลุงไปตรงโน้นเถอะ " ลุงยาม " ...... เดินไปโบกรถต่อ " สิบห้านาทีผ่านไปท่ามกลางแสงแดดที่แผดจ้า ณ ลานจอดรถ รพ. เวลา 13.30 น. หนูหิ่ง ฯ ก็โทร.หาอีกครั้ง หนูหิ่ง ฯ " คุณคะ ยังไม่เห็นมีใครมาย้ายรถให้เลยค่ะ " เจ้าของรถ " ไปแล้วนะ รอเดี๋ยว " (ยังลืมขอโทษอีก ฮึ่ม ! ชักโมโห ร้อนก็ร้อน หิวก็หิว เอ๊ะ ! หรือว่าหนูหิ่ง ฯ โมโหหิว) ห้านาทีผ่านไป ลุงยามเดินมาดูอีกครั้ง ลุงยาม " ยังไม่มาหรือหนู " หนูหิ่ง ฯ " ยังเลยค่ะลุง หนูโทร.ตามไปอีกครั้งแล้วค่ะ ลุงยามคะ หนูหิ่ง ฯ ปล่อยลมยางเขาดีไหมคะ ? ^_^ " ลุงยาม " กล้าหรือหนู เขาให้ขับแทนยังไม่กล้าขับเลย ^_^ (แกคงรู้ว่าหนูหิ่ง ฯ ชวนคุยเล่น ๆ เรื่องของเรื่องไม่อยากให้แกเครียดค่ะ สงสาร) " สักพัก ก็มีเด็กมา 2 คน ผู้ใหญ่ 1 คน หนูหิ่ง ฯ ไม่ทันมองว่าผู้ใหญ่นั้นเป็นใคร ผู้หญิงหรือผู้ชาย เพราะมัวแต่ดูล้อรถ ^_^ เด็ก 2 คน แต่งตัวดี (ก็เป็นลูก - หลานคนมีกะตังค์ก็งี้แหละ เริ่มอคติกับเด็ก) เด็ก " ขอโทษครับพี่ " (ค่อยยังชั่ว ดีกว่าผู้ใหญ่เป็นกอง) หนูหิ่ง ฯ " คราวหน้าถ้าจะจอดขวางชาวบ้าน ควรจอดให้ล้อตรง จะได้เข็นได้ (แน่ะ ! แนะซะงั้น.... น่าจะบอกว่าอย่าให้มีคราวหน้าอีกนะ ถูกปล่อยลมยางแน่) " เด็ก " ขอโทษครับ " หนูหิ่ง ฯ " ฮื่อ ๆ ...... (ใจอ่อนกับคำขอโทษ )" แหม.... เสียดายลืมถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน เล่าสู่กันฟังเรื่องนี้ เพียงเพราะว่าหนูหิ่ง ฯ สงสารลุงยาม วัน ๆ แกคงต้องผจญกับปัญหานี้หลายต่อหลายครั้ง จนแกบอกหนูหิ่ง ฯ ได้ว่าต้องมีเบอร์โทร.แปะไว้ที่หน้ารถ และก็มีจริง ๆ เสียด้วย หากใครที่เคยทำแบบนี้ หรือ จะทำอีกในอนาคต กรุณาจ่ายตังค์ค่าโทรศัพท์ให้แกด้วย ! ปล. ตอนนี้นึกออกแค่นี้ค่ะ ^_^ * เรื่องของงู *
งูตัวที่ ๑ หลาย ๆ คนที่สนิทกันจะรู้ว่าฉันมีโรคประจำตัวคือ โรคกลัวงูขึ้นสมอง (กลัวมาก ถึงมากที่สุด) แปลกมั้ยล่ะ ทั้ง ๆ ที่ตัวก็อาศัยอยู่บนเขาตั้งแต่เกิด จนโต @ งูตัวแรกที่เจอ (ถ้าจำไม่ผิดนะ) อายุประมาณ 5 ขวบได้แล้วหละ ตอนเย็น ๆ ของทุกวัน มีหน้าที่ไปรับพ่อที่ไร่ ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านไม่ไกลเท่าไหร่ ต้องไปช่วยพ่อเก็บพืชผักในไร่ไปขายมั่ง เก็บไว้กินมั่ง เย็นวันหนึ่งก็เดินไปรับพ่อตามปรกติ แต่ยังไปไม่ถึงกระต๊อบ เพิ่งจะถึงหัวไร่เท่านั้นเอง . เอ๊ะ ! เห็นอะไรแว๊บ ๆ ที่ต้นหญ้า คิดเองก็ตอบตัวเองในใจ ก็งูอ่ะดิ งูเขียวด้วยนะ ตัวเล็ก ๆ นิ๊ดเดียวเอง สงสัยเพิ่งจะออกจากไข่มาแหงเลย กำลังพันอยู่บนต้นหญ้า (ไม่ใช่ต้นไม้นะ) รู้สึกว่ามันกำลังจ้องหน้าอยู่ ก็เลยไม่กล้าก้าวขาวิ่ง ทำไงดีล่ะทีนี้ . ก็อยู่มันตรงนั้นแหละ ร้องให้เลย ร้องดัง ๆ เดี๋ยวพ่อได้ยินก็วิ่งมาหาเองแหละ คิดได้ดังนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาร้อง ๆ ๆ ๆ จนพ่อวิ่งมาดู โอ้ โฮ แฮะ เจ้างูเขียวตัวน้อยท่าจะหูหนวก เขาร้องแทบตาย ไม่ยักกะได้ยิน พอพ่อมาถึงก็ชี้โบ้ชี้เบ้ให้พ่อดู ว่างูมันอยู่ตรงนั้น พ่อหันไปดูและเข้ามากอดพร้อมทั้งหัวเราะจนตัวโยก โธ่เอ๊ยลูก นั่นมันเถาวัลย์ ไม่ใช่งูสักหน่อย แป่ว ! หน้าแหกแตกละเอียด พ่อบอกว่า สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่อย่างที่คิด จงพินิจดูให้ดีค่อยตัดสิน บางครั้งเสียงที่ส่งมาให้ได้ยิน อาจไม่สิ้นสุดคำพูดบอกออกมา ลูกจ๋าเจ้าจงจดจำคำพ่อไว้ เมื่อเติบใหญ่ให้ดูรู้รักษา ความซื่อตรงจริงใจมั่นวาจา เขาพูดมาฟังให้จบครบถ้อยความ  * * * * * @ ตัวที่สอง ก็บอกแล้วว่าบ้านอยู่บนเขา ในวันหยุดเสาร์ อาทิตย์ เด็กเล็กเด็กโตทั้งหลายก็มักจะนัดกันไปยิงนก ตกปลา งมหอย (หอยจริง ๆ กินได้ด้วย ^_^ ) ภาษาพื้นเมืองเรียกว่า หอยจูบ เพราะเวลากินต้องดูดให้ตัวหอยหลุดออกมาจากกระดอง แต่ภาคกลางจะเรียกหอยขม ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันขมตรงไหนอ่ะนะ เมื่อวานตอนเย็น ๆ ก็นัดกันไว้ว่า เช้าวันนี้จะไปนา ไปงมหอยและเก็บผักตามทุ่งนา พอสมาชิกมาพร้อมหน้าก็เริ่มออกเดินทาง เมื่อพ้นเขตหมู่บ้านจะต้องเดินผ่านป่าก่อน ไอ้เราก็เป็นคนกลัวงู ทุกคนรู้กันหมด ก็เลยให้เราเดินตามหลัง ให้คนที่ไม่ค่อยกลัวเดินเป็นทัพหน้า (แบบว่าทางมันแคบ ต้องเดินแถวตอนเรียงหนึ่ง) เอ้า เดินหน้าเดิน ซ้าย ขวา ซ้าย ซ้าย ขวา ซ้าย ถึงทุ่งนาพอดี ไม่ยักกะเจอคู่อริแฮะ ที่นี้ก็เลือกเอาว่าใครจะลงล๊อคไหนงมหอยกันก่อนไม่ต้องแย่งกัน เดี๋ยวค่อยเก็บผักทีหลัง ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตา งม งม งม และ งม เอ๊ะอะไรแว๊บแว๊บทางหางตา ดูคลับคลาว่าข้าได้เคยเห็น ขดตัวบนเบื้องคันนาน่าจะเป็น งูนอนเล่นให้แดดแผดเผาตัว อ่า.......... อีตอนนี้ไม่กล้าร้อง กลัวว่ามันหูดีแล้วได้ยิน ก็เลยตัดสินใจกระโดดไปขี่คอพี่ที่อยู่ล็อคติดกัน โชคดีที่พี่คนนี้ตัวใหญ่มาก ก็เลยไม่ล้ม พะ - พี่ ๆ ๆ หงะ หงะ งูอ่ะ ๆ พี่เขาหันมาบอกว่า จุ๊ ๆ อย่าเอ็ดไป แล้วก็เอาไม้ค่อย ๆ เขี่ยให้มันเลื้อยจากไป โชคดีนะที่ไม่ใช่งูเห่า ไม่งั้นมันคงจะเห่าแล้วค่อยกัด เจ้างูตัวนี้นิสัยดีนะ มันคงรู้ว่าเรากลัวมัน มันก็เลยค่อย ๆ เลื้อยหลบไป แฮ่..... ค่อยยังชั่ว ^_^  * * * * * @ ตัวที่สาม (เจ้าตัวนี้เด็ดสุดเลยนะ จะบอกให้) วันนี้เลิกโรงเรียนอย่างเรียบร้อย เดินเกี่ยวก้อยกลับบ้านพร้อมกับพ่อ กลับบ้านเร็วรีบเร่งแม่เฝ้ารอ กลับไปก่อไฟอุ่นนั่งผิงกัน แล้วก็ได้เวลาอาหารเย็น สมาชิกในครอบครัวมานั่งล้อมวงในครัว ซึ่งสร้างแยกไว้ด้านหลังบ้าน กำลังนั่งกินกันอย่างเอร็ดอร่อยยังไม่ถึงครึ่งท้องเลย ก็ได้ยินเสียง แฉ่ ๆ ๆ ฟ่อ ๆ ๆ แว่วมาเบา ๆ ก็เลยบอกพ่อ พ่อ หนูได้ยินเสียงอะไรไม่รู้ ดัง ฟ่อ ฟ่อ มาจากในบ้าน พ่อก็เลยอาสาไปดูให้ คงจะนึกว่าหมาใครเข้ามาเล่นในบ้านมั้ง ทุกคนมองตามหลังพ่อออกจากประตูครัวเดินผ่านประตูหลังเข้าไปในบ้าน ไอ้หยา ! พวกเราเกือบช็อค ที่ริมประตูหลังบ้านมีไอ้ตัวยาว ๆ ใหญ่เท่าแขน ตั้งท่า แผ่แม่เบี้ย เห็นที่หัวด้านหลังมีกุญแจซอลอยู่ด้วย ไม่มีใครกล้าส่งเสียงเลยจนได้ยินเสียงพ่อพูดออกมาเบา ๆ ไม่เห็นมีอะไรเลย แล้วพ่อก็เดินย้อนกลับมา พวกเราส่งเสียงบอกพ่อเบา ๆ ว่า อย่าเพิ่งออกมานะพ่อ ที่ประตูมีงูเห่า สงสัยพ่อจะฟังเพี้ยน เพราะพ่อตอบกลับมาเสียงดังฟังชัดว่า หมาที่ไหนจะมาเห่า พ่อไม่เห็นมีหมาสักตัว พอพูดพร้อมกับเดินมายืนตรงประตู เสียวใส้น่าดูเลย ก็เจ้างูตัวนั้นตั้งท่าจะฉกพ่อ 1 ที 2 ที 3 ที ก็ยังไม่ฉก พ่อซึ่งมองไม่เห็นงู ก็ไม่ได้สนใจอะไร เดินอย่างสง่าผ่าเผยกลับมาในครัว เราเลยรีบปิดประตูครัว กลัวเจ้าตัวนั้นตามพ่อเข้ามา แล้วชี้ให้พ่อแอบดูที่รอยแยกข้างฝา พ่อได้แต่อึ้ง....... อึ้ง...... และอึ้ง...... จนกระทั่งมันเลื้อยหายไปลับตา สงสัยจะเลื้อยเข้าไปในจอมปลวกแถวท้ายสวนแน่ ๆ เลย พวกเราทุกคนก็เลยพร้อมใจกันอิ่ม กินไม่ลง สงสัยอยู่ใยมันไม่กัดพ่อ สงสัยหนอพ่อมียันต์อยากจะถาม ต้องเก็บถ้วยแก้วไปชะล้างชาม เดินต้อยตามติดพ่อแล้วก็ลืม... ลืมถามพ่ออ่ะดิ ^_^ แฮ่ะ ๆ ก่อนไปล้างชามก็เข้าไปจับตัวพ่อ จับแขนพ่อ จับขาพ่อ แฮ่...... พ่อยังอยู่ ยังไม่มีที่ไหนบุบสลาย สบายใจแล้วหละ  * * * * * @ ตัวที่สี่ตัวสุดท้ายที่จะเล่า ตอนนี้ทำงานแล้วนะ ได้งานทำที่บริษัทส่งออกแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินธ์สองร้อยปี บุรีรมณ์อุดมราชนิเวศมหาสถาน อมรพิมาณอวตาลสถิตย์ เอ... ใช่หรือเปล่าหว่า... ช่างเหอะ ! เอาเป็นว่าได้ทำงานที่กรุงเทพ ฯ ก็แล้วกัน ที่ทำงานมีเพื่อน ๆ เยอะแยะเลย เพราะมีหลาย ๆ แผนกอยู่ในห้องเดียวกัน แต่แผนกของฉันมีกันอยู่แค่สองคน คือฉันเป็นลูกน้องกับพี่อีกคนเป็นหัวหน้า ตอนนี้เราสองคนทำงานเข้าขากันได้ดี ตะว่าก่อนหน้านี้ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่งานของเราขึ้นตรงต่อเจ้านายคนเดียวกัน ทำงานด้วย ความสุข สนุกสนาน แม้วันวาน ลับล่วง เลยผันเปลี่ยน งานการทำ ใส่ใจ ไปหมุนเวียน เรียนรู้รับ สิ่งใหม่ ให้เข้ามา ขอบคุณสำ หรับคำ จำสั่งสอน ทุกขั้นตอน ต้องบอก ตอบน้องหนา จะจำไว้ ใส่ใจ ไปทุกครา ไม่ลืมว่า เคยอยู่ เข้าคู่กัน วันหนึ่ง มีลูกค้าต่างชาติเข้ามาเพื่อสั่งซื้อสินค้า กำลังคุยกับเจ้านายในห้อง โต๊ะฉันตั้งอยู่หน้าห้องเจ้านายพอดี๊พอดี มองเห็นกันได้ตลอดเวลา ก็ฝาผนังเป็นกระจกอ่ะ ฃเราต้องอยู่ในสายตาเจ้านายตลอดเวลา (ทำให้เกเร เหลวไหลไม่ได้) วันนั้นหัวหน้าเดินเข้าเดินออกระหว่างห้องเจ้านายกะตู้เอกสาร ฉันก็นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะนั่นแหละ บางครั้งใช้ความคิดก็จะนั่งหลับตาเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อย พักผ่อนสายตาไปด้วยในตัว เอ่อ......เอนสักหน่อยน่ะ ชักเหมื่อยแล้ว แค่แป๊บเดียวหละ ไม่เป็นไรหรอก ทันใดนั้น ก็มีสิ่งหนึ่งตกลงมาที่ตัก เอามือคลำดูนิ่ม ๆ ยาว ๆ คิดได้อย่างเดียว อ๊ะจ๊าก......งู โยนทิ้งไปทางไหนก็ไม่ทันได้ดู พร้อมทั้งตะโกนออกมาซะดังลั่น ไม่พอยังกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะด้วยความลืมตัว ทั้งเจ้านาย ลูกค้าฝรั่ง เพื่อน ๆ มองมาตาเดียวกัน เห็นคนหนึ่งยืนหน้าซีดอยู่ข้างโต๊ะฉัน แล้วค่อย ๆ เดินไปเก็บเจ้าสิ่งนั้นขึ้นมาและเอ่ยว่า ขอโทษนะ งูตุ๊กตาน่ะ ไม่นึกว่าเธอจะตกใจขนาดนี้ เธอลงจากโต๊ะได้แล้ว เจ้านายมองอยู่นะ แฮ่ะ ๆ ไม่เป็นไร Sorry sorry sir ยังอยู่ในอาการตกใจ พูดไทยปนอังกฤษบอกทุกคน วันนั้นทั้งวันคิดวุ่นวายใจ " เย็นนี้ตัวข้าคงไม่แคล้ว ถูกเจ้านายเรียกไปดุว่าเป็นแน่แท้ คิดไปคิดมา อยู่แค่นี้แหละ จนถึงเวลาเลิกงาน ลูกค้ากลับไปแล้วหละ เอ แปลกแฮะ ไม่ยักกะถูกเรียกไปดุ เย้ ! เจ้านายใจดีจัง ^_^ แป่ว ! งานนี้หน้าแตก หมอไม่รับเย็บอีกหนึ่งผลงานของความเฟอะฟะ  * ยังจำได้ไหม *
ฉันรู้จักกับเธอก่อนงานแข่งขันกีฬาระหว่างหมู่บ้าน เธอไม่ใช่คนในหมู่บ้านของฉัน แต่เป็นนักศึกษาภาควิชาการเกษตรของมหาวิทยาลัยในเมือง ส่วนฉันยังเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งในหมู่บ้านที่เธอมาฝึกงาน ฉันได้รับเลือกให้เล่นกีฬาวอลเล่บอล รุ่นอายุไม่เกิน 13 ปี พวกเราได้ไปฝึกซ้อมที่สนามกีฬาของโรงเรียนในตอนเย็นของทุกวัน ส่วนเธอก็ได้เล่นกีฬาตะกร้อ เพราะนักกีฬามีไม่พอ เธอและเพื่อน ๆ ก็เลยขอลงเล่นแทน เธอเป็นคนหน้าตาดีมาก มีสาว ๆ ในหมู่บ้านชอบเธอกันหลายคน รวมถึงสาวแก่แม่หม้ายด้วยนะ ในตอนนั้นเรายังไม่เคยคุยกันเลย ฉันไม่รู้จักชื่อเธอด้วยซ้ำไป อีกอย่างฉันต้องรีบกลับไปช่วยแม่ขายของที่บ้าน ก่อนการแข่งขัน 2 อาทิตย์ เธอและเพื่อน ๆ ได้มาช่วยซ้อมให้แก่ทีมวอลเล่บอลหญิง เธอรู้ไหมว่าฉันโกรธเธอมาก เพราะว่าเธอชอบตีบอลมาที่ฉัน แรงเธอเยอะมาก ฉันรับทีไรเจ็บมือทุกที ฉันต้องไปให้แม่นวดแขนให้ทุกวัน ฉันคิดว่าเธอต้องเกลียดฉันแน่ ๆ เลย . เธอถึงได้แกล้งฉันเจ็บ ๆ ทุกวัน แรกเริ่ม เดิมที ที่พบ ประสบ กับเธอ วันนั้น รู้สึก เฉย เฉย ทุกวัน ไม่หวั่น ไม่ไหว ในใจ เคยโกรธ เธอบ้าง บางครั้ง ที่พลั้ง ทำเจ็บ รู้ไหม ไม่รู้ ว่าเพราะ อะไร แต่ไม่ ค่อยกล้า ถามเธอ.................. * * * * * ก่อนการแข่งขัน 1 วัน เรานัดซ้อมกันตอนเช้า เพราะจะได้มีเวลาพักผ่อนในตอนเย็น ฉันไปถึงสนามกีฬาก่อนใคร ฉันรอเพื่อน ๆ ไม่นานนัก ฉันก็เห็นเธอเดินเข้ามาในสนาม พร้อมดอกกุหลาบสีแดงในมือ 1 ดอก เธอเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับยื่นให้ เธอรู้ไหมว่าฉันเอื้อมมือไปรับด้วยความมึนงง แต่ก็ไม่กล้าถามเธอ ว่าเธอให้ฉันทำไม เธอก็แปลกนะยื่นดอกไม้ให้ แล้วก็ไม่พูดอะไรสักคำ จนกระทั่งเพื่อน ๆ ของเธอมาถึง เราก็เลยซ้อมเสริฟลูกไปพลาง ๆ ฉันกะว่าจะถามเธอหลังซ้อมเสร็จ ว่าเธอต้องการจะฝากกุหลาบไปให้ใครหรือเปล่า แต่ไม่ยักกะได้ถามแฮะ เพราะว่าพอซ้อมเสร็จเธอก็ถูกเพื่อนเธอลากไปในตัวเมือง ส่วนฉันก็กลับบ้านพร้อมกุหลาบแดง 1 ดอกของเธอ เออ.......... จะทิ้งไปทำไมล่ะ ของสวย ๆ งาม ๆ แถมยังหอมอีกด้วย ฉันเอาไปใส่แจกันไว้ในห้องนอน ตอนกลางคืนสบาย..............ฝันดี............... กุหลาบสีแดง 1 ดอกของเธอส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ทั้งคืน.... ตื่นเช้า รีบไป ฝึกซ้อม ต้องยอม เนื่องด้วย หน้าที่ อยากเป็น นักกีฬา ที่ดี จึงรี่ เร่งไป ก่อนใคร พบเธอ ส่งกุ- หลาบมา ทำหน้า งง งง สงสัย เธอไม่ พูดว่า อะไร ยังไง กันนี่ งง งง หลับซาบาย......... ทั้งคืน............. * * * * * วันนี้แล้วสินะ เป็นวันแข่งขันกีฬาเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างหมู่บ้าน สำหรับวอลเล่บอลหญิงมีแค่ 5 ทีมเท่านั้น จึงใช้ระบบพบกันทุกทีม ชนะ 2 ใน 3 เซ็ท ปรากฎว่าทีมของฉันแพ้ในรอบชนะเลิศ ได้อันดับที่ 2 มาครอง หลังจากนั้นฉันกับเพื่อน ๆ ก็ไปเชียร์กีฬาชนิดอื่น ๆ พอช่วงพักกลางวันฉันกับเพื่อน ๆ ก็ไปที่ร้านอาหาร ฉันเห็นเธอกับเพื่อน ๆ นั่งทานขนมอยู่ในร้าน ฉันเลือกที่นั่งที่หันหลังให้เธอ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเธอ แต่....... เธอกลับสกิดแขนฉันพร้อมทั้งยื่นซองขนมมาให้ แล้วพูดว่ารางวัลปลอบใจที่ไม่ได้ถ้วยชนะเลิศ เพื่อน ๆ ของเธอ ฮาตรึม พร้อมทั้งแซวว่าน้องมีตั้งหลายคนทำไมเธอเจาะจงส่งขนมให้ฉัน เธอรู้ไหมว่าตอนนั้นฉันอายมาก ไม่กล้าพูดกับเธอเลย เพื่อน ๆ ของฉันก็แซวว่าส่งสัยเธอจะชอบฉันแน่ ๆ เลย ไม่ได้เกลียดฉันอย่างที่ฉันเข้าใจ เพียงแต่เธออาจจะขี้อาย ไม่กล้าแสดงออก หรือไม่เธอก็อาจจะเห็นว่าฉันยังเด็กเกินไป ช่วงบ่าย ฉันและเพื่อน ๆ ได้ไปเชียร์ทีมตะกร้อชาย เป็นการตอบแทนที่พวกเธออุตสาห์มาฝึกซ้อมให้ ช่วงก่อนการแข่งขัน ฉันกับเพื่อนยืนเชียร์อยู่ขอบสนาม เธอมักจะมองมาทางเราบ่อย ๆ พวกเราเชียร์อย่างสนุกสนาน เพราะทั้งทีมของเธอ และคู่แข่งฝีมือสูสีกันมาก แต่สุดท้ายทีมของเธอก็แพ้ไปอย่างเฉียดฉิว แต่เธอก็ยังคงยิ้มแย้มแจ่มใส ฉันคิดว่าเธอคงจะมีน้ำใจนักกีฬาพอสมควรนะ และแล้วฉันก็ต้องรีบกลับบ้านไม่ได้อยู่จนถึงพิธีปิดการแข่งขัน ในตอนเย็นของวันนั้นมีสาวคนหนึ่ง (ฉันรู้สึกว่าเขาจะชอบเธอนะ) ได้เลี้ยงฉลองรองชนะเลิศสำหรับทีมตะกร้อชาย เพื่อนของฉันก็ไปด้วย แต่ฉันไม่ได้ไปเพราะต้องช่วยแม่ขายของ เพื่อนฉันเล่าให้ฟังว่าเธอถามหาฉันใหญ่เลย ฉันก็เลยบอกเพื่อนว่า ถามหาทำไมล่ะ แน่จริงก็มาหาที่บ้านเลยสิ สงสัยเธอจะกลัวพี่ชายฉันมั้ง ก็เลยไม่กล้ามาหา ฉันมีพี่ชายตั้ง 3 คน แต่ละคนตัวใหญ่ ๆ ทั้งนั้นเลย และแล้ว ก็ถึง วันแข่ง ต้องแย่ง ชิงชัย ในสอง ทีมฉัน ได้รับ ครอบครอง เป็นรอง แชมป์ใน ครั้งนั้น ทีมเธอ ก็รับ ที่สอง เราต้อง พ่ายแพ้ แข่งขัน น้ำใจ นักกีฬา มีกัน จึงปัน ปลอบใจ ได้ฮา..... * * * * * เช้าวันหนึ่ง ฉันกำลังทำงานบ้านอยู่ ก็มีรถกระบะคนหนึ่งมาจอดอยู่หน้าบ้าน และเห็นเธอกระโดดลงจากรถ เธอเดินมาหาฉันในบ้าน เธอบอกว่าฝึกงานเสร็จแล้วนะ และกำลังจะกลับบ้าน มีเพื่อน ๆ ในหมู่บ้านไปส่งกันหลายคน เธอชวนฉันให้ไปส่งเธอที่ในเมือง แต่ฉันไม่กล้าขออนุญาตแม่ ทั้ง ๆ ที่ใจฉันก็อยากเข้าไปในเมืองเหมือนกัน ถึงยังไงแม่ก็คงไม่อนุญาตอยู่ดี เธอก็เลยทำหน้าเศร้ากลับไป ฉันได้แต่มองตามเธอและเพื่อน ๆ ของเธอที่โบกมือลาฉันจนรถลับสายตา หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้ข่าวคราวของเธอเป็นเวลานาน.................... จนกระทั่งวันหนึ่งฉันกลับจากไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด เพราะใกล้จะเปิดเทอม ๆ สุดท้ายของชีวิตนักเรียนมัธยมแล้ว เพื่อนฉันมาบอกว่าช่วงที่ฉันไม่อยู่ เธอและเพื่อน ๆ กลุ่มเดิม ได้มาที่หมู่บ้าน เธอได้ถามหาฉันด้วย เพื่อนฉันบอกว่าดูท่าทางเธอจะเสียใจที่ไม่เจอฉัน เธอได้ฝากที่อยู่ของเธอให้ฉัน เธอบอกเพื่อนฉันว่า ถ้าฉันไม่ได้เกลียดเธอ ก็ให้ฉันเขียนจดหมายไปหาเธอบ้าง ที่อยู่ของเธอฉันก็เก็บไว้เหมือนกันแหละ แต่สงสัยว่าจะเก็บไว้ดีเกินไปมั้ง เก็บดีจนหาไม่เจอเลยไงล่ะ ^_^ หลังจากจบมัธยม 3 ฉันได้ไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ฯ ไม่ค่อยได้กลับบ้าน บางครั้งตอนปิดเทอมฉันก็ทำงานพิเศษ พอฉันกลับบ้านเพื่อนฉันบอกว่าช่วงปิดเทอมเธอมาที่หมู่บ้านของฉัน เธอมักจะถามถึงฉันทุกครั้ง เพื่อนฉันบอกให้ฉันเขียนจดหมายถึงเธอ แต่ฉันก็ไม่ได้เขียนเพราะว่าฉันทำที่อยู่ของเธอหายไปเสียแล้ว เพื่อนฉันบอกว่าสงสารเธอนะ มาตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยเจอฉันเลยสักครั้งเดียว ดูท่าทางเธอต้องชอบฉันแน่ ๆ เลย เพื่อนฉันถามฉันว่าฉันคิดยังไงกับเธอ เกลียดเธอหรือเปล่า ฉันก็ตอบไม่ได้ ก็ฉันไม่รู้จริง ๆ นี่นา แต่ที่แน่ ๆ ฉันน่ะไม่ได้เกลียดเธอหรอกนะ และแล้ว ก็ถึง วันลา เดินหน้า ไปสู่ เมืองหลวง ไม่มี คำสัญ - ญาลวง เพียงดวง ตาบอก ความนัย เนื่องด้วย ยังเล็ก เด็กนัก มิรู้จัก ความรัก ฝักใฝ่ ไม่เคย คิดและ สนใจ เก็บไว้ เพียงความ ทรงจำ * * * * * เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนกระทั่งฉันเรียนจบปวช. เพื่อน ๆ ของฉันต่างก็แต่งงานกันไป มีลูกมีหลานกันเกือบหมดแล้ว เพราะว่าในหมู่บ้านของฉันส่วนใหญ่จะแต่งงานเร็ว แต่ฉันกลับไม่มีแฟนเลย อาจจะเป็นเพราะว่าฉัน เรียนแต่โรงเรียนสตรีมาโดยตลอดหรือเปล่า จึงไม่ค่อยรู้จักผู้ชาย เพื่อนของฉันมักจะถามฉันว่ามีแฟนหรือยัง หรือว่าฉันรอเธออยู่ ฉันเองก็ตอบว่าเปล่า แต่ลึก ๆ ในใจนั้น ฉันยังคงคิดถึงเธอเสมอ ฉันก็ยังคงตอบคำถามของเพื่อนฉันไม่ได้ว่าฉันคิดยังไงกับเธอ อาจจะเป็นเพราะว่า ขณะนั้นฉันยังเด็กเกินไป ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง คงจะแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วมั้ง ฉันก็ได้แต่หวังว่าเธอคงจะมีครอบครัวที่ดี มีความสุขกับครอบครัว ถ้าเธอยังพอจำได้ว่าเคยรู้จักเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ หน้ากลม ๆ ตาโต ๆ ไว้ผมม้า สมัยที่เธอฝึกงาน ณ หมู่บ้านบนดอย ขอให้เธอรู้ไว้ด้วยนะ ว่า เด็กหญิงคนนั้นในตอนนี้เป็นสาวแล้วนะ แม้จะยังซนอยู่ก็ตาม ^_^ และก็ไม่ได้ไว้ผมม้าแล้วด้วย แต่ เปลี่ยนเป็นไว้ผมยาว ยาวมากเลยหละ ถ้าเจอกันอีกครั้งหนึ่งเธอต้องจำไม่ได้แน่ ๆ ฉันมั่นใจ ปล. ฉันมั่นใจอีกอย่างว่า..ฉันไม่ได้เกลียดเธอแน่นอน ^_^ |
หิ่งห้อยน้อยใจ
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]  
| ||||||||||
