|
The Traveller…นักเดินทาง ตอนที่ 1
The Traveller…นักเดินทาง
ตอนที่ 1 เพื่อนใหม่
วันที่ผมพบเขา...ผมหมายถึงตัลซิน...เป็นคืนเดือนที่มีดวงดาวเต็มท้องฟ้า และพระจันทร์กลมโตเผยตัวอยู่เหนือศรีษะสูงเกินกว่าที่ผมจะเอาซัทเทิลล์ฟายอิ้งบินขึ้นไปที่นั่น
แน่นอน...ดวงจันทร์ยังเป็นสิ่งที่มนุษย์ชาติมองแล้วไร้ค่า โลกพัฒนาไปก็จริงแต่โครงการเดินทางไปดวงจันทร์ล้มเลิกไปตั้งแต่ปี คศ. 2123…
ตัลซินนำยานลงจอดที่ป่าสนหลังบ้านของผม เสียงเครื่องยนต์ของยานคำรามลั่นจะปลุกผมให้ลุกจากเตียงปรับแรงโน้มถ่วงที่แสนสบายในตอนตีสอง
ผมพรวดออกจากบ้านพร้อมปืนสั้นอีกกระบอก จูงเจ้าพัตเตอร์ไปด้วย เจ้าพัตเตอร์เห่าตลอดทางราวกับรู้ว่ามีอาคันตุกะไม่รับเชิญรออยู่ที่ป่าสนห่างจากบ้านไปสามร้อยเมตร
แสงจันทร์ทำให้ผมแทรกตัวไปตามช่องระหว่างต้นสนโดยไม่ลำบากนัก
ในที่สุดผมก็มายืนตรงเบื้องหน้าตัลซิน...เมื่อเจ้าพัตเตอร์หยุดเห่า ป่าก็จมอยู่ในความเงียบ
ยานอวกาศของตัลซินเป็นยานไม่ใหญ่นัก ผมกะด้วยสายตาพบว่ามีมีเส้นผ่าศูนย์กลางไม่น่าจะเกินห้าสิบเมตร รูปร่างแบนๆ ตัวยานวางอยู่บนขาทั้งสี่ขาอย่างมั่นคง
พาหะนะจากนอกโลกจอดอยู่ตรงที่ว่างใจกลางป่าสนพอดี
ผมอดคิดไม่ได้ ใครมาทำที่ว่างนี้เอาไว้นะ? หรือว่าตัลซินเตรียมที่ร่อนลงจอดก่อนจะนำยานลงมา
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญเท่ากับคำถามที่ตามมา
มนุษย์ต่างดาวตนนี้มายังโลกนี้ทำไม และทำไมเลือกร่อนลงจอดที่ป่าสนหลังบ้านผม
“ผมชื่อตัลซิน...เดินทางมาจากดาวแอลฟ่าเอ็มอาร์วาย” เขาแนะนำตัวก่อนจะโค้งงามๆอย่างช้าๆ
ผมไม่รู้สึกประหลาดใจกับการปรากฎตัวของมนุษย์ต่างดาวตนนั้น
“นายเดินทางมาที่โลกของฉัน” ผมเริ่มต้น “ที่นี่มีอะไรน่าดึงดูดนักเหรอ”
ตัลซิลยิ้ม เขามีร่างกายที่ไม่ต่างจากมนุษย์โลก เขาตอบ “โลกของนาย” ตัลซินชี้นิ้วมาที่ผมแล้วกล่าวต่อ “...มีสิ่งดีๆให้ค้นหาเยอะ แต่ฉันเดินทางมาที่นี่เพื่อตามหาบางอย่างที่หายไปจากชีวิต”
“มันคืออะไร” ผมถาม
ตัลซินไม่ตอบทันที เขาเดินมาที่ตรงเบื้องหน้าผม บัดนี้ผมกับเขาอยู่ห่างกันไม่ไกลกว่าสามเมตร “ฉันมาตามหาคนรักของฉัน”
ผมยิ้มเมื่อได้ยิน “นายรู้ได้ยังไงว่าหล่อนมาที่นี่”
“ฉันรู้สึก...บางทีความรู้สึกก็แม่นยำกว่าข้อเท็จจริงที่ได้” ตัลซินตอบ
“น่าสนใจ...ความรู้สึกงั้นหรือ...นายช่วยขยายความได้ไหม”
“ได้ซิ ... ถ้านายไม่รังเกียจที่จะให้ฉันไปที่พักของนาย” ตัลซินบอก เขายิ้ม ดวงตาสีเขียวเป็นประกาย
ผมหันหลังกลับแล้วบอก “ได้เสมอ...เพื่อมิตรภาพของเรา นายตามฉันมาได้ ที่บ้านมีเตาผิ้งให้ความอบอุ่นให้นาย ชาหรือกาแฟร้อนๆ หรือถ้านายทานคุ้กกี้เป็น ฉันมีให้นายเพียบ...”
ตัลซิลยิ้ม ผมไม่เห็นตอนเขาโค้ง แต่ได้ยินเสียงเขาเก้าเท้าตามมา
“นายไม่รู้สึกกลัวหรือตกตะลึงที่ได้เจอฉันเหรอ” ตัลซินถามตามไล่ แต่ผมไม่หันไปตอบหรือหยุดเดิน
ผมส่งเสียงตอบเขาไปขณะที่เจ้า พัตเตอร์เดินล้ำหน้าไป
“ทำไมฉันต้องกลัวนาย...ไม่แปลกหรอกที่นายจะมีตัวตน จักรวาลนี้กว้างใหญ่นัก นี่ไม่ใช่เรื่องที่เราจะหวาดกลัวเมื่อเจอเพื่อนร่วมจักรวาล แต่ความเป็นเรื่องที่ยินดี และฉันก็ยินดีมากๆในคืนนี้”
“อย่างนั้นเหรอ” ผมจับน้ำเสียงปลาบปลื้มของเพื่อนจากดาวแอลฟ่าเอ็มอาร์วายได้ “ทำไมล่ะ”
ผมตอบ “เพราะฉันจะได้มีเพื่อนกินกาแฟกับขนมอร่อยๆ หลังจากที่ฉันต้องอยู่ที่นี่ตามลำพังมานานถึงสามพันปี”
จบตอนที่ 1
Free TextEditor
| Create Date : 25 มกราคม 2553 | | |
| Last Update : 25 มกราคม 2553 20:45:38 น. |
| Counter : 436 Pageviews. |
| |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
