รัก(บางครั้ง)ต้องสร้าง

ไม่ได้ว่างนะเนี่ย...จริง ๆ อยากให้เรื่องมันดำเนินไปมากกว่านี้แล้วจะได้เล่าทีเดียว แต่นั่งนึก ๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาเมื่อไม่นานแล้ว >< แล้วก็ไม่ค่อยได้อัพเรื่องที่มีความสุขเลย มีแต่พอทุกข์ก็เอามาระบายในบล็อก อ่า...ตั้งใจจะทำเรื่องมีสาระนะเนี่ย เอาเวลามาเพ้อเจ้ออีกแล้ว

จำเรื่องราวในกรุ๊ปเมเปิ้ลทริปได้บ่...มันดำเนินมาถึงตอนนี้แล้วนะ (ที่อยากรอดูให้เรื่องมันไปไกลกว่านี้เพราะว่าคงจะถ่ายทอดอะไร ๆ ได้มากกว่านี้)...ถ้าจำเรื่องราวในเมเปิ้ลทริปได้ไม่อยากจะคิดว่ามันจะเลยมาขนาดนี้ได้ แล้วก็เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ก็เหมือนจะหยุดเอาไว้อยู่ทุกที

แต่เอาเถอะมาไกลขนาดนี้ก็เหลือเชื่อแล้วสำหรับเรา...ตอนนั่งเครื่องกลับมาเหมือนหัวใจเราจะยังหยุดอยู่ที่โน่น ทั้งที่อัพในบล็อกเหมือนว่ายอมรับในโชคชะตาที่ไม่เข้าข้างใด ๆ เสียงหัวใจเป็นครั้งแรกที่บอกเราว่าปล่อยไป ไม่ได้ขอทางติดต่ออะไรนอกจากขอถ่ายรูปเก็บไว้

อยากให้เห็นห้วงเวลาที่เราทำอะไรแปลก ๆ น่ะ ที่ผ่านมาอย่างน้อย ๆ ก็จะมีสถานการณ์ที่เหมือนเข้าข้างเราบ้าง เวลาถามความรู้สึกข้างในก็จะมีคำแนะนำตลอดว่าเราควรจะทำยังไง แต่คราวนี้ "ว่างเปล่า" ค่อนข้างจะเอนเอียงไปทางแห้วสนิทศิษย์ส่ายหน้า ดับอนาถตั้งแต่สตาร์ท

กลับมาถึงที่นี่ก็วุ่นวายบ้าง ทั้งอ่านหนังสือเตรียมสอบ(อีกแล้ว) หางาน...ว่าง ๆ อยู่ก็หาหนังมาดูเป็นหนังเก่าที่ได้ยินชื่อมานาน ชอบเพลงจะบอกแค่นี้แหละ ฟังแล้วเศร้ายิ่งนึกถึงเขา ก็ค้นหาเฟซบุ๊คเขา ก็เจอ ไม่ได้ add friend กะว่าช่วงที่ยังไม่ลืมก็ขอส่องเท่านี้ละกัน คิดเท่านี้จริง ๆ จนถูกเรียกไปสัมภาษณ์งานที่หนึ่ง ก็ต้องไปหาที่พักค้างอยู่คนเดียว(ไม่ได้บอกใครนอกจากเพื่อนคนหนึ่งพอดีต่อเน็ตแล้วเพื่อนถาม ด้วยกลัวว่าถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดบอกเพื่อนคนนี้อย่างน้อยเราเป็นอะไรไปเพื่อนจะได้ให้ข้อมูลได้)

พอดีวันนั้นเคเบิ้ลท้องถิ่นเขาเปิดหนังเรื่อง "รักแห่งสยาม" เลยได้ฟังเพลง กันและกัน ท่อนนี้เลย "ดั่งในใจความบอกในกวี ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง คือทุกครั้งที่รักของเธอส่องใจ ฉันมีปลายทาง" หึกเหิม ๆ ฮ่า ๆ แต่ก็ไม่กล้า add อยู่ดี จะบอกว่าหักห้ามใจอยู่หลายรอบมาก ขุดเหตุผลมาข่มสิ่งที่คิดจะทำจนเราเองก็อยากจะลืม ๆ มันไป แต่พอดึก ๆ เหมือนจะเบลอ ๆ (น่าจะคล้าย ๆ อาการเมาแล้วสติไม่เข้มแข็งน่ะ) กว่าจะกด add ได้ (ลืม ก่อนหน้าที่จะส่งคำขอเป็นเพื่อนเราส่งข้อความไปทักทายเขาก่อน แต่เขาไม่ตอบ นั่นก็ทำให้เสียความมั่นใจหลายอยู่ แต่มาจนถึงตอนนี้เขาก็ยังเป็นแบบนั้นแหละ)

กดส่งแล้วก็นอน อารมณ์แบบ ทำอะไรลงไป หลับเถอะจะได้ลืม ๆ ว่าทำอะไรลงไป(ขนาดส่งข้อความไปทักยังไม่ตอบ เขาจะรับเป็นเพื่อนเหรอ บ้าแล้ว)...ตื่นขึ้นมาเตรียมตัวประมาณตีสี่ แต่เข้าเฟซบุ๊คก่อนเลยด้วยความเคยชิน ปรากฎว่า เป็นภาพที่สวยงามมาก ...ได้เป็นเพื่อนกับ... ฮ่า ๆ ตอนนั้นแบบว่า วันนี้ผลสัมภาษณ์จะเป็นยังไงไม่สนแล้ว เพราะวันนี้เรื่องราวดี ๆ ได้เกิดขึ้นแล้ว >< (แต่ซวยหน่อย ๆ คือมีอาการเริ่มตาแดงที่ตาข้างหนึ่ง ตอนลืมตาขี้ตาเยอะมาก ตกใจมาก มาตาแดงอะไรตอนนี้)

สัมภาษณ์งานเสร็จก็เดินทางกลับเลย เรื่องราวหลังจากนั้นเหมือนจะดีแต่ ไม่เท่าไหร่เลย เราอยากจะคุยกับเขาทางข้อความแต่นับครั้งได้ไม่เกินสามครั้ง แต่ล่ะครั้งไม่นานและเขาจะเป็นฝ่ายเงียบไปแบบไม่บอกลาทำเอาเราเสียความรู้สึกมาก คือที่เรายังพยายามต่อตอนนั้นคือ ช่วงแรกมีสัญญาณจากเขาอยู่นะ แต่พอมาคิดดูเขาอาจจะทักเราทั่ว ๆ ไปเหมือนเพื่อนคนอื่นน่ะ แบบ add มาแล้วคุยหน่อยอะไรแบบนี้

ที่มันทำให้เราคิดคือเขาทักเราหลังจากที่เราโพสต์คลิปมิวสิคเพลง เธอคือเหตุผล ที่เป็นการ์ตูนเรื่องราวที่ชายหญิงคู่หนึ่งเจอกันที่ป้ายรถเมล์ ผู้ชายพยายามจะสารภาพรักแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ มันคล้าย ๆ กับเหตุการณ์ในวันหนึ่งในเมลเบิร์น(กรุ๊ปเมเปิ้ลทริป บอกแล้วมันเป็นภาคต่อ) แต่เราไม่ได้ตอบในทันที แต่อ่านนะ (จำได้ว่าตอนนั้นเฟซบุ๊คยังไม่แสดงได้ว่าอ่านแล้ว แต่เราไม่รู้ว่าเขาเห็นหรือเปล่า) เรามาตอบเอาตอนสาย แล้วเขาก็ไม่ตอบเรา ก็เป็นมาแบบนี้แหละ คุยกันไม่มาก

เหตุการณ์มันเริ่มไม่ไหวแล้วคือเรากลับจากสัมภาษณ์งานอีกที่หนึ่ง กลับมาเปิดเฟซบุ๊คเจอเขาโพสต์กระดาษกิจกรรมที่โรงเรียนภาษาน่ะ ประมาณผู้ชาย/ผู้หญิงในฝัน เป็นยังไง แล้วจะทำยังไงถ้าเจอเขา/เธอ อะไรแบบนี้ อย่าไปสนใจรูป(วาดได้ขี้เหร่มาก) คำอธิบายมีคุณสมบัติที่เราทำได้ข้อเดียวเท่านั้นคือ "ดำ" ตั้งแต่หัวจรดเท้ามีแต่แบรนด์เนม (หัวจรดเท้าจริง ๆ เราก็ไม่รู้หรอกที่เขาเขียน ๆ คืออะไรเอาไปหาใน google ถึงรู้ มันแบรนด์เนมนี่หว่า ประมาณจะบอกว่าผู้หญิงคนนั้นต้องใช้แต่ของแบรนด์เนมเท่านั้น!)

เพื่อนเขาคอมเม้นต์แรกก็ด่าเขาเป็นภาษาอังกฤษเลย เขาก็คุย ๆ กับเพื่อนเขาขำ ๆ น่ะนะ เราก็กลับมาคิดใหม่ เขาอาจจะรู้ว่าเราชอบเขาแล้วต้องการบอกเป็นนัย ๆ ว่าเลิกฝันซะเถอะ (ก็คุณสมบัติมันไม่มีอะไรที่เราจะเป็นได้เลย) เราก็ยอมรับแล้ว คิดจะ unfriend ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วล่ะ แต่กลัวเขาจะรู้ เลยเปลี่ยนที่ความคิดตัวเองว่า อืม เอาไว้เป็นติ่งอยู่แบบนี้แหละ ฮ่า ๆ

(มีเหตุการณ์ช่วงแรก ๆ ที่เราถามเขาว่าเราทำให้เขารำคาญหรือเปล่าเพราะเขาไม่ค่อยตอบ เขาตอบว่าไม่ เขาเพิ่งเลิกงาน เราดูเวลา งานบ้าอะไรเที่ยงคืนตีหนึ่ง แล้วก็มีคนแท็กรูปกลุ่มมา เราก็เลยตามต้นตอไป ปรากฏว่ามีปาร์ตี้กัน เริ่มคิดว่าเขาโกหกเหรอ แล้วทำไมแค่นี้ต้องโกหก ตื่นเช้ามารูปนั้นหายไปจากเฟซบุ๊คเขา เราตามไปยังเฟซบุ๊คอื่น ๆ (แอบโรคจิต) ก็ไม่มี ไม่รู้ว่าใครลบ แต่รูปอื่นยังอยู่)

เหตุการณ์หน้าแตกจากความเข้าใจผิดของเรา lol กลายมาเป็นจุดต่อที่ทำให้เหตุการณ์มันดำเนินต่อไปได้ ฮาตัวเองมาก ๆ ไม่กล้าเล่า มีเขากับเราแล้วก็เพื่อนอีกคนที่รู้  (แต่เขาก็ร้ายมากนะที่ทำเป็นไม่รู้ หรือไม่รู้จริง ๆ แต่เราคิดว่าเขารู้)

เหตุการณ์ต่อมาเขาไปเที่ยวชายหาดกับเพื่อนเขามีผู้ชายอีกสองคนและผู้หญิงไม่แน่ใจว่าหนึ่งคนมั้ง ไปตกปลาแล้วก็เล่นน้ำ ผู้หญิงที่ไปด้วยน่ะแท็กรูปที่เหมือนเจาะจงถ่ายแต่เขามา เหมือนจะไปไหนกันบ่อย ๆ เราสงสัย(อีกแล้ว)ก็เลยเข้าไปส่องเฟซบุ๊คผู้หญิงคนนี้ ฮ่า ๆ ก็ไปเจอภาพโปรแกรมแชทอะไรนี่แหละที่แท็กกันแค่สองคน เรารู้สึกว่าเรารับรู้เรื่องพวกนี้ไม่ไหวแล้ว เราแกล้งทำว่าไม่ชอบเขาไม่ได้ เพราะเหตุผลที่เรา add friend เขาคือเราคิดมากกว่านั้น ก็เลยส่งข้อความไปบอกเขา ทั้ง ๆ ที่ข้อความเก่าเขายังไม่ได้เปิดอ่านด้วยซ้ำ บอกเขาว่า ถ้าเขาเห็นข้อความนี้ให้ unfriend เราด้วย

เราขอให้เขาเป็นฝ่าย unfriend เพราะตอนแรกเราเป็นฝ่ายขอให้เขา add friend ถ้าจะยกเลิกก็อยากให้เขาทำ(เราเคยบอกเขาว่าไม่ต้องกังวลว่าเราจะโกรธ) เขาไม่เคยเปิดดูข้อความเราเลย แล้วเราก็มาคิดว่า ก็ดีนะ งั้นเราขอ unfriend เองล่ะกัน เพื่อนในลิสต์หายไปแค่หนึ่งคนเขาไม่รู้หรอก ก็กดยกเลิกเอง หลังจากกดยกเลิก สบายใจประหลาด

หลังจาก unfriend ไปสองอาทิตย์ ก็คือเขาไม่เห็นสเตตัสใด ๆ ของเราเลยสองอาทิตย์ ก่อนหน้านั้นเราจะอัพทุกอาทิตย์ จะหายไปไหนก็จะโพสต์บอกลอย ๆ แต่นี่คือไม่มีอะไรเลยสองอาทิตย์ และไม่คิดว่าสองอาทิตย์เขาก็กลับมาประเทศเขาแล้ว

เขาทักมาบอกว่า เขาเห็นข้อความนี้(ที่เราบอกเขาว่าถ้าเห็นแล้วช่วย unfriend ด้วย)แล้วก็บอกว่าตอนนี้เขากลับมาประเทศเขาแล้ว แล้วก็ถามว่าเราเป็นยังไงบ้าง(เหตุการณ์หน้าแตกที่มันกลายมาเป็นจุดต่อคือ เราบอกชอบเขาไปนานแล้ว จากวันนั้นจนถึงวันที่เขาทักมาอีกครั้งครบหนึ่งเดือนพอดี หนึ่งเดือนกว่าจะตอบข้อความให้คิดยังไง) เราก็คิดว่าเขาก็แค่ทักมาตามมารยาทแบบเดิมน่ะแหละ ถามแล้วก็แล้ว ไม่ตอบไม่สนใจ เราก็เลยไม่ตอบ

วันถัดมาดึกแล้วเขาก็ทักมาอีกคงเห็นว่าเราอ่านแล้วทำไมไม่ตอบ ตอนแรกเราว่าจะเงียบต่อไปแต่...พิมพ์ ? ตอบไปแล้ว(เขาเคยพิมพ์แค่นี้กับเรา ก็เลยอยากทำใส่ดู) เขาก็ย้ำคำถามว่าเราเป็นยังไงบ้าง เราก็คิดว่าอยากจะรู้อะไรตอนนี้(ที่พิมพ์โต้ตอบคือตั้งใจจะบอกเขาว่าเรา unfriend เขาแล้วนะ ไม่ต้องติดต่อมาอีกแล้ว) เราไม่ตอบคำถามเขาแต่ถามกลับ แล้วก็ถามว่าว่างเหรอ(ประมาณว่างไงถึงตอบข้อความได้ซะที) เขาก็บอกว่าช่วงนี้เขาทำ...อยู่ แล้วก็คงคิดว่า ทำไมเราไม่ตอบคำถามเขาซะที ถามเราว่า เรารู้ไหมว่าเขาพูดอะไร ฮ่า ๆ ครั้งนี้แปลก เขาเป็นฝ่ายชวนคุยด้วย เราคิดว่าตอบเขาแล้วก็จบ ปกติก็เป็นแบบนี้ คุยกันได้สั้น ๆ เขาก็เงียบไปเองตลอด แต่คราวนี้เขาสร้างคำถามมาชวนคุยเราก็ว่าแปลก

คุยกันไม่มากหรอกเพราะเราคิดไว้แล้วว่าจะบอกความจริงบางอย่าง ยิ่งคุยกันนาน ๆ เขาจะคิดว่าเราอยากจะหักหน้าเขามาก ๆ ถึงทำแบบนี้ก็เลยบอกเขาว่าเรา unfriend เขาไปแล้วนะรู้ไหม เขาอ่านข้อความนี้แล้วก็เงียบไปเลย หลังจากนั้นเราก็ปล่อยโฮเหมือนกันนะ เพราะคุยกันก่อนจบมันเริ่มไหลลื่นเป็นธรรมชาติน่ะ เราอยากคุยกับเขาแบบนี้มาตั้งแต่แรก ๆ แล้ว แต่มันดันเกิดขึ้นในเวลาที่เราพังทั้งหมดที่ทำมา เป็นความรู้สึกที่ เราไม่โกรธตัวเองที่ไม่รออีกหน่อยเพราะเราไม่ไหวจริง ๆ นะตอนนั้น คิดอีกแง่หนึ่ง สงสัยเพราะมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วมันถึงเป็นแบบนี้ ก็คิดอย่างนั้น

ไม่ได้ส่งข้อความไปขอโทษอะไร ตั้งใจว่าจะจบจริง ๆ แต่ผ่านไปสองวันความรู้สึกว่าเราทำอะไรแบบเด็ก ๆ น่ะ อย่างน้อยน่าจะส่งข้อความไปขอโทษอย่างที่ผู้ใหญ่น่าจะทำ ก็ส่งไปขอโทษเท่านั้น เขาไม่อ่าน ผ่านไปอีกหลายวันความรู้สึกลึก ๆ ที่ยังตัดไม่ขาดก็เลยส่งข้อความที่ตั้งใจว่าออกมาจากใจเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ จะเกิดอะไรขึ้นเราก็ได้บอกสิ่งที่อยากจะบอกออกไปแล้ว

ข้อความเราบอกเขาว่า ถึงเราจะ unfriend เขาแต่เราก็ยังเก็บรูปเขาไว้ในเฟซบุ๊คเรานะ เพราะว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำเกี่ยวกับเมลเบิร์น...รอ รอ รอ ความหวัง 0.001 สองอาทิตย์ผ่านไป เขาตอบกลับมา >< บอกว่า งั้นเหรอ เขาก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน(แต่เรายังคิดว่าเขาตอบตามมารยาท) ถามเราเหมือนเดิมเป็นยังไงบ้าง ตอนนั้นเป็นช่วงปลายปีแล้วนะ แล้วเน็ตที่หอก็ดันมาใช้งานไม่ได้เป็นอาทิตย์ ๆ (จนตอนนี้ก็ยังใช้ไม่ได้เราไปซื้อพาสเวิร์ดของหออื่นมาเล่นเอา) ปรากฏว่าเขาส่งข้อความมาเราไม่ได้อ่าน T T มีโอกาสก็เลยรีบตอบกลับแล้วก็บอกว่าเราเพิ่งจะเล่นเน็ตได้ ตอนนี้ที่หอเน็ตใช้ไม่ได้ แล้วก็ถามเขาว่าเราขอคุยกับเขาแบบนี้อีกได้ไหม

เขาตอบกลับมาแบบไม่ได้โต้ตอบกันทันทีนะ ก็บอกว่าได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะแล้วก็ถามเราอีกแล้วว่าเราเป็นยังไงบ้าง แต่เราตอบช้าอีกแล้ว ช่วงนั้นมันเลยคริสมาสต์มาแล้ว เหลือเวลาหนึ่งอาทิตย์มั้งก็จะสิ้นปี เราก็ฝัน ๆ เนอะว่าจะได้ countdown กับเขา วันที่ 31 ธันวาคมปีที่แล้ว เศร้าหน่อย ๆ คือเขาไม่ตอบกลับข้อความเรา เราเข้าไปส่องเฟซบุ๊คเขาก็เห็นความเคลื่อนไหวว่าเขารับ add เพื่อน แสดงว่าเข้าเฟซบุ๊ค เราก็คิดว่าทำไมถึงไม่ตอบข้อความเรานะ อีกอย่างเราอยากจะคุยกับเขาให้รู้เรื่อง ถ้าผลมันไม่เป็นอย่างที่ใจหวังก็จะได้ทิ้ง ๆ ไว้กับปีที่กำลังจะผ่านไป สรุปคืนวันสิ้นปีเราก็นอน แต่มาตื่นเอาตอนเที่ยงคืนพอดี ตื่นมารับรู้ว่ามันเลยปี 2012 มาแล้วนะ แล้วก็นอนต่อ โห - -

สายของวันที่ 1 มกราคม เรากระวนกระวาย ไม่ได้ต้องถามให้รู้เรื่อง เพลง โทรมาว่ารัก พี่บี้ดังก้องอยู่ "ฉันโทร มาเพื่อจะบอกว่ารัก ถึงเวลาที่ต้องบอกสักที ไม่กลัวแล้วจะดูไม่ดี นาทีนี้ต้องพูดไป เสียงข้างในดังออกมา มันแสดงออกมา ว่ารักแล้วให้ทำไง" ...เออ รักแล้วต้องทำยังไง !! ฮ่า ๆ (ขอบคุณกำลังใจจากพี่บี้นะคะ ฮ่า ๆ)

เอาวะ...ส่งข้อความไปสะกิดว่า เฮ้! คิดว่าเขาไม่ตอบกลับหรอก แต่ปรากฏว่ามันขึ้นเครื่องหมายว่าอ่านแล้ว แล้วเขาก็พิมพ์ตอบกลับมาว่า มายด์เฟรนด์ ว่าไง คือตอนพิมพ์จริงน่ะถึงข้อความฝั่งโน้นจะขึ้นไปรวมกันแต่เราจะเห็นช้า ก็เลยลำดับลำบาก เราก็ก้มหน้าก้มตาพิมพ์อย่างเดียว เงยหน้ามาข้อมูลที่เตรียมไว้ก็ต้องเปลี่ยนใหม่ ถ้าบทสนทนาจริงจะดูงง ๆ

เขาส่งข้อความว่า happy new year มา เราพิมพ์ถามเขาอะไรไปซักอย่างแต่สัญญาณอินเตอร์เน็ทเราแย่มาก ข้อความมันค้างแล้วหายไปเลย เราเลยรีบบอกไปก่อนว่าสัญญาณเน็ตเราแย่มาก แล้วก็ถามว่าเขาทำอะไรอยู่ เงยหน้ามาเจอ happy new year มันแบบ >< มีความสุข เราก็เลย happy new year กลับ เขาก็ตอบกลับมาว่าเขากำลังดูหนัง ข้อความที่เขาพิมพ์ต่อมันขึ้นมาทีหลังแต่เราส่งข้อความไปถามแล้วว่าขอคุยตอนนี้ได้ไหม เงยหน้ามาเจอ "ที่โรงหนัง" พิมพ์ขอโทษแทบไม่ทัน แล้วก็พิมพ์สั้น ๆ ว่า คราวหลังดีกว่า เขาพิมพ์ตอบกลับมาทันที (เวลาเดียวกัน) ฉันคุยได้

เราก็นึกสภาพเขานั่งอยู่ในโรงหนังมืด ๆ น่ะ (บ้ามาแชทอะไรเวลานี้) เราก็บอกว่า ไม่ คราวหลังดีกว่า เขาก็ตอบกลับมาว่า (ที่เราคุยไม่ได้)เพราะอินเตอร์เน็ทเราเสียใช่มั้ย ฉันเข้าใจ ติดต่อฉันเมื่อไหร่ก็ได้นะ เราคิดว่าเขาบอกแบบมารยาทอีกแล้ว เลยขอบคุณสั้น ๆ ตามมารยาท เขาพิมพ์ตอบมาอีกว่า ฉันอยากจะคุยกับคุณเหมือนกัน แล้วเขาก็ พิมพ์อีโมติคอนหน้ายิ้ม >< (เรานั่งมองประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก) อึ้งกับอีโมติคอน เขายิ้มกับเราแล้วนะ เคยคิดว่าถ้าสนิทมากกว่านี้จะขอให้เขาพิมพ์สัญลักษณ์หน้ายิ้มให้ดู วันนั้นเขายิ้มแล้วโดยที่เราไม่ต้องขอ ฮ่า ๆ

เราถามเขาว่าจริงเหรอ เขาตอบกลับมาว่า แน่นอน ทำไมเหรอ? ตอนนั้นอยากจะเสียมารยาทอยู่เหมือนกัน อยากคุยต่อตอนนั้นเลย แต่บอกเขาว่าให้เขากลับไปดูหนังแล้วเราจะคุยกับเขาตอนหลัง แล้วก็สวัสดีปีใหม่อีกครั้ง พิมพ์สัญลักษณ์ ^^ เขาตอบกลับว่า ได้ ขอบคุณ ติดต่อเขาเมื่อไหร่ก็ได้นะ แล้วก็พิมพ์ ^^ กลับมาด้วย >< ยิ้มรอบสอง ปลื้มมากเลยพิมพ์ ^^ ไปอีกรอบ lol

จะเข้าโหมดเศร้าอีกรอบแล้วนะ...เราทักเขาไปเวลาประมาณหนึ่งทุ่มของที่โน่น(เรามาสังเกตว่าข้อความก่อนหน้าที่เราตอบเขาช้าแล้วเขาไม่ตอบน่ะ เป็นเวลาหนึ่งทุ่มของที่นี่เกือบตรง) แต่เขาไม่ตอบ จนประมาณเกือบสามทุ่มเขาตอบกลับมา ถามว่าเราทักเขาเหรอ - - เราถามเขาว่าตอนนี้ว่างไหมเขาตอบว่า ฉันอยู่บนเตียง (- -) ตอนนี้เวลาที่นั่นสี่ทุ่มกว่าแล้ว ตอนแรกเรานึกว่าเป็นวลี ไปหาใน google lol ตอนนั้นเปิดเพลง(คิดเอาไว้ว่าจะให้เพลงพี่บี้นี่แหละอยู่เคียงข้างเราในวินาทีนั้น แต่สถานการณ์จริงหาเป็นเช่นนั้นไม่ แต่เพลงพี่บี้ก็เล่นขึ้นมาอยู่)

ตรงประเด็นทันที (คือหาวลี on bed ไม่เจอ ฮ่า ๆ ช่างเถอะจะว่างหรือไม่ว่างฉันจะพูดแล้วนะ) ถามเขาว่าเขาเห็นข้อความเก่าเราหรือเปล่า เขาถามว่า อันไหน - - (จากอาการที่แปลก เปลี่ยนไป เราคิดว่าเขาน่าจะเห็นข้อความนั้นแล้ว) เรากลัวเขาจะเงียบไปดื้อ ๆ อีกก็เลย โอเค "ฉันชอบคุณ" ฮ่า ๆ ตรงประเด็น เข้าเป้า ชัดเจน เขาถามกลับมาเหมือนตอนที่เราขอถ่ายรูปเขา ฉันเหรอ? เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา ตรงประเด็น เข้าเป้า ชัดเจน อีกครั้ง "คุณรู้สึกยังไง?" เขาเงียบไป ใจเริ่มไม่ดี ถามเขาว่าทำไมเงียบไป แล้วเขาก็ตอบมาว่า ฉันก็เหมือนกัน ฉันชอบคุณ แบบเพื่อน.................เรานี่แบบ.... คำถามต่อไปเริ่มลำบาก คือมันชัดเจนแล้วน่ะ

เราถามเขาว่า แค่เพื่อนเหรอ เขาถามกลับมาว่า เราหมายความว่าไง รู้สึก... สำหรับฉันไม่ใช่แค่เพื่อน ถ้าคุณไม่ได้คิดเหมือนกับฉัน ฉันขอโทษที่รบกวน เขาก็ตอบมาว่า ไม่เป็นไร แล้วก็ถามเราว่า พูดจริงเหรอ? (ตอนแรกเราเข้าใจคำถามนี้ผิด) ตอบไปว่า ใช่ แต่ไม่เป็นไร ฉันได้ทำในสิ่งที่ฉันอยากจะทำแล้ว เขาก็ถามว่า ทำอะไร อารมณ์เราไปนิดนึงแล้ว เลยอธิบายสั้น ๆ ห้วน ๆ คือมันทำได้ดีที่สุดแค่นั้นน่ะ เขาก็บอกว่า เขาขอโทษเขาไม่เข้าใจ เราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ดีกว่านั้น แล้วเขาก็เป็นฝ่ายเงียบไป..............................................

สำหรับเรามันจบแล้ว เพราะการที่เขาเงียบไปมันเหมือน เขาคงช็อคอะไรแบบนี้ เราไม่ร้องไห้นะ ในที่สุดก็ได้บทสรุปที่ต้องการ อยากจะฟังจากปากเขาถึงแม้ว่ามันจะไม่สมหวัง แต่เราได้พยายามทำในสิ่งที่เราไม่ได้ทำมาถึงขนาดนี้ จากความหวัง 0.001 แต่เราก็นึกไปถึงประโยคที่เขาบอกเราเมื่อกลางวัน "ฉันก็อยากคุยกับคุณเหมือนกัน" อีโมติคอนยิ้มนั้นมันอะไร

วันที่ 2 มกราคมดึก ๆ เขาทักมาเรากำลังอ่านหนังสือ(พยายามอ่านมากกว่า) เขาบอกว่าเขาไม่เข้าใจ ให้เราอธิบายอีกครั้งได้มั้ย เราแบบ อะไรนักนะ ชอบก็ไม่ชอบยังจะมาบังคับให้เรากลับไปรื้อฟื้นความผิดหวังอีก รู้แล้วว่าไม่ได้ชอบจะถามย้ำ ๆ ทำไม แล้วมันก็ยากด้วยที่จะสื่อสารตอนนั้น ก็ถามเขาว่าเขางงตรงไหน เขาก็ก๊อปข้อความสองข้อความสุดท้ายเรามาซึ่งเราว่ามันชัดเจนแล้วนะ แล้วพอเราพยายามอธิบาย เขาก็เงียบ ไม่อ่าน(สงสารตัวเองมาก นึกประโยคไม่ออกเพราะว่ายังเสียใจอยู่ก็มาโดนย้ำ)

เราเข้าไปดูในเฟซบุ๊คเขา เขาโพสต์คลิปวิดีโอถ่ายที่ ๆ เดียวกับที่เราไปถ่ายในวันสุดท้ายก่อนที่จะกลับมา แล้วก็บอกว่า ที่นี่คือที่ ๆ เขาเคยอยู่ เขาคิดถึงที่นั่นขณะที่มาถึงที่นี่(ประเทศเขา) ตอนยังไม่เข้าไปดูในเฟซบุ๊คเขา ก็ร้องไห้แบบว่า ใจร้าย ทำไมต้องมาบังคับให้อธิบายเรื่องผิดหวังแล้วก็ไม่ได้สนใจจะอ่านมัน แต่หลังจากเข้าไปดูในเฟซบุ๊คอารมณ์ก็เปลี่ยนเล็กน้อย

หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีก เห็นเขาอ่านข้อความแล้วแต่เขาไม่ได้ตอบกลับอะไรอีก อาจเพราะเราวงเล็บในตอนท้ายว่า มันยากที่จะทำหลายอย่างในเวลาเดียวกันสำหรับฉัน แล้วเขาก็ขึ้นสเตตัสเป็นภาษาเขา เราสงสัยว่าจะเป็นการตอบกลับทางสเตตัสหรือเปล่า ไม่มีเพื่อนกดไลค์ ไม่มีใครแสดงความคิดเห็น ความหมายมันคืออะไรก็ลองเอาไปแปลดู มันแปลก ๆ แต่ยังไม่มั่นใจเลยพึ่งเพจหนึ่งกับคนรู้จักให้ช่วยไขความหมาย ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์เรายังไม่รู้ความหมาย แล้วก็ไม่ได้คุยกับเขา คือเขาก็ขึ้นสเตตัสทั่วไปด้วย คุยกับเพื่อนขำ ๆ สนุกสนาน ไม่เห็นจะเศร้าอะไร(แอบหวังว่าเขาจะมีอาการแบบเดียวกับเราบ้าง)

เราอยากจะทักเขาแต่มันติดที่ว่าทำไม่ได้ ถ้าครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายต้องเป็นเขาทักมาก่อน เพราะคำตอบเขามันทำให้เราทำอะไรมากกว่านั้นไม่ได้อีกแล้ว มันสุดแล้ว แล้ววันนั้นเขาก็ลงรูปในเมลเบิร์น บอกเป็นข้อความภาษาอังกฤษว่า ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำให้ฉัน(ข้อความที่เราอธิบายไป เราบอกว่าเราอยากจะบอกชอบเขาตั้งแต่ที่เจอกันที่โน่นแล้วแต่เราไม่ได้ทำ แต่เมื่อวานเราทำมันไปแล้ว) เราแอบมั่นใจครึ่งนึงว่าเขาบอกเรา แต่ก็ได้แค่นั่งมองดูรูป ถ้าจะให้แน่ใจคือความหมายของข้อความอันนั้น นั่งมองหน้าเฟซบุ๊คเขาอยู่นานสองนาน ก็มีข้อความเด้งขึ้นมา เป็นเพจที่เราขอให้เขาแปลความหมายข้อความน่ะ(ขอบคุณมากนะคะ ^^)

เขาก็แปลให้ว่า เขาบอกว่า...อย่าทำเหมือนว่าเขาเป็นคนอื่น ในเมื่อเราก็คิดเหมือนกับเขาแล้ว ก็ให้ลบเขาทิ้งไป...แต่จริง ๆ ที่เขาแปลให้ภาษามันนิยายกว่านี้ เขายังถามเลยว่าแปลเรื่องอะไรอยู่ ฮ่า ๆ (ในข้อความเราติดใจที่เขาบอกว่าอยากคุยกับเราน่ะ เราเลยเอามาใส่ไปด้วยว่า ที่เขาบอกว่าอยากคุยกับเราน่ะ มันไม่ใช่ความจริง เขาเกรงใจเรา มันยากที่จะพูดตรง ๆ กับคนอื่นที่ไม่ใช่เพื่อนสนิท แต่เขาสามารถพูดกับเราตรง ๆ ได้นะ)

เท่านั้นแหละเราถึงสามารถข้ามเพื่อจะเดินต่อไปอีก เราก็พิมพ์อีโมติคอนตลก ๆ น่ะ แล้วไม่นานเท่าไหร่เขาก็ตอบกลับ หัวเราะ ถามว่านี่คืออะไร แล้วก็เงียบไปอีกแล้ว ถึงจะเซ็ง ๆ แต่ไม่ค่อยโกรธแหะ แล้วก็ยังเหมือนเดิม add เพื่อน อัพสเตตัสแต่ไม่ตอบข้อความเรา แต่เขาขึ้นสเตตัสอันหนึ่งบอกว่า ฉันมีความสุข แล้วก็พิมพ์ ^^ เป็นครั้งแรกที่เห็นไอ้รูปตายิ้มนี่บนหน้า wall เขา แล้วเขาก็ตอบข้อความเรา แต่เราดันง่วงนอนตอนบ่ายเลยไม่ได้ตอบทันที กว่าจะตอบเขาก็เลยเที่ยงคืน จนตอนนี้ยังไม่ตอบเลย (- -)

จริง ๆ เราอยากให้เรื่องมันเดินไปมากกว่านี้แล้วถึงจะเอามาลง...แต่ว่า จากการคาดการณ์แล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปได้ไกลแค่ไหน เพราะกว่าจะผ่านมาจนถึงเหตุการณ์ ณ ปัจจุบัน เสี่ยงมาเยอะมาก เรามีความรู้สึกว่า ครั้งนี้เขาอยากให้เราเล่นบท "สร้าง" นึกย้อนกลับไป ถ้าเราไม่พยายามมันก็สมควรที่จะจบแน่นอน จากตอนนั้นโอกาสแค่ 0.001 มันขยับขึ้นมาผิดคาด แต่ก็ไม่มาก (เขาไม่ยอมพูด เหมือนเราต้องบอกก่อนแล้วเขาจะ ฉันก็เหมือนกันอย่างเดียวเลย เชื่อล่ะว่ามีคนที่แบบต่อให้รู้สึกดียังไงก็ไม่มีทางปริปาก มีอยู่บนโลก)

แต่โหดร้ายเยอะอยู่นะเนี่ย...หมายถึงคนบนฟ้าน่ะ พอมองย้อนกลับไปทุกครั้งที่เหมือนจะจบแต่ก็ต้องมีปัจจัยสักอย่างที่ทำให้เรื่องมันดำเนินไปต่อ แต่สำหรับเรื่องนี้เราว่า คนบนฟ้าทำหน้าที่แค่ 20 เรา 80 ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ไม่มีอะไรเป็นใจ เหตุการณ์บังเอิญไม่ค่อยมี มีแต่จงใจล้วน ๆ แล้วพอถามใจตัวเองก็ดันบอกเราให้ยอมแพ้แต่แรก พอเราไม่เชื่อสุดท้ายไม่ยอมใบ้อะไรเลยว่าควรจะทำยังไง ถึงบอกว่าเสี่ยงไง แล้วเป้าหมายเราก็เอนเอียงไปทางทำให้เราหมดหวังอยู่ทุกครั้งติดต่อกัน

อย่างน้อยเหตุการณ์นี้ก็จะเป็นกำลังใจให้เราสำหรับเรื่องอื่น ๆ ในชีวิตที่ตอนนี้ก็พยายามอยู่(เหรอ)...เราพยายามมาตั้งแต่กันยายนปีที่แล้ว เขาคุยด้วยก็ดีใจ เขาหายไปก็ทุกข์ใจอยู่คนเดียว ไม่น่าจะรอดมาถึงขนาดนี้

ตอนที่กลับมาถึงที่นี่ เราอยากให้แบบเขาติดต่อเรามาก่อนจัง พาลนึกไปถึงเรื่องที่เคยอ่านในเว็บไซต์เกี่ยวกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งแอบรักเพื่อนตัวเองตั้งแต่อยู่ชั้นประถม โตขึ้นแยกย้ายกันไป ผู้ชายคนนี้ยังคงนึกถึงเพื่อนผู้หญิงในวัยประถม เขาตามหาเจ้าตัวจากการค้นหาเบอร์โทรศัพท์(รู้สึกจะไม่ได้ขอมาด้วย) โทรฯ ไปหาเพื่อนวัยประถม แล้วก็โชคดีที่ตามหาเจอ ทั้งคู่คุยกัน ผู้ชายสารภาพความในใจว่าแอบชอบมาตั้งแต่ตอนประถมแล้ว สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการแต่งงานกัน เป็นเรื่องจริง

ถ้าเราเป็นผู้หญิงคนนั้นคงแบบ อึ้งแล้วก็ประทับใจมาก ๆ แต่ว่า ในเมื่อให้เป็นฝ่ายหญิงเราคงเป็นไม่ได้ งั้นเราเลือกทำแบบฝ่ายชายแล้วกัน ก็เลยค้นหาเฟซบุ๊คเขา อาจจะเป็นการช่วยเหลือเล็ก ๆ ครั้งที่สองเพื่อให้เรื่องนี้ดำเนินมาได้ถึงวันนี้ เจอจริง ๆ ด้วย แต่หลังจากนั้นก็เราตลอดเลย มีแกล้งเราด้วย ให้เขาทักเราหลังจากที่เรา unfriend เขาไปแล้ว หรือบางครั้งนอกจากจะช่วยแล้วคนบนฟ้าก็อาจทำให้เราเขวด้วยการสร้างอุปสรรคขึ้นมาด้วยก็ได้

เราเดินมาได้แค่นี้แต่เรามองเห็นแล้วว่าถ้าวันนั้นเราไม่ทำอย่างนั้น เราก็จะไม่เจอวันนี้ เพิ่งค้นพบสิ่งที่ต่างออกไป สิ่งที่เป็นเหตุเป็นผล ความรู้สึกข้างในบางทีก็เป็นโทษ จะว่าไปก็ตลกดี เราตัดสินใจอะไรแบบไร้เหตุผลเพราะเราเบลอ แต่มันก็เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้เหตุการณ์ดำเนินต่อไป...ที่ผ่านมาพึ่งอะไรไม่ได้จริง ๆ มีแต่คิดว่าจะลองหรือไม่ลองแค่นั้นเอง เหตุผลที่จะไม่ลองมีเป็นสิบ เหตุผลที่จะลองเสี่ยงไม่มี แม้แต่ความรู้สึกอยากจะเสี่ยงก็ไม่มี ฮ่า ๆ เป็นประสบการณ์ใหม่ที่ได้พบเจอ

เราว่าเรื่องราวแต่ล่ะคนมันไม่เหมือนกันหรอก เหมือนเราจะถูกเลือกหรือได้รับมอบให้เล่นบทไหน เพื่อเรียนรู้อะไร(นี่) จริง ๆ แม้แต่ตัวเราเอง ใช่ว่าเราจะได้เล่นบทเดียวเดิม ๆ ไปตลอดทุกคน และก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้ลองอะไรใหม่ ๆ มันคละกันจนคละน่ะ

ที่เราบอกแบบนั้นเพราะว่า เราก็เคยอิงข้อมูลช่วยอยู่เหมือนกัน ถ้าเขาชอบเราเขาจะมีอาการแบบนี้ ๆ ถ้าแบบนี้ ๆ ไม่ใช่นะ แม้แต่ตัวเขาเองก็แสดงอาการที่ทำให้เราคิดแบบนั้นจริง ๆ มีคนแบบนี้อยู่จริง ๆ ... แต่เราก็รู้นะว่าเสี่ยงแล้วใช่ว่าจะสมหวัง มันคละจนคละจริง ๆ ผ่านความรู้สึกที่อิงอะไรไม่ได้เลยมาแล้วมันยิ่งกว่าฟังเสียงข้างใน เพราะข้างในมันก็ว่างเปล่ากลวงโบ๋เฉยเลย พึ่งอะไรไม่ได้



- แต่เราก็ไม่ได้ 0.001 แต่แรกซะทีเดียวมันมีเหตุการณ์บางอย่างที่เราไม่ได้เล่าซึ่งมันทำให้เราตั้งข้อสังเกตว่ามีอะไรแปลก ๆ
- เพลง I believe ประกอบ My sassy girl
- กลัวอยู่นะเนี่ยอุตส่าห์ถือเคล็ด...หัวข้อนี้ประสงค์ดีนะ
- เราพอจะเดาได้บ้างแล้วว่าเขาเป็นคนอะไรยังไง ดีใจที่เขายิ้มโดยที่เราไม่ได้ร้องขอ เห็นอีกด้านที่คิดว่ายากที่จะได้เห็น
- แต่โกรธง่าย ก่อนหน้านั้นถ้าโกรธไม่ตอบเป็นอาทิตย์
- เราขำอ่ะ เราก็อยากคุยกับเขา แต่เราคิดว่าไม่อยากจะส่งข้อความจี้ไปบ่อย ๆ เขาบอกอยากคุยกับเราแต่ก็ไม่ยอมทักมาก่อน สงสัยโกรธที่ทักเรา เราอ่านแล้วไม่ตอบ ต้องทักสองรอบ
- ส่งต่อความรัก แด่ทุกคนและตัวเอง......
- เริ่มรู้สึกว่าเราโลภขึ้นเรื่อย ๆ เกินกว่าแค่อยากจะบอกเขาว่ารู้สึกยังไงไปแล้ว...ขอให้โชคเข้าข้างเรา..ต่อไป -/-
- อ่า...ขอขอบคุณพี่บี้ที่เป็นกำลังใจให้หนูตัดสินใจทำอะไรเสี่ยง ๆ "เสียงข้างในดังออกมา มันแสดงออกมา ว่ารักแล้วให้ทำไง...เออ รักแล้วต้องทำยังไง (แต่สถานการณ์จริงซึมมาก)
- เมลเบิร์นกลายเป็นสัญลักษณ์นี้ไปซะแล้ว ฮ่า ๆ (เขาเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำเกี่ยวกับที่นั่น รวมทั้งหมาเหมออะไรก็ใช่ด้วยนะ เราก็ไม่ได้โหกอะไรเขาไม่ใช่เหรอ lol ล้อเล่น)
- การเสี่ยง มีความเสี่ยง
- และขอบคุณ facebook page หนึ่งเป็นพิเศษที่ช่วยแปลข้อความให้ถูกเวลามาก ขอบคุณนะคะ^^

Create Date : 13 มกราคม 2556 Last Update : 13 มกราคม 2556 7:09:36 น. Counter : 658 Pageviews.
Share Tweet

friendship

เคยคิดจะอัพเรื่องนี้ แต่ว่าไม่มีอารมณ์ พอดีอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยแล้วก็ฟังเพลงเก่า ๆ เข้าเลยมีแรงบันดาลใจ...ไม่คิดนะว่า เรื่องของเพื่อนคนหนึ่งที่ถูกกล่าวถึงในทางที่แย่ตลอด และมันกับเราก็มีความทรงจำที่ไม่ค่อยดีซะมากกว่าเท่าไหร่ แต่เมื่อเทียบกับเรื่องที่จะเล่า มันอาจจะหักลบกันได้ก็ได้

ชื่อเล่นเพื่อนคนนี้ชื่อ ท๊อป ชื่อจริงชื่อ สิทธิพล นามสกุลก็ยังจำได้แต่ขอปิดไว้...มันกับเราเรียนด้วยกันตอนอนุบาล แต่พอขึ้นประถมฯ ก็เหมือนว่าจะย้ายไปเรียนที่อื่น แล้วก็โคจรมาเจอกันอีกครั้งตอนขึ้นชั้น ป.6 ประวัติมันโดนขุดคุ้ยขึ้นมา ทว่ามีแต่ด้านแย่ ๆ

ลือกันว่ามันมีเรื่องชกต่อยบ่อยเสียจนถูกไล่ออก สุดท้ายก็ต้องกลับมาที่นี่ ตอนนั้นเราก็สร้างชื่อเสียอยู่เหมือนกัน ไม่ได้ตกตัว ง ชื่อเสียจริง ๆ ทว่าทางดีเราก็เอา มันเป็นความคิดว่าถ้าหากเราชกต่อยกับคนที่จัดว่าตีเก่งที่สุดเท่าไร ก็จะใช้ชีวิตได้สงบขึ้นเท่านั้น คือถ้าเราตีชนะคนที่ว่าตีเก่ง ๆ พวกที่รองลงไปก็จะไม่มาท้าเรา (เปรียบกับเกมก็เหมือนข้ามไปเล่นขั้นยาก ๆ เลยน่ะ)

วันแรกที่มันย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ เพื่อนเราคนหนึ่งก็ยุเราให้ตีมัน เราก็คิดว่าสักวันก็ต้องได้ปะทะกันอยู่แล้ว ก็เลยลงมือตั้งแต่วันแรก มันนั่งเสริมหล่ออยู่บนรถมอเตอร์ไซค์อาจารย์ ก็วิ่งเข้าไปตบกะโหลกมันซะ กะว่ามันต้องโต้ตอบกลับมาอย่างแน่นอน มันเงยหน้าขึ้นมามอง ยิ้มแล้วก็หัวเราะ แล้วก็ไม่สนใจ ปล่อยให้เรายืนงง แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอกจากเราได้ตบหัวมันฟรี ๆ หนึ่งดอก

วีรกรรมของไอ้ท๊อปเมื่อครั้งที่เรียนด้วยกันตอนนั้นมีดังนี้ ชกต่อยกับเพื่อนนักเรียนชายและเหตุที่ใคร ๆ กลัวมันเพราะมันชนะตลอด แม้ว่าบางคนจะตัวใหญ่กว่ามันมันก็ชกซะเขาเลือดกำเดาไหล แกล้งนักเรียนหญิง ไม่เกรงกลัวอาจารย์ เข้าห้องปกครอง ก็ไม่บ่อยนะ แต่คนอื่นไม่เคยเข้าก็เท่านั้นแหละ มันตั้งฉายาตัวเองว่า ตี๋ใหญ่

แต่เราค้นพบบางมุมของมัน เราจะบอกว่าไอ้ท๊อปมันน่ากลัวสำหรับผู้ชายด้วยกัน แต่ไอ้ท๊อปปลอดภัยสำหรับเพื่อนผู้หญิง เราเคยสังเกต นักเรียนชายคนอื่นก็แกล้งนักเรียนหญิงบ่อยพอ ๆ กับไอ้ท๊อปและก็บ่อยด้วยที่ทำร้ายเพื่อนนักเรียนหญิงแบบเดียวที่ตีกับนักเรียนชาย แต่ไอ้ท๊อปไม่ใช่

ท๊อปมันแกล้งนักเรียนหญิงพอ ๆ กับคนอื่น และด้วยชื่อเสียงมันก็เลยยิ่งดูเลว แต่มันไม่ตีผู้หญิง แย่สุดคือทำท่าจะตี เคยสังเกตตอนที่ดูเหมือนจะโกรธสุด ๆ มันก็ไม่ตีผู้หญิงอยู่ดี แต่จะหน้าเหี้ยมหันหลังออกมา

มีครั้งหนึ่งที่เราโมโหมันมากอยากจะหาคำมาด่ามันให้เจ็บสุด ๆ เราโพล่งประโยคหนึ่งออกมา ประโยคที่ตั้งใจจะทำให้มันเจ็บจนอยากจะต่อยหน้าเราเลยก็ได้ แต่ว่าพอเราพูดออกไปแล้วทั้งห้องเงียบ ไอ้ท๊อปที่หัวฟัดหัวเหวี่ยงกับเรานิ่งสงบลง มันไม่โกรธ แต่เหมือนมันไม่รู้จะวางตัวยังไง กลายเป็นเราที่เจ็บ เราเพิ่งจะรู้ตัวว่า เราไม่ได้ตั้งใจ ใครจะคิดว่าคนกร้านโลกแบบนั้นจะอ่อนไหวกับประโยคแบบนี้ เราไม่ได้ขอโทษมัน

เราคิดว่ามันกับเรายืนคนล่ะฝั่งกัน เป็นอริกัน แต่เช้าวันหนึ่งโรงเรียนยังเงียบสงบอยู่ เราเดินออกมาจากห้องก็เห็นพี่มัธยมฯ เอาขาเก้าอี้ไม้ล็อคคอไอ้ท๊อปอัดติดระเบียง เรากับเพื่อนอีกคนวิ่งถลาออกไปด้วยตกใจ มันไม่ใช่การชกต่อยอย่างที่เห็นประจำในห้องเรียน ได้ยินพี่มัธยมฯ คนนั้นพูดข่มขู่ไอ้ท๊อป เราก็บอกเพื่อนที่เคยยุเราให้ต่อยมันน่ะเข้าไปช่วย เพราะไอ้เพื่อนคนนี้มันเป็นคณะกรรมการนักเรียนโรงเรียน แต่มันก็กลัวต่างคนต่างก็ผลักกันเข้าไป

เราก็พยายามกล่อมพี่ที่ล็อกคอไอ้ท๊อปว่า อย่าทำอะไรมันเลย มองหน้าไอ้ท๊อปว่ามันเป็นยังไงมั่ง ไม่รู้จะช่วยมันยังไง จะเข้าไปตะลุมบอนดีไหมวะ ยังไงก็มีตั้งสามคน แต่เรื่องอาจจะบานปลาย พี่มัธยมฯ อาจจะไปตามพวกมาทำร้ายพวกเราทีหลัง แต่จะทิ้งไอ้ท๊อปไปก็ไม่ได้ สุดท้ายเหมือนไอ้ท๊อปจะรับปากว่า จะไม่ให้พี่ชายมันไปทำร้ายพี่มัธยมคนนั้น พี่เขาเลยปล่อยมัน โล่งใจกันทั้งหมด

เราคิดว่าเหตุการณ์นี้แหละที่ฝังใจท๊อปมัน ใกล้จบชั้น ป.6 เพื่อน ๆ ก็มีสมุด friendshipมาแลกกันเขียนความรู้สึกที่มีต่อกัน แล้วก็จะมีเหตุการณ์ซ้ำซากคือไอ้ท๊อปมันจะไปแย่งสมุด friendship คนอื่นมาเขียนด่าทอหยาบคายให้เจ้าของสมุดหัวเสียทุกราย แต่ไม่คิดว่าเราก็โดน ขณะที่วันหนึ่งเราให้สมุด friendship เพื่อนคนหนึ่งไปเขียน พักใหญ่ ๆ มันก็มาบอกว่า "ไอ้ท๊อปมันเอาสมุด...ไปเขียน" เรารู้ล่ะ มันต้องเขียนด่าพ่อล้อแม่เรา หยาบคายเหมือนคนอื่นอีกแน่นอน

เราได้สมุด friendship กลับคืนมาแล้วก็เปิดหน้าที่ไอ้ท๊อปเขียนไม่แม้แต่จะอ่านให้เสียเวลา เราฉีกหน้านั้นออกมา แล้วก็ขยำ เดินไปหลังห้องเห็นมันชกต่อยกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับเพื่อนอีกคนอยู่บนพื้นห้อง หยุดยืนมองมันกำลังตีกับเพื่อนอยู่นั่นแหละ มันก็เงยหน้ามองเราทั้งที่กำลังตีอยู่น่ะแหละ

แล้วเราก็พูดว่า "กูไม่อยากได้ของมึง" แล้วก็ปากระดาษก้อนนั้นใส่หน้าไอ้ท๊อป แล้วก็เดินกลับมาที่นั่งตัวเอง ขอเล่าว่าห้องตอน ป.6 เนี่ยมีชกต่อยกันทุกวัน วันละไม่ต่ำกว่า 2 คู่ เป็นเรื่องปกติ ตีกันจริง ๆ นี่แหละ ตีกันจนนักเรียนหญิงชินแล้ว อยากตีก็ตีไป เราเคยเห็นเพื่อนนักเรียนหญิงเอาเท้าถีบคู่ที่ต่อยกันแล้วมาชนโต๊ะตอนที่มันเขียนงานอยู่

กระดาษก้อนนั้นไปอยู่ในที่ตักขยะ ห้องตอน ป.6 มีกฎห้ามทิ้งขยะในห้องเรียนก็เลยไม่มีถังขยะ แล้วตอนเข้าแถวทีระเบียง จำไม่ได้ว่าเพราะฝนตกในเช้าวันต่อมาหรือไม่ (หรือตอนเที่ยงก็ไม่แน่ใจแล้ว) อาจารย์ก็ถามว่าใครทิ้งกระดาษก้อนนี้ ซึ่งเราก็แสดงตัวว่าเป็นคนทิ้ง

อาจารย์ให้เอาไปทิ้งข้างล่าง จึงกำเอากระดาษก้อนนั้นไปทิ้งหลังจากเลิกแถว ชั่งใจอยู่ว่าจะเปิดอ่านดีไหมว่าท๊อปมันด่าพ่อล้อแม่เราอย่างไรบ้าง แม้จะรู้ว่าจะยิ่งทำให้เราเกลียดมันมากเข้าไปอีก แต่ก็อยากจะเพิ่มความรู้สึกไม่ชอบมันจึงคลี่กระดาษออกอ่าน

ประโยคที่มันเขียนในกระดาษที่เราขยำจนยับ ตาไม่ได้ฝาด หาคำหยาบไม่พบแม้สักคำ เป็นประโยคเรียบ ๆ ธรรมดา สุภาพและหวังดี โอ้...นี่ถ้าอาจารย์ไม่ดุเราให้เอากระดาษก้อนนี้มาทิ้งเราจะได้รู้ความจริงอันนี้ไหม ไอ้ท๊อปมันคงเจ็บมากนะ ที่เราโยนมิตรภาพมันกลับไป ประทับตราด้วยคำพูดว่า "กูไม่อยากได้ของมึง" ถ้าแกอ่านอยู่อยากจะบอกว่าตอนนั้นเราไม่ทันได้อ่านก็เลยพูดออกไปแบบนั้น

เรารู้สึกผิด เหมือนโดนตบหน้าจนแตกเพล้ง อยากจะขอโทษ ก็เลยตั้งใจหยิบสมุด friendship เดินไปหามันถึงหลังห้อง พูดกับมันว่า "เขียนให้กูใหม่หน่อย" มันตอบกลับมากวนตีนเล็ก ๆ "อีหยังล่ะ กูกะเขียนให้แล้วเดะ" เราก็ข้อรองมันเล็ก แล้วก็พูดขอโทษ แล้วก็วางสมุด friendship ไว้ให้มัน

หลังจากที่เพื่อนมาอ่านสมุด friendship เราแล้วเจอข้อความของมัน ก็เริ่มมีคนกล้าเอาสมุด friendship ไปขอให้มันเขียน แต่ปรากฎว่ามันก็เขียนด่าหยาบคายอีกเหมือนเดิม มีสมุด friendship เราเล่มเดียที่รอดปลอดภัยถึงสองครั้งสองครา

ตลกที่มันรู้ว่าเราชอบฮาเวิร์ดวงไจแอนท์มาก มันก็เลยเขียนอวยพรซะ


เราเคยนั่งสังเกตพฤติกรรมของมันในห้องนาฏศิลป์แล้วก็กระซิบให้เพื่อนสังเกตตาม กำลังจะเป็นไปตามสิ่งที่เราคิดแล้วมันก็ทำหักมุม ทำเอาเรากับเพื่อนขำกัน คือเราจะบอกเพื่อนว่าจริง ๆ ไอ้ท๊อปมันมีอีกมุมหนึ่ง ลองมองดูมันตอนนิ่ง ๆ แล้วอยู่ ๆ มันก็ปากเสียแซวอาจารย์ฝึกสอนขึ้นมา คงเป็นสันดานแล้วจริง ๆ อุตส่าห์พยายามมองหามุมดี ๆ ก็หนีไม่พ้นนิสัยเดิม ๆ

-อ่อ นิสัยเถื่อน ๆ แบบนี้ แต่มันเขียนสิ่งที่กลัวใน friendshop คือ แมว

-ก็ไม่รู้ว่าวันนี้ชีวิตมนจะเป็นอย่างไรบ้าง แต่เราดูแล้วแก่นแท้มันไม่ใช่คนไม่ดีเสียเลย

-รำลึกถึงเพื่อนคนหนึ่งที่มีอะไรให้เราทึ่งในตัวมัน อยากจะบอกอีกอย่างคือถ้าแกไอ่นข้อความของเรานะท๊อป เราหวังว่าแกจะสบายดีและมีความสุข(ในทางที่ดีนะเพื่อน)

(อยากบอกว่าช่วงนี้หัวเสียกับห้อง ๆ หนึ่ง ทำเสียงดัง ตีสี่แล้วยังเปิดประตูห้องออกมา คุยหัวเราะ เปิดทีวี แล้วเสียงมันก้อง เราก็นึกว่าหอข้าง ๆ ทำเสียงดัง แต่ก็ไม่แน่ใจว่าที่หัวเสียน่ะเพราะอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลยพาลหงุดหงิดหรือเปล่า เฮ้อ)

Create Date : 16 มกราคม 2555 Last Update : 16 มกราคม 2555 2:09:05 น. Counter : 522 Pageviews.
Share Tweet

ลึกสุดใจ

...Do you remember me..
...Do you remember our story..
...It's about...a prince and a princess..

ย้อนกลับไปประมาณ 13 ปีที่แล้ว ในโรงเรียนประถมฯ ชนบทแห่งหนึ่ง ยังคงเก็บเรื่องราวสวยงามของเราเอาไว้ เรื่องราวเล็ก ๆ ระหว่างเด็กหญิงและเด็กชายคู่หนึ่ง ในวัยชั้น ป.5 ที่ชื่อเล่นและชื่อจริงอ่านออกเสียงพยัญชนะตัวเดียวกัน

เธอเคยกลับไปตามหาความทรงจำที่นั่น แอบฝันว่าโชคชะตาอาจจะนำเขาให้มาพบกันอีกครั้งก็ได้เหมือนเช่นในละคร

Do you know someone do want to see your face
Do you know that I just want to see your face

หากจะบอกว่าเริ่มแรกของเรื่องราวนั้นไม่ได้เกิดขึ้นตอน ป.5 จริง ๆ มันเกิดขึ้นตั้งแต่ ป.4 ขอแทนตัวเด็กหญิงคนนั้นว่า "เรา" และแทนเด็กชายคนนั้นว่า "เขา" เราอยู่ห้อง ป.4/2 เขาอยู่ห้อง ป.4/3 มีวันหนึ่งขณะที่เรากำลังจะเดินขึ้นบันได จู่ ๆ ก็มีใครขัดขาเราจนล้มคะมำ เราโกรธและหันไปมอง ปรากฏว่าเป็นกลุ่มเด็กผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน พวกนั้นหัวเราะเยาะเรา หนึ่งในนั้นมีเขาด้วย เพราะเห็นพวกนั้นเยอะเลยไม่ได้โต้ตอบ

ก่อนพักเที่ยงวันเดียวกันเราไปเก็บก้อนหินเพื่อจะล้างแค้น แล้วเที่ยงวันนั้นก็มีโอกาส ต้องบอกว่าเพราะเขานั่นแหละเราถึงสังเกต ตัวขาวผอม หัวเราะมาเชียว วิ่งเข้าห้องไปหอบก้อนหินมาระดมปาจากระเบียงชั้นสองลงไป...แต่ไม่โดนใครเลย (- -)

เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเพื่อนนักเรียนหญิงในห้องเดียวกันกับเขา ซึ่งก็เป็นลูกอาจารย์ในโรงเรียนและเขาก็เป็นหลานอาจารย์ ก่อนงานวันสุนทรภู่ อาจารย์ชั้น ป.4 ทั้งสามห้องตกลงที่จะจัดการแสดงเต้นประกอบเพลง โดยคัดผู้แสดงจากห้องต่าง ๆ มาแสดงร่วมกัน ผู้รับบทนางเงือกและพระอภัยมณีก็คือคู่ลูกพี่ลูกน้องลูกหลานอาจารย์นั่นแหละ

เพื่อนที่เราแอบชอบก็ได้รับบทเป็นสุดสาครซึ่งสนิทกับเขา จากที่อยู่ในวงดุริยางค์ด้วยกันแล้วมารู้ทีหลังว่าพ่อแม่เขาก็รู้จักกันอีก...จำได้ว่า เศร้าทุกครั้งเวลามีประกาศจากทางโรงเรียนเรียกเพื่อนคนนี้ไปซ้อมดุริยางค์ จนตั้งใจไว้ว่าถ้าวงดุริยางค์เปิดรับผู้หญิงจะสมัครเข้าให้ได้

ช่วงซ้อมร่วมกันเรากับเขาไม่ได้ทำความรู้จักอะไรกันแม้แต่น้อย เราก็เก็บอคติไว้คนเดียว เขาก็ไม่ได้มาระราน ต่างคนต่างอยู่

เปิดเทอม ป.5 มีการคัดเด็กจากห้องต่าง ๆ ตอน ป.4 คละ ๆ กัน จำนวนเด็กผู้ชาย 7 คน หนึ่งในนั้นมีเขาด้วยนอกจากนั้นก็ลูกพี่ลูกน้องของเขา เด็กผู้หญิงที่ถูกพูดถึงด้านการเรียน คนที่สอบได้ที่ดี ๆ ของแต่ละห้อง ทำให้เราทุ่มเทไปทางด้านการเรียนมากขึ้นอีก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเรื่องชกต่อยเข้ามาพัวพันกับเรา ไม่ใช่กับเด็กผู้ชายในห้อง ต่างห้องต่างหาก...

สาเหตุของเรื่องทะเลาะวิวาทครั้งนั้นเพราะเด็กผู้ชายคนนั้นมาหาเรื่องเพื่อนที่เรารักมากที่สุด และจากการบอกเล่าของเพื่อนคนอื่น ๆ ว่าคนนี้ชอบหาเรื่องเด็กนักเรียนหญิงคนอื่น ๆ ด้วยประจำ แต่ไม่มีใครกล้าโต้ตอบเพราะกลัว ฝ่ายนั้นท้าเราชกต่อยด้วยซ้ำ เพื่อนรักเราก็ห้ามนะ แต่เรารับคำท้า

ท้ายคาบภาษาอังกฤษ จู่ ๆ เด็กผู้ชายห้องหนึ่งก็ยกโขยงมาออหลังประตูห้องเรา เราหันไปก็เห็นแล้วว่าไอ้คนท้ามันมารอเลยเชียว แถมพาเพื่อนในห้องมาเป็นสักขีพยานซะด้วย แต่เราทำปากบอกไปว่า "ไปก่อน" (ขอกูเรียนก่อน) เคยนึกย้อนกลับไปเก็บรายละเอียด เขาหันมามองเราเหมือนจะรู้ว่าเกี่ยวข้องกับเรา

เลิกเรียนเพื่อนในห้องบางคนเข้ามาถามว่ามีอะไร แต่เราตอบว่า ไม่มีอะไร และก็เดินไปพร้อมกับอริต่างห้อง ฝ่ายนั้นมีพวกหลายสิบคน ส่วนเราก็มีนะเป็นเพื่อนนักเรียนชายสองคน คือเขาและเพื่อนอีกคนชื่อปังปอนด์ซึ่งก็ไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ เพื่อนชื่อปังปอนด์ก็ถามว่า มีอะไรกันเหรอ เรายังตอบปกติว่าไม่มีอะไร ไม่อยากให้ใครตามมาด้วยซ้ำเพราะกลัวจะรู้ไปถึงอาจารย์

นัดชกต่อยหลังโรงเรียน (คลาสสิคมาก - -) มีกติกาว่า ใครล้มก่อนแพ้ กำลังจะเริ่มแล้ว เพื่อนชื่อปังปอนด์ขัดขึ้นซะก่อนเพราะว่าฝ่ายนั้นตั้งกติกาฝ่ายเดียว แต่เรายังไม่ได้ตั้ง เราก็นึก ๆ อืม "ห้ามบอกอาจารย์" ก็เตะต่อยกัน ซักพักกองเชียร์ฝ่ายนั้นถ่ายมาทางเราซะงั้น ในหัวตอนนั้นนึก ๆ ว่าทำยังไงจะล้มฝ่ายนั้นได้ เพราะต้องรีบกลับบ้าน เหลือบไปเห็นหลุมที่ทางโรงเรียนขุดไว้หลายหลุม เตรียมจะปลูกต้นยางพารา ก็ไล่ต้อนมันไปจนถึงปากหลุม

หยุดคิดว่าจะถีบมันลงไปหรือไล่มันถอยหลังตกลงไปเอง ถ้าถีบมันลงไปต้องเจ็บหนักแน่เลย เอาแค่ชนะก็พอ มันดันถอยหลังลงไปก่อนที่เราจะตัดสินใจ ซะงั้น ทำหน้าเหยเก เราก็ถือว่าชนะแล้วเดินกลับมาหารองเท้าที่ถอดไว้แต่หาไม่เจอ หงุดหงิดมาก เงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเขายืนมองอยู่ห่าง ๆ จำได้ว่าพูดกลบเกลื่อนอาย ๆ "ลืมรองเท้า" แต่เรื่องยังไม่จบ มันยังไม่ยอม ท้าเราอีกว่า ให้ตีกันใหม่ เลยสวนกลับไปอย่างเดือด ๆ ว่า "ลูกเสือหรือลูกหมากันแน่วะ" แล้วก็ใส่รองเท้าเดินออกจากโรงเรียนเพื่อรีบกลับบ้าน

เช้าวันหนึ่งขณะที่เรากวาดใบไม้อยู่กับเพื่อนผู้หญิงที่เป็นลูกพี่ลูกน้องอีกคนหนึ่งของเขา เพื่อนที่เราแอบชอบเดินมากับเขา ร้องถามขึ้นว่า อาจารย์ในวงดุริยางค์อยากได้ผู้หญิงเข้าวงสนใจไหม ถ้าไม่ติดว่าเราไม่ชอบเขาเราตอบตกลงในทันที แต่สุดท้ายเรากับลูกพี่ลูกน้องของเขาก็ตกลง

ช่วงเย็นเรากับเพื่อนผู้หญิงอีกสองคนต้องไปซ้อมนิ๊งหน่อง ได้เจอเพื่อนที่เราชอบแต่ก็ต้องเจอเขาที่เราไม่ชอบ อยู่ห้องเดียวกันมาจนป่านนี้ยังไม่เคยคุยกันเลย รู้ว่าเพื่อน ๆ จับคู่ให้เขากับเพื่อนนักเรียนหญิงที่เรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่ ป.4 มีชื่อเสียงเรื่องวาดรูปที่สุดในโรงเรียน แถมหน้าตาก็น่ารัก แต่เขาก็ชอบหรือไม่เราไม่สนใจ

ตอนเรียนในห้องอาจารย์จัดโต๊ะเรียนใหม่บ่อย ๆ จนกระทั่งเรากับเขาได้มานั่งในโต๊ะกลุ่มเดียวกัน ใกล้กัน วันหนึ่งเขาก็พูดขึ้นเสียงดัง ๆ ว่ามีคนที่ชอบแล้ว ตอนนั้นเราก้มหน้าก้มตาเขียนหนังสือ ยอมรับว่าชอบ ๆ เขาบ้างแล้ว หน้าตาน่ารัก แต่ก็ไม่เท่าเพื่อนอีกคนที่แอบชอบมาตั้งแต่ ป.1 เขาพูดเองว่าคนที่ชอบไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน ผมยาว ใส่เสื้อลายสก๊อต อะไรก็ไม่รู้ มารู้ตอนหลังว่า เขากลัวเพื่อนในห้องจะรู้ว่าชอบเรา ตอนนั้นมีเพื่อนในห้องคนเดียวที่รู้เรื่องนี้เป็นเพื่อนผู้หญิงที่สนิทกับเขา

เราก็ผิดหวังเล็ก ๆ แต่เป็นห่วงเพื่อนผู้หญิงที่ชอบเขามากกว่า โดนประกาศตัดหน้าขนาดนี้เลยแอบตำหนิเขาในใจว่าจะพูดเบา ๆ หน่อยก็ไม่ได้ พอเขาประกาศแบบนั้นเราก็เลยสนใจเขาน้อยลงไปอีก ในวงดุริยางค์ก็ไม่มีอะไร จนกระทั่งมีวันหนึ่งที่มีงานสำคัญ ทุกคนก็เตรียมเครื่องดนตรีของตัวเอง ใครเสร็จแล้วก็วิ่งลงไปตั้งแถวรวม ในห้องก็เหลือแต่เรา เพื่อนที่เราแอบชอบ และเขา ยิ่งรีบก็ยิ่งลน เขาคงมองอยู่พักกว่าจะตัดสินใจเดินเข้ามาช่วย พูดกับเราครั้งแรกว่า "ไม่ใช่อย่างนั้น" แล้วแย่งสายคล้องคอจากมือเราไปแก้ให้ เสร็จแล้วส่งคืนให้กับเรา เราก็รีบดึงกลับมา พูด "ขอบใจ" เขา ทีนี้เขายืนขวางทางออก แต่เหลือช่องน้อย ๆ ไว้ ถ้าจะอ้อมโต๊ะ ก็กลัวเขาจะรู้สึกแปลก ๆ ก็เลยทำตัวลีบ ๆ แทรกช่องน้อย ๆ ผ่านเขาออกมาและก็รีบวิ่งหายออกไป จริง ๆ คือเขิน

จนวันที่ความลับก็เปิดเผยออกมา เพื่อนหลายคนรู้กันแล้วถึงได้พูดจากับเราแปลก ๆ ตอนก่อนจะไปเรียนพละ ที่เราตกใจสุด ๆ คือเพื่อนที่ถูกจับคู่เขามาตลอดมาแซวเราบอกว่า "นี่...ชอบ" เราก็เหวอว่าทำไมพูดอย่างนั้น

มีครั้งหนึ่งตอนที่ยังไม่มีใครรู้ พวกเราลงไปเล่นไร้สาระกัน คือแค่วิ่งไปกระโดดแตะโกลฟุตบอลแล้วเกาะยึดให้นานที่สุดให้เหลือแค่คนเดียว เขาเข้ามาขอเล่นด้วยทีหลัง คราวนี้มีการแบ่งแข่งเป็นคู่ ถึงตาเราเพื่อน ๆ ก็ร้องบอกให้เขาคู่กับเพื่อนผู้หญิงที่ถูกจับคู่กันนั่นแหละ เราไม่รู้นี่นะว่าเขามายืนข้างเรา ไม่ได้ตั้งใจจะคู่เขา พอหันไปเห็นว่าไม่ใช่เพื่อนเรานี่นาก็เลยทำตามคำยุของเพื่อน ๆ "ไปคู่กับจะดีกว่า" (จะ ชื่อย่อของเพื่อนผู้หญิง) พอเราเดินไปยืนคู่กับเพื่อนชื่อจะ หันมามองเขาต้องตกตะลึง เขามองมาทางเราสายตาเคืองแปลก ๆ แต่เราคิดไปว่าเขาอาจไม่ชอบที่เพื่อน ๆ จับคู่ให้เขาซะเหลือเกิน

แล้ววันหนึ่งมีเด็กนักเรียนหญิงคนใหม่ย้ายเข้ามา อาจารย์เลือกเราออกมาจากกลุ่มโต๊ะเดียวกันกับเขาแล้วให้เด็กใหม่นั่งแทน เพื่อน ๆ เราเลยอคติกับเด็กใหม่ แล้วเด็กใหม่ก็ชอบเขาอีกคน เพื่อนนักเรียนหญิงหลายคนชอบเขา แม้กระทั่งเพื่อนสนิทของเรา

เรื่องกุ๊กกิ๊กในวันหนึ่ง พวกเราและเขา (ถึงจะไม่ค่อยพูดกัน) ลงไปเล่นเตยกักกัน เขาและเราและเพื่อนที่เราแอบชอบอยู่ทีมเดียวกัน มีครั้งหนึ่งเพื่อนที่เราแอบชอบวิ่งพุ่งมาแล้วเราถอยหลังไปจนชนกันหงายหลังลงไปนิ่งกับพื้น ทำให้ทีมตาย อิอิ แต่ก็คุ้มเพราะได้ล้มใกล้ ๆ เพื่อนที่เราแอบชอบและได้เห็นสายตาเขามองเรา

อีกครั้งก็ทั้งทีมมาเกาะกันที่ด่าน ๆ หนึ่งทำให้ต้องใช้วิธีมีเพียงคนเดียวที่แตะเส้นคนอื่น ๆ ถึงจะไม่ตาย เรากับเขาอยู่ใกล้กันที่สุด เขาเป็นคนทับเส้นและเราต้องแตะไหล่เขา ตลกที่คนอื่น ๆ และเราฝ่าด่านนี้ไปได้แล้ว แต่เขายังนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น เรากับเขาไม่เคยแตะตัวกันเลย นั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียว

อันนี้ความลับไม่เคยเปิดเผยที่ไหนมีครั้งหนึ่งที่เราก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ ท่ามกลางเสียงอึกทึกของผู้ชายเพียง 7 คน และแล้วเราก็ดีดตัวขึ้นจากหนังสือด้วยความตกใจมาก เพราะเขาไถลมาชนโต๊ะเรา หน้านี่ห่างกันนิดเดียว โชคดีที่เพื่อนไม่ล้อมากมาย แต่อายมาก

ป.5 เขาก็ยังได้รับเลือกให้แสดงเป็นพระอภัยมณีอยู่ แต่นางเงือกไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องกัน เป็นเพื่อนของเราอีกคนหนึ่ง เราเองก็ว่าน่ารักดี (แอบจับคู่ให้เขา) เพื่อนผู้ชายยังมายุแยงว่า วัน ๆ ก็ไปซ้อมด้วยกัน เขาคงจะเปลี่ยนใจไปชอบเพื่อนคนนั้นล่ะมั้ง เราก็เฉย ๆ นะ เหมือนเจียมตัวเองว่าน่ารักไม่สู้ใคร ก็ไม่แปลกที่เขาจะชอบคนที่น่ารักกว่า แต่ก็เห็นเขากับเพื่อนคนนี้ชอบด่ากัด ๆ กันมากกว่าจะพูดดีกัน

พอขึ้น ป.6 เรากับเขาแยกห้องกัน แต่เรื่องราวยังคงอยู่ ก็ยังถูกล้อข้ามห้อง แล้วก็มีฝาแฝดผู้หญิงย้ายเข้ามาใหม่ด้วยคนหนึ่งอยู่ห้องเดียวกับเขา ส่วนเราจากที่ไม่ชอบหน้าลูกพี่ลูกน้องของเขาซึ่งเป็นลูกอาจารย์ก็ดันได้มานั่งคู่กันและสนิทกัน เพื่อนคนนี้ไม่เคยยุ่งเรื่องนี้เลยจนกระทั่งวันหนึ่งคงจะอดรนทนไม่ไหว ญาติตัวเองถูกใส่ไฟ เราถึงรู้เรื่องว่า เด็กใหม่ที่ย้ายมาบอกใคร ๆ ว่า เขาเดินตามเธอไปถึงบ้าน เพื่อนเราบอกว่า "จะตามไปได้ไง วันนั้นไอ้...มันกลับบ้านตั้งแต่โรงเรียนยังไม่เลิกเลย" ฮ่า ๆ

และแล้วเรื่องมันก็ล่วงเลยมาจนกระทั่งพวกเราต้องเข้าโรงเรียนมัธยมเขาและลูกพี่ลูกน้องเรียนต่อโรงเรียนมัธยมฯ ที่เดียวกัน ใกล้ ๆ กับโรงเรียนเรา ทางไปก็ทางเดียวกัน มีวันหนึ่งจู่ ๆ ก็มีเสียงเล็ก ๆ เรียกชื่อเรา เราเงยหน้าจากหนังสือการ์ตูน เห็นเขากับลูกพี่ลูกน้อง ก่อนที่รถของเราจะแยกกันไปคนละทาง และนั่นก็เป็นการพบกันครั้งสุดท้าย...

...Do you remember me..
...Do you remember our story..

Create Date : 19 มิถุนายน 2554 Last Update : 19 มิถุนายน 2554 6:15:58 น. Counter : 341 Pageviews.
Share Tweet

พี่ชาย

ครั้งหนึ่ง อยู่ ๆ ก็มีพี่ชายที่เสมือนคลานตามกันมา...

คิดว่าจะเรียนอะไร?
วิศวะมั้ง...คงวิศวะแหละ
ผู้หญิงอะไรเรียนวิศวะ
ผู้ชายอะไรเรียนนิเทศน์

555!


ด้วยเหตุใดก็ตาม เธอไม่เคยรับรู้ ใกล้เธอสักเท่าไร แต่เหมือนไกล ไกลห่างกัน

ฟังมั้ย?
ไม่อะ


ได้แค่มองหน้าเธอ ทำได้เพียงแค่นั้น หัวใจที่แอบฝัน อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว

ไอ้คุณพี่อ๊อฟครับ!!!


พี่อ๊อฟระวังมีผีมานอนข้าง ๆ นะ
ไม่กลัว
ไม่กลัวจริงอะ
(เดินกลับมาอีกที เปลี่ยนที่ ไม่นอนขอบแถวแล้ว แถมคลุมโปงด้วย ฮา)



หากเธอรู้ใจหากเธอรู้ตัว เธอจะเข้าใจกันรึเปล่า

ฐานะพี่น้องของเรา มาจากที่อยู่ยิมเดียวกัน เวลาไปแข่งรวมกับยิมอื่น มันก็เลยยิ่งเหมือนพี่น้องจริง ๆ เข้าไปใหญ่ อีกอย่าง เราเรียนโรงเรียนเดียวกัน ^^

นอกจากเรา 2 คน ก็ยังมีพี่สาวคนโตอีกคน พี่สาวคนนี้ น่ารัก เก่ง มีฐานะเสมือนผู้ช่วยโค้ชเมื่อครั้งหนึ่ง


3 พี่น้อง ไปไหนไปกัน...

จนวันหนึ่งเขาเริ่มรู้สึกว่า ไม่ใช่ เขาทำคนที่พี่ชอบเจ็บใช่มั้ย เขาไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ กลัวจะไม่มีใครเชื่อเขา แต่อย่างน้อยก็มีพี่คนนึง ที่เชื่อว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ แล้วพี่ก็ยังปลอบเขาด้วย TT



ก็ไม่รู้เลย แต่ต้องพูดไป

ใครคนหนึ่งที่อย่างกับเป็นแฝดกัน

เอ้าพี่ซื้อมาทำไม 2 ขวด?
แล้ว...ล่ะ?
ก็ซื้อมาให้พี่ขวดนึง
พี่ก็เหมือนกัน
ไม่มีใครกิน ฉันกินเองก็ได้ (โค้ชตะโกนลงมาจากระเบียงชั้น 2)


ไม่ว่าคนหนึ่งจะคิด จะทำ จะเกิดอะไรขึ้นกับคนหนึ่ง อีกคนก็จะเป็นแบบเดียวกัน จนเป็นเรื่องน่าแปลกใจ


และจะมาเพื่อกวนใจคำถามเดียว

...ไปตามอ๊อฟหน่อยสิ ตั้งนานแล้วยังไม่ลงมาเลย

...ไปบอกพี่อ๊อฟให้ลุกไปอาบน้ำหน่อย

อ๊อฟหายไปไหนก็ไม่รู้ ช่วยกันตามหาหน่อย


พี่ขอโทษ ทำให้เป็นห่วง
แล้วหายไปไหนมา?



แค่อยากรู้ รังเกียจกันมั้ย ขอให้มันอย่าเป็นแบบนั้นเลย อยากได้ยินเสียง คนที่คุ้นเคย อยากจะเจอคนเดิมที่เคยได้เจอในเมื่อวาน

"เรื่องอื่นไม่ต้องสนใจ เธอมีหน้าที่แข่งอย่างเดียว..."


...เป็นอะไร เหม่อ ๆ
เปล่า


ถ้า...ร้องไห้ พี่จะแพ้นะ


พี่ขอโทษๆๆๆๆๆ


พี่ว่าจะลองฟังเพลงญี่ปุ่น แนะนำหน่อยดิ


วิ่งไปตรงโน้นด้วยดิ


พี่อ๊อฟตบหลังหนูหน่อยดิ


สู้ ๆ


หากพรุ่งนี้ทุกอย่างหมุนไป ฉันคนหนึ่งจะยืนตรงที่เก่า อยู่เพื่อบอกเธอ คำที่ค้างใจ

พี่ชายเราถูกน็อค!!!
พี่อ๊อฟ!!!

ขึ้นไปรับเหรียญแทนอ๊อฟหน่อย
เฮ้ย ไม่เอา
แล้วใครจะไป ก็มีกันอยู่แค่สองคน


ไปนั่งเป็นโค้ชให้พี่ชายเราหน่อย
ห๊ะ!!!
คนไม่พอ เร็ว ๆ


ต่อให้มันจะไม่มีวันเป็นจริงเลยก็ตาม

...ญาติมา


พี่อ๊อฟไปถ่ายรูปกะเขาหน่อย เขาจะเอาไปอวดเพื่อน
ม่ายๆๆๆๆๆๆ


ตอนที่เดินทางกลับจากการแข่งด้วยรถไฟ เรานั่งข้างพี่ชายอีกคน ลมหนาวพัดเข้ามาปะทะใบหน้า เราง่วงและหลับไป ในความฝันไม่พ้นเรื่องราวยุ่ง ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงที่ผ่านมา ในฝันเราตะโกนเสียงดัง
"พี่จะรักกันได้ยังไง!"

แล้วเราก็ตื่น กลัวว่าคนอื่น ๆ จะตกใจตื่นเพราะเสียงเรา แต่ก็โล่งใจ เพราะทุกคนยังหลับอยู่ รวมทั้งพี่ชายและพี่สาวของเรา เสื้อกันหนาวของเราตกอยู่ข้างตัว แต่พี่สาวเราคงเอาเส้อคลุมสีดำมาห่มให้

ถึงสถานีเราก็ลุกเตรียมสัมภาระลงจากขบวนรถ จู่ ๆ พี่ชายเราก็เดินมาทวงอะไรบางอย่าง
"เสื้อพี่"
"ห๊ะ...ของพี่เหรอ?"


อยากให้รู้ว่ารักเธอ




- จริง ๆ พี่เขามีน้องสาวแท้ ๆ อยู่เหมือนกัน

- ความรู้สึกของเราแค่ปลื้มเท่านั้นล่ะ แต่ดันเคยบอกพี่คนหนึ่งว่าชอบพี่เขา เพราะจะปิดบังอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งมันหนักหนากว่า

- ถ้าหากพี่คนนั้นไปบอกพี่ว่าเขาชอบพี่ พี่ไม่ต้องเชื่อนะ 555!

- จะสนิทกว่านี้ยังไงความรู้สึกก็ไม่ข้ามเกินไปจากปลื้มหรอก

- นอกจากพ่อแม่แล้ว คงมีพี่นี่แหละที่ห่มผ้าให้เขา

- ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว

- เป็นผู้ชายที่กลัวผี แต่ไม่เคยยอมรับ

- ง๊องแง๊งบ่อยพอ ๆ กับผู้หญิง

- มีแมทช์หนึ่งที่มีแค่ 2 พี่น้องไปแข่ง แต่มันทำให้รู้ว่าเราไม่ทิ้งกัน

- แอบแค้นคนที่น็อคพี่เรา 555!

- นับเป็นเกียรติที่ได้ไปยืนรับเหรียญประเภทชาย 555!

- ก็ว่าจะเตือนว่าอย่าลากผ้าขาวลงไปห่ม เป็นไงล่ะ

- มีอยู่แมทช์หนึ่งที่เราแพ้ ก็เลยหลบไปร้องไห้ในห้องน้ำ พี่ชายเรากับพี่ ๆ คนอื่นออกตามหาวุ่นวายเลย พี่ชายน่ะจะลงแข่งรอบต่อไปในอีกไม่กี่นาทีแล้ว แล้วก็ปลอบเราว่าถ้าเราร้องไห้เขาจะแพ้

- ไปโหลดเพลงอยากให้รู้ว่ารักเธอแล้วคิดถึงช่วงเวลานั้น พี่ชายเราเขาซื้อซีดีหนังเรื่องนี้มา แล้วก็เอาไปฟังตอนไปแข่ง

- เป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูลของพี่นะเนี่ย ที่เรื่องราวได้อยู่ในบล็อคเขา 555!

Create Date : 13 มิถุนายน 2553 Last Update : 13 มิถุนายน 2553 3:50:33 น. Counter : 300 Pageviews.
Share Tweet

ความหมาย

อ่านให้จบก่อน แล้วตัดสิน








ว๊าก คือความรุนแรง ความน่ารังเกียจ น่าขยะแขยง ต่ำ...








เราไม่รู้เหมือนกันว่าอนาคต เราจบไปจะเป็นหัวหน้า หรือขี้ข้า






แต่วันนี้ พี่สอนเราให้รู้จักกับความเป็น วิศวกร...








"ก่อนที่มึงจะไปเป็นหัวหน้าเขา มึงเคยผ่านสิ่งเหล่านี้แล้วหรือยัง?"







ก่อนที่พี่จะบอก พี่จะบีบคั้นให้เราคิดก่อน วิศวกร ต้องคิด ท่ามกลางสภาพความกดดัน





การจะขึ้นไปอยู่ในตำแหน่งสูง ๆ มีความกดดัน แรงกดดันเท่านี้ พวกมึงทนได้ไหม





ถ้าหากงานเกิดความผิดพลาด คนที่ต้องรับผิดชอบก็คือ วิศวกร






พี่ยกการนัดหมายเป็นตัวอย่างที่จะสอนเรื่องความรับผิดชอบ







วิดพื้นเหนื่อยจะตายห่า แม่งยังบังคับให้กูคิด



คิด






คิด




และคิด






ตลอดหลักสูตร...










คิดไม่ได้ ไม่มีคำตอบฟรี ๆ







....




คำตอบต้องแลกมาด้วยความลำบาก...





ในห้องเรียนไม่มีสอน






ชีวิตจะเลือกเอาแต่สิ่งที่ถูกใจไปซะหมด ไม่ได้หรอก




.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.












เวลามึงขี่รถสวนพี่ ต้องทำไงวะ?

------เงียบ--------------------

มึงมีกันตั้งหลายคน ช่วยกันคิดดิวะ ง่าย ๆ แค่นี้


ไหว้ครับ

ไหว้...มึงต้องยกมือขึ้นมาไหว้ใช่มั้ย งั้นพี่มึงต้องยกมือขึ้นรับไหว้ด้วยดิวะ เกิดพี่มึงรถล้มทำไงวะ

....คิด...คิด....คิด.....


บีบแตรครับ


กี่ครั้งวะ

....คิด....คิด...


สาม...หรือสอง...หนึ่งมั้ย...

สามครั้งครับ



พี่มึงไม่ใช่ศาลพระภูมินะเว้ย!!!





- สโลกแกน วิศวกรรมศาสตร์ เรา เชี่ยวชาญการว๊ากมากว่าสิบปี



- ส่งม็อบคุณให้กับเรา เราจะทำการวางระบบให้กับคุณ




- หากคุณไม่พอใจ ก็ช่างหัวคุณสิคะ!!!



- เถื่อนถ้ำ แต่ภายในแอ๊บแบ๊ว (หากอยากจะเห็นรั้วภาคเครื่องกลสีชมพู หาดูได้ที่นี่ ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดอะไรกันอยู่ แต่ที่เห็นสาวบริหารเขาฮากันมาก)

Create Date : 08 มิถุนายน 2553 Last Update : 8 มิถุนายน 2553 3:21:27 น. Counter : 292 Pageviews.
Share Tweet