BlogGang.com : : บอกเล่าต่อกัน - ในที่สุดก้อได้เขียนงานใหม่ซะที

ในที่สุดก้อได้เขียนงานใหม่ซะที

ขอบอกก่อน คำถามยอดฮิต ที่มิตรรักแฟนเพลง เขียน จดหมาย เมล์ เพจเจอร์ SMS MSN ถามเข้ามามากเหลือเกิน บางคนถึงกับ ถามซ้ำ ย้ำสติ (บอกละ มันเสือกลืมมัน) ถามว่า "อะไรเอ่ย สี่ตีนเดินมา ตลับติดตูด แกว่งไปแกว่งมา" เอ้ยไม่ใช่ (ร่วมตอบคำถามนี่ได้ครับ ไว้จะมาเฉลย) แต่ไง จดหมายเยอะเหลือเกิน บางทีมาตอนหลับหรือทำการบ้าน(กลายเป็นเด็กเนิสละกู มาทำการบ้านทุกวัน)แล้ว ออนไว้ ไม่ได้ตอบกลับ ขอโทษมิตรรักแฟนเพลง เหล่านั้นด้วย เข้าเรื่อง ถามกันจัง นะครับ ว่า "กูจะกลับเมื่อไหร่" ก้อไม่รู้ว่า ห่วงกัน คิดถึง รึอยากหนีหน้ากันแน่ (แต่ที่แน่ๆคือ มีบางคนจะหนีหนี้ กะ บางคนเก๋ากว่า เพราะมากับ สโลแกนว่า "ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย") เอ้ย ลืมตอบ จดหมาย เอ้า กลับเดือน มีนาคม วันไม่รู้อีกนาน

สุดท้ายก้อมีอารมอัพบลอคจนได้หลังจากที่คอมที่ แบกมาจากเมืองไทย ลาจากไป ตามอายุ(คนอื่นใช้ได้นานกว่านี้ เยอะทำไมไปเร็วนักวะ) ทั้งที่ก่อนมา เพิ่ม Ram จน 2 GB Harddisc 160 GB มานี่สองเดือนเดี้ยง ด้วยการกด พาวเวอร์ ครั้งเดียวด้วยมือเพื่อน ชาวใต้หวัน จะโทษก้อไม่ได้เห็นกะตาว่ากด พาวเวอร์ อย่างเดียว ซ่อมก้อไม่ผ่าน ช่าง(มือสมีครเล่น)หลายมือละ ซ้ำร้าย ที่นี่ไม่ค่อยมีศูนย์ของ HP เพราะที่นี่มัน ญี่ปุ่น เลยมีทางออกเดียว ถอยใหม่ครับ แต่ไม่ตัองห่วง HP เพื่อนรัก ไว้กูกลับไทย กูจะหา ดราก้อนบอล ให้ครบเจ็ดลูก(ถอยจาก กาซาปอง ตามตู้ดีไหม ได้ข้ออ้างพอดี) มาชุบชีวิตมึง กูยังให้มีงตายไม่ได้เพราะ Ram 2 GB, Harddisc 160 GB ยัง สถิตในตัวมึง (ถอดเปลี่ยนใส่เครื่องใหม่ก้อไม่ได้)
และแล้วก้อครุ่นคิดอยู่นาน ว่าเอาไรดี หลังจากเปรียบเทียบหลายอย่าง ก้อตกลงใจถอย แมคอินทอช ที่แม้เป็นแม่แต่ยังสวยอยู่(ไม่เกี่ยว) ชะตาเราต้องกันมากครับ อยู่เดือนเดียวก้อเลิกลากันไป เพราะ ที่จิงก้อไม่เข้ากันแต่แรก ละสำหรับ แมคอินทอช เนี่ย รวมถึงลูกหลาน ไอพอท อีกด้วยเหตุผลที่ว่า มัน หรูไปเหมาะกะคนสูงส่งเท่านั้น แหละ ไม่เหมาะกะหนุ่มจนๆ ฟังเพื่อชีวิต อย่างกูหรอก(ผมพูดถูกใช่ไหม พี่ปู น้าแอ๊ด น้าหงา)ที่สำคัญเธอทำให้ผมวาดภาพไม่ได้ไปเดือน จนไปพบสาวคนใหม่ ลูกครึ่ง เพราะเธอ ไปมาหลายประเทศเหลือเกิน ที่จิงก้อเกลียดรองจาก คนเก่า(เพราะทั้งสองต่างก้อพยายามทำให้ตัวเองดู สูงส่ง)เธอนามว่า ซอนนี่(SONY กูจะอ่านงี้มีไรไหม) ถึงไม่ชอบนัก แต่ก้อเข้ากันได้ และเธอ ก้อถูกกว่า คนอื่น? แล้ว เพื่อไม่ให้เธอสูงส่งนักเลย ไม่ให้เธอใช้ Vista เล่นเอาไม่มีเสียงไปสอง กับเล่นเนต ไม่ได้ไป 2อาทิตย์(ไม่มี Driver) สุดท้ายก้อเลือกคนนี้ชัวไม่เปลี่ยนละ

เริ่มกะงานแรกหลังหยุดวาดมาสองเดือนกว่าๆด้วยปัญหาวุ่นวายเรื่อง คอม ที่บอกไป (จิง ไอ่ตรงกว่าๆช่วงอู้เอง) กดดันตัวเองให้ ทำโดย เอาของขวัญวันเกิดเพื่อนในห้อง มากดดันตัวเอง แต่เวลาน้อยด้วยงานพิเศษ มาเบียดเวลา(เลิกทำละว้อย สัด สดๆวันนี้เลย) รูปนี้จิงออกแนวเผา เล็กๆ ใช้เวลา สาม ชม. ตัดเวลาอู้ไป ชม. ละ การกลับสู่วงการครั้งนี้ พี่เบิร็ด ต้องปรับตัวมาก เพราะลืม วิธีไปเยอะละ แต่ดีใจที่ แฟนเพลง เอ้ย เพื่อนคนนั้นชอบ ยังยอมรับตัวเองว่ายังห่วย(เรื่องจิง) เมื่อเทียบกะงานคนอื่นที่เคยดู แล้ว คิดว่าแค่นี้ทำได้แน่ สรุปไม่ได้ว่ะ (ห่วยจิงกู) แต่พี่เบิร์ดจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อนแฟนเพลง ในอัลบั้มต่อๆไป ไปดูก่อน ชมได้ห้ามติ กูไม่ชอบ

สองภาพถัดมาผลพวงจากภาพแรก พอเพื่อนเห็น อาทิต ต่อมาวันเกิดอาจาน จะเซอร์ไพร็ส ในคลาส กะอาจานอีกคนที่เปลี่ยนห้องสอน เลยจะให้ของขวัญ(อันที่จิง ยังอยู่ โรงเรียนไม่ไปไหน รีบไม ยังไม่ปิดเทอม) แต่วาน มาก้อจัดให้ ตอนแรกบอกวันจันทร์ ห้าทุ่ม เพิ่งทำงานพิเศษ เส็ดเลยเหนื่อยโคตร บอกขอรูปพุ่งนี้ เลยปัดไปวันพุธ จนได้ บังเอินเรียนบ่ายเลยโหมทำ รูปนึงกะให้เส็ดคืนนี้ เกือบเส็ด เหลือลงสี(เกือยตรงไหน) ตีสี่ครึ่งหมดแรง นอน ตื่นเก้าโมงอีก มารับรูปอาจานอีกคน แล้วนัดประชุมสิบเอ็ดโมง(ทำซากไร เวอร์มาก คิดจะฆ่ากูเรอะไม่ให้กูพักเลย) วันนั้นเรียนบ่าย สรุป คือต้องกลับไปทำต่อตอนเย็น ไม่มีพัก รวมการบ้าน กะเตรียมพูดหน้าชั้น(สรุปไม่ได้เตรียม เละเลยพูดคนแรก โอย ที่บ้านส่งกูมาเรียนนะคับ ไม่ได้มาสนองตัณหาเพื่อนๆ แต่ก้อสนองละ) วันนั้นทำที่เหลือยัน ตีห้า รวมการบ้าน แรงหมด นึกถึง ตอนเรียน มหาลัย เวลาส่งงานเลย แล้ววันถัดมาต้องไปเตรียมตัว แปดโมงครึ่ง นอน สอง ชม ครี่ง เวนจิง แต่ไงก้อดี ลักไก่ ลงสีแบบอนิ้เมทง่ายๆ ตรงเสื้อเลยไว ลงดีหน่อยแค่หน้า คอนเสบ แรก ผม อาจานเหมือน ผีคิตทาโร่ อีกอันอาจาน ชอบกันดั้ม ก้อเป็น อามุโร่ เรย์ไป ตามนั้น งานยังไม่ดี ดูไม่เด้งนัก แต่ส่วนตัว ชอบคิตทาโร่ เพราะคุมสีภาพ ได้ระดับนึง(งานนี้ไม่มีเวลา ตบแสง ด้านหลัง เสียเวลาเลยแบนๆ) ดูต่อ

แถมเรื่องตอนไป เที่ยวโตเกียว(ไม่ใช่มั้งไม่ได้เที่ยวไรเลย) ไปบ้านคนรู้จัก กะเจอเพื่อนเก่า(มาก ม ต้น) ระหว่างรอรถไฟมีคนโดด รางรถไฟ ไม่เห็นตอนโดด แต่อยู่ในเหตุการณ์ รอเก็บ ศพเลยถ่ายรูปมา คนโตเกียวท่าจะชินแล้ว ดูเฉยๆ มีกูถ่ายรูป กะ วีดีโอ คนเดียว

ต่อมาหน้ากากที่บ้านเพื่อน ชอบมากเพราะเก็บหน้ากาก(เก็บไปไมวะ) แต่เกรงใจเลยไม่เอา เพราะท่าทางเค้าก้อชอบ คนรุ่นเก่าน่าจะรู้จัก เป็นหน้ากาก ชิมูระ เคน กับ คาโต้ ซัง จากเรื่อง คู่หูคู่ฮา ฉาย ช่อง เจ็ด สมัยโน้น(กูแก่) อยากได้สาดดดดด หน้า ชิมุระ เหมือนเด๊ะ คาโต้ ไม่เหมือน กาตูนไปเยอะ แต่ทำของขายมากกว่า

ตามด้วยความน่ากลัวของยุง ที่นี่ ตัวใหญ่จนไม่อยากเอามือตบ ตัวประมานเหรียญ สิบเยน ใหญ่กว่าเหรียญห้าบาทไทยนิดนึง ถ้ารวมขาจะใหญ่มากๆ ขายาวสาดดดดด เคยเจอใหญ่กว่าตัวในรูปด้วยนะ ดีที่ยุงแบบนี้ไม่กัด ไม่งั้นเลือดหมดตัวแน่

จบด้วยอะไรที่ไม่เกี่ยวกะญี่ปุ่น ความประทับใจครั้งนึงในชีวิต ที่ร้านพงไพร ร้าน กินดื่ม เพื่อชีวิตย่านประชาอุทิศ บางมด ของ น้า เดช อัศดง มาพร้อมกัยวงฝีมือดี เคยออกเทป ชุด สึนามิ ไปเพลง ไปเล่นเป็นวง แบคอัพ ให้ น้าหงา คาราวาน ด้วย บรรยากาศดี เพลงเพลิน จิบ เบียร์ สบาย อาหารอร่อย (อยากไปว้อย) โดยเชิญ พี่ ปู พงษ์สิทธิ์ คำภีร์ มาเล่นสด ตั๋วห้าร้อย แต่นั่งใกล้มากจิง แทบจะเห็นไรขนเลย (เวอร์ไป) คุ้มครับ ได้จับมือ ถ่ายรูป ขอลายเซ็น(บนซีดีเลยนะเว้ย) ซื้อผ้าโพกหัวมาด้วย(แอบการค้า แต่แค่ ยี่สิบ เอง) มาอยู่นี่ฟัง เพลง พี่ปู เกือบทุกวันเลย ดีนะ เอมพี สาม ถ้าเทปยืดไปละ เอ้ย โทดพี่ ซื้อของขจิงด้วยยยยย

อยู่ทางนี้พี่ทำงาน กัดปลา เล่นหวย ตีไก่ จะเก็บเงินไว้ไปเที่ยวรัชดาโทดอีกที

เพื่อให้เข้า สโลแกน ถึงจะเสี่ยวแต่ก้อ Real Love นะเฟ้ย
ลากันด้วย กลอนจากทางบ้าน

อันเสาหินแปดศอกตอกเป็นหลัก ไปมาผลักนานเข้าเสายังไหว
อันคนเราสนิทกันทุกวันไป แล้วหริอจะไม่เผลอใจรักเข้าซักวัน

อันเหวลึกอย่านึกว่าเหวตื้น ปากเหวลื่นอย่าคะนองไปลองผลัก
ตกเหวหินปีนป่ายยังง่ายนัก ตกเหวรักเสือกกสนไปจนตาย

ปล.1. ตอนนี้อยู่นี่จนชินกะชาวบ้าน จนโส่ยโหมด 80% มาละ(ไม่อยากร้อยเด๋วจะแย่)
2. เม้นไม่ดีมีลบ เกรงใจกูหน่อย พ่อยก แม่ยก พี่น้องมิตรรักแฟนเพลง บางทีมาอ่าน เด๋วซวย

นานๆอาจจะได้มาอัพใหม่ ขาดดดดดด

Create Date : 06 กันยายน 2550

Last Update : 6 กันยายน 2550 23:27:00 น.

10 comments

Counter : 874 Pageviews.

แวะมาทักทาย

โดย: mam (mamminnie

) วันที่: 6 กันยายน 2550 เวลา:20:46:36 น.

วันเกิดกูขอซักรูปด้วยคนดิ
หลอนไปป่าวเนี่ย มีกระโดดรางรถไฟโชว์

โดย: ClarinetConcerto IP: 58.64.74.229 วันที่: 6 กันยายน 2550 เวลา:23:55:08 น.

ไม่น่าเชื่อว่ามึงจะเป็นเพื่อชีวิตนะ

ปล. น่าจะถ่ายรูปบรรยากาศ(สาวๆ) ในญี่ปุ่นมาฝากเพื่อนๆชาวไทยผู้ด้วยโอกาสบ้าง

โดย: ป้อง IP: 58.8.110.213 วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:0:14:48 น.

โห สุดยอด ฮาฮ๋า
เห็นเหตุการณ์จริงกะตา แล้วรู้สึกยังงัย
เสียววะ

โดย: Pook IP: 58.8.186.166 วันที่: 12 กันยายน 2550 เวลา:20:22:12 น.

เห็นรูปตอนใส่หน้ากาก

เฮ้ยยยย!ตัวใหญ่ศาสตร์ๆไหนใครบอกว่าอยู่ที่โน่นไม่มีเวลาเล่นเวทไง ตัวใหญ่จนน่ากลัวเลย(เว่อไปป่าววะเนี่ย)

ถ่ายรูปตอนเก็บศพมาด้วยเหรอ ระวังเค้าตามกล้องกลับไปที่บ้านนะเฟ้ย

เหอๆ (น่าจะเอาไปออกเรื่องจริงผ่านจอ)

โดย: jojo IP: 58.64.76.255 วันที่: 15 กันยายน 2550 เวลา:18:58:06 น.

เค้าเห็นจน เป็นเรื่องปกติเลยเรอะ
หลอนจังฟ่ะ

โดย: toffie IP: 58.136.49.71 วันที่: 3 ตุลาคม 2550 เวลา:11:48:01 น.

ดีโส่ย

กูก็เคยร่วมเหตุการณ์รถไฟ เหยียบคนตาย(หรือคนกระโดดมาให้รถเหยียบหว่า) ตอนนั่งรถไปครั้งแรกในชีวิต ไปเชียงใหม่ เก็บรวบรวมชิ้นส่วนศพ ตั้งแต่โปกี้ที่ 1 ถึง 13 โชคดีกูอยู่โปกี้ 14 แต่ก็แอบบเสียวนิดๆ

โดย: gatoon IP: 116.58.231.242 วันที่: 1 มีนาคม 2551 เวลา:12:49:06 น.

อ่านแล้วฮาดีโส่ย ชอบๆๆ ไปโพสที่บอร์รุ่นก็ดีนะ

โดย: ลอตเต้ IP: 124.120.154.105 วันที่: 2 เมษายน 2551 เวลา:18:25:19 น.

น่าเข้าจัง

โดย: ทิพย์ IP: 192.168.0.13, 58.8.24.236 วันที่: 19 มิถุนายน 2552 เวลา:12:25:48 น.

ส่ราดะอ้

โดย: เบส IP: 192.168.0.13, 58.8.24.236 วันที่: 19 มิถุนายน 2552 เวลา:12:27:03 น.