Group Blog
 
All Blogs
 

เด็กคนนี้.. หุหุ.. น่าจะเป็นลูกผม

ผมเคยประทับใจหรือใจง่ายแอบๆชอบผู้หญิงหลายคนครับ
แค่ชอบนะครับ คือชอบสังเกตท่าทาง ชอบมองคนสวยๆน่ารัก
มีเสน่ห์แห่งความเป็นผู้หญิง

ส่วนมากเป็นคนร่วมทางในรถไฟใต้ดินที่นิวยอร์กนี่ครับ
เมื่อปีที่แล้วผมแอบมองแอบสังเกต สาวประมาณวัยสามสิบขึ้นไปคนหนึ่ง
ชอบท่าทางFRIENDLY ของเธอ บนหน้าจะมีรอยยิ้มให้เห็นเสมอ
ตาหวานแฝงเจ้าชู้นิดๆ แบบว่ามีเสน่ห์น่ารักเชียวแหละครับ
เจอกันทุกคืนที่ป้ายสถานีเดียวกัน คอยรถด้วยกัน
วันแรกเลยนะครับ เธอนั่งที่นั่งตรงข้ามกับผม
นั่งมาได้สักพัก ผมรู้สึกง่วงๆเลยเผลอหลับไป ก็แบบครึ่งๆหลับนะครับ
ก็รู้สึกตัวอยู่ พอเผยอเปลือกตาดูป้ายที่รถไฟจอดได้
เธอคนนั้นก็เอาเหมือนกันครับ ก็คงแบบเดียวกับผมแหละ ครึ่งๆหลับ
ทีนี้พอถึงตอนเปิดตามาดูครั้งหนึ่ง มันบังเอิญว่าพร้อมกัน
ผมก็มองไปที่เธอ เธอก็มองมาที่ผม เธอส่งยิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มตอบแบบเขินๆนะ
ผมลงสถานีประจำบ้านผม แต่เธอนั่งไปต่อครับ
เธอยิ้มให้ผมอีกครั้ง เหมือนอ่านให้เป็นว่า goodnight นะครับ
ไอ้ผมนี่ก็ปากหนักจริงเลยกับผู้หญิงสวยๆนี่
น่าจะกล่าวไรกับเธอหน่อย ก็เอาแต่เขินนี่แหละ
ไม่รู้มันอยู่เมืองนอกมาได้ยังไงตั้งยี่สิบกว่าปีแล้ว

ทุกคืนหลังจากวันแรกนั้น ผมก็เห็นเธอยืนคอยรถใกล้ๆกับผม
บางคืนเธอก็มากับเพื่อนที่ทำงานของเธอ แต่เธอก็มองมาที่ผมด้วยละ
ผมก็จะพยายามเข้ารถตู้เดียวกันกับเธอ เพื่อแอบๆมองเธอ
แต่ก็ยังเขินที่จะไม่กล้านั่งใกล้ๆกับเธอ บางครั้งยอมยืนก็เอา
ผมสังเกตเธออยู่ด้วยแหละ แม้ผมจะแกล้งทำท่าว่าไม่สนใจใครๆในรถ
บางทีเห็นเธอมองมาสบตาผมด้วยละ ผมก็วางมาดเสียน่าตบ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
คือผมกลัวว่าเธอจะหาว่าผมคิดไม่เจียมตัว จะคิดจีบ คิดหลีเธอนะ
และอีกอย่างผมก็แต่งงานแล้ว อายุก็มากเกินที่จะคิดเรื่องแบบนี้
เหมือนหมาเห็นเรือบิน ก็คงไม่ผิดเท่าไรหรอกครับ
ผมจีบไม่เป็นครับ และไม่เคยจีบใครมาก่อน
เพราะความหมายการจีบแบบคนทั่วไปทำกัน ผมว่ามันยังไงอยู่นะกับผู้หญิง
เหมือนเอาดีมาอวด มาแข่งกัน เพื่อให้ผู้หญิงเลือก

มีคืนหนึ่งครับ ผมยืนรอรถอยู่
เธอคนนั้นเพิ่งเดินลงมาที่ชานชาลา
เธอเดินผ่านมาทางผมเพื่อจะไปรอรถถัดจากที่ผมยืนอยู่
ไม่น่าเชื่อครับ เธอทักผมก่อน พร้อมกับส่งยิ้มให้
ผมก็แค่กล่าวทักตอบครับ ไม่ได้พูดไรต่อทั้งที่ใจอยากพูดคุย อยากรู้จักเธอ
พอรถไฟมาถึง ผมและเธอก็ขึ้นรถ พร้อมกัน
ไม่มีที่นั่งเลยครับ ต้องยืน ผมยืนใกล้ๆเธอด้วยละ
เธอยิ้มให้ผมและถามว่า ผมทำงานโรงแรมหรือ
ผมก็แอบรู้มาก่อนครับว่า เธอก็ทำงานโรงแรมแถวที่ผมทำเหมือนกัน
เพราะเวลาทำงานเลิกงานนั้น ส่วนมากโรงแรมใหญ่ๆแถวนี้เวลาจะพอๆกัน
เราก็ได้คุยกันนิดหน่อยครับ ผมก็อย่างว่าแหละเขินจนไม่รู้จะพูดไงแล้ว
แต่ในใจนั้น ชอบเธอ อยากรู้จักเธอจริงๆ

หลังจากคืนนั้น ผมคิดการณ์ไว้เลยครับหากได้เจอเธออีก
ผมจะพูดคุยกับเธอ จะกล้ากว่านี้ จะขอรู้จักเธอ ขอเป็นเพื่อนกับเธอ
และคงได้โอกาสที่ดี ไม่น่าเกลียดเท่าที่ตัวเองคิดมาก
เพราะไม่กี่วันก็จะถึงวันปีใหม่แล้ว
ผมจะได้กล่าวhappy new year กับเธอ

แต่ว่าหลังจากคืนนั้น ผมก็ไม่ได้เจอเธออีก น่าเสียดายจังเลย
ไม่รู้ว่าเธอย้ายที่ทำงานหรือเปล่า หรือเปลี่ยนเวลาทำงาน
ผมเคยให้รถไฟที่มาถึงสถานีนั้นผ่านไปก่อน เพื่อรอดูว่าเธออาจมาสายก็ได้
และตอนก่อนเวลาทำงาน ผมเคยเดินไปด้อมๆแถวที่ทำงานเธอ
แต่ก็ไม่มีอะไรให้ผมได้เจอ ได้ข่าวเธอเลย
จะถามเพื่อนของเธอที่เป็นสาวเอเชีย ก็ไม่กล้าถามอีก ดูมันสิ

สักสองเดือนที่แล้วครับ ผมเจอเธออีกจนได้ ก็ที่สถานีรถไฟสถานีเดิมนี่แหละครับ
แต่ไม่ใช่เวลากลางคืนเหมือนหลังเลิกงานก่อนนี้
เป็นเวลาบ่ายๆที่ผมนั่งรถไฟไปทำงาน และลงรถไฟที่นี่
วันนั้นผมกล้าแล้วครับ ไม่เขินไม่อายแล้วละ
แต่จะว่าดีใจที่เจอเธออีก ก็ไม่มากเท่าไรแล้วละครับ
เพราะวันนี้ผมเห็น.................... หุหุหุ
ท้องเธอ ป่อง ครับ
เธอท้องนะครับ เห็นท้องโย้คงประมาณสี่ห้าเดือนมั๊งครับ
เธอยิ้มให้ผม ที่เห็นผมรี่ไปหาเธอพลางทัก
''Hi, long time no see "
เธอบอกผมว่า เธอกลับไปบ้านที่ Ohio ไปแต่งงาน
ผมบอกcongratulations
และถามว่าเมื่อไรExpected จะคลอดเบบี๋นะ
เธอตอบว่า ก็คงเดือน marchปีหน้า นี่แหละ
แต่ผมชอบที่เธอมีอารมณ์ขันมากครับ เธอขี้เล่นดีจัง
เธอว่า " It should have been your baby..my friend... ha ha ha "
แล้วทั้งผมและเธอก็หัวเราะกันลั่น
ผมได้เธอเป็นเพื่อนจริงๆแล้วละครับ

"หุหุ ไอ้เด็กคนนี้ ที่จริงน่าจะเป็นลูกผม "
ทามปายด้ายยยยยยยยยย






 

Create Date : 02 ธันวาคม 2548    
Last Update : 2 ธันวาคม 2548 18:47:09 น.
Counter : 500 Pageviews.  

อยากโผเข้าหาอ้อมกอด -the way we were

เคยไหมครับ …..
ขณะคุณได้ยินเพลงรักหวาน หรือเพลงเศร้าๆ เพลงเกี่ยวกับพลัดพรากจากรัก
ที่เนื้อร้องใช้คำเพราะและกินใจมาก ทั้งทำนองเพลงก็ไพเราะเข้าไปอีก
คุณเลยปล่อยตัวเอง ให้ผ่านเข้าไปซึมซับรับเอาว่า เนื้อร้องนั้นกล่าวถึงตัวคุณนั่นเอง
ยิ่งคุณที่มีความรักความหลัง มีความฝังใจกับอดีต ทั้งสุขใสและแสนเศร้า
เพลงที่ได้ฟังนั้น ก็ยิ่งจะพลอยพาให้คุณรู้สึกหวามไหว หรือใจหาย
คนที่ลึกซึ้ง ละเอียดอ่อนกับความรู้สึก อาจถึงต้องน้ำตาซึมเบ้า
หรืออาจถึงเป็นน้ำตาไหลอาบแก้ม ตาช้ำก็คงมี

ความหลังฝังใจนี่ หากคนเราแก่ตัวขึ้น น่าจะมีกันทุกคนนะครับ
ไม่ว่าความหลังในวัยเด็กเล็กอยู่ วัยที่เรียกว่า วัยบริสุทธิ์มากๆ
ไม่มีพิษภัยใดอื่นมาสั่งสมในสมอง
วัยเรียนที่เริ่มรับรู้ทั้งเรื่องการเรียน และเพื่อนพ้อง
รวมทั้งการเริ่มรับเอาศิลปด้านบันเทิงหรือแฟชั่น
จากตะวันตกที่คนในวัยเดียวกันนั้น เข้าใจ
ยอมรับและสื่อกันได้
วัยหนุ่มวัยสาว ที่เริ่มรู้สึกกับความสวยความงาม
ความฝันที่ตัวเองอยากได้ อยากเป็น
ความสนใจในเพศตรงข้าม เริ่มรู้จักสิ่งที่ตนเองตั้งใจเรียกว่า ความรัก
ทั้งจากการได้รับรู้เอาจากการอ่านนวนิยายหรือจากการดูภาพยนต์
บางคนนี่เอาเรื่องราวในนิยาย หรือภาพยนต์นั้น เป็นขวัญใจประจำตัวเองไปก็มี
อยากเป็นเหมือนพระเอก นางเอก ในเรื่องที่ตัวเองได้อ่าน ได้ดูมา

มีมากครับคนที่ผมได้พบเจอและคุยกันได้นานกับเรื่องความหลังนี่ ทั้งผู้หญิงผู้ชาย
เราก็เอามาเล่าสู่กันฟัง มีบ้าง บางครั้งเราคิด อยากกลับไปหา ไปเป็น
ในสิ่งที่เคยมี เคยเป็น เคยไป ในอดีต ครั้งหนึ่ง
แม้ว่า เราไม่อาจหมุนโลกให้กลับไปหาอดีตนั้นได้
แต่ ช่วงที่ความรู้สึกดีๆเกิดขึ้น แค่ได้ระลึกถึง มันก็อาจถือเอาว่า
มันเป็นความสุขอย่างหนึ่ง แม้ต้องมีบ้างเหมือนกัน ที่อาจแฝงมากับความเศร้า ความอาลัยใจหาย
ผมเคยเขียนกลอนบทหนึ่ง
" เมื่อความสุขมาย้ำ ความช้ำก็มาเยือน"
ก็เหมือนเอาอดีตที่คิดเอาว่า เป็นความสุข ของชีวิตช่วงหนึ่ง มาจดมาจำมาย้ำมาตอก
ท่อนจบของกลอนนี้ คือ
" มีบทลาทำไมในบทรัก"
น้องผู้หญิงคนหนึ่งมาอ่านเจอ เธอล้อผมอำผมเสียจนเขินเลย
บอกด้วยว่าจะตัดกลอนที่เขียนนั้นไปให้ภรรยาผมอ่าน
ผมว่าไม่ต้องไปทำแบบนั้นหรอก
ผมจะบอกเรื่องนี้ให้ภรรยาผมฟังเองอีกครั้ง วันนี้แหละ
.................................................................................................................................................................................

" จากกันไปนานหลายปี ไม่มีข่าวและวี่แวว
คิดว่าลืมฉันเสียแล้ว ยังนึกเสียดายดวงแก้ว ที่หลุดลอยไกล

แต่วันนี้โลกหมุนกลับ จันทร์ที่ลับหวนคืนฟ้าใหม่
ไฟรักจวนเจียนมอดหมดใจ ก็คุขึ้นมาใหม่ จุดที่ปลายใจเบาๆ

อยากโผเข้าหาอ้อมกอด อยากอ้อนออดถามความเก่า
คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า เธอยังเหมือนชายคนเก่าอยู่ หรือเปล่าหนอ

แต่พอนึกขึ้นมาได้ ใจเหี่ยวหายเหมือนใบไม้ห่อ
สงสารคนที่บ้านจะรอ ได้แต่แอบพ้อเธอให้รอนานเกินไป

...........เพลงชื่อ "นานเกินรอ" ไม่แน่ใจคนแต่ง ทวีพงษ์ มณีนิล หรือเปล่า ................


ผมได้กลับไปเที่ยวไปเยี่ยมบ้านที่ปักษ์ใต้เมื่อปีที่แล้ว
ไม่ได้ไปพร้อมกันกับภรรยาผม เพราะเหตุจากเรื่องการงาน
ที่การลาหยุดพักร้อน ไม่สามารถกำหนดให้ตรงกันได้
การกลับมาหาบ้านเกิดถิ่นเก่าของผมครั้งนี้ ผมมีโอกาสได้อยู่บ้านมากจริงๆ
มากกว่าครั้งก่อนที่มา ไม่มีเดินทางไปไหนมาไหนนอกเขตจังหวัดหลายวันหลายคืน
ผมได้พบเจอเพื่อนเก่า เมื่อแต่ครั้งวัยเรียนมัธยม
ได้รำลึกความหลังกันในงานศิษย์เก่า
ของโรงเรียนประจำจังหวัด
วันนั้นใครๆก็นึกถึงเรื่องวีรกรรมหัวโจกก่อนเก่า
วัยเ่ล่าวัยเรียนของผม เอามาจำมาอำมายำกันเป็นที่สนุกสนานมาก

เฮ้อ ....Those were the days...my friends

ผมไม่ได้คิด ไม่ได้กะว่าผมจะได้กลับมาบ้านเกิดถิ่นเก่านี้อีกนานเท่าไร เมื่อผมได้กลับไปใช้ชีวิตไกลบ้าน
ที่นิวยอร์กหลังจากนี้
สิ่งหนึ่งที่ผมอยากทำมากๆตอนนั้น คืออยากได้ไปเยือน
เยี่ยม หรือถามข่าวถึงใครคนหนึ่ง
ซึ่งผมไม่ได้เจอะเจอมาเกินยี่สิบปีแล้ว ไม่รู้ว่าเธอจะมีชีวิตสุขทุกข์อย่างไร ผมคิดถึงเธอครับ
ผมชวนเพื่อนผมสองคนให้ขับรถพาไปที่ตำบลหนึ่ง อำเภอหนึ่งของจังหวัดพังงา
ไปสืบหาสถานที่แห่งหนึ่ง ที่สมัยวัยหนุ่มผมเคยมาใช้ชีวิตที่นั่น
ไม่ง่ายเลยครับ กับการหาที่ๆก่อนนี้เคยเป็นเหมืองแร่ดีบุก เป็นป่าดง และสวนยางพารา
ถนนทางเข้าที่เคยเป็นดินลูกรัง ก็ยังเป็นลูกรังสภาพเดิม แต่เปลี่ยนสองข้างทางให้เป็นป่าหญ้าสูงและรกทึบ
มีบ่อหลุมบนถนน เพราะขาดการบำรุง
ที่เคยเป็นบ้านพักนายหัว หรือ อ้อฟฟิส กองขี้แร่สีดำสูงท่วมหัว โรงรถ ร้านกาแฟ
กลายเป็นป่ารกร้าง ด้วยหญ้าคาหญ้ากก
ไม่เหลืออะไรให้ผมจำได้เลย
ผมต้องพยายามหลับตานึกภาพ ร้านกาแฟ หรือโรงโกปี้
ที่คุณน้าอาจินต์ก็เคยเขียนถึงในเหมืองที่ท่านใช้เป็น'มหาลัย
ลุงแดงเจ้าของร้านกาแฟ คงไม่น่าจะอยู่อายุยืนได้ถึงวันนี้
ลุงแดงคนดังของตำบลนี้ ที่ชาวบ้านรู้จักและนับถือ
และ นุ้ย ลูกสาวลุงแดง ไปอยู่ไหนละตอนนี้

มีลุงแก่ๆชาวบ้านผ่านมาพอดี พอถามไถ่กันได้
เลยได้รู้ว่า ลุงแดง ตายไปนานสิบกว่าปีแล้ว
ทั้งเหมืองแร่ก็เลิกกิจการไปเกือบยี่สิบปี เพราะหมดแร่ที่จะขุดได้อีก
คนงานเก่าๆแก่ๆ น้าไข่ น้ามุ่ย และน้าๆลุงๆคนอื่นก็แยกย้ายกันไปทำมาหากินที่อื่น

ถึงตอนสำคัญกับที่ผมถาม แล้วได้คำตอบที่ว่า
" อีนุ้ย ได้ผัวรวยมีลูกสองคนแล้ว ย้ายไปอยู่ที่ท้ายเหมืองนานแล้ว"

เฮ้อ The way we were

เรื่องความรักครั้งแรกของผมนี่ ผมเคยเล่าให้เพื่อนๆสนิท รวมทั้งภรรยาผมฟัง
มีหลายคนขำและหัวเราะในความเปิ่นเชย บ้านนอกของผมมาก บางคนว่าเหมือนหนังไทยเลยนะนี่
แต่ผมไม่เคยอายนะ เรื่องแบบนี้ เรื่องความรัก ความรู้สึกที่ดีๆต่อกัน
ก็ชีวิตผมเด็กภูธร มันจะให้เหมือนเด็กกรุงเทพได้อย่างไรละ
การพบกัน รู้จักกันของหญิงชายสองคนในถิ่นไกลความเจริญ
ไม่เคยได้พูดจากันแบบเกี้ยวพาราสี แต่รับรู้กันได้ด้วยการสังเกต ดวงตา ท่าทาง
มีบ้างกับบทปั้นปึ่ง มึนชา มีแววตัดพ้อที่อ่านได้จากสายตา
มีสีหน้าที่บอกห่วงหวง เมื่อจะจากกันแม้แค่วันสองวัน
เห็นได้กับอาการร่ารื่น เมื่อมีโอกาสได้ไปไหนด้วยกัน แม้จะไปกันท่ามกลางหมู่คน
ผมไม่เคยคิดดูถูกหนังไทย หนังกลางแปลง ดนตรีลูกทุ่ง งานวัด
เพราะนั่นก็เป็นส่วนหนึ่งกับชีวิตผมในช่วงนั้น

นี่หากไม่มีอุปสรรคอันใดมากั้นกางระหว่างเรา
ผมกับนุ้ย ก็คงอาจได้ใช้ชีวิตร่วมกันอยู่ที่นั่น
นิวยอร์กก็คงเป็นแค่วันที่ผมเข้ามาในตลาด เพื่อดูหนังฝรั่งสักเรื่องที่มีฉากนิวยอร์ก

เฮ้อ thanks for the memories

วันที่ผมกับนุ้ยต้องจากกัน หุหุ อย่าขำนะ
ผมเอาธนบัตรใบละร้อยมาฉีกให้ขาดเป็นสองท่อน
ให้นุ้ยเก็บไว้ท่อนหนึ่ง ผมเก็บไว้อีกท่อน
เขียนวันที่ด้วยว่า 11กรกฎาคม 25??

ลูกสาวเพื่อนผมที่เกิดเมกา ฟังแล้วไม่หัวเราะนะ แต่แกว่า
" IT'S CUTE ..VERY ROMANTIC"

การจากลาของคนวัยแรกหนุ่มสาวบ้านนอกสองคนสมัยผม
ทำได้มากสุดก็แค่หลบลุงแดงพ่อของนุ้ย ไปจับสองมือบีบกันแน่น
ใต้ชายคาหลังบ้านที่มีต้นกล้วยปลูกเต็ม
วันนั้นตอนเย็นๆฝนตกด้วย สายฝนพรำผ่านหลังคาจาก
ลมสบัดสะเก็ดฝนให้พอเปียกหน้าตาผมเผ้า
เรายืนบนดินสีมอซอ ที่น้ำฝนไหลผ่าน ฉ่ำแฉะ
ไม่ต้องกล่าวคำพูดอะไรกันเลย
ผมพูดอะไรไม่ออกด้วย คอแห้งไปหมด
ใจหายมากๆ นุ้ยก็น้ำตาไหลพราก น่าสงสารนัก
และผมก็ได้กอดผู้หญิงครั้งแรก วันนี้เอง แต่ไม่มีมากไปกว่านั้น

เมื่อจากมา เราก็ยังแอบติดต่อกันทางจดหมาย
มีบ้างที่ผมเขียนกลอนไปลงหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น
แล้วตัดส่งให้เธออ่าน ก็กลอนรักกลอนเศร้า ที่คนรุ่นนั้นชอบเขียนกันนะ
อ้อ ช่วงนั้น เพลง"ดวงใจ "ของสวลี ก็กำลังฮิทอยู่
นุ้ยจดเนื้อเพลงส่งมาให้ผมด้วย
"ดวงใจ ทุกคนมีสิทธ์จะรักกันได้
ถึงอยู่ห่างไกล ก็ยังส่งใจไปถึง......"

เธอปักผ้าเช็ดหน้า ส่งให้ผม จารึกสีชมพูด้วยคำว่า
"รอ.เธอ "
ผมมาคิดๆตอนหลัง ก็ว่าเธอ เล่นคำเก่งนะ รอ.มีจุดนะครับ
คงหมายถึง รอ รัก หรือ รอ คอย ไม่ต้องบอกคำรักตรงๆเหมือนหนังไทยก็ได้

เฮ้อ memories are made of these
....................................................................................................................................................
ผมบอกให้เพื่อนผมขับรถไปตามที่ลุงแก่ๆชาวบ้านคนนั้นบอกไว้
และถามคนถามทางไปเรื่อย ๆ
จนในที่สุด ผมก็ได้พบเธอ นุ้ย
เราสองคน เมื่อแรกเห็น ก็เขินๆกันเหมือนกันนะครับ
เธอตื่นเต้นมาก เราต่างก็เกือบจำหน้ากันไม่ได้
ต้องตั้งสติพักหนึ่งก่อน
พอผมถามไปว่า นุ้ยจำเราได้หรือเปล่า
เธอถึงเรียกชื่อผมได้ถูก
เราก็ได้คุยกันถามข่าวคราว
เธอว่าเธอรู้จากเพื่อนผมว่า ผมไปอยู่กรุงเทพ
แล้วได้กลับมาทำงานที่บ้านเกิด ก่อนไปอยู่นิวยอร์ก
ส่วนเธอก็แต่งงานกับคนในตระกูลมีชื่อของอำเภอหนึ่ง
มีลูกสองคนเป็นชายทั้งคู่ กำลังเรียนมหาวิทยาลัย
ผมเห็นเธอก็ดูท่า มีความสุขดี เค้าหน้าสวยซื่อยังปรากฎให้เห็น ผมยังจำใบหน้าเธอเมื่อครั้งก่อนนั้นได้ดี

คืนนั้นเธอชวนเพื่อนหญิงอีกสามคนไปเลี้ยงผมกับเพื่อน
ที่ร้านอาหาร คาราโอเกะ ในอำเภอนั้น
เพื่อนเธอคนหนึ่งร้องเพลงเพราะมาก เสียงใสเหมือนนักร้องอาชีพทีเดียวละ
เราทั้งหมดก็กินไป ฟังเพลงไป
ผมกับนุ้ยก็คุยกัน แต่ก็ดูห่างเหิน เขินกิริยา
ไม่ได้กล่าวอะไรที่เป็นอดีตกันเลย
เวลากับความเป็นจริง อาจช่วยทำให้คนเรา
ลืมเรื่องหลังๆเก่าๆได้กระมัง
เพื่อจะทำใจให้ยอมรับกับสภาพใหม่นั้นได้

เพื่อนเธอคนนั้นขึ้นไปร้องเพลงอีกแล้วครับ
เพลงที่เธอร้องนี้ เนื้อร้องและทำนองเพราะมาก
จนผมต้องหามาฟังและเก็บไว้เป็นเพลงโปรดประจำตัว ภายหลัง

เพลง นานเกินรอ ที่ผมกล่าวไว้แต่ตอนต้นไงครับ
เพราะเนื้อร้องของเพลงหรืออะไรไม่รู้ ทำให้ผมแอบสังเกตนุ้ย
ผมเห็นที่ดวงตาเธอมีน้ำใสๆสะท้อนแสงไฟเป็นประกายฉ่ำ
เธอนั่งนิ่ง เงียบ หูฟังเพลงไป

พอถึงท่อนเพลงที่ร้องว่า........

"อยากโผเข้าหาอ้อมกอด อยากอ้อนสอบถามความเก่า"

แม้ใจผมที่ว่า ไม่มีอะไรค้างคาใจอยู่กับอดีต
แต่เมื่อผมเห็นน้ำตาเธอ ที่เริ่มรินแล้ว

ผมก็แค่ได้แต่คิด
" ผมอยากให้เธอโผเข้าหาอ้อมกอดผมจังเลย"
................................................................
ดึกคืนนั้น เมื่อนั่งรถกลับกันมา
ผมต้องแกล้งทำหลับ ไม่อยากพูดคุยกับใคร
ออกตัวว่าง่วงและมึนหัวมาก
แต่ในสมองช่วงนั้น
ภาพเก่าๆมันผุดขึ้นมา ฉากแล้วฉากเล่า

ยอมให้ผมสักวันเถอะ
ผมจะเอาหัวใจไปรื้อฟื้นความหลัง

เฮ้อ memories maybe beautiful and...yet,
what's too painful to remember
we simply choose to forget
...the way we were....











 

Create Date : 12 สิงหาคม 2548    
Last Update : 14 สิงหาคม 2548 15:42:41 น.
Counter : 1660 Pageviews.  


smartupid
Location :
New York United States

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?]




กรุณาตรวจตราสิ่งของก่อนลงจากรถไป แค่ลืมหัวใจไว้ในรถ คนขับก็สดชื่น.... โอ่เค้
Please check your belongings before leaving my cab, just leave your heart here ...Thank You
Friends' blogs
[Add smartupid's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.