|
ชนะ-แพ้ อยู่บนเลือดพี่น้องคนไทย
วันนี้ประเทศไทยเกิดอะไรขึ้น จากเหตุการณ์การชุมนุมของ นปช. สิ่งที่คุณทำมันเกินกว่าสิทธิที่ผู้ชุมนุมเค้าทำกันแล้ว การปฏิบัติของคุณตอนนี้ มันเหมือนผู้ก่อการร้ายขึ้นไปทุกที จากการเข้ายึดศูนย์ควบคุมดาวเทียมไทยคม การปิดถนน การชุมนุมหน้าย่านการค้าระดับประเทศ การกระทำอะไรอีกมากมายที่มันเกินกว่าสิทธิผู้ชุมนุมจะทำได้
ภาพที่ผมสังเกตมาตลอด จากสำนักข่าวทั้งของไทยและต่างประเทศ ผมอยากกล่าวหลักการการปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ควบคุมฝูงชน เจ้าหน้าที่ควบคุมฝูงชุนที่มาทำงาน ณ เวลานี้ เป็นการสนธิกำลังกันของทหาร-ตำรวจ อุปกรณ์ที่อนุญาตให้ใช้ได้ก็คือ กระบอง โล่ ชุดเกราะ รวมถึง กระสุนยาง แก๊สน้ำตา นี้คืออุปกรณ์หลัก ๆ ที่ชุดควบคุมฝูงชนของประเทศไทยใช้ ซึ่งเป็นมาตรฐานเดียวกันทุกประเทศ การควบคุมฝูงชนให้อยู่ในความสงบ รักษาความปลอดภัยให้ประชาชนโดยรอบรวมถึงรักษาความปลอดภัยให้แก่ผู้ชุมนุมเอง
จนกระทั่งช่วงเที่ยง ๆ เมื่อคืน ที่ดูแล้วสถานการณ์เริ่มจะรุนแรงมาก จนถึงตอนดึกซึ่งมีข่าวว่าทหารถูกยิง อันนี้ ผมไม่แปลกใจเลยที่ทหารถูกยิง เพราะว่าอาวุธของทหารนั้นถูกเสื้อแดงส่วนนึงยึดไป ผมขอตำหนิเจ้าหน้าที่ทหาร-ตำรวจ ที่ยอมให้ผู้ชุมนุมยึดอาวุธของท่านไปได้ ปืนเปรียบเสมือนกับอวัยวะส่วนนึงของผู้ใช้ ในสนามรบ เราขาดปืน ปืนขาดเรา ก็ไร้ค่า ท่องจำให้เสมอ ปืนแบบนี้มีหลายกระบอก แต่กระบอกนี้ของกู ปืนนี้รักยิ่งกว่าเมียเลยครับ แต่อีกนัยนึงก็ต้องเข้าใจอารมณ์นั้นของทหาร เป็นใครก็คงต้องเอาชีวิตตัวเองไว้ก่อน แต่ผู้ชุมนุม คุณมีสิทธิอะไรไปยึดอาวุธยุธโธปกรณ์ของกองทัพ คุณยึดปืนทหารได้ คุณต้องคืนทันที อาวุธสงครามชื่อมันก็บอกอยู่แล้วว่าสงคราม ดังนั้นคนถือก็ต้องคือทหาร แต่ภาพที่ผมเห็นในข่าว ผู้ชุมนุมถือ M-16,TAR-21,AK-47 สิ่งเหล่านี้คืออะไรครับ นั้นอาวุธทหารน่ะ คุณขโมยอาวุธกองทัพมาแล้วคุณก็เอามายิงใส่ทหาร ดังนั้น พวกคุณก็ไม่แตกต่างอะไรจากโจรใต้แล้ว คุณมันผู้ก่อการร้ายดี ๆ นี้เอง ภาพที่ทหารออกไปลากเพื่อนที่ถูกยิงออกมา แต่ก็ยิงมีผู้ไม่หวังดียิง M-79 ใส่ทหารที่ออกไปลากศพเพื่อนออกมา ภาพที่เห็นคือทหารนอนเกลื่อนกลาดทั่วถนน ภาพวิดีโอเหล่านี้มาจากสำนักข่าวของต่างประเทศครับ เพราะว่าสำนักข่าวของต่างประเทศก็ไม่พอใจกับกระแสข่าวที่ดูเหมือนว่าทหารจะเป็นฝ่ายผิดอยู่ฝ่ายเดียว ตอนนี้คงเห็นแล้วน่ะครับ ทหารที่สละชีวิตมีตั้งแต่พลทหารยันยศพันเอก แปลว่าเหล่าทหารตำแหน่งผู้บังคับการ กรม,กอง อยู่ในพื้นที่ทั้งสิน ในไงครับสปริตรของทหารที่คนเสื้อแดงไม่มี
จุดโคมรบกวนการบินของ ฮ.UH-60L Blackhawk หาก ฮ.บินชนแล้วชิ้นส่วนมันไปติดที่โรเตอร์แล้วทำให้โรเตอร์ทำงานผิดพลาดแล้วเกิด ฮ.ตกขึ้นมาล่ะครับ ใครรับผิดชอบเหรอ คุณแกนนำ นปช. คุณกล้ารับผิดชอบไหม ฮ.ลำล่ะหลายร้อยล้านน่ะ คุณกล้ารับผิดชอบไหม ไหนจะชีวิตของนักบินอีก ประเมินค่าไม่ได้น่ะครับ กว่ากองทัพจะสร้างนักบินขึ้นมาเนี้ย เสียงบประมาณเป็นล้าน ๆ น่ะครับ คุณกล้าที่จะรับผิดชอบไหมครับ แล้วทางเอกชนอีกล่ะ ห้างสยามพารากอน สยามดิสคอปวารี่ เซ็นเตอร์พอยด์ ยังไม่รวมถึงร้านค้าเล็ก ๆ อีกร้อยกว่าแห่ง เงินหมุนเวียนเค้าวัน ๆ นึงเป็นพันล้าน คุณมีเงินไปให้เค้าไหมครับ ที่เค้าต้องปิดห้างเนี้ย แล้วชีวิตพนักงานในห้างล่ะครับ พวกนี้เค้าได้รายได้เป็นวันน่ะ วันไหนเค้าไม่ได้ไป เค้าก็ไม่ได้เงิน แล้วลูกเค้าล่ะครับ พ่อ แม่ เค้าล่ะครับ ค่าเช่าบ้านเค้าล่ะครับ คุณจะรับผิดชอบไหม ไหนจะเรื่องหุ้นอีก แน่นอนว่าสถานการณ์แบบนี้ นักลงทุนเทขายหุ้นแน่ ๆ เงินกี่พันล้าน อาจจะเป็นหมื่นล้าน หรือแสนล้าน คุณมีปัญญารับปิดชอบไหมครับ เมื่อเช้า มู๊ดดี้ ซึ่งเป็นสถาบันจัดอันดับความน่าเชื่อถือ ได้ปรับระดับความน่าเชื่อถือต่อประเทศไทยอย่างน่าตกใจ ส่วนหุ้นนั้น ช่วงเช้าตกไปถึง 30 จุด มูลค่าการซื้อ-ขาย กว่าหมื่นล้านบาท ถามสั้น ๆ น่ะครับ เสื้อแดงมรึงจะรับผิดชอบไหม...
เมื่อกี้นั่งดูข่าว รายการอนาคตประเทศไทยหรืออะไรนี้ล่ะ เห็นภาพทหารถูกยิง โดยที่ทหารไม่ยิงสวนเลย ซักพักลูกระเบิด M-79 ก็ลอยระลิ่วมาหาพวกเค้า ตูม!!! เพื่อนทหารล้มสองนาย เพื่อนต้องช่วยกันลากตัวออกมา เป็นภาพที่ผู้บังคับบัญชายากจะบังคับใจไม่ให้โกรธแค้นได้ ถ้าผู้บังคับบัญชาสั่งได้ พวกคุณ นปช. ไม่เหลือแล้วล่ะครับเหตุการณ์จบไปนานแล้วด้วย ผู้บังคับบัญชาคือคนที่สั่งให้คุณไปตายได้ แต่ในขณะเดียวกันเค้าก็ต้องรับผิดชอบชีวิตของคุณอย่างเต็มร้อยอีกด้วย แล้วคุณคิดดูความรู้สึกของผู้บังคับบัญชาที่โทรไปบอกเมียหรือพ่อหรือแม่หรือลูกของคุณว่า พ่อ,ลูก,สามี ของคุณเสียชีวิตจากการปฏิบัติหน้าที่แล้วครับ ผู้บังคับบัญชาของคุณเนี้ยล่ะครับ โคตรใจแข็งเลย ชีวิตลูกน้องที่อยู่ในมือของเค้า ไหนจะครอบครัวของลูกน้องอีก เค้าแบกรับความรู้สึกนั้นเอาไว้ทั้งหมดเลยครับ
ผมจะไม่แปลกใจเลยถ้ามีประชาชนเสียชีวิตจากเหตุการณ์และก็คงจะต่อว่าทหารด้วย แต่นี้แปลกใจน่ะ สุด ๆ เลย ทหารตาย ผู้ดูข่าว เฮ้ย!!!ทหารตาย กุงง ตายได้ไงว่ะ แต่คิดดี ๆ แล้ว อืม อย่างนี้ซิน่ะ มีเสียงปืนมาจากฝั่งผู้ชุมนุม พวกคุณไง ยิงทหาร!!! เมื่อเช้าเห็นภาพผู้ชุมนุมคนนึงถือถุงใส่กระสุนมายื่นให้กล้องดู แล้วทำท่าทีไม่พอใจ เหมือนกับอยากจะบอกว่า เนี้ยไง มรึงยิงกุ ทหารยิงกุ แต่อยากบอกเลยน่ะ นั้นมันลูกแบงค์ ไอ้ควายเอ๊ยย ลูกแบงค์คือลูกที่ยิงแล้วมีแต่เสียง ซึ่งก็เป็นอาวุธอย่างนึงของเจ้าหน้าที่ที่ใช้ยิงขมขวัญผู้ชุมนุม ลูกแบงค์เอามายิงผมได้เลยครับ ซักล้านนัดน่ะ เดี๋ยวผมจะแกล้งตาย 555+ ยิงกุ กุก็ไม่ตายหรอกเว้ย ทหารที่จะถือกระสุนจริงได้ คือ นายทหารระดับสัญญาบัตรและนายสิบอาวุโส เท่านั้น ที่จะถือกระสุนจริงได้ ส่วนที่เหลือ กระบองกับโล่ไปแล้วกัน T^T ส
นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ เห็นภาพนึง คือ ทหารโดนกระทืบ อยากบอกน่ะ ว่าถ้าทหารเค้าอนุญาตให้สู้ล่ะก็ พวกคุณ ๆ ๆ นปช. ทั้งหลาย คงได้เจ็บตัวเป็นแน่แท้ ภาพทหารเลยดูเป็นพระเอกมากเกินไปหรือเปล่า ดีใจที่ทหารอ่อนให้ผู้ชุมนุมมากถึงมากที่สุด แบบว่าโคตร ๆ ๆๆ ๆมาก มีอะไรก็ให้ แต่นี้คือสิ่งที่ผู้ชุมนุมให้ทหารกลับมา การต่อต้านอย่างสุดกำลัง คิดว่าคงอีกไม่นานหรอกครับ ก็คงจบ ผมอยากให้มันจบซะที เสียใจต่อการตายทั้งของเจ้าหน้าที่และประชาชน
ประชาชนเหล่านี้หลงเชื่อคำพูดจอมปลอมของแกนนำอย่างสนิทใจ เสมือนมันเป็นพระเจ้า เชื่อทุกคำพูดของพวกมัน ไม่แปลกใจเลยที่ถูกพวกมันใช้เป็นอาวุธ คุณทักแม้ว(นามสมมุติ) ผมเคยชอบและรักคุณมาก ๆ คุณเคยได้ใจผมไปเต็ม ๆ เลยครั้งนึง ผมเคยได้จับมือคุณ ตอนนั้นคุณเปรียบเสมือนต้นแบบของผมเลยก็ว่าได้ ผมประทับใจทุกสิ่งทุกอย่างในตัวคุณ รวมถึงนับถือมาก ๆ ในฐานะนักการเมืองน้ำดีคนนึง แต่เวลาผ่านไป ความน้ำเน่าของคุณก็เริ่มโผล่มา จนตอนนี้น่ะเหรอ เกลียดคุณฉิบหายเลย 555+ รักมากก็เกลียดมาก ผมจำคำพูดคุณประมาณปีหรือสองปีที่แล้ว ที่พูดว่า ถ้าคนเสื้อแดงต้องเลือดตกยางออกแม้แต่คนเดียว เราเจอดีกันแน่ แต่เห็นตอนนี้ เวลาผ่านไปนานมาก คนเสื้อแดงเลือดตกกันไปเยอะ (เห็นเอาเลือดตัวเองไปสาดอะน่ะ) ผมไม่เห็นคุณทักแม้วจะทำตามที่คุณพูดได้เลย อย่างนี้ก็ดีแต่ปากอ่าดิ ห่วยว่ะ
จบล่ะครับ ไม่รู้จะเขียนอะไร อยากบอกว่าเรื่องการเมืองผมไม่เอาใครทั้งนั้น ไม่มีรัฐบาลไหนหรอกครับไม่ทุจริตอ่ะ อยู่ที่ว่ามันมากน้อยแค่ไหน แล้วจะทำประโยชน์ให้บ้านเมืองมากแค่ไหนเท่านั้นเอง ขออำนาจแห่งคุณพระศรีรัตนไตรและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลกจงดลบัลดาลให้เหตุการณ์ความรุนแรงทางการเมืองจบลงโดยไว และขอสาปแช่งให้ไอ้พวกเฮี้ย ๆ ตายห่าไปจากแผ่นดินไทย อย่าได้ให้มันมาเกินบนผืนแผ่นดินของประเทศไทยอีกเลย สาธุ!!!!!.....
Create Date : 12 เมษายน 2553 | | |
Last Update : 12 เมษายน 2553 14:58:55 น. |
Counter : 669 Pageviews. |
| |
|
|
|
|
ศักยภาพเหนือขอบฟ้า
ได้แนวคิดมาจาก หนังสือเล่มนึงครับ ชื่อ ล่าฝันสักวันฉันจะบิน ของนักบินหนุ่มแห่งฝูงบิน 603 (Cowboy) ที่ใช้นามปากกาว่าไอพ่น โดยขอยกเค้าโคลงมาตอนหนึ่งเอามารีเมคใหม่ ดวงอาทิตย์กำลังคล้อยต่ำลง แสงแดดเริ่มอ่อนแสงลงเรื่อย ๆ ความมืดเริ่มคืบคลานมา อันเป็นเวลาที่สัตว์น้อยใหญ่ถึงเวลาพักผ่อน แต่ทันใดนั้นเอง วี๊ว..วี๊ว....ว บึ้มมมม! เฟี้ยว ว ๆๆ เสียงกึกก้องกัมปนาท ประดุทดั่งฟ้าฟาดจากนกเหล็ก 2 ตัว ที่บินผ่านมาในระดับต่ำ ทำให้สัตว์ต่าง ๆ ตกใจ วิ่งหนีเข้าหาที่หลบภัย ตามสัญชาติญาณ เมื่อบินถึงเช็ค พอยท์ สุดท้าย ผมทำการอาร์มอาวุธ (ปลดชนวนระเบิด) ตามแผนที่ได้ตกลงกันเอาไว้ก่อนบิน แล้วเชิดหัวบินขึ้นเพื่อเพิ่มระยะสูง เริ่มกำลังเครื่องสูงสุด เจ้านกเหล็กก็คำรามสนองตอบอย่างทันใจ ไม่มีการส่งวิทยุติดต่อกัน เพื่อรักษาความลับจากการดักฟังทางวิทยุของข้าศึก ผมเรืออากาศเอกปัณณธร ค้าผล ได้รับคำสั่งจากกองทัพอากาศไทย ให้ทำการโจมตีและทำลายโรงงานผลิตยาเสพติด ที่ตั้งอยู่บริเวณชายแดนของประเทศไทย ซึ่งโรงงานแห่งนี้ได้ส่งยาเสพติดเข้ามาในประเทศไทย สร้างความเสียหายให้แก่ประเทศไทยอย่างมากมายมหาศาล รัฐบาลจึงมีคำสั่งให้กองทัพอากาศเข้าทำลายโรงงานแห่งนี้ ก่อนที่ยาเสพติดชนิดใหม่ ที่มีฤทธิ์อันตรายมากกว่าเดิมจะถูกส่งเข้ามา ดังนั้นในวันนี้ผมและเพื่อนอีก 3 คน ซึ่งนั่งอยู่ข้างหลังผม และอยู่ในอีกเครื่อง เมื่อถึงเป้าหมายก็จำทำการโจมตีต่อเป้าหมายอย่างรวดเร็ว แล้วรีบถอนตัวออกมา เนื่องจากทางหน่วยข่าวกรองแจ้งมาว่า มีอาวุธต่อสู้อากาศยานซ่อนอยู่มากมาย รอบโรงงาน ภารกิจนี้จึงเสี่ยงมากแต่เพื่อประเทศชาติผมก็พร้อมจะเสียสละแม้กระทั่งชีวิต สำหรับนกเหล็กที่ผมใช้คือ เครื่องบินขับไล่แบบ F-16 B ติดอาวุธระเบิด MK-83 ขนาด 1000 ปอนด์ 2 ลูก และจรวด AIM-9X อีก 2 ลูกที่ปลายปีก ซึ่งนำวิธีด้วยความร้อนอีก 2 ลูก บึ้มบึ้มบึ้ม...บึ้มบึ้ม ผมไม่ได้ยินเสียงหรอกครับเพราะผมนั่งอยู่ในห้องนักบิน (cockpit) ที่ได้รับการออกแบบเป็นอย่างดีสำหรับป้องกันเสียงจากภายนอก แต่เป็นเพราะกลุ่มควันสีดำ และแรงสั่นสะเทือนของคลื่นอากาศ ที่ทำให้เครื่องของผมโคลงเคลงไปหมด ซึ่งเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าข้าศึกรับรู้ถึงการมาของเราแล้ว ผมมองลงไปด้านล่าง เห็นประกายไฟจากกระบอกปืนต่อสู้อากาศยานมากมาย ผมยิ้มให้กับความตาย เมื่อบินผ่านกลุ่มควันระเบิดออกมา ซึ่ง F-16 ของหมู่บินเฉพาะกิจของผมนี้ทำสีพรางเทา แต่ไร้ซึ่งเครื่องหมายที่บ่งบอกสัญชาติ เพื่อหลีกเลี่ยงข้อพิพาททางการเมือง ฉะนั้นถ้าผมถูกยิงตกพร้อมกับเครื่องไร้สังกัดลำนี้ ก็จะไม่มีใครทราบเลยว่า ผมเป็นใครและก็จะไม่มีใครไหนประเทศไทยทราบเลยว่าผมหายไปไหน นอกจากผู้บังคับบัญชาไม่กี่คนที่คงจะบอกกับคนที่แวดล้อมผมว่าผมจากไปเพราะอุบิติเหตุจากการฝึก เพราะทุกอย่างต้องเป็นความลับเพื่อให้เกิดประโยชน์ต่อชาติสูงสุด แม้จะต้องถูกยิงตกตายอนาถอย่างเงียบ ๆ บนผืนดินถิ่นต่างแดน แต่เพื่อมาตุภูมิไทย พวกผมก็ยอมทำโดยไม่ลังเล นกเหล็กทั้งสองยังคงไต่ระดับเพิ่มความสูงอย่างไม่หวาดหวั่น จนกระทั่งได้ความสูงที่พอเหมาะ ผมจึงผลักคันบังคับไปข้างหน้าแล้วปักหัวลงเพื่อทำมุมทิ้งระเบิด ตูมม...บึ้ม..บึ้ม... บ้าจริง ! เราถูกยิงจากปืนต่อสู้อากาศยานมากมาย ผมรู้สึกได้ถึงวีถีกระสุนแตกอากาศที่วิ่งมาระเบิดหน้าเครื่องของผม แต่ผมไม่มีเวลาคิดอะไรอีกแล้ว ถ้าผมทำภารกิจนี้ไม่สำเร็จ ประเทศไทยจะต้องเสียหายอย่างใหญ่หลวง ผมจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้ ถึงแม้ต้องบินชนผมก็ยอม F-16 ทั้งสองลำยังคงดำดิ่งเขาหาเป้าหมาย อย่างสง่างาม ท่ามกลางสายกระสุนที่พุ่งสวนทางพวกผมไป เมื่อได้ระยะ ผมและเพื่อนอีกลำ ก็ปล่อยมฤตยูขนาด 1000 ปอนด์ จากปีกเครื่องบินทั้งสอง ลอยละลิ่วสู่เป้าหมาย ตูมมมม...บึ้ม..บึ้มมมม..มม แรงระเบิดมหาศาลจากลูกระเบิดทั้งสี่ซึ่งเข้าเป้าหมายอย่างแม่นยำประกอบกับน้ำยาเคมีซึ่งเป็นวัตถุไวไฟ ทำให้พื้นที่โรงงานแห่งนี้กลายเป็นทะเลเพลิงไปในทันที ผมดีใจกับผลงานของตัวเอง แล้วก็ดึงเครื่องขึ้นหาความสูงอีกครั้ง เพื่อถอนตัวจากพื้นที่ปฏิบัติการ แต่ทันใดนั้นเอง ผมก็ต้องสะดุ้งตัว เมื่อเพื่อนนักบินข้างหลังผมวิทยุบอกว่า แซม 1 ลูกที่ 10 นาฬิกา ผมขนลุกสู่ เหงื่อแตก เมื่อเห็นอาวุธนำวิถีด้วยความร้อนพุ่งมาหาผมจากทางซ้าย ผมตะโกนอย่างสุดเสียง ฉากออก ฉากออก พร้อมกับเบนหัวเครื่องหนีการติดตามของจรวดแซม แล้วก็ปล่อย แฟร์ ซึ่งเป็นลูกไฟซึ่งรบกวนการนำวิธีของจรวด ซึ่งจรวดก็พุ่งเข้ามาแฟร์ที่ผมปล่อยไปผมจึงรอดตัวอย่างหวุดหวิด อีเกิ้ลวัน จาก อีเกิ้ลทู แซม 2 ลูกมาทาง 6 นาฬิกา แล้วผมก็ต้องตกใจอีกครั้ง เพราะว่าเครื่องผมได้รับความเสียหายจากปืนต่อสู้อากาศยานซึ่งก็ได้รับความเสียหายพอสมควร ผมหันหลังมองหาจรวดนำวิถีทั้งสองลูกนั้นในทันที ตูมมม...มมม เครื่องของผมสั่นอย่างแรง เนื่องจากสะเก็ดของระเบิดจากกระสุนแตกอากาศทำให้ปีกซ้ายของผมเสียหาย แต่ก็ยังคงบินต่อไปได้ เครื่องผมสั่นมาก ผมดึงเครื่องขึ้นเพื่อหนีจากการติดตามของมฤตยูนำวิถีทั้ง 2 ลูกนั้น แล้วผมก็ปล่อยแฟร์อีกครั้ง ขณะนั้นเครื่องอีกลำก็เร่งกำลังเพื่อบินเข้ามาหาผม โชคเข้าข้างอีกครั้ง เมื่อ จรวดลูกหนึ่งบินเข้าหาแฟร์ที่ผมปล่อยไป แต่ว่าอีกลูกหนึ่งกลับยังคงวิ่งเข้าหาเครื่องของผม ตอนนี้เครื่องผมสั่นมาก ผมตรวจดูความเสียหายจากสัญญาณไฟเตือนที่แข่งกันกระพริบแดงโร่เต็มหน้าปัด อีเกิ้ลทู จาก อีเกิ้ลวัน พวกนายรีบถอนตัวออกจากพื้นที่นี้เร็ว ไม่ต้องห่วงผม เครื่องของผมคงไปไกลมากกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ ทั้งที่จริงเครื่องผมยังคงสภาพความพร้อมรบอยู่ แต่ว่าถ้าผมและเพื่อนต้องอยู่ตรงนี้กันต่อไป เราคงมีหวังถูกยิงตกทั้งสองลำแน่ ยังไงถึงตายก็ขอให้ผมและคู่หูของผมได้ตายแค่สองคนก็พอแล้ว เอาเลย เพื่อน เพื่อนกันตายด้วยกัน เพื่อนที่นั่งอยู่ด้านหลังวิทยุมาบอกผม พวกเราต่างเข้าใจความรู้สึกของกันและกันเป็นอย่างดี ใช่ เพื่อนกันก็ต้องไปตายร่วมกัน แต่ว่ามันไม่เป็นอย่างที่ผมคิด เครื่องอีเกิ้ลทูเร่งความเร็วสูงสุด วิ่งเข้าหามฤตยูแซมที่วิ่งตามหลังผมอยู่ เขากำลังจะทำอะไรน่ะ อีเกิ้ลทู นายจะทำอะไร ฉันบอกให้นายออกไป ออกไปซิเว้ย ผมทั้งโกรธและงงในเวลาเดียวกัน ม่ายยยยยยยยย !!!... ผมอุทานอย่างลืมตัว ตูมมมม...มมม..มมมม.. เครื่องอีเกิ้ลทูระเบิดอย่างจังจากการที่วิ่งเข้ามา เพื่อพุ่งชนจรวดแซมที่พุ่งเข้ามาหาผม นายยอมตายเพื่อชั้นเหรอ ขอบใจมากเพื่อน นายได้ตายอย่างสมศักดิ์ศรีแล้ว ผมกัดฟันกรอดแล้วรีบเร่งเครื่องยนต์หนีออกจากบริเวณนั้น ผมนำเครื่องมาลง ณ กองบิน 21 อุบลราชธานี ซึ่งเป็นฐานปฏิบัติการพิเศษของผม เมื่อเครื่องของผมแตะพื้น ก็มีรถพยาบาลและรถดับเพลิงกรูกันมาหาผม เมื่อเครื่องจอดสนิท ผมดับเครื่องยนต์แล้วเปิดค็อกพิทออกมา ทันทีกับที่เจ้าหน้าที่นำบันได้มาพาดเครื่องเพื่อให้ผมเดินลงได้ เมื่อเท้าผมแตะพื้น ผมถึงกับร้องไห้เหมือนเด็ก เพื่อนที่นั่งอยู่หลังผมเข้ามาปลอบผม เขาก็เข้าใจเช่นกันว่าผมรู้สึกอย่างไร ถึงแม้ว่าทางญาติของเพื่อนทั้งสองคนที่ได้เสียชีวิตไปจะรับทราบว่าเป็นอุบัติเหตุจากการฝึก แต่ผมและเพื่อนและทางผู้บังคับบัญชาก็ได้จัดพิธีงานศพให้เขาอย่างสมเกียรติเพื่อระลึกถึงวีรกรรมที่ยิ่งใหญ่ของนักบินทั้งสอง ที่ได้สละชีวิตเพื่อมาตุภูมิที่ชื่อว่าไทย เพื่อคงเอกราช สืบไป
สมชาย สมชาติ นักรบ สมภพ มาเช่น ปักษิณ สมเกียรติ เกริกฟ้า ธานินทร์ สมศักดิ์ นักบิน ชาติไทย
ขอสดุดีแก่นักบินผู้กล้าแห่งกองทัพอากาศไทยทุกคน
Create Date : 10 มีนาคม 2553 | | |
Last Update : 12 เมษายน 2556 10:59:55 น. |
Counter : 1821 Pageviews. |
| |
|
|
|
|
สังคมทหารกับมิตรภาพที่หาที่ไหนไม่ได้ ภาค 2
สังคมทหารกับมิตรภาพที่หาที่ไหนไม่ได้ ภาค 2 เมื่อวันที่ 26 เดือนที่แล้ว ได้มาโอกาสได้กลับบ้าน เพราะพ่อโทรเรียกตัวกลับไป ทำภารกิจลับ - - ไม่ใช่ไรหรอก พ่อให้ไปบ้านย่าที่นครปฐม ขาไปก็ไปรับคุณแฟนที่กรุงเทพก่อน นาน ๆ ได้เจอกัน น่ารักขึ้นน่ะเนี้ย 555 ระหว่างขับรถไปนครปฐมก็ให้พ่อเล่าเรื่องประสบการณ์เด็ด ๆ สมัยอยู่โรงเรียนทหารสรรพาวุธ ที่ กทม. พ่อบอกว่า ตั้งแต่ตอนเข้าโรงเรียนวันแรก เข้าจะไม่ปล่อยให้นักเรียนได้ออกไปไหนเลยเป็นเวลา 3 เดือน ซึ่งในเวลา 3 เดือน ก็ต้องฝึกให้รู้จักความเป็นทหารอาชีพ พ่อบอกว่าพอถึงวันครบ 3 เดือนที่จะปล่อยนั้น ตอนเช้าครูก็มาบอกว่าจะปล่อยตอนเย็นและให้ใส่ชุดฝึกกลับบ้าน(เนื่องจากชุดอ่อนยังไม่เสร็จ) และกำชับเป็นหนักหนาว่า ห้ามกินข้าว แต่พ่อผมและเพื่อนร่วมชะตากรรมอีกคน พอถึงเวลาฤกษ์ดาวโจรส่องแสงเวลาเที่ยง ๆ ก็เดินออกไปกินข้าวกันที่หลังโรงเรียน แต่วันนี้ คงไม่ใช่วันของพ่อ เมื่อครูฝึกขับแมงตาไซค์ผ่านมา เห็นภาพของนักเรียนทหารสองนาย กำลังโซ้ยข้าวอย่างเอร็ดอร่อย แต่ก็ไม่ได้จอดเข้าไปทำการตักเตือน พอถึงเวลา 4 โมงเย็น พ่อและเพื่อน ๆ ก็ใส่ชุดฝึกมารวมตัวกันที่สนามเพื่อเตรียมตัวปล่อยกลับบ้านครั้งแรกในรอบสามเดือน แต่แล้ว ทันใดนั้นเอง ไอ้โต้ง(ชื่อพ่อผม)กับไอ
.(จำชื่อไม่ได้ค๊าบ) ออกมาข้างหน้านี้ก่อน ส่วนพวกที่เหลือกลับบ้านได้ พ่อกับเพื่อนร่วมชะตากรรม ยืนมองตารู้อนาคตของตัวเอง ครูฝึกบอกว่า พวกมรึงสองคน กั๊กบริเวณห้ามกลับบ้าน!!!!! เหมือนฟ้าผ่าลงกลางโรงเรียน การหยุดครั้งแรกในรอบสามเดือนที่อุตส่าห์คอยมา เป็นการหยุดถึงหนึ่งอาทิตย์ และแค่นั้นยังไม่พอ ไป ไปเปลี่ยนชุดพละมา เสียงครูฝึกสั่ง เปลี่ยนทำไมเหรอครับ ก็เปลี่ยนมาซ่อมน่ะซิ พ่อบอกว่าโดนซ่อมตั้งแต่สี่โมงเย็นยันหนึ่งทุ่ม เหนื่อยแทบขาดใจ และแล้วก็มีเสียงสววรค์จากครูฝึก อยากกลับบ้านไหม พ่อและเพื่อนร่วมชะตากรรมตอบอย่างไม่ลังเลใจ อยากกลับครับ!!! งั้นไปเปลี่ยนชุดฝึกมาหาครูแล้วกลับบ้านได้ พ่อบอกว่านึกว่าจะไม่ได้กลับซะแล้ว ท่าไม่ได้กลับคงเสียดายมาก เพราะว่าหยุดถึงหนึ่งอาทิตย์และหยุดในช่างเทศกาลพอดี 555+ ยังมีต่อ พ่อกับเพื่อนพอเดินออกจากโรงเรียนก็แวะเข้าร้านค้าไปซื้อของกินดับกระหาย พ่อบอกว่าซัดไวตามิลล์ไปคนเดียวถึง 6 ขวด- - (กินไปได้เนอะ) พ่อบอกว่า เจ้าของร้านยืนอิ้งไปเลย ภาพเด็กหนุ่มสองคนใส่ชุดพลางทหารยืนกินกันอย่างเอาเป็นเอาตาย พ่อก็บอกอีกว่า เจ้าของร้านเค้าใจดี ไม่คิดเงินค่านมกับขนมที่พ่อกับเพื่อนได้กินไป ^^ วินัยเลว อันนี้เด็ดมาก ผมนั่งฟังพ่อไปยังฮาเลย วินัยเลวเป็นการซ่อมครั้งใหญ่ครั้งนึงเลย พ่อบอกว่าวันนั้นโดนซ่อมตั้งแต่บ่าย ครูบอกว่า พวกมรึงวินัยเลว!!!! (ชอบคำนี้จริง ๆ) พวกพ่อกับเพื่อน ๆ โดนซ่อมตั้งแต่บ่ายพอถึงเวลากินข้าวเย็นก็ดีใจ นึกว่าจะจบแล้ว แต่ที่ไหนได้กินข้าวเสร็จ ซ่อมต่ออีก พ่อบอกว่าไปซ่อมเสร็จเอาราว ๆ ตีหนึ่ง O_O โคตรโหด แต่การซ่อมจะแยกซ่อมตามหมู่ใครหมู่มัน พ่อผมอยู่หมู่จ่ายักษ์ พ่อบอกว่าโหดม๊ากกกกกกกกกกกก โหดที่สุดแล้ว(รุ่นพ่อมีประมาณ 200 คน ก็ตกหมู่นึงประมาณ 20 คน มีประมาณ 10 กว่าหมู่) พ่อบอกว่าจ่ายักษ์นี้แบบว่าสุดตรีน แกโหดได้ใจจริง ๆ สั่งให้ไปลงไปหมอบในน้ำคลำ อย่าให้เห็นลูกกะตา กรูเห็นใคร ซวย!!!! แต่อีกหมู่นึง จำชื่อครูฝึกไม่ได้และ - - พ่อบอกว่าใครโดนครูฝึกคนนี้ลงโทษที่ว่าไอ้คนนั้นเลวจริง ๆ เพราะว่าครูฝึกคนนี้ ใจดีม๊ากกกก แต่กับจ่ายักษ์ราวฟ้ากับดิน พ่อบอกหมู่พ่อโดนซ่อมอยู่ แต่หมู่นี้ เค้าให้นั่งสมาธิ แต่ห้ามลืมตา ใครลืมตา เหอ ๆ ซวย - - ใจดีปานนั้น จบแล้วครับ สังคมทหารกับมิตรภาพที่หาที่ไหนไม่ได้ ติดตาม serie ต่อไปเร็ว ๆ นี้ครับ
Create Date : 08 มีนาคม 2553 | | |
Last Update : 12 เมษายน 2556 10:59:22 น. |
Counter : 468 Pageviews. |
| |
|
|
|
|
| |
|
|
Location :
พระนครศรีอยุธยา Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]
|
ถ้าเรารักใครซักคน เราต้องรักเค้าให้มาก ๆ ไม่สำคัญหรอกว่าเค้าจะรักเราหรือไม่ มันสำคัญแค่ว่าเรายังรักเค้าอยู่หรือเปล่า แค่เราสามารถช่วยเค้าได้ นั้นก็มีความสุขแล้ว
|
|
|
|
|
|
|