นวนิยายโดย...ศิริวิมล
หนึ่งความรู้สึก...ความรัก หนึ่งความหมาย...คนรัก เราต่างรู้จักดี ความรัก...สักวันหนึ่ง เมื่อถึงเวลา ความรู้สึกนี้ก็จะมีใครสักคนนำพามันเดินทางมาหาเรา ใครคนนั้นนั่นแหละ...คนรักของเรา ยามนั้นทุกอย่างสดใส สว่างใส หากผู้เข้าใจแล้วซึ่งธรรมชาติแห่ง รักย่อมรู้ ผู้ที่รักจะต้องดูแลรักษารักนั้นอย่างไร และสำหรับความรัก ยามรักสว่างไสวพร่างพราวเพียงใด ยามรักเดินจากไป ย่อมทุรนทุรายขมขื่นดับดิ้นเพียงนั้น ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ความจริงของหัวใจที่คนสองคนหยิบยื่นให้แก่กัน คือความยั่งยืนมั่นคงของความรัก หากสูญสิ้นไป...รักจะยืนหยัดได้ด้วยอะไร และเรื่องราวของคนสองคน ใน 'พระจันทร์รสหวาน' ก็เดินทางมาบอกเล่าถึงความรักที่ขื่นไปทั้งหัวใจ ปวดปร่าไปถึงวิญญาณ โอ้...รัก ความรานร้าวนี้มันจะไปสิ้นสุดที่ใด เจ้ารู้ไหม และหากมันจะทุเลาลง มันจะทุเลาลงด้วยสิ่งใด...ช่วยบอกที " เดินทางไกล...กับธาร...น้ำตาเศร้า พายเรือเหงา...หาฝั่ง...เพื่อสั่งสม แหงนหน้าไว้...บอกโลก...ว่าโศกตรม น้ำค้างพรม...บ่มความหนาว...แทบร้าวใจ บอกสองขา...ให้เดินต่อ...อย่าท้อถอย แม้กำลัง...จะเหลือน้อย...เกินทนไหว แม้ลืมตา...จะไม่พบ...กับสิ่งใด ก็โปรดอยู่...เพื่อหายใจ...นะสักวัน" มันน่าแปลก คนสองคนรักกัน คิดถึงกันตลอดเวลา ลมหาย-ใจเข้าของคนหนึ่ง เสมือนหนึ่งลมหายใจออกของอีกคน หากทำไมเธอผู้มีดวงตาหวาน จึงรำพันเป็นกลอนเศร้าในคืนพระจันทร์โศก "ไม่อาจเป็น...ให้เธอได้...อย่างเธอคิด ไม่มีสิทธิ์...จะเป็นดาว...บนท้องฟ้า เป็นผู้หญิง...ที่แบกฝัน...และน้ำตา เป็นคนหนึ่ง...ที่ไร้ค่า...และรักเธอ' อีกคนหนึ่ง ความพ่ายแพ้เจ็บปวดอันมหาศาลได้ทำลายความรัก จนไม่มีสิ่งใดให้คิดฝัน เขารู้สึกอย่างนั้น หาก... "ขอจุมพิต...ฤทธิ์หวาน...ของความรัก ขอตระหนัก...ถึงสิ่ง...สุดเอื้อมหา ขอได้กอด...แม้ต้องหนาว...หยดน้ำตา ขอได้มอง...แม้ปวดปร่า...ก็ยินดี" เมื่อคุณอ่านมาถึงตรงนี้ คุณย่อมรู้ว่าไม่มีใครอยากมีอดีตที่บอบช้ำจากความรัก หากความจริงจะมีสักกี่คนที่รอดพ้นจากสิ่งนี้ และเมื่อเกิดขึ้นก็ไม่มีใครลืมมันได้จริง อดีตมันไม่ได้ไปไหนทั้งสิ้น มันยังอยู่กับเรา มันตกตะกอนอยู่ ณ เบื้องลึกที่สุดของหัวใจ อยู่ที่ว่าตะกอนนั้นจะก่อพิษให้หัวใจเรา และเรื่องที่เราไม่ลืมนั้น มันยังทำให้เราเจ็บปวดอยู่หรือไม่...เท่านั้น หัวใจเราเลือกได้ ชีวิตมีมุมมองที่เลือกหยิบมาใช้ได้ ความรักที่คนรักพามาให้เรา...มีรสขื่นย่อมมีรสหวาน เพียงแต่เรามองให้มากกว่าหนึ่งมุม เราย่อมมีความสุขใจได้ไม่แพ้ใคร ที่สำคัญ...กับมุมที่ 'ศิริวิมล' ผู้เขียนเรื่องนี้ทิ้งท้ายฝากไว้ได้อย่างงดงาม "แม้ความเจ็บปวดจะโบยตีหัวใจจนเกิดบาดแผลที่ร้าวลึกแค่ไหน แต่ในความรักย่อมมีโอสถที่จะสามารถเยียวยาและรักษาบาดแผลนั้นได้ เพียงแค่หัวใจรับรู้ถึงการ...ให้อภัย" เมื่อคุณอ่านถึงตรงนี้ และเปิดอ่าน 'พระจันทร์รสหวาน' คุณจะรู้ว่า...นิยายเรื่องนี้ ให้อะไรมากมายกว่านิยายสนุกๆ เรื่องหนึ่ง อย่างน้อย วันนี้ก็ขอให้สายลมแห่งการให้อภัยกัน โบกพลิ้วประโลมหัวใจคุณ และโอบกอดห้อมล้อมดวงใจของคนที่คุณรักเสมอ
รักชนก นามทอน บรรณาธิการ เดือนกันยายน 2550
ปกและบทบรรณาธิการค่ะ แล้วพบกันที่บูธ ณ บ้านวรรณกรรม 17-28 ต.ค. 50 นี้นะคะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
