|
|
ปกิณกะชีวิต : โรคติดต่อทางพันธุกรรม
***โรคติดต่อทางพันธุกรรม***
ศิลป์ใจ ศิริกาลกุล
ข้าพเจ้าเกิดในครอบครัวที่ยากจน พ่อและแม่นั้นหาเช้าได้ก็กินหมดตอนค่ำ เช้าวันรุ่งขึ้นต้องหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องใหม่ ไม่เหลือเงินพอที่จะส่งให้ลูกเรียนต่อในระดับสูงๆได้ บวกกับความเกเรด้วยแล้วทำให้ข้าพเจ้าเรียนจบเพียงชั้น ปอสามครึ่ง ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามข้าพเจ้าคิดว่าสาเหตุหลักที่ทำให้จบเพียงชั้น ปอสามครึ่ง ที่ว่านั้น อาจเป็นเพราะข้าพเจ้ามีโรคประจำตัว ซึ่งเป็นโรคที่ถ่ายทอดทาง พันธุกรรม เสียด้วย เมื่อใครเป็นโรคนี้แล้วหากทำใจยอมรับไม่ได้ จะได้รับความทุกข์เข็ญยิ่งนัก ที่สำคัญมันเป็นโรคที่ใครๆก็รังเกียจ
ข้าพเจ้ามีพี่น้องร่วมชะตากรรมนี้อยู่หลายคน ทุกคนได้รับโรคนี้มาถ้วนหน้า และอันเนื่องมาจากจำนวนที่มากมายของพี่น้องนี้ ทำให้เวลากินข้าวมีปัญหาทะเลาะกันตลอด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของไข่ที่เบอร์เล็กอยู่แล้ว ถูกแม่ของข้าพเจ้านั้นผ่าเป็นสี่ส่วนเท่าๆกัน หากเท่ากันจริงแล้วทำไมพี่น้องแต่ละคนนั้นจึงทะเลาะกัน ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะไข่แดงเจ้ากรรมดันอยู่ค่อนไปข้างหนึ่งข้างใดนั่นเอง เวลาที่แม่ข้าพเจ้าผ่าแบ่งไข่นั้น ผ่าด้วยความชำนาญสูง แต่แม่นั้นก็ไม่อาจเห็นไข่แดงข้างในได้ จึงเป็นเรื่องเป็นราวดังกล่าวข้างต้น แต่ตัวข้าพเจ้านั้นไม่ทะเลาะกับใคร ไม่ใช่เพราะเป็นคนดี แต่เป็นเพราะข้าพเจ้าชอบกินไข่ขาวมากกว่า อีกเรื่องหนึ่งคือปลาทู เจ้าปลาทูยังโชคดีที่มันถูกแบ่งออกเพียงสองส่วน แต่ละส่วนก็ขนาดใกล้เคียงกัน แต่ปัญหามันมีอยู่ว่า ทางหัวและทางหางนั้นมันต่างกัน ยิ่งวันไหนปลาทูมีไข่ วันนั้นจะเป็นปัญหามากที่สุด พี่น้องข้าพเจ้าส่วนใหญ่แย่งกันส่วนหางปลาทูเพราะ มันกินง่าย แต่ตัวข้าพเจ้าชอบส่วนหัว เพราะมันกรอบดี อีกอย่างหนึ่ง พ่อเคยบอกว่ากินตาปลาแล้วจะฉลาด ก็เลยอยากกินมันเข้าไปให้ได้มากที่สุด นอกเหนือจากอาหารล้ำเลิศสองอย่างนี้แล้ว ยังมีน้ำพริกผักต้ม ซึ่งพ่อและแม่กินอยู่เกือบทุกวัน
เสื้อผ้าทุกตัวที่ข้าพเจ้าใส่นั้นได้มรดกตกทอดมาจากพี่ชาย ซึ่งพี่ชายนั้นได้มาจากเพื่อนๆที่โละทิ้งมาให้ ซึ่งกว่าจะถึงข้าพเจ้ามันก็เก่าไปแล้วหลายรอบ ยิ่งเป็นชุดนักเรียนแล้ว มันเก่าถึงขั้นตูดขาดเลยก็มี เวลาที่ใส่ไปโรงเรียนก็โดนเพื่อนล้อเป็นที่สนุกสนาน ส่วนข้าวมื้อเที่ยงนั้นเป็นมื้อที่ข้าพเจ้าต้องกินให้ได้มากที่สุด ข้าพเจ้าพาท้องไปอาศัยวัดเสมอ บางวันต่อยกับเด็กวัดแย่งข้าวกันก็มี
ข้าพเจ้าเป็นคนที่หนีโรงเรียนบ่อย ด้วยเหตุเพราะไม่มีสตางค์ และเหตุหลายอย่างข้างต้น ทำให้ข้าพเจ้านั้นเรียนไม่จบ ปอสี่ ได้แค่เพียง ปอสามครึ่ง เท่านั้น
จนกระทั่งวันนี้ข้าพเจ้ามีครอบครัวแล้ว คู่ชีวิตข้าพเจ้านั้นเป็นผู้มีการศึกษาสูง...สูงกว่าข้าพเจ้า หล่อนจบชั้น ปอหก มีอาชีพการงานดี...ดีกว่าข้าพเจ้า ที่ต้องตากแดดทำงานก่อสร้าง หล่อนทำงานได้รับค่าแรงวันละหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าบาท ส่วนรายได้ของข้าพเจ้านั้น นับเป็นรายวันหรือรายเดือนไม่ได้เลย ที่สำคัญภรรยาข้าพเจ้านั้น เป็นโรคติดต่อทางพันธุกรรมโรคเดียวกับข้าพเจ้า ทำให้โรคนี้ยังคงอยู่ในสายเลือด ส่งไปถึงลูกทั้งสอง
ปัจจุบันคนไทยเป็นโรคนี้กันเยอะ แต่ก็ไม่มียาใดรักษาให้หายได้ บางคนเป็นแล้วไม่รู้ตัว หลายคนรู้ตัวแต่ไม่อาจรักษา ทำได้เพียงให้อาการทุเลาลงเท่านั้น บางคนสามารถช่วยรักษาโรคนี้ได้ แต่ไม่ช่วย เพราะถ้าช่วยพวกเขาก็จะติดโรคนี้ด้วย
พ่อแม่ข้าพเจ้ายากจน ข้าพเจ้าจึงได้รับพันธุกรรมนี้มาด้วย และวันนี้ลูกทั้งสองของข้าพเจ้านั้นยังยากจนอยู่ ข้าพเจ้ารู้ตัวว่าจน จึงใช้สอยแต่น้อย พวกที่ไม่รู้ตัวว่าจน อาการของโรคคงกำเริบหนักตอนอายุมากขึ้น เพราะเป็นหนี้รุงรัง ส่วนพวกที่ไม่จนก็ไม่อยากช่วยเหลือ เพราะเขากลัวที่จะจนไปด้วย
พ่อแม่เคยบอกว่ากินตาปลาแล้วจะฉลาด แต่ข้าพเจ้าฉลาดเพียง ปอสามครึ่ง คงเป็นเพราะกินตาปลาทูแน่ๆเลย หากข้าพเจ้ากินปลาที่พวกไม่จนเขากินกัน คงเรียนจบสูงกว่านี้ บัดนี้อาการเป็นโรคทางพันธุกรรมของข้าพเจ้าทุเลาลงบ้างแล้ว ข้าพเจ้าผ่าไข่ให้ลูกแบ่งกันกินเพียง สองซีก เท่านั้น
| Create Date : 20 ธันวาคม 2550 |
| Last Update : 28 ธันวาคม 2550 22:38:11 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 441 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: นก IP: 77.177.6.244 วันที่: 20 ธันวาคม 2550 เวลา:7:14:16 น. |
|
|
|
| โดย: 123 IP: 124.157.222.231 วันที่: 24 ธันวาคม 2550 เวลา:21:48:07 น. |
|
|
|
| โดย: อะไร IP: 118.174.129.193 วันที่: 17 มิถุนายน 2551 เวลา:17:05:22 น. |
|
|
|
| โดย: เด็กอ้อม IP: 203.172.216.1 วันที่: 23 มิถุนายน 2551 เวลา:10:30:45 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
สระบุรี Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
******###@###*****
...เรื่องราวมากมายผ่านเข้ามาในชีวิต แต่เลือกเรื่องเล็กๆที่เป็นช่องว่างของสังคม มา ตัด เสริม เติม แต่ง ซึ่งอาจเหลือความจริงเพียงน้อยนิด และเรื่องราวเหล่านี้อาจทำให้ใครหลายคนก้าวเข้าไปถึง ช่องว่างที่ใครหลายคนอาจไม่เคยเห็น...
*******************
*****###@###******
...งานเขียนใน Weblog นี้เป็นของ ศิลป์ใจ ศิริกาลกุล ได้รับความคุ้มครองลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗...
*******************
|
|
|
|
|
|
|
|
|
