ปิดหูปิดตา ? ๑. ท้องฟ้าคืนนี้ดูไม่มืดมิดนัก เนื่องมาจากแสงไฟตามถนนและตึกรามบ้านช่องที่ส่องไสวราวกับจัดงานเทศกาลฉลองยิ่งใหญ่กันอยู่ (ซึ่งเป็นเช่นนี้อยู่ทุกคืน) แม้จะไม่ได้ออกไปยืนอยู่ข้างนอกแต่ผมก็เดาได้ว่าอากาศก็คงจะไม่ได้เหมาะกับการรับเข้าไปในปอดเป็นแน่ เพราะภาพที่เห็นอยู่รอบกายนั้น คือยานพาหนะสองล้อ สามล้อ สี่ และมากกว่า กำลังสลับกันจอดสลับกันแล่นไปเรื่อย ๆ อยู่อย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ผมหยิบซีดีขึ้นมาหนึ่งแผ่นแล้วใส่มันลงไปในเครื่องเล่นที่อยู่เบื้องหน้าผมหวังจะให้เสียงเพลงช่วยบรรเทาอาการเบื่อเนื่องจากปัญหาการจราจรในตอนนี้ เสียงเพลงดังขึ้น.... “นี่ Eyes on Me นี่” เสียงจากผู้ที่นั่งเก้าอี้ด้านซ้ายมือผมพูดขึ้น “ลองฟังดูสิ เนื้อเพราะนะ...” ผมว่า เสียงนักร้องเริ่มต้นเพลง “บ่เคยมีคนเห็นใจ ดวงฤทัยเศร้าอับเสา...” บุคคลผู้อยู่ข้างผมแสดงอาการราวกับคลื่นเหียน ต้องการจะปิดเพลงเสียเดี๋ยวนั้น ๒. รอบกายผมเต็มไปด้วยชั้นวางกล่องพลาสติกมากมาย บนกล่องบางกล่องมีปกภาพยนตร์ที่ดูเหมือนจะเข้าฉายในโรงภาพยนตร์เมื่อหลายเดือนก่อนแปะอยู่ มีคนมากหน้าหลายตาเดินไปเดินมาตามล็อกต่าง ๆ บ้างก็เดินดู บ้างก็ยืนรื้อค้นกล่องพลาสติกที่ว่างซ้อน ๆ กันอยู่ บ้างก็ยืนเข้าแถวอยู่ที่เคาน์เตอร์นำกล่องพลาสติกไปแลกกับกล่องพลาสติกอีกรูปแบบหนึ่งพลางหยิบบัตรกับสตางค์ขึ้นมายื่นให้กับผู้ที่อยู่อีกฝั่งของเคาน์เตอร์ ผมเดินไปที่ล็อกที่มีตัวอักษรแปะอยู่ว่า “ไทย” ขณะที่ผมกำลังควานกองกล่องพลาสติก อาการไม่ต่างจากกำลังค้นหนังสือในห้องสมุดอยู่นั้น ก็ได้ยินผู้ชายสองคนคุยกัน “นี่ ลองเอาเรื่องไปดูสิ สนุกนะ ถ่ายทำดี เรื่องก็ดี ได้รางวัลมาหลายรายการแล้วด้วย” “อ่อ ไม่ล่ะ... ผมไม่ดูหนังไทย” ๓. บางทีผมก็รู้สึกว่าไม่เข้าใจ บางทีก็รู้สึกเสียดาย หรือบางทีก็รู้สึกสมน้ำหน้า ที่คนบางคนในชีวิตนี้ไม่มีโอกาสได้เสพดื่มด่ำกำซาบความสุนทรีย์ลึกซึ้งของสิ่งบางสิ่งเนื่องมาจากเหตุผลส่วนตัวหรือไม่ก็อคติในจิตใจ (หรือไม่ใช่ก็ไม่ทราบ) สำหรับผมแล้ว คนที่แพ้อาหารบางชนิดเนี่ย ผมรู้สึกสงสารนะ แต่ถ้าไม่ได้ลองกิน แค่เห็นหน้าตาก็บอกว่า “ไม่น่าอร่อย” แล้วก็ไม่กินนี่สิ ไม่รู้จะรู้สึกยังไงด้วยดี เคยกินข้าวผัดปูแล้วไม่ชอบ ไม่ได้แปลว่าข้าวผัดกุ้งจะไม่อร่อยด้วยเสียเมื่อไหร่กัน ผมเปิดเพลง “คอยวันฮักหวนคืน” อันเป็นเพลงเวอร์ชั่นลาวของ Eyes on Me ให้เพื่อนผมฟังด้วยที่ว่ามีใจอยากจะอวดลีลาการเรียบเรียงภาษาอันแสนจะไพเราะให้เขาได้สดับ แต่เขากลับพูดว่า “ฉันก็ว่าจะลองฟังดู แต่เรื่องของเรื่องคือมันดันมีคำว่า ‘บ่เคย’ นี่น่ะสิ...” นอกจากนี้ก็ยังมีอีกหลายโอกาสที่ผมได้โอกาสพบปะกับผู้ที่ (อวดอ้างว่าตนว่า) เป็นนักฟังเพลงป๊อปตัวยงบางคน ที่ถึงกับปิดเพลงเพียงเพราะนักร้องมีเสียงดูย้อนยุคและร้องเอื้อนไปซักหน่อย หรือบางครั้งเวลาผมไปนั่งดูคอนเสิร์ตวงออร์เคสตร้ากับคอเพลงคลาสสิกบางคนแล้วเขาทำหน้าเบื่อโลกขึ้นมาในตอนที่วงกำลังเล่นเพลงแถมที่มีกลองชุดเล่นด้วย! ใครที่เคยมีอาการอย่างข้างต้น จะมาลองคุยผมก็ได้ ผมอยากจะลองเสวนาทำวิจัยหาเหตุผลดูสักครั้ง ๔. “สื่อ” มีอิทธิพลกับมนุษย์เรามากเหลือเกิน ในโลกที่มนุษย์กำลังเชื่อว่า เรามีเสรีภาพและอิสรภาพทางความคิดอย่างแท้จริง เราอาจจะต้องคิดกันอีกรอบหนึ่งว่า มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ หรือ ? เสรีภาพและอิสรภาพที่เรากำลังพูดถึงอยู่มันคืออะไร ? เราเชื่อกันจริงจังว่าเรามีเสรีมากพอที่จะเลือกทุกอย่าง / ทำ custom ทุกอย่างได้เอง ผมเคยคิดอยากจะกินแฮมเบอร์เกอร์ไส้ปลาแซลมอนทอดกับไข่ดาวราดซอสมายองเนสที่แมคโดนัลด์อยู่เหมือนกัน แต่ตอนนี้ผมเลิกคิดไปแล้ว... ๕. ณ ห้องที่เต็มไปด้วยชั้นวางกล่องพลาสติกแปะหน้าปกหนัง ผู้ชายสองคนยืนคุยกันเสร็จแล้วเดินออกไปนอกห้อง ผมเดินไปที่ ๆ ตำแหน่งซึ่งพวกเขายืนคุยกันอยู่เมื่อสักครู่ เอื้อมมือไปหยิบสิ่งที่พวกเขาเพิ่งจะพูดถึงกันไป ผมพลิกดูข้างหน้า ข้างข้าง และข้างหลัง ถือมันไปที่เคาน์เตอร์ ยื่นมันให้กับหญิงสาวที่ยืนอยู่อีกฟากของโต๊ะพร้อมยื่นบัตรหนึ่งใบและเงินจำนวนหนึ่งให้กับเธอ ๖. นับแต่ประโยคแรกของเพลง ประโยคสนทนาของผมกับเพื่อนดูเหมือนจะกลบเสียงเพลงจนฟังใจความไม่ชัด เพลงกำลังดำเนินถึงท่อนที่ผมอยากจะอวดความสละสลวยสวยงามของภาษาให้ผู้อื่นได้รับฟัง ผมพลันขยับมือไปกดปุ่ม eject แล้วเก็บแผ่นเข้ากล่อง ขณะนี้ไม่มีเสียงเพลง เสียงบทสนทนาเรื่องเพลงยุติลง รถของผมกำลังเคลื่อนตัวไปข้างหน้า เรื่อย ๆ ...   Create Date : 11 พฤษภาคม 2550     3 comment Last Update : 12 พฤษภาคม 2550 20:39:57 น.     Counter : 449 Pageviews.   Share Tweet