[บันทึกการท่องเที่ยวเทียวไปในโลกใบสี่เหลี่ยม]

เธอ - ฝัน

ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาหาฉันทุกครั้งที่คิดถึงเธอ

ทั้งสุขล้นหัวใจพองโต และโศกเศร้าราวหัวใจสลาย

 
ดังนั้น ฉันจึงตัดสินใจที่จะหันหน้ามุ่งไปยังความใฝ่ฝันเพียงเท่านั้น

ความใฝ่ฝันที่ฉันใช้ชีวิตทุ่มเทเพื่อทำให้มันเป็นจริง

 
แต่แล้ว

เมื่อฉันทอดสายตามองไปยังสุดทางของความฝันนั้น

ฉันก็พบว่า

 
ความฝันที่ไม่มีเธออยู่ ก็เหมือนไม่ใช่ความฝัน

 
เมื่อไม่มีความฝัน 

ชีวิตก็ว่างเปล่าและไร้ความหมาย

 

สายลมที่พัดผ่านเวิ้งฟ้าอันไร้หมู่เมฆและดวงดาวนั้นจะรู้สึกเช่นไรกันนะ?




 

Create Date : 19 มกราคม 2553   
Last Update : 19 มกราคม 2553 13:48:33 น.   
Counter : 678 Pageviews.  

นิยามของความรัก?

๑.
การแสวงหาคำตอบของนิยามและความหมายของ 'ความรัก' นั้นคงจะคลาสสิกยืนยงและมีมายาวนานกว่าการแสวงหาจอกศักดิ์สิทธิ์ หรือการแสวงหาหนทางกลับมาตุภูมิของโอดิสซุสเป็นแน่

ถ้าหากเธอถามฉันว่า ความรักคืออะไร?
ฉันก็คงจะให้คำตอบไม่ได้เหมือนกัน

แต่ฉันก็พอจะรู้เรื่องราวบางอย่างเกี่ยวกับความรัก ฉันคิดว่าฉันเคยเห็นหน้าตาของมันแบบวับๆแวมๆ บ้างเป็นบางครั้ง ฉันเคยเห็นกิริยาท่าทางของมันบ้างเป็นบางครั้ง ฉันสามารถบอกเธอได้ว่า มันปรากฎออกมาในลักษณาการหลายแบบ

และที่สำคัญ ฉันไม่คิดอยากจะเจอมันนักหรอก...

๒.
บางครั้งมันก็ร่วงหล่นลงมาจากฟ้าเหมือนหยาดฝนโปรยปราย ซึมลึกลงไปในดินแห้งผากแตกระแหง ช่วยให้ความชุ่มชื้นคืนกลับมา ดอกไม้ใบหญ้าฟื้นคืนชีพ จนชูช่อชูกิ่งใบสวยงาม

บางคราวมันก็ลุกโชนเหมือนเปลวเทียนอันแข็งแกร่งที่ทานแรงลมได้ไม่ดับมอด และรอเวลาสูญไปเมื่อเล่มเทียนละลายหมดสิ้นแล้ว

ในอีกบางทีมันก็เป็นเหมือนสายลมเอื่อยเรื่อยริน ค่อยๆพัดเข้ามา ค่อยๆซาบซึมผิวกาย มันอาจจะค่อยๆโอบกอดเธออย่างนุ่มนวล อบอุ่นบ้าง เย็นสบายบ้าง พร้อมๆกับที่มันค่อยๆพัดผ่านเธอไปอย่างเนิบช้าจนเธอแทบไม่รู้สึกตัว

หรือมันอาจเป็นอย่างงานเลี้ยงรื่นเริง ที่แต่งแต้มสีสันด้วยแขกเหรื่ออัธยาศัยดี อาหารรสเยี่ยม ดนตรีไพเราะ ลูกโป่งหลากสีละลานตา ชุดแฟนซี ลีลาศ แชมเปญ และการจับฉลาก ที่ทั้งหมดดำเนินไปเพียงเพื่อรอเวลาเลิกงาน แล้วเธอผู้เป็นเจ้าของงานก็ต้องจัดการดูแลเก็บกวาดในตอนท้าย

เธออาจรู้สึกว่า แล้วมันก็แค่นั้น ทุกอย่างก็ฟังดูธรรมดาและไม่มีอะไรน่ากังวล แต่ที่ฉันกล่าวมาก็เป็นเพียงแค่รูปโฉมของมันเพียงหนึ่งในล้านแบบเท่านั้น

บางครั้งมันเป็นเหมือนเสือสมิงอันดุร้ายที่หลบซ่อนอยู่เบื้องหลังสุมทุมพุ่มไม้ ในขณะที่เธอผู้เป็นเหมือนเนื้อสมันที่กำลังกินหญ้าอยู่อย่างสำราญใจและดื่มด่ำกับเสียงเพลงแห่งป่าเขา โดยฉับพลันทันที มันจะกระโจนเข้ามาขย้ำคอของเธออย่างที่เธอไม่ได้ระแวดระวังตัวมาก่อน มันจะแล่เนื้อเถือหนังเธอ ฉีกเนื้อและดื่มเลือดของเธออย่างเต็มปากเต็มคำจนอิ่มหมีพลีมัน และจากไปอย่างไม่สนใจไยดี แล้วเมื่อเธอรู้สึกตัวอีกที เธอก็พบตัวเองเป็นเพียงเศษเดนเศษซากของชีวิตอันพินาศเละเทะ และรู้สึกว่าแม้แต่ฝูงแร้งกาที่บินโฉบไปเฉี่ยวมาอยู่ข้างบนนั้นยังหมางเมินเธอ

บางครั้งมันเป็นเหมือนสหายเก่าที่ไม่ได้พบหน้ากันแรมปี น้ำตาแห่งปีติพรูพรายเอ่อล้นเปื้อนแก้มของเธอ และเธอก็รู้สึกถึงมิตรภาพจากอดีตที่ล่องลอยข้ามกาลเวลาตามมาถึงตัวเธอ และเมื่อเธอและเขาโอบกอดกันอย่างแนบแน่น เธอก็พบว่ามีดในมือของเขาที่เธอมองไม่เห็นนั้นก็พุ่งเข้าสู่ตัวของเธอ มันอาจจะพุ่งมาจากทางข้างหน้า หรือทางข้างหลัง เธอก็อาจไม่มีสิทธิ์ได้รู้ เธอรับรู้ได้เพียงว่าน้ำตาเลือดเอ่อล้นออกมาเปื้อนแก้มของเธอ คำถาม ความสับสน ความเจ็บปวด และความทรมานทั้งปวงเข้าโอบกอดเธออย่างแนบแน่นเท่ากับที่เธอได้โอบกอดเขา

และในอีกบางครั้งมันก็เป็นเหมือนรากไม้ยิ่งใหญ่ที่เติบโตอยู่ในพื้นดินแห่งจิตใจของเธอ มันจะหยั่งรากลงไปในทุกตารางนิ้วในใจและกายของเธอ เมื่อครั้งเป็นรากแห่งความสุข มันจะยังมาซึ่งความปีติซาบซ่านในทุกจังหวะของเพลงชีวิต หากเมื่อมันแปรเปลี่ยนเป็นรากแห่งความเจ็บช้ำ มันจะยิ่งชอนไชตัวเองลึกขึ้น มันจะยิ่งมีชีวิตมากขึ้น มันจะเริ่มครอบครองเธอ และแปรเปลี่ยนชีวิตเธอให้กลายสภาพเหมือนอสุรกายผู้ทนทุกข์ทรมานในแดนบาดาลชั่วนิรันดร์

ที่นี้ เธอคิดกับมันเหมือนอย่างที่ฉันคิิดหรือยัง?

๓.
ฉันเกลียดมัน
ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายที่ไปที่มาได้ยังไง ไม่รู้ว่าสาเหตุคืออะไร ฉันรู้เพียงแต่ฉันเกลียดมัน

ฉันเกลียด ออสการ์ ไวลด์ ทุกครั้งที่ฉันนึกถึง The Happy Prince
ฉันเกลียด เกอเธ่ ตอนที่ฉันจินตนาการถึงห้วงอารมณ์ของเจ้าหนุ่มแวร์เธ่อร์
ฉันเกลียด โทมัส มันน์ ตอนที่ฉันนั่งดูรูปถ่ายครั้งไปเที่ยวเวนิซ แล้วเรื่องราวของ อัชเชินบัค ก็ซ้อนทับเข้ามาในหัว
นอกจากนั้นฉันก็ยังเกลียดเรื่องราวที่ถอดจากพิมพ์เดียวกันอย่างโรเมโอกับจูเลียต แผลเก่า และเดอะเวสต์ไซด์สตอรี่

นี่ชีวิตฉันจะเต็มไปด้วยความเกลียดชังต่ออะไรมากมายถึงเพียงนี้นี่...

ถ้าฉันมีชีวิตอยู่ในบทละครสักเรื่องของเชคสเปียร์แล้วล่ะก็ ฉันจะรำพันว่า

"โอ ความรัก...
ข้ารังเกียจเคียดแค้นและชิงชังเจ้าเหนือสิ่งอื่นใด
โอ ความรัก...
ด้วยเหตุทั้งปวงว่าข้ารักเจ้านั่นเอง
ที่ทำให้ข้าเกลียดเจ้าจากก้นบึ้งของวิญญาณและหัวใจ
โอ ความรัก..."

๔.
ฉันไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจมันไหม?
และเธอจะเข้าใจเรื่องราวเหล่านี้ไหม?

ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าฉันจะเข้าใจมัน ฉันรู้แต่ว่าถ้าเลือกได้ ฉันก็ไม่อยากพบเจอมันอีก
กระนั้นฉันก็ตระหนักดีว่ามันเป็นไปไม่ได้

ใครคนหนึ่งเคยแนะนำหนทางรอดทางเดียวให้กับฉันว่า

"จะต้องสู้กับมันจนตายกันไปข้างหนึ่ง..."

ใช่ ฉันเห็นด้วย

แม้สุดท้ายจะกลายเป็นป่าไม้ร่มรื่นสวยงาม เทียนเหลวเละ เจ้าของงานผู้โดดเดี่ยว
หรือจะเป็นเศษซากชีวิตที่ถูกทิ้งขว้าง ศพของผู้ถูกทรยศ หรืออสุรกายน่าเกลียดผู้ทรมาน

เราจะต้องสู้กับมันจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง
.
.
.
.
และเมื่อจบอภิมหาสงคราม

ฉันตาย

บนที่รกร้างของผืนดินคาวกลิ่นเลือด
และภายใต้ท้องฟ้าสีอำพันอันโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงานั้น

เธอจะนอนอยู่เคียงข้างฉันไหม?




 

Create Date : 30 เมษายน 2552   
Last Update : 30 เมษายน 2552 7:27:27 น.   
Counter : 536 Pageviews.  

ชีวิต - มิเตอร์เชนจ์

๑.
ในซินโฟเนียบทนั้น...
มิเตอร์ในแต่ละห้องสับปลี่ยนไปมา เหมือนลีลาจังหวะชีวิตที่ไม่คงที่
บ้างเดินมั่นคง บ้างเดินสะดุด สุดแล้วแต่ใครสักคนที่เขียนเพลงนั้นขึ้นมาจะกำหนด

ฉันเคยสงสัย...

สุดท้ายแล้วพอคำนวณเสร็จสรรพ ผลลัพธ์มันก็รวมกันเป็นเหมือน 4/4 อยู่ดี
แล้ว จะเปลี่ยนมิเตอร์มากมายทำไมกัน?

๒.
ในชีวิตของเธอและฉัน
มันก็คงคล้ายๆกันกับซินโฟเนียบทนั้น

ชีวิตอาจมีความสมบูรณ์แบบในตัวของมันเอง, ในแง่หนึ่ง
แต่ระหว่างทางภายในก่อนจบอย่างสมบูรณ์
คงเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายชวนให้สะดุด ชวนให้หลง ชวนให้เจ็บช้ำ

ถ้ารู้ตัวเสมอว่า pulse อยู่ที่ไหน
และไม่หลงไปกับ beat กระแทกกระทั้นอันก่อให้เกิดมิเตอร์แปลกประหลาดแล้วละก็
อาจจะเข้าใจจังหวะของเพลงอย่างถ่องแท้มากขึ้นก็เป็นได้

๓.
ฉันตั้งใจว่าจะควบคุมซินโฟเนียบทนั้นให้ได้จนจบเพลง โดยไม่หลงไปกับมิเตอร์อันสับสนวุ่นวาย
ฉันหวังว่าทั้งเธอและฉันจะผ่านพ้นมรสุมอันวุ่นวายในชีวิตและจิตใจไปได้
ไม่ว่ามันจะร้อนหนาวเบาหนักสักเพียงไหน มันก็รบกวนเราอยู่ดี

ชีวิตของเราคงต่างกับซินโฟเนียบทนั้นตรงที่ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วเราจะจบตัวเองลงที่ 4/4 อันสมบูรณ์แบบไหม?

ทว่าฉันก็เลิกถามหาเหตุผลของการเปลี่ยนมิเตอร์ไปแล้ว
สิ่งที่ฉันยังคงตั้งคำถามอยู่คงจะเป็น ทำอย่างไรฉันถึงจะผ่านด่านมิเตอร์หฤโหดเหล่านี้ได้หมด?
ฉันยังคงค้นหาคำตอบอยู่

แต่ประสบการณ์ก็สอนฉันว่า ยิ่งซ้อมมากขึ้น ยิ่งผ่านด่านไปได้มากขึ้น เราจะยิ่งมองเห็นหนทางและเทคนิคมากขึ้น

ถ้าเธอผ่านด่านของเธอไปได้ เธอจะเก่งและแกร่งขึ้นเช่นกัน
ขอให้พวกเราต่างก็ผ่านด่านเหล่านี้ ในตอนนี้ ไปให้ได้ด้วยเถิด

ผ่านไปได้ เพียงเพื่อที่จะพบว่า

ในท่อนต่อไป

ลีลาจังหวะของมันนั้นซับซ้อนและยากเย็นยิ่งขึ้นกว่าเดิม...

-------------------------------------------
.
.
.
ผมเขียนเอนทรี่นี้ขึ้นในขณะที่ผมกำลังเคร่งเครียดอยู่กับสตราวินสกี้อ็อคเต็ตอันสุดแสนจะชวนปวดเศียรเวียนเกล้า

และผมขอสื่อสารมันถึงตัวเอง
สหาย
และน้องชาย ผู้กำลังพบว่าชีวิตเต็มไปด้วยมิเตอร์เชนจ์อันวุ่นวายและพาให้หัวใจบอบช้ำ




 

Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2552   
Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2552 15:07:01 น.   
Counter : 383 Pageviews.  

หัวใจ กับ คนข้างทาง

๑.
ถ้าชีวิตคือการเดินทาง
มันคงเป็นการเดินทางบนทางหลายแพร่ง

เส้นทางหลายทางทอดไกล
และทางแยกที่ปรากฏตรงหน้านั้น หลายครั้งก็มีมากมายจนเลือกไม่ถูก

เคยมีปราชญ์ผู้หนึ่งบอกว่า
...ทางเลือกนั้นมีหลายทาง แต่ไม่ใช่ว่าทุกทางจะมี 'หัวใจ' อยู่...
...เธอจงไปตามทางที่มีหัวใจของเธอ...

แต่ถึงอย่างนั้น ปัญหาทั้งที่ฉันและคนอีกหลายคนพบเจอก็คือ
เราไม่รู้ว่า 'หัวใจ' ของเราอยู่ที่ไหน?

๒.
ถ้าชีวิตคือการเดินทาง
มันคงเป็นการเดินทางที่ซ้อนทับกับเส้นทางของผู้อื่นอยู่ตลอดเวลา

นั่นคงหมายความว่า เรามีเพื่อนร่วมทางอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน

บางเวลาบนบางเส้นทาง เงาของเราทาบทับกับใครคนหนึ่ง
อีกบางเวลาบนบางเส้นทาง เราได้สูดหายใจเอาอากาศเดียวกันกับใครอีกคนหนึ่ง

แต่สิ่งที่เคยเป็นมาและคงเป็นไปของโลกก็คือ การเดินทางทำให้ตัวเราไม่เคยหยุดนิ่ง
และเราเกือบไม่เคยได้เดินทางร่วมกับใครคนใดคนหนึ่งไปได้จนสุดทางเลยสักคน

แม้ว่าจะสนิทชิดเชื้อหรือสัมพันธ์แน่นแฟ้นเพียงใด ไม่ว่ามิตรหรือศัตรู
ในวันหนึ่ง ทางแยกอันมากมายเบื้องหน้าในหลายๆ เวลา
ทำให้เราต้องพลัดพรากจากกัน --- ทั้งที่รู้ล่วงหน้าและไม่รู้ล่วงหน้า

ทำให้ความสัมพันธ์ถูกแปรสภาพเป็น 'ผู้เคยร่วมทางกัน' เท่านั้น

๓.
บางทีเราก็ไม่แน่ใจว่า 'หัวใจ' เราอยู่ที่ไหน

และในหลายๆ ครั้ง 'หัวใจ' กับ 'ผู้ร่วมทาง' ก็ถูกนำมาผสมปนเปเข้าด้วยกันจนเราหลงทางหรือแยกแยะอะไรไม่ออก

จนบัดนี้ ฉันก็ยังไม่รู้ว่าหัวใจฉันคืออะไรและอยู่ที่ไหน
ผู้ร่วมทางหลายคนที่เคยถูกตีความว่าเป็นหัวใจ
พอเวลาผ่านไป เหมือนผู้ขีดเส้นทางชีวิตกำลังบอกฉันว่า พวกเขาไม่สมควรถูกตีความแบบนั้น

ถ้าชีวิตมีเวลามากพอ ฉันก็อยากเดินดุ่มสุ่มหาไปหมดทุกเส้นทาง เผื่อจะค้นพบว่ามีหัวใจอยู่ตรงไหนบ้าง
และยิ่งเดินมากเส้นทางที่แตกต่าง ก็จะมีผู้ร่วมทางเพิ่มขึ้นอีกมาก
ร่วมทั้งมี 'ผู้เคยร่วมทาง' เพิ่มขึ้นอีกมากด้วยเช่นกัน

การจะได้อะไรมาสักอย่าง ก็คงต้องแลกเปลี่ยนเป็นการสูญเสียอะไรอีกสักอย่างไปเสมอ
ถ้า 'หัวใจ' กับ 'ผู้ร่วมทาง' เป็นคนละอย่างกัน
บางทีเราอาจต้องสูญเสียมากขึ้นเรื่อยๆ
เป็นอย่างนั่นใช่หรือเปล่า? --- ฉันเองก็ไม่แน่ใจ

อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่ได้วาดหวังจะให้ทั้งสองอย่างเป็นสิ่งเดียวกัน
เพียงแต่ ฉันจำเป็นต้องระลึกไว้เสมอ ว่าระหว่างการเดินทางบนเส้นทางที่ยาวไกลนั้น
เราทำใครตกหล่นไปบ้าง

หากวันหนึ่งตามหาหัวใจตัวเองพบ ฉันอาจหันกลับมาเก็บกู้คืนพวกเขามาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
หรือไม่ก็จะได้เก็บพวกเขาไว้ในใจให้ได้ครบ และท่องไว้ว่าเป็นเพราะพวกเขาบนเส้นทางนั้น ทำให้ฉันได้เดินบนเส้นทางนี้
เส้นทางที่มีหัวใจของตัวเอง --- หากฉันหาพบละก็นะ...

๔.
ไม่ว่าจะเส้นทางแห่งหัวใจจะได้รับการค้นพบหรือไม่
เราจะได้หรือสูญเสียผู้ร่วมทางมากเท่าใด
จากประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติก็ให้บทเรียนอันโหดร้ายกับเราไว้ว่า
สุดท้ายแล้ว เราต่างคนต่างก็เป็น 'คนข้างทาง' ของกันและกันเท่านั้นเอง

เพราะแท้จริงแล้วเราทุกคนแทบไม่มีโอกาสจูงมือกันเดินมุ่งหน้าไปสู่สุดทางได้เลย
เมื่อพินิจจากมุมมองของฟ้า เราทำได้เพียงเดินผ่านกันมา แล้วก็เดินผ่านกันไปเท่านั้น

บนก้าวย่างสุดท้ายของชีวิต ใช่หรือไม่ว่าเราต้องจบการเดินทางด้วยตัวคนเดียว
และบรรดาคนข้างทางทั้งที่ได้มารายล้อมและอยู่ห่างไกลนั้น ก็ทำได้เพียงส่งสายตาอำลาเท่านั้น

แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ไม่แน่ว่าบางทีเราอาจจะไม่สนใจหรอกว่าจะจบการเดินทางไปคนเดียวหรือเปล่า
หรือสุดท้ายเราจะแยกทางกับทุกๆ คนแบบไหน

กระทั่งบางที เราอาจไม่มีวันรู้ด้วยซ้ำไปว่าหัวใจของเราอยู่ที่ไหน

เป็นไปได้ไหมว่าแท้จริงแล้วสิ่งสำคัญที่สุดของการเดินทางไม่ได้อยู่ที่จุดหมายหรือปลายทาง

แต่อาจจะเป็น 'ระหว่างทาง' นั่นต่างหาก?




 

Create Date : 28 พฤศจิกายน 2551   
Last Update : 28 พฤศจิกายน 2551 10:17:38 น.   
Counter : 429 Pageviews.  

ตัว - ตน

๑.
ฉันเพ่งจ้องดวงตาของเขาที่ยืนอยู่อีกฟากของกระจกบานนั้น
ลึกลงไป ข้างในดวงตาสีคล้ำเข้ม ฉันได้มองเห็นประกายแห่งความว่างเปล่ากำลังส่องแสงสุกสว่างอยู่
ฉันมองเห็นแสงแห่งความเหงาและเงาแห่งความโศกที่กำลังทาบทับซ้อนอยู่ด้วยกัน
ฉันมองเห็นความรู้สึกที่สั่นระริกไหวและพร่าเลือนจับกลุ่มอยู่ด้วยกันอย่างกลมกลืน
คำถามและปริศนาคล้ายผุดพรายขึ้นมาอยู่ล้อมรอบสิ่งเหล่านี้
ฉันเพ่งลึกลงไป มากขึ้น มากขึ้น เผื่อว่าคำตอบจะหลุดลอยตามออกมา

ทว่าสุดท้าย สิ่งที่ฉันค้นพบก็มีเพียงตัวตนที่ว่างเปล่า ไร้ความหมาย จนเกือบเหมือนไม่มีตัวตน

๒.
หลายค่ำคืน ที่ฉันเพียรเผ้าถามตัวเองอย่างขันแข็งถึงความหมายแห่งการกระทำของฉัน
ฉันกำลังทำอะไร? เพื่ออะไร? เพื่อใคร? เพื่อสนองสิ่งใด?
ทุกเวลาที่สายตามองเห็นโลก ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน ไม่ว่าจะเป็นโลกรอบตัว หรือโลกส่วนตัว
ฉันมักพบตัวเองกำลังเพียรทำบางสิ่งอย่างขยันขันแข็งและหนาหนัก ฉันมักพบตัวเองพยายามดูแลคนรอบข้างอย่างเต็มที่ และยินดีจะเป็นผู้ให้โดยที่ไม่เคยคาดหวังสิ่งใดกลับมา
ฉันทำสิ่งเหล่านั้นอย่างเต็มที่ ฉันไม่ได้ยินดีปรีดาหรือปรารถนาอยากจะได้คำชมหรือคำขอบคุณ และฉันก็ไม่ได้ร้าวรานราวถูกทารุณถ้าหากได้รับการทรยศ
ฉันทำสิ่งที่ฉันคิดว่าชีวิตฉันพอจะทำได้ ก็เท่านั้น
การได้ทำให้ผู้อื่นมีความสุข สำหรับฉัน นั่นก็เป็นสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดที่ชีวิตอันกระจ้อยร่อยของฉันจะทำได้

ฉันเคยคิดแบบนั้น...

ทว่า เป็นเวลาหลายปีที่ฉันครุ่นคิดและวิเคราะห์จิตใจตัวเอง
ดูเหมือนมีสิ่งหนึ่งที่ฉันเพิ่งค้นพบ
ฉันพบว่า แท้ที่จริงแล้ว ตัวตนของฉันเป็นตัวตนที่ไร้ความหมาย
เพราะไร้ความหมายและไร้ค่านั่นเอง ที่ทำให้ฉันเพียรทำงานอย่างหนัก พยายามดูแลคนรอบข้างอย่างเต็มที่
เพียงเพื่อจะสร้างความหมายให้กับการดำรงอยู่ของตัวเอง เพื่อทำให้ตัวตนของตัวเองดูมีค่า
แต่ว่า นั่นทำให้ฉันสงสัยว่าทั้งหมดมันเป็นค่าความหมายจอมปลอม

หลายครั้งที่ฉันเสร็จภารกิจด้านการงานและภารกิจในการดูแลมิตรสหาย เมื่อต้องกลับมาอยู่กับตัวเอง ฉันอดสงสัยไม่ได้ว่า แท้จริงแล้ว ฉันอาจไม่ได้เป็นคนที่มีความสำคัญอะไรเลย ไม่ได้มีความหมายอันใดที่แท้จริงเลย ไม่ได้เป็นสิ่งที่คนรอบข้างหรือคนในโลกขาดไม่ได้ อาจเป็นของฟุ่มเฟือย หรือแม้กระทั่งอาจไม่ใช่คนที่พวกเขาหรือโลกนี้ต้องการก็ได้
ฉันอาจเข้าไปข้องแวะให้ความช่วยเหลือกับคนที่ไม่ได้ต้องการฉันก็ได้ และนั่นก็ทำให้ฉันกังวลอีกว่าฉันอาจเป็นต้นเหตุให้พวกเขาไม่สบายใจหรือทุกข์ร้อนก็เป็นได้

ถ้าหากฉันทำให้คนที่ฉันอยากเห็นพวกเขามีความสุขเกิดมีความทุกข์ขึ้นมา
นั่นก็คงไม่อาจเป็นสิ่งที่ยอมรับได้

ฉันค้นพบความไร้ค่าของตัวเอง และกังวลกับการกระทำของฉัน
ฉันขาดความมั่นใจในการจะทำอะไรไปเสียหมดแทบทุกอย่าง

ฉันได้ลืมเลือนความรู้สึกอันแรงกล้าที่ฉันเคยคิดว่าฉันจะใช้ชีวิตเพื่อพวกเขา

และพวกเขาไม่ต้องใช้ชีวิตเพื่อฉัน...

๓.
แวววาวแห่งความเปล่ากลวงสะท้อนสุกใสอยู่ในดวงตาคู่นั้น
กระแสลมแห่งปริศนาพัดผ่านพื้นดินที่ถูกฉาบด้วยแสงสว่างแห่งความเหงาและเงาแห่งความโศกทำให้สิ่งที่ในอาณาบริเวณสั่นระริกและไหวพร่า
ฉันถอนสายตาออกมาจากดวงตาคล้ำเข้มของเขา
ฉันขยับปากถามเขาด้วยวาจา

“ตัวตนของเธอมีความหมายอันใดกัน?”

เขาขยับปากตอบฉันอย่างเงียบงัน
แต่ฉันรู้ว่านั่น...

เป็นประโยคเดียวกันกับที่ฉันพูดไป




 

Create Date : 26 สิงหาคม 2551   
Last Update : 26 สิงหาคม 2551 13:30:55 น.   
Counter : 388 Pageviews.  

1  2  3  

ommyz
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




ตอนนี้มีบล็อกอีกแห่งที่

http://seta-brahms.exteen.com

ว่างๆ เชิญแวะครับ (อาจจะอัพเดตบ่อยกว่าที่นี่นิดนึง...)
Free Counter and Web
Stats
[Add ommyz's blog to your web]