เรามีเรื่องที่อยากเล่าให้นายฟัง...นายยังจำได้ไหมที่เราเคยสัญญากันไว้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันเมื่อหลังจากที่เราสองคน..ต่างได้ทำหน้าที่..ที่ต้องทำสิ้นสุดลงและเมื่อถึงตอนนั้นเราสองคนก็คงจะแก่พอดี...เราจะอยู่ดูแลกัน..แต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว...และที่เราเคยบอกนายไว้..ว่าถ้านายเป็นอะไรไปก่อนเรา..แล้วทิ้งให้เราอยู่คนเดียว..เราคงจะอยู่ไม่ได้..มันเป็นความจริงครึ่งหนี่ง..แต่เพราะเรายังมีภาระและหน้าที่..ที่ยังต้องทำ..อีกอย่างคือมันคงยังไม่ถึงเวลาของเรา...แต่การที่เราอยู่โดยไม่มีนายนั้น..มันเป็นความรู้สึกที่โหดร้ายสำหรับเราเหลือเกิน..แต่เราก็ผ่านมันมาได้..ถึงแม้ว่ามันจะเหงาบ้างก็ตาม..แต่เราก็พยายามนะ..ที่จะก้าวต่อไป..แต่นายรู้ไหมเวลาที่เราอยู่คนเดียว..เรากลับคิดถึงแต่นาย..คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของเรา..วันเวลาเก่า ๆ ..ถึงแม้ว่าในแต่ละวันเราต้องพบเจอใคร ๆ มากมาย..ได้คุย..ได้ยิ้ม..ได้หัวเราะ..แต่มันก็เหงานะ..เพราะอะไรเหรอ..เพราะความรู้สึกมันไม่เหมือนที่เราได้อยู่กับนายไง..ไม่มีใครเข้าใจเราเท่านาย..เหมือนที่นายเคยบอกเราไง..ว่าเราสองคน..แค่มองตาก็รู้ว่าเป็นยังไง..ไม่ต้องพูด..ไม่ต้องอธิบายอะไรมากมาย..เราต่างเข้าใจความรู้สึกของกันและกัน..มันก็แปลกนะ..ที่นายบอกว่าเราเข้มแข็งกว่านาย..ยอมรับอะไรได้มากกว่านาย..แต่มันไม่จริงเลย..ตอนนั้นอาจเป็นเพราะเรามีนายมั๊ง..เราเลยเข็มแข็งได้..เพราะเราจะได้เป็นกำลังใจให้นายได้ไง..แต่พอนายไม่อยู่แล้ว..ความเข้มแข็งที่เคยคิดว่ามี..มันกลับหายไป..แต่เราก็พยายามจะทำให้มันกลับมา..บางครั้งการที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ทุกวันนี้เราเคยคิดว่า..เราได้ใช้มันเพื่อนายด้วย..ทำในสิ่งที่นายเคยอยากไป..คิดว่าชีวิตที่เหลืออยู่ของเรามันก็เป็นส่วนหนึ่งของนายด้วยเหมือนกัน...นายเคยว่าเราว่าเป็นพวกช่างฝัน..พวกติสแตก..จิตนาการบ้าบอเกินคนอื่น...แต่นายรู้ไหมว่า..มันเป็นสิ่งที่หล่อเลี้ยงหัวใจเราให้มีความสุข..เพราะทุกครั้งที่เรานึกถึงนาย..และได้คิดว่าถ้าเป็นนายจะทำอย่างไร..มันทำให้เรามีความสุข..เหมือนการที่เราได้มาเขียนอยู่ใน blog นี้..ก็เหมือนกับการที่เราได้เล่าอะไรให้นายฟังไง..เพียงแต่นายไม่ได้อยู่ฟังเท่านั้น..นายอย่าเพิ่งเบื่อล่ะ...เพราะเราคงมีอะไรเล่าให้ฟังเยอะแยะเลย...