Group Blog
 
All blogs
 

มีอยู่จริง

      หากจะเขียนบรรยายความรู้สึกทั้งหมด  ในคำว่า  "รักแรกพบ"             ฉันคิดว่า   ฉันคงไม่อาจขีดเขียนบรรยายความรู้สึกได้ทั้งหมดเล่านั้นได้เลย   นาทีที่ได้เจอกับคำๆนี้   ฉันรู้ในทันทีเหมือนในเพลง   มีอยู่จริง

เหมือนนักมายากลเสกสร้าง  หรืออาจจะเหมือนมนต์คาถาของแม่มดกันนะ                       หากคุณไม่เจอกับตัวคุณเอง  คุณจะไม่มีวัน   เข้าใจมันเลย    ฉันอยากเขียนนาทีเหล่านั้นไว้ด้วยกระดาษวิเศษที่จะบรรยายความรู้สึกทั้งหมด  หรือจะเก็บนาทีนั้นไว้ในขวดโหลแสนสวยดีนะ  ไม่สิ  ต่อให้กระดาษนับร้อยนับพัน  ต่อให้มีขวดโหลแสนสวยมากสักเท่าไหร่   ฉันก็มิอาจเก็บมันไว้ได้ดั่งใจ  ...นอกจากเก็บไว้ใน........"ความทรงจำ"     
ว่าครั้งนึง  คำๆนี้ ได้เกิดขึ้นกับฉันจิงๆ      
ขอบคุณเธอ...ขอบคุณฟ้า  ที่ทำให้ได้พบและเข้าใจ.....มีอยู่จริง.....          
  ..............."รักแรกพบ" .............




 

Create Date : 14 พฤษภาคม 2558    
Last Update : 14 พฤษภาคม 2558 17:42:46 น.
Counter : 455 Pageviews.  
Share

เหนือการควบคุม



“เหนือการควบคุม”

คำๆนี้คงเหมาะสมสำหรับภาพนี้ หากใครเคยถ่ายภาพสัตว์ ก็จะเข้าใจ ว่ามันเป็นสิ่งที่ยากมากแค่ไหนในการที่จะต้องบอกให้สัตว์ตัวจิ๋วเข้าใจคำสั่งของเรา กว่าจะได้ภาพนี้ ต้องถ่ายภาพเป็นสิบๆ เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ

เราอาจจะเคยได้ยินกันมาตลอดว่า ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น แต่บางครั้ง ความพยายามนับสิบนับร้อย อาจจะทำให้เราท้อแท้ ที่จะเดินตามความฝัน ฉันเองก็เป็นคนหนึ่งที่พยายามนับสิบๆครั้ง แล้วก็พลาดมานับครั้งไม่ถ้วน แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันลุกขึ้นมาพยายามอีก นั่นคือเมื่อไหร่ก็ตามที่คุณได้พยายาม แล้วสำเร็จ ความสุขจะเดินมายืนอยู่ตรงหน้าคุณในทันที สิ่งนี้แหล่ะ คำๆนี้ ที่ทำให้คนทุกคนบนโลก ไขว่คว้าที่จะได้มัน “ความสุข” คำหนึ่งคำนี้เองที่ทำให้คนยิ้ม หรือบางคนอาจมีน้ำตา เมื่อไม่สมหวังในความสำเร็จนั้น โดยที่อาจลืมไปว่าความจริงแล้วชีวิตเราหรือใครๆต่างก็ต้องพบ..ทั้งสองสิ่ง ไม่มีใครที่จะได้สิ่งใดเพียงสิ่งเดียว สุขตลอด หรือทุกข์เสมอ ไม่มีหรอกนะ....

การถ่ายภาพครั้งนี้ทำให้ฉันพบความจริงข้อหนึ่งที่ว่ามันไม่มีอะไรได้ดั่งใจเรา บางอย่างก็อยู่เหนือการควบคุมของใจเรา มดอาจไม่ชอบยืนนิ่งๆ

เหมือนตัวของเราหรือใครๆที่ไม่ชอบใครบังคับ....เข้าใจมด เข้าใจคน เข้าใจโลก ...เข้าใจตัวเราเอง....


/เขียนที่ภูอุ่นรัก @ ปัตตานีบ้านฉัน.... 31  มกราคม 2558




 

Create Date : 31 มกราคม 2558    
Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2558 0:55:15 น.
Counter : 370 Pageviews.  
Share

วันนี้เป็นวันที่มีความสุขมากอีกหนึ่งวัน ไม่ใช่แค่ได้ตัง แต่ได้ใจ

วันนี้เป็นวันที่มีความสุขมากอีกหนึ่งวัน  ไม่ใช่แค่ได้ตัง แต่ได้ใจ

ฉันบอกเทอว่า ฉันจะไปจ่ายตังค่าไหมพรม เทอกลับบอกฉันว่า “ไม่ต้องไป” คิดในใจว่าทำไมล่ะเนี่ย นี่เป็นสิ่งที่ฉันอยากได้นะ และฉันก็ไม่ได้รบกวนเทอเลย

ความคิดไม่ทันได้ยุติ เทอก็บอกว่า “รอในรถนะ เด๋วไปจัดการให้เอง”

ฉันงงกับสิ่งที่เทอบอก ถามออกไปว่า “ทำไมล่ะ ไม่เปนไรฉันมีตัง”

เทอกลับตอบมาว่า “ เงินแค่นี้ แลกกับความสุขในสิ่งที่เทออยากได้ ฉันไม่เคยเสียดายมันเลย”

เทอรู้ไหม คำตอบของเทอ มันทำให้ฉันมีความสุข มากกว่าสิ่งที่ฉันกำลังจะได้เลย......

ตังที่เทอให้มันไม่เยอะเลย แต่มันทำให้รุ้สึกว่า เทอรุ้ "ฉันชอบ ไม่ชอบอะไร" งานฝีมือเป็นสิ่งที่ฉันรักมากที่สุด ทุกครั้งที่ได้ถักทอนั่นคือเวลาแห่งความสุข สิ่งที่เทอทำให้ มันก็คือ เทอให้บางอย่าง เพื่อให้ฉันมีความสุข เวลาแค่ไม่กี่นาทีที่เทอให้มันก็ทำให้ฉันสุขใจไปนาน ฉันบอกกับเทอว่า ฉันดีใจที่เทอทำให้ฉันมีความสุข แม้สิ่งที่เทอทำมันจะไม่ได้มากมายนัก ขอบคุณที่ดูแลกัน ขอบคุณที่รักฉัน และฉันเองก็ขอสัญญาว่าจะรักเทอตลอดไป สิ่งไหนที่ทำให้เทอมีความสุขได้ ถ้าทำได้ ฉันจะทำ เพื่อเทอ คนดีของฉัน..../ปอยซี่ 8 -6-2556




 

Create Date : 08 มิถุนายน 2556    
Last Update : 8 มิถุนายน 2556 13:13:41 น.
Counter : 443 Pageviews.  
Share

แผ่นดินพ่อและแม่

เรื่องเดิม ๆ  .......

หลังจากเหตุการณ์ไฟดับคืนนั้น เมื่อทุกอย่างผ่านพ้นไป ฉันหลงใหลไปกับอารมณ์ ดื่มด่ำค่ำคืนแสงจันทร์สาดส่อง ค่ำคืนแห่งความสุขของฉัน ของการได้กลับสู่ “บ้าน” ใครหลาย ๆ คนกลับไปดำเนินชีวิตตามปกติ แต่หญิงสาวคนนึง...ต้องจากไปหลังจากเหตุการณ์ไฟดับวันนั้น ใครจะรู้ว่าบ้านแสนสุขที่ฉันเฝ้าพร่ำพรรณนาอยู่นั้น จะกลายเป็นที่แห่งจุดจบของหญิงสาวคนนึง

เสียงตะโกนขอความช่วยเหลืออาจไม่มีโอกาสหลุดออกจากปากของเธอ หรืออาจจะมีแค่เสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ด้วยความหวาดกลัว ฉันไม่รู้ว่าการตกใจสุดขีด หรือความเจ็บปวดจนถึงตายมันเป็นยังไง แต่มันคงเป็นอะไรที่ทรมานที่สุดในชีวิตของเธอผู้นั้น เธอผู้นั้นที่ฉันพูดถึงคือคุณครูของเด็กๆในศูนย์พัฒนาเด็กเล็กแห่งหนึ่งในอำเภอปะนาเระ จังหวัดปัตตานี ที่ๆกำลังจะเป็นอิสระแล้วอย่างที่หลายๆคนพูด ครูสาวอายุห้าสิบต้นๆ ผู้อาศัยอยู่อย่างลำพังตามประสาสาวโสด แต่ใครจะคิดเลยว่า “บ้าน” จะกลายเป็นที่อันตรายที่สุดของชีวิตเธอ เธอไม่ได้เป็นครูพลัดถิ่นอย่างครูจูหลิง เธอไม่ได้จากบ้านมาสู่แดนไกล ที่นั่นคือ “บ้าน ที่เป็นแผ่นดินเกิดของพ่อแม่และบรรพบุรุษของเธอเอง” แต่แล้ว “บ้าน” ก็คือที่สุดท้ายของชีวิตเธอ

ค่ำคืนเดือนฉาย เธออยู่เพียงลำพังภายในบ้านท่ามกลางแสงเทียน หลังจากมีเหตุการณ์ไฟฟ้าดับ เธอคงไม่คิดเลยว่าภัยกำลังเดินทางมาหาเธอถึงในบ้าน ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรกับเธอบ้าง หลังจากไฟฟ้าดับ มีกองไฟมหึมาพวยพุ่งขึ้นที่บ้านของเธอผู้นั้น...ชาวบ้านพากันแตกตื่นและมุ่งไปยังที่มาของเหตุการณ์ และช่วยกันดับไป แล้วก็ได้พบเพียงว่า ศพของเธอตายอย่างทารุณด้วยการทุบตี ปาดคอ แล้วก็ใช้น้ำมันเชื้อเพลิงที่เธอซื้อมาใช้เพื่อทำสวน เผา ”บ้าน” ของเธอเอง.....

วันนี้ฉันดูทีวี ในทีวีบอกว่าคณะเจรจากำลังเดินทางไปประเทศมาเลเซียเพื่อเจรจายุติความรุนแรงในสามจังหวัดภาคใต้ ในข่าวบอกว่า “พวกเขา” ขอยกเลิกบัญชีดำ บัญชีที่พวกเขาเหล่านั้นคงทำการล่าล้างชีวิตคนเอาไว้นับพัน กี่พันคนกี่หมื่นคนที่ต้องสลดใจ กี่หมื่นกี่พันคนที่ต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก อยากรู้เพียงอย่างเดียวว่าที่พวกเขาทำให้คนอื่นๆต้องสูญเสียนั้น เขาทำมันลงไปเพื่ออะไร แล้วพวกเขาต้องการให้เราไปอยู่ที่ไหน เพราะที่นี่คือแผ่นดินของพ่อแม่เราเหมือนๆกันทุกคน.........




 

Create Date : 30 มีนาคม 2556    
Last Update : 30 มีนาคม 2556 11:44:18 น.
Counter : 418 Pageviews.  
Share

บ้านของฉัน....ชื่อสามจังหวัด

วันนี้ไฟฟ้าดับ...ลุงข้างบ้านบอกว่า  มันเป็นค่ำคืนแห่งการประหยัดไฟ ^^

แต่ฉันกลับคิดว่า มันเป็นเวลาแห่งการปล่อยวาง วางจากความวุ่นวาย วางจากแสงไฟ จากเสียงทีวี ฉันนั่งอยู่คนเดียวหน้าบ้านท่ามกลางอากาศเย็นๆพัดผ่าน เสียงไฟจากบนฟ้าสว่างไสว มันส่องแสงสาดกระจายไปทั่วบริเวณบ้าน มองไปหลังบ้านเห็นสวนยาง เห็นภูเขาแต่มันต่างจากทุกๆวันที่ฉันเคยเห็น เพราะวันนี้ภูเขาสีสวยทาทาบผ่านแสงจันทร์ พระจันทร์ที่บ้านฉันดวงโตกว่าทุกวัน ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบสงัด คนส่วนใหญ่ที่นี่เมื่อความมืดมาเยือน ความหวาดกลัวความกังวลมักตามมาพร้อมกันเสมอ เพราะบ้านของฉันคือดินแดนที่ใครๆต่างบอกว่ามันคือดินแดนแห่งความวุ่นวายดินแดนแห่งอันตราย แต่ฉันกลับมองว่า “บ้าน” ของฉันน่าอยู่ เป็นบ้านที่เมื่อฉันกลับมา ความสงบรอฉันอยู่ตลอด บ้านของฉันมีแต่ความสุข ผู้คนที่บ้านของฉันต่างเป็นพี่น้องกัน แม้จะไม่โยงใยด้วยสายเลือด แต่เราก็เป็นพี่เป็นน้องกัน คนที่บ้านฉัน พร้อมที่จะช่วยเหลือซึ่งกันและกันตลอดเวลา มันต่างจากเมืองใหญ่ที่ฉันพบเจอ ที่นั่นผู้คนเยอะมาก แต่เขากลับไม่ใช่ พี่น้องกัน.......

ในเมืองใหญ่แทบไม่มีค่ำคืน ไม่มีการหลับใหล แต่บ้านของฉัน เมื่อความมืดเริ่มโปรยปราย ทุกคนต้องกลับเข้าบ้าน ไม่มีใครกล้าที่จะออกไปไหน บ้านที่มีสมาชิกเยอะก็เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงทีวี แต่บ้านของฉัน พ่อของฉันต้องอยู่เพียงลำพัง มีแค่เสียงทีวียามค่ำคืนเป็นเพื่อนในยามที่ฉันต้อง..ฝึกออกเผชิญโลก

ค่ำนี้มีแค่ความเงียบสงัดและแสงสว่างจ้านวลตาจากไฟดวงโตบนท้องฟ้า ฉันไม่ได้จ้องดวงไฟนั่น แต่ฉันเห็นต้นไม้สวยๆที่อยู่ภายใต้แสงไฟจากท้องฟ้า พลันฉันก็นึกไปถึงบรรยากาศครั้งหนึ่งในห้องเรียน ในครั้งนั้นผู้ถ่ายทอดอารมณ์สุนทรีคนหนึ่ง เปิดเพลงเบาๆให้พวกเราฟัง แล้วให้พวกเราจินตนาการ ฉันบอกเขาว่าฉันเห็นตัวของฉันเองนั่งอยู่ในห้องที่อบอุ่น มองออกไปนอกหน้าต่างบานโต บรรยากาศมืดมิด บนท้องฟ้ามีแค่แสงดาว อากาศภายนอกเย็นเฉียบกระทบที่ปลายจมูกจนฉันรู้สึกได้ แต่กายของฉันกลับห่อหุ้มด้วยผ้าห่มอุ่น นั่นคือจินตนาการครั้งหนึ่งของฉันที่บรรยากาศวันนี้ทำให้หวนนึกถึง ฉันรู้แล้วว่าเพราะอะไรฉันถึงจินตนาการไปแบบนั้น สาเหตุของจินตนาการนั่นเพียงเพราะว่า ฉันต้องห่าง “บ้าน” ที่ฉันโหยหาเป็นเวลานานมาก(สำหรับฉัน) เพียงเพราะว่าบ้านของฉันแสนอบอุ่นเหลือเกินแม้มันจะอยู่ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนเหน็บหนาวด้วยความไม่ปลอดภัย แม้ว่าฉันรู้สึกว่ามันปลอดภัยที่สุดเสมอ.....

บางคนอาจคิดอยากไปให้ไกลๆ บางคนอาจคิดว่าอยู่ห่างๆเข้าไว้ แต่ฉันไม่เคยคิดที่จะห่าง ฉันรักที่นี่ ฉันรักบ้านของฉัน แม้จะไม่รู้ว่า เราจะอยู่บนผืนดินแห่งนี้ได้นานแค่ไหนก็ตาม......




 

Create Date : 25 มีนาคม 2556    
Last Update : 25 มีนาคม 2556 20:29:59 น.
Counter : 487 Pageviews.  
Share

1  2  

rpoyse
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

เป็นคนบ้าๆบอๆคนนึง แต่น่ารักสวยขาวผอม ที่บอกมาจิงแค่อย่างแรก 555+
งานฝีมือคืองานหลัก และงานรัก
งานประจำคืองานที่ต้องทำด้วยความจำเป็น .....


Free Clock
Friends' blogs
[Add rpoyse's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.