วันนี้ไฟฟ้าดับ...ลุงข้างบ้านบอกว่า  มันเป็นค่ำคืนแห่งการประหยัดไฟ ^^

แต่ฉันกลับคิดว่า มันเป็นเวลาแห่งการปล่อยวาง วางจากความวุ่นวาย วางจากแสงไฟ จากเสียงทีวี ฉันนั่งอยู่คนเดียวหน้าบ้านท่ามกลางอากาศเย็นๆพัดผ่าน เสียงไฟจากบนฟ้าสว่างไสว มันส่องแสงสาดกระจายไปทั่วบริเวณบ้าน มองไปหลังบ้านเห็นสวนยาง เห็นภูเขาแต่มันต่างจากทุกๆวันที่ฉันเคยเห็น เพราะวันนี้ภูเขาสีสวยทาทาบผ่านแสงจันทร์ พระจันทร์ที่บ้านฉันดวงโตกว่าทุกวัน ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบสงัด คนส่วนใหญ่ที่นี่เมื่อความมืดมาเยือน ความหวาดกลัวความกังวลมักตามมาพร้อมกันเสมอ เพราะบ้านของฉันคือดินแดนที่ใครๆต่างบอกว่ามันคือดินแดนแห่งความวุ่นวายดินแดนแห่งอันตราย แต่ฉันกลับมองว่า “บ้าน” ของฉันน่าอยู่ เป็นบ้านที่เมื่อฉันกลับมา ความสงบรอฉันอยู่ตลอด บ้านของฉันมีแต่ความสุข ผู้คนที่บ้านของฉันต่างเป็นพี่น้องกัน แม้จะไม่โยงใยด้วยสายเลือด แต่เราก็เป็นพี่เป็นน้องกัน คนที่บ้านฉัน พร้อมที่จะช่วยเหลือซึ่งกันและกันตลอดเวลา มันต่างจากเมืองใหญ่ที่ฉันพบเจอ ที่นั่นผู้คนเยอะมาก แต่เขากลับไม่ใช่ พี่น้องกัน.......

ในเมืองใหญ่แทบไม่มีค่ำคืน ไม่มีการหลับใหล แต่บ้านของฉัน เมื่อความมืดเริ่มโปรยปราย ทุกคนต้องกลับเข้าบ้าน ไม่มีใครกล้าที่จะออกไปไหน บ้านที่มีสมาชิกเยอะก็เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงทีวี แต่บ้านของฉัน พ่อของฉันต้องอยู่เพียงลำพัง มีแค่เสียงทีวียามค่ำคืนเป็นเพื่อนในยามที่ฉันต้อง..ฝึกออกเผชิญโลก

ค่ำนี้มีแค่ความเงียบสงัดและแสงสว่างจ้านวลตาจากไฟดวงโตบนท้องฟ้า ฉันไม่ได้จ้องดวงไฟนั่น แต่ฉันเห็นต้นไม้สวยๆที่อยู่ภายใต้แสงไฟจากท้องฟ้า พลันฉันก็นึกไปถึงบรรยากาศครั้งหนึ่งในห้องเรียน ในครั้งนั้นผู้ถ่ายทอดอารมณ์สุนทรีคนหนึ่ง เปิดเพลงเบาๆให้พวกเราฟัง แล้วให้พวกเราจินตนาการ ฉันบอกเขาว่าฉันเห็นตัวของฉันเองนั่งอยู่ในห้องที่อบอุ่น มองออกไปนอกหน้าต่างบานโต บรรยากาศมืดมิด บนท้องฟ้ามีแค่แสงดาว อากาศภายนอกเย็นเฉียบกระทบที่ปลายจมูกจนฉันรู้สึกได้ แต่กายของฉันกลับห่อหุ้มด้วยผ้าห่มอุ่น นั่นคือจินตนาการครั้งหนึ่งของฉันที่บรรยากาศวันนี้ทำให้หวนนึกถึง ฉันรู้แล้วว่าเพราะอะไรฉันถึงจินตนาการไปแบบนั้น สาเหตุของจินตนาการนั่นเพียงเพราะว่า ฉันต้องห่าง “บ้าน” ที่ฉันโหยหาเป็นเวลานานมาก(สำหรับฉัน) เพียงเพราะว่าบ้านของฉันแสนอบอุ่นเหลือเกินแม้มันจะอยู่ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนเหน็บหนาวด้วยความไม่ปลอดภัย แม้ว่าฉันรู้สึกว่ามันปลอดภัยที่สุดเสมอ.....

บางคนอาจคิดอยากไปให้ไกลๆ บางคนอาจคิดว่าอยู่ห่างๆเข้าไว้ แต่ฉันไม่เคยคิดที่จะห่าง ฉันรักที่นี่ ฉันรักบ้านของฉัน แม้จะไม่รู้ว่า เราจะอยู่บนผืนดินแห่งนี้ได้นานแค่ไหนก็ตาม......

Create Date : 25 มีนาคม 2556
Last Update : 25 มีนาคม 2556 20:29:59 น.		1 comments
Counter : 487 Pageviews.
Share Tweet