|
|
ความเสื่อม ทำให้เราเข้าใจ
ไม่ได้เข้ามาอัพบล็อกเลย
เม้าส์เสีย ไม่ชอบเอานิ้วถูแป้นซะด้วย
เพิ่งได้เม้าส์มาใหม่ สู้อันเดิมไม่ได้ อยากจะปาทิ้ง แต่เสียดาย ทนๆ ใช้ไป เดี๋ยวคงชิน
หลังจากงานวันแม่ที่ ร.ร. ลูกชาย เกิดอาการซึมเศร้า (อีกแล้ว)
ที่ซึมเศร้าไม่ใช่เป็นเพราะลูกชาย
โอ คุณลูกออกจะน่ารัก
แค่ลูกเอาดอกไม้ประดิษฐ์ กับการ์ดที่ทำเองมาให้ แล้วกราบแม่
แค่นี้เราก็น้ำตาไหลพราก (พวกบ่อน้ำตาตื้นงี้แหละ)
ดันเป็นอยู่คนเดียวซะด้วย คนอื่นก็ยิ้มแย้มร่าเริงดี
มีอีนี่ซึ้งจัดอยู่คนเดียว
จบงานก็รีบกลับบ้าน หม่าม๊าไม่มีรถนะคะ ต้องเดินออกนอกซอยเอง
ไม่เป็นไร คุณลูกไม่บ่นเท่าไหร่
รู้สึกแย่เล็กน้อย ตอนเห็นหน้าคุณแม่ของน้องคนนึงในงาน
ปีที่แล้ว ลูกชายเราจะสนิทกับลูกชายเค้า
คุณแม่คนนี้เคยเรียน ม.เดียวกันกับเรา เรียนปีเดียวกันด้วย แต่คนละคณะ
ไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้
เพราะเราเคยเจอกันตอนช่วงทำงาน เจอบนรถไฟฟ้า
ตอนนั้นหน้าที่การงานเราสองคนก็โอเค
มาเจอเราอีกทีเค้าคงงงๆ เพราะเราไม่่แต่งตัว ใส่เสื้อยืดธรรมดาๆ คงดูโทรมในสายตาเค้า
แต่งตัวเหมือนพี่เลี้ยงมากกว่าจะเป็นคุณแม่
ไม่เป็นไร เราเฉยๆ เราเบื่อแต่งตัวแล้ว ไม่เห็นมีประโยชน์อะไร
ที่รู้สึกแย่คือ เรารับรู้ได้ว่าเค้าดูถูกเรามาก
มองแบบเหมือนเราเป็น nobody แต่กับคนอื่นทุกคนยิ้มแย้ม คุยด้วย
ปีที่แล้ว ตอนประชุมผู้ปกครอง เค้าถามอ.ว่า เห็นลูกเค้าบ่นถึงลูกชายเราคือคนไหน
พออ. บอกว่าลูกเรา เหมือนเค้าจะผิดหวังเล็กน้อย เพราะเปลี่ยนสีหน้าทันที
โชคดีที่ปีนี้เีรียนคนละห้องกัน ลูกเค้าจะได้ไม่ต้องมาสนิทกับลูกเรา จะได้ไม่ต้องผิดหวัง
เพราะลูกเราสนิทกับใครก็ได้ เราไม่แคร์ว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกใคร
และเราไม่เคยบอกให้ลูกเราไปสนิทกับใคร ไม่ให้สนิทกับใคร
เด็กเค้าคงไม่มารับรู้เรื่องไร้สาระ
หยุดยาว ว่าจะพาลูกไปเที่ยวไหนบ้างก็ไม่ได้ไป
พาไปว่ายน้ำที่สระกับครอบครัวเฉยๆ
วันอาทิตย์ว่าจะพาไปดูดาวที่ท้องฟ้าจำลอง
ลองเสิร์ชดูกลัวไม่เปิดวันอาทิตย์ แต่หาข้อมูลอะไรไม่ได้เลย
เลยโทไปถามเพื่อนสมัยเรียนมหาลัย คนที่บ้านอยู่แถวนั้น จริงๆ สนิทกันพอสมควร อยู่กลุ่มเดียวกันตลอด
ไม่รู้เราคิดไปเองหรือว่าอะไร
แต่น้ำเสียงเพื่อนเรารำคาญๆ เรายังไงไม่รู้
เค้าคงมีสังคมใหม่ มีเพื่อนใหม่ รำคาญเพื่อนอย่างเราไปแล้วมั้ง
เดี๋ยวนี้เค้าฐานะดีขึ้น อะไรๆ ดีขึ้น มีรถขับ ไปเที่ยวนู่นนี่บ่อยๆ
มีแต่เราที่เสื่อมลง
คนที่สนิทกัน เรียนร.ร. เดียวกันมาเกือบยี่สิบปี ตั้งแต่ประถม มันเป็นเรื่องยากนะ
แต่ตอนนี้ไม่อยากจะคุยกับเราแล้ว
ไม่เป็นไร
แต่เรารู้เช่นเห็นชาติเธอแล้วแหละ
เราเหลือเพื่อนน้อยลง
แต่เพื่อนที่เหลืออยู่ของเรา ดีจนบอกไม่ถูก
บางทีเจอกันหน้าคอม รู้ว่าเราไม่สบายใจ ดึกดื่นเที่ยงคืนก็โทมาหา
ถึงเราจะอยู่ไกลกัน แต่มิตรภาพกับเพื่อนดีๆ ไม่กี่คน
แค่นี้เราก็พอแล้ว
มองโลกแง่ดี แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
เราจะได้รู้ว่ามีเพื่อนคนไหนที่จริงใจกับเราบ้าง
(นี่ เราไม่เคยขอเงินเพื่อนคนไหนใช้เลยนะ ขอโทษ แล้วเธอมาดูถูกเราเรื่องอะไร)
ช่างเถอะ คนสมัยนี้ ดูคนแค่ภายนอก
| Create Date : 17 สิงหาคม 2553 |
| Last Update : 17 สิงหาคม 2553 12:52:42 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 291 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [