Together at last.. "อย่างนั้นเองสินะ.." เสียงของคนคนนั้นดังกังวาน "มีเรื่องน่าเสียใจเกิดขึ้นหลายอย่าง แต่ว่า.." คนคนนั้นสบตาเรา นัยน์ต่างสีทั้งสองนั้นอบอุ่นงดงามราวอาทิตย์อัสดง รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปาก "เราดีใจที่ได้เจอเธออีกครั้งนะ" น้ำตา..รินไหลออกจากดวงตาราวปลดปล่อยความรู้สึกทั้งปวงตลอดเวลาอันยาวนานที่ผ่านมา มือที่ยื่นออกไปหานั้นสั่นไหว แต่ยังไม่ทันจะเอื้อมถึงคนคนนั้นก็ก้าวเข้ามา ไม่มีช่องว่างระหว่างเราอีกแล้ว อ้อมกอดอบอุ่นนั้นโอบล้อมเราไว้ดั่งแทนคำทั้งพัน ความโหยหาทั้งปวงถูกถ่ายทอดออกมาจนหมดสิ้น "คิดถึง..เหลือเกิน" "อยากเจอ..ตลอดมา" -------------------------- อยากเขียนฟิคaoishiroให้จบอย่างนี้ได้จริงๆเลย แต่หาทางไปไม่ถูก ใครก็ได้แนะนำเราที เราอยากให้จบดีๆอย่างนี้ T_T ปล. เราเปลี่ยนบุคลิกตัวละครนิดหน่อย   Create Date : 18 เมษายน 2553     Last Update : 18 เมษายน 2553 21:03:35 น. Counter : 514 Pageviews.   2 comment Share Tweet

paradox@17 4 53 บางที เราก็ทั้งรักทั้งกลัวโลกภายในของตัวเอง เรารู้สึกว่าเราควรจะอยู่ข้างนอก เพราะเวลาเข้าไปอยู่ข้างในแล้วเราปลดปล่อยมากเหลือเกิน เวลาบ้าก็รู้สึกว่าตัวเองสุดกู่มากๆ บางทีเราอาจจะรู้สึกว่าอย่างนั้นมันสุดโต่งมากเกินไป มันไม่มั่นคง เพราะฉะนั้นควรจะถอยออกมายืนอยู่ข้างนอก ทำอะไรแต่พอดีๆดีกว่า แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้แหละว่าจริงๆแล้วนั่นเป็นตัวตนของเรา เป็นส่วนที่บางทีก็รู้สึกว่ามันดูไม่ดี ไม่อยากให้ใครเห็น เพราะอย่างนั้นต้องถอยออกมา ทำภาพให้ดีๆเข้าไว้ แต่ก็แน่ละนะ เรารักโลกข้างในตรงที่ว่ามันเป็นตัวตนของเราจริงๆ เรารู้สึกว่ามันเป็นของอย่างเดียวที่เป็นของเราจริงๆ เป็นของเราคนเดียว เรามีคนเดียว ไม่มีใครมีเหมือนเรา ใครก็มาเอามันไปจากเราไม่ได้ทั้งนั้น แล้วเราก็ได้อะไรจากโลกข้างในนี่หลายอย่าง ความรู้สึกที่ว่าเข้าใจคนอื่นก็ได้มาจากโลกข้างใน อา.. ช่วงนี้รู้สึกในใจเป็น paradox จังเลย เหมือนปิดตาแล้วเดินชนกำแพงทั้งแปดทิศ (555+)   Create Date : 17 เมษายน 2553     Last Update : 17 เมษายน 2553 20:09:24 น. Counter : 540 Pageviews.   0 comment Share Tweet

ในห้วงนาที เสี้ยวนาที ยาวนาน ดุจนิรันดร์ ความคิดนับพัน ฟุ้งฟ่อง ราวฝุ่นทราย ยากจะ ถ่ายทอด ให้รับรู้ได้   Create Date : 17 เมษายน 2553     Last Update : 17 เมษายน 2553 16:42:38 น. Counter : 468 Pageviews.   2 comment Share Tweet

[Aoishiro fanfic] I want.. to meet you... 「会いたい...」 I want... to meet you... Aoishiro fanfiction (Kohaku + Oyasu) Thai version [here]. ------------- "I want .to meet you " Just saying it made my tear flowed like the dam was broken. That person is gone. That person is here no more... Our time was so short, just like a blow of wind Will I be able to meet her again .? That person had gone to a place far , far away. I want to see her I want to see her once again The precious moment.. The moment filled with happiness when we are together.. I don't want to lose it. I want to hold it. I want to be by that person's side forever . Where should I go..? Where should I search..? To meet her once again . What should I do ? To be by her side Though it take my mortal human life, just to be able to stay by that person's side, I will do anything. "Are you sure, Oyasu-sama? Mermaid's flesh will make you life long and lonely. Hundred or thousand years, you body will never grow, never change. No mortal man can be by your side." "I'm sure. I've already consider that matter. Please, I beg you kindness." Just to be with that person . anything is all right for me . Red tsubaki.. full bloom within the forest of white summer tsubaki So, I have already been asleep four hundred years. It was like I am sleep within a dream and woke up again in another dream. Full bloom tsubaki in mid-summer, that tree is mysteriously nostalgic. I thought I felt a presence from long ago. The presence of someone I left eight hundred years ago. It has already been eight hundred years. Eight hundred years that I still be able to recall that person's name, that person face, all the memory of that time. Her gentle smile. Her lively laugh. Her clear and beautiful voice which called my name. Her small, smooth hand which she placed in my hand with trust. I can remember them all. Her touch was still within me. If I close my eyes, I can go back to that time. Heaven was at its bluest. Red palace was embraced with the wind from ocean and the sound of waves. She was there. Dressed like a princess. Long, black hair surround her delicate features. Her large, black eyes always return my gaze whenever she know I was looking. I wanted to protect her. But I left her at that place. How was she? Could she live happily till the end? Was she there untill her final moment? And.. was she sad that we had never said farewell? Ah.. I will rest here, under this tsubaki tree. I can feel her presence in the air, though it might be my imagination. Now she is at a place far away, a place that I can not go and leave everything behind. . That person, will I be able to see her again..? After all this long time, will she recognize me..? Eight hundred years is very long but also short as a wink. In every moment, in every breath I took, in every body I resided, I have always wanted to see her. All the memories, all the feelings from that time are still with me like time has never passed. Her strong hands had protected me. I still remember it. Her white skin was like summer-tsubaki's flower. Her long, glossy, white hair was like silk threads. Her eyes.., one was red like tsubaki flower, another was as beautiful as an ember. All those things are still carved into my heart. Though she can remember me or not, I want to see her again.. . . "Kurou-sama!!" Ah.. That figure. That voice. Her red kariginu danced in the flow of air. Her long sword reflected moon light. Ah.. This atmosphere. The familliar atmosphere. The longed presence. "Kurou-sama!" The name I miss. The face I dearly want to see. The eyes I have never be able to forget. Will my voice reach her? Will she turn this way? Can she remember me..? The now partial me. Nevertheless, I still call out to her. "Who is that? The one calling that name!" That voice, such a gallant voice. The voice I miss, yet had never heard for a long time. "Kurou-sama" I faced her, looking at her beautiful eye, and called her name. "You.." Her eye wided with surprise then narrowed with confusion. "No, am I just imagining things? I thought I felt a presence from long ago.." . Eight hundred years, no human can live that long. But, why I feel like that person is still here? 'Kurou-sama' That voice. The <<power>> in that voice. Is it really her? Though the body is different. Is it 'her' in that person? ------------- Finish! ------------- Never know before that it's not easy. The difficult part is finding the proper phrase that suits certain meaning. I'm quite confident in my writing skill when it's in Thai, but English is another story. Your comments (if any) will surely help me a lot. Anyway, does anyone know is there other Kohaku+Yasuhime fanfic? I want to read it! ps. I can't speak japanese, just know some simple phrases. more ps. My writing piece [here] is also for Kohaku+Yasuhime though I began with some other thing in mind and the first two verse is not related.   Create Date : 16 เมษายน 2553     Last Update : 23 เมษายน 2553 10:00:04 น. Counter : 706 Pageviews.   0 comment Share Tweet

[Aoishiro Fanfic][Kohaku+Oyasu]「会いたい...」 อยากพบ..เหลือเกิน "อยากพบ... เหลือเกิน..." คำคำนี้อยู่ในใจเนิ่นนานมา พลันเพียงเอ่ยน้ำตาก็พรั่งพรู จากไปแล้ว.. คนคนนั้นไม่อยู่อีกแล้ว.. เวลา..ช่างสั้นดุจลมหอบเดียว จะได้เจออีกหรือเปล่าหนอ.. คนคนนั้นจากไปยังที่ไกลแสนไกลเสียแล้ว อยากเจอ... อยากเจออีกเหลือเกิน... ไม่อยากจะเสียไปเลย เวลาอันแสนสุขยามได้อยู่ด้วยกันนั้น.. ต้องตามไปที่ใดหนอจึงจะได้พบเจอ...? จะต้องทำเช่นไรหนอจึงจะได้พบเจอ...? แม้ให้ทิ้งชีวิตเช่นคนธรรมดา ขอเพียงเพื่อจะได้อยู่เคียงข้าง เช่นใดเราก็ทำได้ทั้งสิ้น.. "ท่านแน่ใจหรือท่านหญิง? เลือดเนื้อของเงือกนี้ หากทานเข้าไปแล้ว ร่างกายของท่าน ไม่ว่าร้อยหรือพันปี ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ไม่อาจเติบโต ท่านต้องผ่านเวลาอันยาวนานดุจนิรันดร์เพียงผู้เดียว ไม่อาจมีใครเคียงข้าง" "ข้าแน่ใจ ขอความกรุณาจากท่านด้วย" ..ขอเพียงเพื่อได้อยู่เคียงข้างท่าน.. แม้ยาวนานสักเท่าใดก็ไม่เป็นไร.. ........ สึบากิสีแดง บานสะพรั่งท่ามกลางสึบากิสีขาวแห่งฤดูร้อน เราหลับไหลไปนานเท่าใดกัน ? สี่ร้อยปีแล้วหรือ? นับแต่ตื่นขึ้นครั้งก่อนนั้น ราวกับความฝัน หลับแล้วก็ตื่นขึ้นในฝันอีกครั้ง สึบากิสีแดง บานสะพรั่งอยู่ต้นเดียวท่ามกลางสึบากิสีขาวที่ร่วงพราวราวผืนพรม ช่างคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด คล้ายกับใครบางคนที่เคยรู้จัก ทว่า คนคนนั้นได้จากไปเนิ่นนานแล้ว แปดร้อยปี.. ผ่านมาถึงแปดร้อยปีแล้ว แปดร้อยปีแล้วอย่างนั้นหรือ? ที่เรายังเฝ้าคิดถึงแม้อยู่ในฝันหรือความจริง ความรู้สึกไม่เคยเลือนหาย สัมผัสของเธอคนนั้นไม่เคยจางไป นับแต่จากกันวันนั้นจะเป็นอย่างไร? วันนี้เถ้าถ่านจะยังอยู่ที่นั่นหรือไม่? จะเสียใจหรือไม่ ที่มิได้ร่ำลากัน? อา.. เรื่องทั้งหลายช่างผ่านมานานนัก ทว่ากลับยังแจ่มชัด ราวกับว่าเพียงแค่หลับตา ก็จะได้กลับไปพบเธออีกครั้ง ท่ามกลางสายลมจากทะเล เสียงคลื่นซัดสาด ท้องฟ้าสีครามสด เธออยู่ ณ ที่นั้น ในปราสาทสีแดง แต่งกายงามราวเจ้าหญิง เส้นผมสีดำขลับยาวสยาย ดวงนัยน์สีเดียวกัน หันไปเมื่อใดก็มองมาเสมอ มือนุ่มเนียนนั้นเคยวางลงบนมือเราอย่างไว้ใจ เสียงใสไพเราะเปี่ยมด้วยพลังนั้นเคยเรียกชื่อเรา เสียงหัวเราะกันก้องกังวานนั้นบัดนี้ก็ยังอยู่ในใจ รอยยิ้มอ่อนหวานนั้นบัดนี้ก็ยังตราตรึงอยู่มิคลาย อยากปกป้อง.. อยากปกป้องไว้จนถึงนาทีสุดท้าย.. ทว่าก็มิได้ทำ แม้จะแผ่วบาง แต่ขอพัก ณ ที่นี้เถิด ใต้สึบากิสีแดง สัมผัสของเธอยังโอบล้อมอยู่ในอากาศ แม้เธอจะไปอยู่ในที่ไกลแสนไกล ที่ซึ่งเราไม่อาจละทิ้งสิ่งที่ต้องทำไปหาได้ในเวลานี้ ........ จะได้เจออีกหรือเปล่าหนอ...? ผ่านมาเนิ่นนานถึงเพียงนี้แล้ว แม้ได้พบอีกครั้งหนึ่ง คนคนนั้นจะยังจำเราได้อยู่หรือไม่..? แปดร้อยปี.. ทั้งยามหลับและยามตื่น ยามออกเดินทางหรือยามอยู่ในพันธนาการ มิว่าอยู่ในภาชนะใด ใจก็ปรารถนาจะพบเจอเสมอมา จะได้พบคนคนนั้นอีกสักครั้งหรือเปล่าหนอ..? แม้จะจำเราได้หรือไม่ ก็อยากเจออีกครั้งหนึ่ง.. จะได้เจออีกหรือเปล่าหนอ...? แปดร้อยปีที่เฝ้าโหยหาอยู่ทุกลมหายใจนี้ช่างยาวนาน ทว่า..ก็สั้นราวพริบตา ด้วยว่า เพียงหลับตา ความทรงจำอันสดใสในห้วงเวลาอันแสนไกลนั้นก็จะกลับมา ราวว่ามิได้จากไปยังที่แห่งใดเลย ทุกอย่างยังแจ่มชัดราวเวลามิได้เคลื่อนผ่านไป มือแข็งแกร่งที่เคยกุมมือเราไว้ ปกป้องเราไว้ จนบัดนี้ก็ยังจดจำได้ ผิวขาวสะอาดดุจหิมะ ผมสีจางทอประกายราวเส้นไหม นัยน์สีแดงดั่งดอกสึบากิและอำพันแสนงามดวงนั้น จนบัดนี้ก็ยังตราอยู่ในใจ ......... "Kurou-sama!!" เสียงนี้.. โครงร่างเช่นนี้.. คาริกินุสีแดงพลิ้วไหว.. ดาบยาวต้องแสงเป็นสีเงิน.. กระทั่ง..บรรยากาศเช่นนี้.. บรรยากาศที่ตราตรึง สัมผัสที่โหยหาเนิ่นนานมา "Kurou-sama!!" ชื่อที่คิดถึง.. ใบหน้าที่คิดถึง.. ดวงตาที่ประทับอยู่ในใจ.. อา.. เสียงของเราจะส่งไปถึงหรือเปล่าหนอ...? คนคนนั้นจะหันมาหรือเปล่าหนอ..? จะจำเราได้หรือไม่..? เรา..ที่เหลือเพียงส่วนเสี้ยวของคนที่เขาจำได้.. ส่วนเสี้ยวของตัวตนเมื่อครั้งที่ได้พบกัน.. แม้จะจำได้หรือไม่ เราก็ยังเรียกหา เอ่ยชื่อที่ตรึงตรา นามาที่คิดถึงอยู่ทุกชั่วลมหายใจ "ใครน่ะ ที่เอ่ยชื่อนั้น!?" ได้ยินแล้ว..เสียงนั้น ใสและกร้าวแกร่ง อา..นานเท่าใดแล้วหนอที่ไม่ได้ยิน "Kurou-sama" เราเอ่ยซ้ำอีก สบตาสีแดงดังทับทิมและ..ดวงตาสีอำพันที่ซ่อนอยู่หลังเปลือกตาอีกข้างหนึ่งนั้น "เจ้า.." คนคนนั้นเอ่ยขึ้นราวจำได้ แต่แล้วก็ส่ายศีรษะ "ไม่ใช่สินะ คนคนนั้นจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไร" ........ แปดร้อยปีผ่านไปแล้ว เหตุใดจึงยังรู้สึกว่าเธออยู่ที่นี่? แปดร้อยปี ไม่ว่าใครจากห้วงเวลานั้น หากมิใช่ปีศาจก็ล้วนแต่จากไปแล้วทั้งสิ้น ทว่า หากเธอยังมิได้จากไป แม้เป็นเช่นไร ก็อยากจะเจออีกครั้งหนึ่ง 'Kurou-sama' เสียงนั้นช่างคล้ายยิ่งนัก "พลัง"ในเสียงนั้น ราวกับได้พบคนคนนั้นอีกครั้งหนึ่ง แม้เจือจาง ทว่าชวนให้โหยหายิ่งนัก เป็นไปได้หรือ? ที่เธอยังอยู่ ณ ที่นี้ ----------- ได้เท่านี้เองละมั้ง หาทางจบดีๆไม่เจอ ถ้าแบบไม่ดีก็มีอยู่ในเกมเองแล้ว bad ending สุดทางรูทยาสุมิน่ะ   Create Date : 16 เมษายน 2553     Last Update : 23 เมษายน 2553 10:00:58 น. Counter : 481 Pageviews.   2 comment Share Tweet

• sth
• หนังสือ
• สัพเพเหระ

• ratichan
• p_tham
• ลวิตร์
• Minie'
• Webmaster - BlogGang

• โลกส่วนตัวอีกหนึ่งใบ
• BlogGang.com