นิยาย ตอนแรก เป็นนิยายที่อยากเขียนมานานแล้ว พล๊อตมีอยู่แล้ว วันนี้ ลงตอนที่หนึ่งก่อนนะครับ --------------------------------------------------------------------- ดาวเหนือ อยู่กับที่มาตลอด มันไม่เคยย้ายไปไหน และไม่มีวันจะย้ายไปไหน ตะวันใกล้ลับขอบฟ้า เด็กผู้ชายกลุ่มใหญ่จับกลุ่มเตะฟุตบอลประตูเล็ก ส่งเสียงดังลอยมาเป็นระยะตามจำนวนครั้งที่เจ้าลูกกลมๆ ถูกเตะเข้ายังประตูของอีกฝ่าย เลยออกไปที่ประตูทางเข้าหลักของโรงเรียนประจำจังหวัดเด็กนักเรียนชายหญิงเดินเข้าแถว และยกมือไหว้ครูเวรที่ยืนประจำอยู่ที่ประตูอย่างรวดเร็วราวกับ กลัวว่าเพื่อนที่เดินนำหน้าออกไปจะทิ้งตัวเองไว้เบื้องหลัง แต่หลายคนก็ยังจับกลุ่มนั่งพูดคุยอยู่เหมือนกับว่ายังไม่อยากร่ำลากันในเวลานี้ บางคนก็ยังนั่งรอผู้ปกครองมารับ ด้วยกิริยาที่ผุดลุกผุดนั่ง ชายหนุ่ม ยืนนิ่งอยู่ตรงระเบียงอาคารเรียนไม้สัก ทอดสายตาไปยังสนามคอนกรีตเบื้องหน้า มองดูแสงแดดในฤดูหนาวที่ค่อนๆถอยห่างออกไป ลับยังเหลี่ยมเทือกเขาที่อยู่ทางทิศตะวันตกของจังหวัดบ้านเกิดของเขาเอง “ปัง!” ชายหนุ่ม หันกลับไปยังทิศของเสียง “อ้าว ลุงนิต จะปิดตึกแล้วหรือครับ” “ใช่ ครับ ครู มืดแล้ว เดี๋ยวผมต้องรีบกลับไปรับเจ้าตัวเล็กที่เรียนพิเศษอีก แม่มันไม่ว่างครับวันนี้” “งั้น ห้องพักครูวิทย์ ยังไม่ต้องปิดนะครับ ประเดี๋ยวผมเสร็จงานแล้วจะปิดให้เองครับ” “ได้ครับครู งั้นผมกลับก่อนนะครับ” “ครับ ยังไงก็ขับรถดีๆนะครับ” แสงสุดท้ายลับหายไปหลังเทือกเขายาว ปล่อยให้ความมืดเข้ามาเยือน ชายหนุ่ม จึงเดินไปกดสวิตช์ไฟ แล้วจีงหยิบการบ้านของลูกศิษย์ขึ้นมาตรวจ เขาถอนหายใจ หรือส่ายหน้าสลับกันไป ตามคุณภาพของการบ้านนักเรียนที่ตรวจ แม้งานที่สั่งไปนั้นจะไม่ได้ยากนัก แต่การบ้านที่นักเรียนส่งมานั้นก็มักจะลอกกันมา หรือไม่ก็ ใช้วิธีที่ลูกศิษย์ไปเรียนกวดวิชาตามสถาบันต่างๆ แม้ว่าเขาจะไม่สนับสนุน และพยายามจะพร่ำสอนวิธีคิดวิเคราะห์อย่างมีเหตุผลสักเท่าไรก็ตาม หลังจากเรียนจบปริญญาโท สาขาเคมี จากมหาวิทยาลัยที่ได้ชื่อว่าโดดเด่นที่สุดในด้านนี้ “ชาครีย์” ก็กลับมาสมัครเป็นครูสอนวิชาเคมี ในโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดที่เขาจบมา เพื่อนๆ และคนรอบข้างของเขาต่างพากันสงสัยว่าเหตุใด เขาถึงเลือกที่จะเดินทางสายนี้ แทนที่จะใช้วุฒิการศึกษานี้สมัครเข้าทำงานในบริษัทใหญ่ๆข้ามชาติที่ติดต่อเขามา ตั้งแต่ครั้งยังเรียนไม่จบ เนื่องจากงานวิจัยเป็นที่ประจักษ์และโดดเด่น เขากับปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่า ต้องการกลับมาอยู่เป็นเพื่อน แม่ ที่เป็นครูสอนโรงเรียนมัธยมประจำตำบลในอำเภอเล็กๆ ของจังหวัดบ้านเกิดของเขาเอง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชายหนุ่มจึงได้เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาและพบว่า ใกล้จะสามทุ่มแล้ว “สวัสดี ครับ” เขากดปุ่มรับ “ดิน ยังไม่กลับบ้านอีกหรือ แม่จะเข้านอนแล้วนะ” “กำลังจะกลับแล้วครับแม่ พอดีตรวจการบ้านเด็กๆ อยู่” เขามักจะอยู่ทำงาน หรือตรวจการบ้านที่โรงเรียน เนื่องจากนิสัยที่ไม่ชอบหอบงานกลับไปทำที่บ้าน เพราะเชื่อว่าการกลับบ้านคือการพักผ่อน “กินอะไรแล้วยังหล่ะ” แม่ถามด้วยสำเนียงที่เจือด้วยความห่วงใย “ยังเลยครับแม่ แม่ทำไรกินครับเนี่ย” “มีแกงส้ม กับหมูหวานนะ แล้วดินอยากกินอะไรเพิ่มก็แวะซื้อมาด้วยละกันนะ” แม่ยังรู้ใจเขาเสมอ และมักมีกับข้าวที่เขาชอบรออยู่เสมอ “ถ้าอย่างนั้น ผมกลับเลยแล้วกันนะครับ แค่นี้นะครับ แม่” ดินวางสายโทรศัพท์ จากนั้นจึงเก็บเอกสาร และคอมพิวเตอร์โน๊ตบุค ใส่กระเป๋า ปิดประตูห้องพักครู ก่อนจะขี่รถมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน ใช้เวลาประมาณสิบนาที ชายหนุ่มก็ถึงบ้าน “อ้าว กลับมาไวจังนะเรา” “ก็โรงเรียนอยู่ใกล้แค่นี้เองครับ แม่” “งั้นไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวแม่อุ่นกับข้าว แล้วลงมากินข้าวนะ” ชายหนุ่มตรงเขากอดแม่ แม้ว่าวัยจะย่างเขาใกล้สามสิบเต็มที แต่ด้วยความที่เขาและแม่ต่างก็ไม่อายที่จะแสดงความรู้สึกกัน จึงจะเห็นเขากับแม่กอดกันเป็นประจำ “ตัวเหม็นนะ ไปอาบน้ำก่อนสิ” แม่ไล่ไปอาบน้ำ พลางหยิกแก้มเขาไปด้วย “อ้วนขึ้นแล้วนะ ออกกำลังกายบ้างสิ” แม่มักบอกเขาให้ออกกำลังกายอยู่เสมอ เพราะด้วยรูปร่างที่ดูเจ้าเนื้อของเขา แต่ชายหนุ่มก็ไม่ใส่ใจจะลดหุ่นลงแต่อย่างใด “งั้นไปอาบน้ำก่อนนะ ถ้าแม่ง่วงแล้วนอนก่อนก็ได้นะครับ” “จ้า...” แม่ยิ้มให้เขาก่อนจะไล่เขาไปอาบน้ำอีกครั้ง “ตรือ ตรึ่ง” เสียงโปรแกรมแชท เตือนให้เขาละสายตาจากรายการโทรทัศน์ ‘ดีจ้า ดิน ทำอะไรอะแก’ ตัวอักษรที่คุ้นชิน ชวนให้นึกถึงหน้าตา ของเจ้าของชื่อ ใบหน้าขาวผ่อง ลอยวนขี้นมา รอยยิ้มที่ทำให้โลกสดใสทุกครั้งที่เห็น รูปร่างสะโอดสะอง ผอมเพรียวบางของเธอ ทำให้เขานึกยิ้มทุกครั้งที่ใครต่อใครเห็นเขาและเธอเดินไปไหนมาไหนด้วยกัน มักจะทักว่าเธอเป็นไม้ซีก ส่วนเขานั้นเป็นไม้ซุง ‘ดูละครอยู่ คับ’ ‘แล้ว จันท์ ทำอะไรอยู่เนี่ย’ ‘ก็นั่งรอแกอยู่นั่นแหละ ’ ‘อ้าว แล้วมารอเราทำไมหล่ะ ^ ^ ’ ‘ก็ ไม่รู้จะคุยกับใครอะ เหงา ที่นี่หนาวอ่ะแก ไม่อยากออกไปไหน หดหู่ชะมัดยาด’ ตัวอักษรเหล่านี้บ่งบอกได้ว่า เจ้าของตัวอักษรคงเหงา การปรับตัวในต่างบ้านต่างเมือง สำหรับเธอแล้ว คงต้องใช้เวลาพอสมควร ดินเองก็คิดถึงเธออยู่เหมือนกัน ใช้เวลาคุยกันสักครู่ ดินก็ขอตัวไปนอน เนื่องจากต้องรีบตื่นเช้าเพื่อไปให้ทันลงเวลา   Create Date : 15 พฤศจิกายน 2553     0 comment Last Update : 15 พฤศจิกายน 2553 15:54:12 น.     Counter : 263 Pageviews.   Share Tweet