~...ขอพลัง"โนบูตะ"จงสถิตอยู่กับท่าน...~ งานยุ่ง แบตอ่อน ...มาเรียกพลังกันก่อนดีกว่า... 1 . 2 . . 3 . . . เย่!...ค่อยมีพลังขึ้นมาหน่อย... (@^_^@)V .....ก่อนจะหยุดหลายวันก็ต้องมาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน วุ่นวายชะมัดเพราะใครๆต่างก็เร่งงานของตัวเองกันทั้งนั้น ยุ่งจนแบตโทรศัพท์หมดมาตั้งสองวันยังไม่รู้เรื่องเลย จนเพื่อนโทร.มาถามว่ามือถือเป็นอะไร ถึงได้รู้ว่าแบตหมด แต่ก็ยังยอมไม่ชาร์จอยู่ดี 'หมดอ่ะดีแล้ว จะได้ไม่มีใครโทร.ตาม...^^' หัวหมุนอ่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวก็ได้หยุดพักแล้ว...เฮ้อ ยังไม่มีแผนอะไรสำหรับวันหยุดนี้เลย ก่อนหน้านี้ซื้อไม้ปูพื้นสำเร็จมาเตรียมไว้ แล้วก็มีอิฐมอญ ปูนก่อ หินกรวดสีขาว ตั้งใจจะจัดการกับพื้นที่ว่างหลังบ้านซะหน่อย แต่ดูสภาพตัวเองตอนนี้แล้วคาดว่าหยุดปุ๊บก็เป็นได้นอนยาวแน่ๆ มีบัตรที่พักฟรีของโรงแรมแห่งนึงที่พัทยา แต่ไม่นึกอยากไปไหนเลย มันใช้ได้ถึงเดือนกุมภาแน่ะ...ก็เอาไว้ก่อนแล้วกัน... ปีนี้คงจะงดงานรวมญาติปีใหม่(...ดีเหมือนกัน อยากนอน) เพราะวันที่ 6 มกราก็จะมีงานบวชลูกชายป้า ยังไงวันนั้นญาติๆก็มาเจอกันอยู่ดี แต่ถึงจะไม่มีงาน ญาติดิฉันก็ขยันเจอกันอยู่เกือบจะทุกอาทิตย์อยู่แล้ว จะรักกันเหนียวแน่นอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้? โอย...เวียนหัวอ่ะ ลูกน้องกวนประสาท ของส่งไม่ตรงเวลา โทร.ตามงานกับใครก็มีแต่คนยุ๊งยุ่ง บ่น...บ่น...บ่น...กลับไปทำงานต่อดีกว่า อ่ะ! อีกซักทีก่อนไป... 1 . 2 . . 3 . . . ขอพลังโนบูตะจงสถิตอยู่กับท่าน!   Create Date : 28 ธันวาคม 2550     Last Update : 5 มกราคม 2551 16:50:19 น. Counter : 1261 Pageviews.   15 comment Share Tweet

~...ทำไม? ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วย?...~ 1 ปีมี 365 วัน ปฏิทิน พ.ศ. 2550 บอกว่าปีนี้เป็นปีกุน อธิกมาส ปกติวาร ปกติสุรทิน มี "วันธงไชย" ...เลือกเฟ้นฤกษ์ที่ดีแล้ว เหมาะในการมงคลสมรส ทำบุญขึ้นบ้านใหม่ เปิดกิจการ ฯลฯ...ถือว่าเป็นวันฤกษ์ดีสุดๆอยู่ทั้งหมด 28 วัน เดือนธันวามีวันธงไชยอยู่สามวันคือวันที่ 5 วันที่ 17 และวันที่ 27 2 ธันวาคม 2550 : วันพระแรม 8 ค่ำ เดือน 12 , วันมะเมียไม่ถูกกับชวด ...และวันแต่งงานของคนในอดีต ทำไมไม่เลือกแต่งกันวันใดวันหนึ่งใน 28 วันนั้น? เอาล่ะ...คุณอาจจะไม่ว่าง ไม่สะดวก บังเอิ๊ญ...บังเอิญมีธุระตรงกับวันธงไชยทั้ง 28 ครั้งใน1 ปี แต่ก็ยังมีวันอื่นๆอีกตั้ง 337 วันให้เลือก แล้วทำไมต้องมาเลือกแต่งกันวันที่ 2 ธันวาด้วย... จะมาแต่งงานวันเกิดฉันทำม้ายยยยยย.....?!? ต่อไปทุกครั้งที่ถึงวันเกิด มันก็จะเป็นวันครบรอบแต่งงานของคุณด้วยอ่ะดิ โธ่เอ๊ย...มีใครคนไหนเค้าอยากจำวันครบรอบแต่งงานของ "อดีตคู่กรณี" ได้ไปตลอดชีวิตกันบ้างเล่า! ฮือ...ฮือ...โลกนี้ช่างโหดร้าย...(TT_TT)~~~ ...เปลี่ยนวันเกิดได้มั้ยอ่ะ?...   Create Date : 23 ธันวาคม 2550     Last Update : 1 มกราคม 2551 20:08:44 น. Counter : 525 Pageviews.   29 comment Share Tweet

~...ไม่ยึด ก็ ไม่ติด...~ เมื่อวันอาทิตย์ดิฉันกับเพื่อนต่างก็ทำกิจกรรมอย่างหนึ่งเหมือนกันโดยมิได้นัดหมาย นั่นคือการ"เก็บบ้าน" สำหรับเพื่อนที่บอกว่า "เก็บบ้าน" มันหมายถึง "เก็บบ้าน" จริงๆ เพราะเพื่อนกำลังทำบ้านใหม่ เลยต้องมารื้อของทั้งหมดในบ้าน เลือกว่าอันไหนใช้ อันไหนทิ้ง อันไหนที่ต้องเก็บก็เก็บลงกล่องให้เรียบร้อย เตรียมไว้ย้ายตอนบ้านใหม่เสร็จ ในเวลาเดียวกันดิฉันก็กำลังเก็บบ้านตัวเอง ...จริงๆมันก็แค่เก็บข้าวของรกๆบนโต๊ะทำงาน , แยกเสื้อผ้าชิ้นที่ไม่ค่อยได้ใส่ไปไว้อีกตู้... เพื่อนดิฉันโทร.มาบอกว่าเจอสมุดบันทึกเก่าๆของดิฉัน แต่มันโดนน้ำและปลวกกินนิดหน่อย เพื่อนอ่านให้ฟังว่า "วันนี้พี่บูลไม่มา มีพี่มาสอนแทน..." แล้วก็ถามว่าสมัยไหนเนี่ย? ดิฉันได้ยินแล้วก็รำพึงกับตัวเอง ~บูลไหนวะ!~ แล้วก็บอกว่าจำไม่ได้หรอก ทิ้งไปได้เลย... วันจันทร์เพื่อนแวะพร้อมกับสมุดบันทึกเล่มใหญ่ บวมๆเน่าๆเพราะโดยฝนกับรอยปลวกแทะแหว่งๆ ดิฉันรับมาเปิดดูนิดหน่อยแล้วก็โยนใส่ถังขยะ เพื่อนถามว่าไม่เปิดอ่านรำลึกความหลังหน่อยเหรอ ดิฉันบอกว่าไม่จำเป็น ไม่มีประโยชน์ มันผ่านไปแล้ว เพื่อนดิฉันยังเก็บจดหมายทุกฉบับที่เราเขียนถึงกัน รวมถึงจดหมายจากเพื่อนอีกคนที่เราเขียนหาไว้ครบ ดิฉันไม่มีจดหมายที่เพื่อนเขียนมาหาเก็บไว้ซักฉบับ ความจริงก็เคยมีแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ดิฉันมีสมุดบันทึกเล่มเล็กๆเก็บไว้ใต้เตียง ย้อนกลับไปได้ถึงประมาณ 7-8 ปีที่แล้ว ทั้งที่จริงๆแล้วดิฉันเขียนบันทึกมาตั้งแต่อยู่มัธยมต้น สมุดบันทึกพวกนั้นหายไปไหน? ดิฉันเผามันทิ้งไปเอง...สาเหตุการเผาไม่ใช่ประเด็นที่ดิฉันจะพูดถึง แต่สิ่งที่ตามมาต่างหากที่สำคัญสำหรับดิฉัน... คุณมีของสะสมมั้ย? ตุ๊กตาจากสมัยเด็กๆ , หนังสือการ์ตูนแคนดี้ที่กระดาษเหลืองกรอบ , ของที่ระลึกจากการเดินทาง , แสตมป์ที่หายากมากๆ , ของเล่นจากMcDonald's , สมุดบันทึกตั้งแต่สมัยเด็กๆ... แล้วถ้าวันนึงมันหายไปล่ะ? เมื่อเกือบสิบปีที่แล้ว ดิฉันก็เคยจะเป็นจะตาย เสียดายเหมือนชีวิตส่วนนึงหายไป แต่พอผ่านไประยะนึง พอสงบลงแล้วย้อนกลับไปมองมัน ดิฉันได้ประโยชน์กับสิ่งที่เกิดขึ้นมากเหลือเกิน ดิฉันพบว่าถึงจะไม่มีของเหล่านั้น ดิฉันก็ยังมีชีวิตอยู่ได้ มีความสุขกับสิ่งที่มีอยู่ในปัจจุบันได้ ของเหล่านั้นมันจำเป็นกับชีวิตเราจริงๆหรือเราให้ความสำคัญกับมันมากเกินจริง...แล้วดิฉันก็ใช้ความรู้สึกนี้กับหลายๆเรื่องในชีวิต ไม่ว่าอะไรจะหายไปจากชีวิตคุณ แต่ถ้ามันไม่ทำให้ชีวิตคุณเปลี่ยน ถ้าคุณยังหายใจได้ ยังไม่ตาย...สิ่งเหล่านั้นมันก็ไม่สำคัญหรอก ชีวิตมันอาจจะยากลำบากกว่าเดิม เจ็บปวดทรมานแสนสาหัสเหมือนใจจะขาด ไม่ว่าจะนอนไม่หลับซักกี่คืนกี่วัน...มันจะไม่เป็นอย่างนั้นตลอดไป เมื่อเวลาผ่านไปมันก็จะเป็นแค่ "เรื่องที่เคยเกิดขึ้น"... ทุกเรื่องที่ผ่านไป... เรื่องดีๆที่เกิดขึ้น คุณก็ดีใจไปแล้ว มีความสุขไปแล้ว เรื่องร้ายที่เกิดขึ้น คุณก็เสียใจ เจ็บปวดทุกข์ใจกับมันไปแล้วเช่นกัน สิ่งที่คุณจำเอาไว้ก็คือสิ่งที่คุณเคยเป็น แต่ไม่ใช่สิ่งที่คุณกำลังเป็น วันนี้ก็คืออดีตของพรุ่งนี้ เมื่อกี๊นี้ก็คืออดีตของเดี๋ยวนี้ค่ะ เพราะฉะนั้นก็อย่าไปเก็บอะไรๆไว้กับตัวมากนักเลย ไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ สิ่งของ อะไรที่มันจะมีประโยชน์กับคนอื่นมากกว่าอยู่กับเรา-ก็ให้เค้าไป อะไรที่เป็นส่วนเกินของชีวิต-ก็ละทิ้งมันไปซะบ้าง อะไรที่ปล่อยมันแล้วคุณยังหายใจต่อไปได้-ก็ปล่อยๆมันไปเถอะ แล้วชีวิตมันจะเบาสบายกว่าเดิมเยอะเลย...^^ เมื่อ "ไม่ยึด" ก็ "ไม่ติด" ปล. มือถือดิฉันเสีย พูดแล้วอีกฝ่ายไม่ได้ยิน บางครั้งหน้าจอก็ดับไปเสียเฉยๆ NOKIA 6260เก๋ากึ๊ก ตอนนี้อาศัยใช้headsetแทนไปเรื่อยๆ ตัดสินใจอยู่ว่าจะซื้อใหม่หรือเลิกใช้มือถือไปเลยดีมั้ย?   Create Date : 20 ธันวาคม 2550     Last Update : 1 มกราคม 2551 20:09:10 น. Counter : 480 Pageviews.   15 comment Share Tweet

~...ใครขโมยผัก?...~ ต้นโหระพาของดิฉันใบโกร๋นหมดเลยค่ะ! อ๊า...มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมต้นโหระพาที่แสนจะภูมิใจของดิฉันต้องประสบชะตากรรมเช่นนี้ กว่าที่กิ่งโหระพาเปล่าๆกิ่งนี้จะมีใบงอกออกมาได้ ด้วยการปีกลงดินกับมือของคนที่ปลูกอะไรก็ไม่ขึ้นอย่างดิฉัน ดิฉันก็ยกย่องว่ามันเป็นโหระพาต้นที่อึดสุดๆแล้วนะ...แล้วไหงวันนี้ตื่นเช้ามามันเหลือแต่ก้านกุดๆกับร่องรอยขาดวิ่นของใบ...TT_TT~ ก่อนหน้านี้ต้นเฟิร์นก้านดำกับต้นลั่นทมของดิฉันก็ประสบชะตากรรมเดียวกัน แต่ไม่รุนแรงเท่านี้ ทุกวันตื่นขึ้นมาจะเห็นดินรอบต้นลั่นทมเป็นหลุมลึกเหมือนโดนขุด แต่ก็ไม่เคยเจอเจ้าตัวการ ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไรเพราะต้นลั่นทมของดิฉันก็ยังอยู่เป็นสุขดี อย่างมากเช้าๆก็ต้องมากลบๆหลุมที่โดนขุด เติมดินเข้าไปนิดหน่อย...ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร ต่อมา"เจ้าสิ่งมีชีวิต"นั้นเริ่มกำเริบ บังอาจมาระรานต้นเฟิร์นก้านดำ ตอนแรกนึกว่าจะแค่ขุดหลุมเหมือนที่ทำกับต้นลั่นทม แต่หลายวันผ่านไปสงสัยว่าทำไมเฟิร์นมันไม่โตขึ้นเลย ไปสังเกตดูอย่างละเอียดปรากฎว่าต้นอ่อนที่เคยเห็นม้วนๆอยู่รอบๆหายไปหมดเลย...ไอ้นี่ชอบกินผักแฮะ! แต่ก็ยังโอเคอ่ะ ถือซะว่าเราต่างเป็นเพื่อนร่วมโลก อยู่ร่วมกันก็แบ่งปันกัน...แต่วันนี้เล่นมากินโหระพาของดิฉันซะเหี้ยน...นี่มันทำร้ายจิตใจกันเกินไปหน่อยแล้ว...ตัวบ้าอะไรเนี่ยถึงได้ชอบกินผัก? ผู้ต้องสงสัย... หมา : บ้านดิฉันไม่เลี้ยงหมา และไม่มีทางที่มันจะเข้ามาได้ด้วย...ตัดไป แมว : อืม...น่าสงสัย เคยเห็นมาเดินเริ่ดๆเชิดๆอยู่บนกำแพงบ่อยๆ เยื้องย่างอย่างกับเดินบนcatwalk แต่แมวมันไม่กินผักนี่นา ยกเว้นมันจะกินหญ้าตอนป่วย...ใช่มั้ย? คางคก : วันนึงเห็นมันนั่งหน้าบื้ออยู่บนกองดินใต้ต้นลั่นทม...จะใช่เจ้านี่หรือเปล่านะ? แต่เทียบขนาดของหลุมกับตัวมันแล้ว...คงไม่ใช่หรอกมั้ง และคางคกคงไม่กินผักหรอก... แร็คคูน : ha ha ha...พูดเล่นน่า...^^ หนู : อ่า...ใช่แล้ว เจ้านี่น่าสงสัยที่สุด เพราะหนูชอบขุดรูและชอบแทะ แต่หนูชอบกินโหระพาเหรอ? อืม...~แล้วใครนะที่มาขโมยผักของดิฉัน? แต่ไม่ว่ามันจะเป็นตัวอะไร...คอยดูนะ ซักวันจะจับให้ได้คาหนังคาเขาเลย ...ติดกล้องวงจรปิดซะเลยดีมั้ยเนี่ย?... ***เหอๆๆ...blogนี้ตอนโหระพาแตกใบอ่อนก็มาเขียนเล่า วันนี้โหระพาใบโกร๋นก็มาเล่าอีก...blogอะไรของเค้านะเนี่ย...^^***   Create Date : 16 ธันวาคม 2550     Last Update : 1 มกราคม 2551 20:09:34 น. Counter : 2092 Pageviews.   18 comment Share Tweet

~...สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม...~ เมื่อวานน้าที่เป็นพยาบาลโทร.มาหา บอกให้ซื้อผ้าอ้อมผู้ใหญ่กับนมไปให้ผู้ป่วยหญิงที่ชื่อ "แหวน" น้ารู้ว่าปกติดิฉันจะซื้อของพวกนี้ไปบริจาคที่โรงพยาบาลอยู่แล้ว แต่จะเอาไปให้ที่แผนกI.C.U. ไม่ได้เจาะจงให้กับผู้ป่วยคนไหน น้าบอกแค่คร่าวๆว่าแม่ของ"แหวน"เคยเป็นพี่เลี้ยงลูกของน้าอีกคน ค่ำๆดิฉันก็เลยซื้อผ้าอ้อมผู้ใหญ่ 2 ห่อกับนมสดอีก 1 โหลเอาไปให้ที่โรงพยาบาล ตอนแรกจะเอาไปฝากไว้กับพยาบาลแต่พยาบาลบอกให้เอาไปไว้ที่เตียงผู้ป่วยเลย... แหวนหลับอยู่... คะเนอายุน่าจะประมาณยี่สิบปลายๆ ไม่เกินสามสิบ แขนซ้าย ขาซ้ายเข้าเฝือกอยู่ มือขวาถูกมัดไว้กับเตียง พยาบาลที่กำลังเจาะเลือดให้เตียงข้างๆอยู่หันมาถามดิฉันว่าเป็นญาติผู้ป่วยเหรอ? ดิฉันตอบว่าเปล่า เอาของมาให้เฉยๆ แต่คุณพยาบาลเธอก็อธิบายอาการของแหวนให้ฟังว่า อุบัติเหตุรถชนมาได้สองอาทิตย์แล้ว นอกจากขาหัก แขนหักก็มีอาการสมองบวม เลือดออกในสมอง รู้สึกตัวบ้างไม่รู้บ้าง บางครั้งดิ้น ดึงสายน้ำเกลือออกก็เลยต้องมัดแขนไว้... "เธอ...ช่วยเราด้วยซิ" ตกใจ!...อยู่ๆแหวนก็ลืมตาขึ้นมาพูดกับดิฉัน แล้วยกแขนข้างที่เข้าเฝือกให้ดู "ก็อยู่โรงพยาบาลแล้วไง หมอช่วยแล้ว แขนเนี่ยเข้าเฝือกอยู่" "แขนเราหัก เธอช่วยเราด้วย" "เข้าเฝือกแล้ว ต้องใส่เฝือกไว้อีกสองสามเดือน เดี๋ยวก็หาย" "ให้เราใส่เฝือกเราก็จะใส่ เราจะทำทุกอย่าง ช่วยเราด้วย" "อยู่โรงพยาบาลแล้ว เฝือกก็ใส่อยู่แล้ว..." ".....( -- -- )....." อ้าว...หลับไปแล้ว พยาบาลบอกว่า...อย่างนี้แหล่ะ ตื่นขึ้นมาเพ้อเป็นระยะ... ดิฉันกลับออกมาแล้วแวะไปหาน้าที่อยู่บ้านพักในโรงพยาบาลนั้น น้าเล่าให้ฟังว่าแม่ของแหวนเคยเลี้ยงลูกชายสองคนของน้าอีกคน ตอนนั้นแหวนก็อายุเท่าๆกับลูกชายน้า แม่แหวนอยู่กับครอบครัวน้าหลายปีจนลูกคนเล็กน้าเขัาโรงเรียนก็ลาออกไป มีเรื่องนึงที่ดิฉันไม่เคยรู้...แม่ดิฉันเคยคิดจะรับเลี้ยงแหวนมาก่อน! แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เลี้ยง... แม่ดิฉันมีลูกสองคนค่ะ ตัวดิฉันกับพี่ชาย พอดิฉันอายุได้ประมาณสามขวบแม่ก็เป็นโรคไทรอยด์เป็นพิษ ทำให้มีลูกอีกไม่ได้ ดิฉันคิดว่าแม่คงอยากมีลูกมากกว่านี้ เพราะเมื่อตอนที่ดิฉันอยู่ประมาณชั้นป.3หรือป.4 แม่ก็เคยคิดจะรับเลี้ยงเด็กแถวบ้านคนนึง เด็กผู้หญิงคนนั้นอายุประมาณห้าขวบ แก้มยุ้ย ตากลมโต ผิวดำและผมหยิก...ชื่อ"ตุ๊กตา" แม่แกเอามาทิ้งไว้ให้ยายเลี้ยงตั้งแต่เกิดแล้วก็หายตัวไป ยายชอบพา"ตุ๊กตา"มาเล่นที่บ้าน แม่ดิฉันเอ็นดูมาก ให้ขนม , เสื้อผ้าจนถึงสตางค์ไปโรงเรียน ...วันนึงแม่มาถามดิฉันว่า "อยากมีน้องมั้ย?" "ไม่!" แต่แม่ก็ไม่ละความพยายาม โดยลองให้เด็กคนนั้นมาอยู่บ้านเราอาทิตย์นึง ...ดิฉันไม่พูดกับเด็กคนนั้นและไม่พูดกับทุกคนในบ้านตลอดอาทิตย์! ...และแล้วดิฉันก็ยังเป็นลูกคนเล็กของบ้านมาจนถึงบัดนี้...^^ ดิฉันว่าสุดท้ายที่แม่ตัดสินใจไม่รับเลี้ยงแหวนก็คงเพราะด้วยสาเหตุนี้... ดิฉันไม่เคยเจอ"ตุ๊กตา"อีกหลังจากย้ายบ้านเมื่อตอนขึ้นชั้นมัธยม ไม่รู้ว่าเค้าจะเติบโตมาเป็นคนแบบไหน? จะได้เรียนหนังสือมั้ย? แล้วถ้าวันนั้นเค้ากลายมาเป็นลูกอีกคนของแม่ เป็นน้องของดิฉัน ชีวิตจะดีหรือแย่กว่าที่เป็นอยู่?...ยังไงซะ... "สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม" ก็ไม่รู้ว่าวันนี้ที่ดิฉันต้องกลับมาเจอ มาสงเคราะห์"แหวน" เด็กคนที่แม่เคยคิดจะเลี้ยงนี่เป็นกรรมของแหวน...กรรมของดิฉัน...หรือเป็นกรรมของแม่ที่ส่งต่อมาให้ดิฉัน?   Create Date : 13 ธันวาคม 2550     Last Update : 1 มกราคม 2551 20:09:58 น. Counter : 423 Pageviews.   15 comment Share Tweet

• grappa
• โซจู
• note-d
• นายเบียร์
• random-4
• Life's like that
• 9A
• aston27
• พี่หมูน้อย
• Hobbit
• Webmaster - BlogGang

• GUGU
• CLAZZIQUAI Project
• moodee
• BlogGang.com