รุกคืบกันซึ่งหน้า

ตอนที่ ๓

“เฮ้! โว้ๆๆๆ ฉันประหลาดใจจังที่เจอนายที่นี่นะเนี่ย ป๊อป!”


ถ้าจะให้บรรยายในสิ่งที่อารยาเห็นตอนนี้ก็เห็นจะเป็นอัครพงษ์คนหนึ่งที่เดินเข้ามาในร้านและหยุดยืนขนาบข้างพร้อมวางมือบนไหล่ของอัครพงษ์อีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่ก่อนหน้า!


ใช่! สิ่งที่เห็นด้านกายภาพเป็นแบบนั้นไม่มีผิด นี่มันอัครพงษ์หนึ่งกับอัครพงษ์สองชัดๆ!


สิ่งที่แตกต่างระหว่างเขาทั้งคู่ก็มีแค่เสื้อผ้ากับใบหน้าที่เป็นเวอร์ชั่นยิ้มร่ากับเวอร์ชั่นหน้านิ่งตายสนิทแค่นั้น!และเมื่ออัครพงษ์หนึ่งดูจะไม่หือไม่อือกับคำทักของอัครพงษ์สองอัครพงษ์สองจึงเบนหน้ามาเอ่ยทักอารยาแทนด้วยสุ้มเสียงเริงร่าประหนึ่งนกน้อยยามเช้าตรู่


“สวัสดีครับคุณอารยา ผมภัทรวัชร ลักษณะไพศาลยินดีที่ได้รู้จักกับสุภาพสตรีแสนน่ารักอย่างคุณนะครับ” ภัทรวัชรแนะนำตนเองแถมปิดท้ายคำพูดด้วยยิ้มเก๋ไก๋แต่ไอ้คำ ‘สุภาพสตรีแสนน่ารักอย่างคุณ’ นั่นมันอะไร! อารยาถึงกับต้องแอบเหล่มองหน้าอัครพงษ์(หนึ่ง)อย่างวิตกแต่สิ่งที่เห็นคือ...


สีหน้าเขาตายสนิท นั่นทำเอาอารยารู้สึกร้อนวูบๆที่หน้าขึ้นมาเลย!


แน่ใจสุดๆว่าที่ตัวเองรู้สึกคืออารมณ์ขายขี้หน้าล้วนๆ!


“โอเคครับ” ภัทรวัชรหัวเราะหึๆ “ถึงคุณจะไม่ได้เชิญผมนั่งลงเพราะความที่เขินผมจนหน้าแดงล่ะก็ไม่เป็นไร งั้นผมขอถือวิสาสะนั่งลงร่วมวงกับคุณเอง ขออนุญาตนะครับ” ว่าจบคนพูดก็ยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนเลือกดึงเก้าอี้อีกตัวจากโต๊ะข้างๆมาเสริมขนาบกับอัครพงษ์แล้วหย่อนก้นลงนั่งทันที


“เอ้า! แล้วว่ายังไงล่ะป๊อป นี่นายยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะว่านายมาทำอะไรที่นี่”แล้วเขาก็ถามชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ก่อนหน้าอีกครั้ง


อารยาสังเกตเห็นว่าอัครพงษ์ขยับปลายคางเชิดขึ้นกว่าเดิมนิดหนึ่งก่อนตอบเรียบๆว่า


“แค่มาหากาแฟทานก่อนไปทำงาน”ว่าจบคนพูดก็ยกกาแฟถ้วยที่เคยสำลักจนหน้าแดงขึ้นดื่ม แต่หนนี้นี่ไม่มีปฏิกิริยาใดเลยสีหน้าเขา...ตายสนิทได้โล่


“อ้อ!ถึงว่าสิ” ภัทรวัชรดีดนิ้วดังเป๊าะแบบคนเพิ่งนึกอะไรออก“เข้าใจแล้ว เพราะร้านคุณอารยาเปิดเช้าขนาดนี้เพื่อขายกาแฟให้คนขยันไปทำงานเช้าๆสินะครับแม่ผมถึงได้ติดใจและเป็นลูกค้าประจำประเภทเหนียวแน่นของคุณแบบนี้นี่นายก็ด้วยสินะป๊อป เฮ้อ!ฉันเพิ่งรู้เลยนะเนี่ย” ว่าจบเขาก็หันมายิ้มหวานให้อารยา เธอตั้งท่าจะพูด


“เอ่อ...”


ทว่าอัครพงษ์ก็ลุกพรวดขึ้นยืนเต็มความสูงอารยาตกใจผงะไปนิด


“ต้องไปแล้วล่ะ! เดี๋ยวรถจะติด” เสียงเขาพูด แต่เพราะมันไม่มีทั้งสรรพนามหรือหางเสียงก็ทำให้บอกไม่ได้เหมือนกันว่าคนพูดนั้นตั้งใจจะบอกใครกันแน่


พี่ชายเขาแหละมั้ง...อารยาคิดอย่างมึนๆ อารามกิริยาปุบปับที่เกิดขึ้นทำให้เธอออกจะ...งงๆและตามไม่ทันและเหตุการณ์ต่อจากนั้นอัครพงษ์ก็ไม่ได้พูดพล่ามทำเพลงอีกตามเคย เขายื่นธนบัตรหนึ่งร้อยบาทให้อารยาเฉยๆหญิงสาวเลยกะพริบตา


อืม...นี่เขาต้องการให้เธอคิดเงินเขาสินะ...


“อ่า...ถ้างั้นเดี๋ยวฉัน”ยื่นมือไปกำลังจะรับเงินนั่นแหละ แต่เขาก็ชิงวางปับลงบนโต๊ะเสียก่อน


“ไม่เป็นไรครับไม่ต้องทอน ผมยินดีจ่ายให้เกินราคาเพราะกาแฟของคุณอร่อยมากครับ” ว่าจบคนพูดก็เดินออกจากร้านไปไป ชนิดไม่เหลียวหลังมามองสักนิดเลยด้วย!


เอ่อ...กาแฟของเธอ...(ที่ทำเขาสำลักนี่น่ะนะ)อร่อยมาก...


อารยานึกอยากจะประกาศปิดร้านเพื่อการร้องไห้อย่างบ้าคลั่งสักหนึ่งวันจริงๆ!


โธ่! นี่เขาประชดเธอสินะเนี่ย...


แต่นั่นก็เป็นได้แค่ความรู้สึกนึกคิดเพราะคล้อยหลังอัครพงษ์ไม่ถึงนาที คนที่หน้าตาเหมือนอัครพงษ์เปี๊ยบก็ยื่นใบหน้าเปื้อนยิ้มแป้นแร้นเข้ามา


“คุณยาครับ”


แต่นั่นทำเอาอารยาถึงกะผงะ เพราะหน้าของภัทรวัชรที่ยื่นเข้ามานั่นมันดูจะใกล้เธอมากกว่าตอนที่อัครพงษ์ยังนั่งอยู่มาก!ก็ห่างกันแค่ความกว้างของฝ่ามือเองมั้ง


นี่เขาเปลี่ยนที่เลื่อนเก้าอี้ขยับมานั่งข้างเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย!


ภัทรวัชรเท้าคาง ยิ้มกรุ้มกริ่ม


“แหม! หน้าแดงง่ายจัง คุณยานี่ เป็นผู้หญิงน่ารักอย่างที่แม่ผมบอกจริงๆนั่นแหละ”




Create Date : 31 สิงหาคม 2557
Last Update : 31 สิงหาคม 2557 11:27:20 น.
Counter : 496 Pageviews.

0 comments
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

parinnada
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 14 คน [?]



แนะนำตัว
New Comments