ตอนที่ ๓๘ (๒)

เสียงดังโหวกเหวกที่ทะลุเข้ามาจนถึงกับจับความเป็นประโยคแว่วๆได้ยังผลให้พีรพัฒน์ต้องเงยหน้าละสายตาจากเอกสารก่อนหันไปทางประตู

นึกสงสัยว่านอกห้องทำงานเขามันเกิดวินาศสันตะโรอะไรกันขึ้นก็พอดีกับที่อินเตอร์คอมดังชายหนุ่มเอื้อมไปกดรับสาย

“ครับ”

“ค่ะ! ท่านประธานคะ คือตอนนี้มี อ๊ะ! นี่คุณ! คุณ! หยุดเดี๋ยวนี้นะคะ! รปภ.! รปภ.!”

และนั่นคือประโยคที่ได้ยินก่อนประตูห้องทำงานพีรพัฒน์จะถูกผลักเข้ามาด้านในอย่างแรง

และแน่นอนว่าเด็กหนุ่มที่ก้าวลิ่วๆเข้ามาก็ดูท่าพร้อมที่จะกระโจนใส่เขาเต็มที่

แต่ทว่าระดับผู้บริหารบริษัทอสังหาฯยักษ์ใหญ่ขนาดนี้แค่เลยธรณีประตูไม่ถึงก้าวดีผู้บุกรุกก็ถูกรั้ง

“นี่หยุดนะ! รปภ.! รปภ.! ทางนี้! ในห้องคุณพี!” แม้จะเป็นสตรีแต่รุ่งรวีก็พยายามเต็มที่ในการจะรั้งคนที่บุกเข้ามาในห้องทำงานของประธานกรรมการเอพีกรุ๊ปอย่างพละการ

เลขาฯสาวใหญ่ไล่ยื้อยุดฉุดแขนเด็กหนุ่มไว้ ปากก็ตะโกนร้องกรี๊ดๆ “รปภ.! รปภ.! รอปอภ๊อ!”

“ปล่อยนะ! ปล่อยผม! ปล่อยเซ่!”

“คุณรุ่งครับ!” ในที่สุดพีรพัฒน์ก็ร้อง “ไม่เป็นไรครับ!” เขาบอก “ไม่เป็นไร”

“แต่ว่า”

“ไม่เป็นไรครับ ปล่อยเขาเถอะ” พีรพัฒน์ยืนยัน เมื่อนั้นเด็กหนุ่มจึงได้สะบัดไหล่ออกมาแรงๆ ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเอพีกรุ๊ปสองนายวิ่งหน้าตื่นเข้ามาตามเสียง

แต่นาทีนั้นเหมือนทุกอย่างจะชะงัก

เมื่อเจ้าของบริษัทยืนทาง

ผู้บุกรุกกับเลขาฯยืนทาง

และรปภ. ก็ยืนอีกทาง

ทุกๆอย่างเลยเหมือนจะนิ่ง!

แต่เมื่อท้ายที่สุดที่พีรพัฒน์พยักหน้าหนักๆให้ลูกน้องทุกคนเป็นทำนองว่า

เอาละ! ทุกอย่าง ‘โอเคเรียบร้อยดี’ และทุกคนแยกย้ายได้!

เมื่อนั้นรุ่งรวีและรปภ. จึงเดินตามกันออกไปอย่างงงๆ

การนนท์ยังคงทำท่าฮึดฮัดเมื่อประตูห้องทำงานพีรพัฒน์ปิดลง

“ทำอย่างนี้หมายความว่าไง?!” เด็กหนุ่มเปิดฉากถามกร้าว

เห็นอากัปกิริยาพีรพัฒน์ก็แน่ใจว่าคนตรงหน้านี่คงไม่สนหรอกว่าเขาจะมารยาทงามเชิญนั่งก่อนหรือไม่

ชายหนุ่มหย่อนกายกลับลงบนเก้าอี้โต๊ะทำงาน

“ฉันไม่เข้าใจว่าเธอพูดอะไร” เขาพูด

“ฮึ!” การนนท์กระกดมุมปากขึ้นอย่างเย้ยหยันก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งบนโต๊ะทำงานตรงหน้าเขา

พีรพัฒน์มอง มันเป็นยี่ห้อที่เรียกได้ว่ายอดนิยมเลยทีเดียว

“คุณไม่มีสิทธิ์จะบังคับให้จิ๊บเอามือถือนี่มาคืนผม!”

“หืม?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง

“ไม่มีสิทธิ์งั้นหรือฉันว่า เธอคงจะเข้าใจผิดแล้วล่ะ” เขาบอกและมองหน้าคู่สนทนาไม่ครั่นคร้ามเช่นเดียวกัน

และแน่นอน! ฝ่ายเด็กหนุ่มเองก็จำได้ ว่าเขาเคยประกาศศักดินาว่ามีสิทธิเหนือวริณสิตาในฐานะผู้ปกครองมาแล้ว!

หึ!แต่ตอนนี้ใครมันจะสน! คนคิดกำลังจะโพล่งแต่ทว่า

“ฉันไม่ได้บังคับให้วริณสิตาเอาอะไรไปคืนใครหรอกนะ ไม่เคย” พีรพัฒน์ย้ำ “เฉพาะอย่างยิ่ง สิ่งที่ใครจะให้กันด้วยความเสน่หา”

“ไม่ได้บังคับ? ถ้าไม่ได้บังคับ แล้วจิ๊บจะเอามันมาคืนทำไม!”

“นั่นฉันก็ไม่ใช่คนที่จะไปรู้อะไรในใจใครได้ ต้องขอโทษด้วย”

กับคำตอบนี้เด็กหนุ่มได้แต่เม้มปากอย่างขุ่นขึ้ง!

“ถึงแม้จะไม่ได้สั่งมาเป็นคำพูด แต่การกระทำคุณมันต้องบังคับ! ใช่มั้ยล่ะ! ตอบมาสิ!” การนนท์ตะโกนอย่างหมดความอดทน

เพราะเขามั่นใจ!

เพราะเขาแน่ใจ!

ว่ามันไม่มีอะไรที่เป็นไปได้อีกแล้วที่จะให้วริณสิตาทำแบบนั้นกับเขา!

พีรพัฒน์นิ่งนานชั่วอึดใจ ก่อนเอ่ยใจความกับเด็กหนุ่มที่กำลังขุ่นเคืองว่า

“ถ้าการที่ฉันอยู่นิ่งๆตามปกติของฉัน กลายเป็นการบังคับให้วริณสิตาเอาโทรศัพท์ไปคืนเธอ ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้”

“คุณนี่มัน!” การนนท์โกรธสุดโกรธ หากไม่มีโต๊ะทำงานตัวใหญ่มากั้น เด็กหนุ่มก็อาจจะโผไปชกคนตรงหน้าแล้ว!

พีรพัฒน์เองก็ดูออก และอันที่จริง เขาก็ไม่ใช่คนประเภทที่นิยมชมชอบในการจะยียวนกวนให้ใครเกิดโทสะเลยสักนิดด้วย แต่ว่า...

มันน่าประหลาดนักที่นาทีนี้เขากลับรู้สึกสนุกกับอารมณ์นี้ชนิดที่เรียกได้ ว่าเกิดเองเป็นเองอัตโนมัติเลย!

“ได้!” ในที่สุดการนนท์ก็แค่นพูด เด็กหนุ่มได้แต่จ้องหน้า เขม่นมองจ้องตาพีรพัฒน์อย่างแน่วนิ่ง “ตอนนี้คุณอาจทำได้ มีอิทธิพลเหนือจิ๊บได้ แต่คอยดูเถอะ วันหนึ่งผมจะทำให้จิ๊บเป็นตัวของตัวเอง! คอยดู!”

เป็นอีกครั้งที่คนฟังนั้นนั่งนิ่งเพียงชั่วอึดใจ ก็คงมีแต่ตัวของตัวเองเท่านั้นล่ะที่จะตอบได้ว่ารู้สึกอย่างไร

“อืม” พีรพัฒน์ตอบรับเสียงเย็น “แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่ และถ้าเธอไม่มีธุระอะไรอีก ฉันขอแนะนำ ให้เธอกลับไปเรียนที่มหาวิทยาลัยจะดีกว่า ฉันต้องขอตัวทำงาน”

การนนท์ขบกรามแน่นจนเป็นสันนูนก่อนหมุนกายกลับเดินลิ่วไปทางประตู กำลังจะดึงเปิดออกประตูก็กลับถูกดันเปิดเข้ามาก่อน

การนนท์ชะงักเมื่อปะกับสาวสวย

“ต๊าย!” หทัยรักทักเสียงสูง “นี่เธอเองหรอเนี่ยนายนนท์ ที่มาเอะ”

แต่ยังไม่ทันที่หทัยรักจะได้พูดจบเด็กหนุ่มก็เดินสวนพรวดจะออกจากห้องทำงานพีรพัฒน์โดยไม่สนใจจะเสวนาด้วยจนหทัยรักต้องร้องอ๊ายออกมา

แต่ว่า

“เดี๋ยว!” เสียงที่รั้งไว้ทำให้การนนท์ต้องชะงัก เด็กหนุ่มคงไม่สนหรอกหากมันเป็นเสียงกรีดๆแหลมๆของผู้หญิงที่มีศักดิ์เป็นพี่สาว

แต่ในเมื่อมันไม่ใช่!

การนนท์หันกลับมา ถ้าสายตาที่ใช้มองจะสามารถเปลี่ยนเป็นใบมีดได้มันก็คงจะบั่นกายคนที่เขามองหน้าให้เป็นท่อนๆไปแล้ว!

“เธอลืมของ” คนพูดหลิ่วตาไปยังโทรศัพท์เครื่องที่เด็กหนุ่มงัดมาวางไว้บนโต๊ะ

การนนท์ใช้เวลาแค่อึดใจเดียวในการสาวเท้ายาวๆเดินเฉียดผ่านหน้าหทัยรักกลับไปคว้ามือถือเครื่องนั้น แล้วเฉียดผ่านอีกครั้งตอนออกจากห้อง

“อ๊าย! เสียมารยาทนะยะ!” หทัยรักร้องไล่หลังเด็กหนุ่มไปอย่างขัดใจก่อนหันจะกลับมาด้อมๆมองๆปฏิกิริยาคนในห้อง

กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้า คนอย่างหทัยรัก วรโชติก็พอประเมินสถานการณ์อะไรต่อมิอะไรได้หรอกน่า!

สาวสวยเผยยิ้มออกมาเพียงนิดก่อนเชิดหน้าแล้วปรับทุกอย่างให้กลับลงมาในรูปแบบที่คิดว่า‘เธอควรจะเป็น’

“แหม...” สาวสวยลากเสียงเดินเข้ามาสีหน้าดูจะตื่นๆ ออกจะ...ร้อนใจอยู่นิดๆ “นี่มันอะไรกันน่ะคะพี เมื่อกี้เห็นข้างนอกร้องโวยวายรักตกใจก็รีบมาดู แต่วะ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ”

พีรพัฒน์บอกตัดบทเขาพูดชนิดที่คนพล่ามยังไม่ทันจะว่าจบเสียด้วยซ้ำเลยทำหทัยรักชะงัก

แต่แน่ละ! มีหรือที่อย่างเธอจะยอม สาวสวยแสร้งคลี่ยิ้มพยายามสะกดกลั้นความโกรธที่ตีขึ้นมาจนผิวหน้าร้อนขึ้น

“โธ่!” เจ้าหล่อนว่า เดินเข้ามาหยุดตัวเองอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานชายหนุ่ม

“จะไม่มีอะไรได้ยังไงกันคะในเมื่อตานนท์น่ะ มาทำเสียมารยาทกับพีถึงขนาดนี้”

พีรพัฒน์ไม่ได้พูดอะไรตอบสาวสวยเลยทำริมฝีปากเม้มแน่น สีหน้าสีตาสุดแสนจริงจัง

“พีคะ” หทัยรักพูด “รู้มั้ยว่าข้างนอกเขาพูดกันว่ายังไงเขาว่า...น้องชายรักน่ะบุกเข้ามา แล้วก็...เหมือนจะมาทำร้ายคุณนี่มันเรื่องใหญ่นะคะ”

“ไม่หรอก” ชายหนุ่มส่ายหน้า

“แค่เรื่องเข้าใจผิดน่ะ” เขาไม่ได้สบตาคนพูดเมื่อแสดงทีท่าว่ากลับไปใส่ใจเอกสารที่อ่านอยู่ก่อนหน้า

“ถ้าให้เดา คงเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับวริณสิตาสินะคะ”

ชายหนุ่มละสายตาขึ้นมาทันทีแม้จะไม่สูงถึงขนาดจะมองหน้า แต่ก็สังเกตได้ละว่าคนฟังนั้นสนใจ

หทัยรักกระกดยิ้มมุมปากขึ้นอีกนิดเพราะรู้สึกว่าตัวเองน่ะ...ถือไพ่เหนือกว่าแล้ว

“นายนนท์เขาก็อย่างนี้แหละค่ะรักสังเกตหลายหนแล้ว ตั้งแต่เรื่องที่เด็กนั่นไปทำแก้วแตกที่บ้านรัก แล้วก็ยังเรื่องที่ไปหลงทางนั่นอีกเขาเป็นห่วงเป็นใยมากเลย นี่ขนาดคุณพ่อรักน่ะ ยังพูดๆเลยว่า ดูท่านายนนท์จะจริงจังกับเด็กคนนั้นซะแล้วแล้ว...”

คนพูดยื่นหน้าเข้ามาก่อนเอ่ยถามชายหนุ่มว่า

“พีคิดยังไงกับเรื่องนี้ล่ะคะ”

“ผมก็ยังไม่ได้มีความคิดอะไร” พีรพัฒน์ตอบ

“แหม!...” หทัยรักลากเสียงยาว “พีจะไม่ทำหน้าที่ผู้ปกครองหน่อยหรือไงคะพูดอย่างกับคนไม่สนใจ แต่รักน่ะ กลัวใจนะคะ นายนนท์เขาเลือดร้อนแล้ววัยรุ่นหนุ่มๆสาวๆสมัยนี้น่ะ”

“รัก! รักครับ”

เจ้าหล่อนที่พยายามจจะเจื้อยแจ้วหยุดชะงัก

“ถ้าคุณจะกรุณาผมยังมีงานอีกหลายอย่างที่ต้องจัดการให้เสร็จก่อนประชุมบอร์ดบ่ายนี้ถ้าคุณไม่เกียจล่ะก็”

“ก็ได้ค่ะ! ก็ได้!” หทัยรักโพล่ง ความเคืองพุ่งปรี๊ดเมื่อรู้แล้วว่าอีกฝ่ายเริ่มจะเชิญตนเองให้ออกไปจากห้องเขา

“รักไม่กวนคุณแล้วก็ได้! เชิญคุณทำงานตามสบายเถอะ!” เจ้าหล่อนว่า ก่อนสะบัดตัวเดินลิ่วๆออกจากห้องไป

จำไว้เถอะ!สักวันเธอจะต้องทำให้เขาเสียใจให้ได้ คอยดู!

.............................................

สวัสดีค่ะ

ไม่กล้าสัญญาว่าตอนหน้าจะมาเมื่อไหร่ แต่จะไม่ลืมสัญญาว่าเรื่องนี้จะมีตอนจบแน่นอน


หวังว่าจะยังมีคนอ่านที่น่ารักคอยติดตามอยู่


ปาริน

Create Date : 20 มกราคม 2558 Last Update : 20 มกราคม 2558 17:50:18 น. Counter : 2403 Pageviews.		12 comments
Share Tweet