Group Blog
All Blog
|
กรรมสิทธิ์หัวใจ ตอนที่ ๒๘ มาแล้วจ้า ขออภัยที่ช้านะคะ เเฮะๆ ตอนที่ ๒๘ วริณสิตาไม่สบายใจเลย สาวน้อยนอนไม่หลับตลอดทั้งคืนเพราะวิตกถึงสร้อยที่หาย เธอรู้ว่ามันคงตกอยู่ที่งานบ้านคุณอมรเมื่อคืนนี้แน่ แต่ปัญหาคือเธอจะหาทางไปตามหาสร้อยเธอคืนได้ยังไง แล้ววูบหนึ่งที่ผุดมา ก็คือภาพหน้าผู้ปกครองที่เด่นชัด จริงสิ! สาวน้อยดีดตัวลุกผึงจากเตียงทันที ถ้าบอกคุณพีเขาคงจะช่วยเธอได้แน่เลย! ไวเท่าความคิด วริณสิตาแล่นลิ่วไปที่ประตู ทว่าเมื่อเอื้อมมือไปจะคว้าลูกบิด ไอ้มือตัวที่พันแผลไว้ก็ทำให้ชะงักกึก ทำไมนะเธอนี่ถึงได้มีแต่ปัญหา ตั้งแต่มา กี่เรื่องแล้วไม่รู้! ความดีใจลิงโลดหายวับไปทันที ทิ้งไว้แต่ความหม่นในหัวใจเมื่อท้ายสุด...ความจริงที่แสนร้ายกาจนั้นก็ทำให้ต้องหันกลับมานั่งที่เดิมแล้วเริ่มต้นคิดใหม่ วริณสิตานอนคิดวุ่นวายจนรุ่งเช้าถึงได้รีบลงไปหานางบัวศรี สาวน้อยตั้งใจจะปรึกษา บอกเล่าปัญหา แล้วก็เผื่อว่าผู้ใหญ่อย่างป้าบัวศรีจะช่วยเธอได้ แต่ทว่า... ของมันหายไปแล้ว ป้าว่าเจ้าก็ทำใจเถอะ! นางบัวศรีบอกง่ายๆ ท่าทีห่วงใยใจดีดูจะหายไปทันทีที่วริณสิตาบอกว่า คิดว่าสร้อยน่าจะตกอยู่ที่ไหน แต่ว่า...ป้าก็รู้จักกับคุณช้อยไม่ใช่หรือจ๊ะ ป้าช่วยโทรศัพท์ขอร้องคุณช้อยให้ช่วยดูสร้อยให้จิ๊บหน่อยได้ไหม หรือว่า...ขอให้คุณช้อยช่วยขออนุญาตคุณอมร ให้จิ๊บได้เข้าไปหาของๆจิ๊บเองก็ได้ นะจ๊ะ ช่วยจิ๊บหน่อยเถอะ วริณสิตาเว้าวอน ไม่ยอมทำใจแม้แต่นิด ก็ของสำคัญขนาดนั้น นะจ๊ะป้า ช่วยจิ๊บหน่อยเถอะนะ นะจ๊ะ โอย! ถึงจะรู้จัก แต่ก็ไม่ได้สนิทถึงขั้นจะกล้าไปใช้เขาแบบนั้นนะเจ้าจิ๊บ! อีกอย่าง กะอีแค่สร้อยเก่าๆป่านนี้ใครที่ไหนมันเก็บไปทิ้งแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้! วริณสิตาหน้าเสีย แต่ว่า... เมื่อถูกเอ็ดตะโรต่อว่าอย่างไม่เคยโดนมาก่อน วริณสิตาก็จำต้องถอยออกมา น้ำตาปริ่มๆเมื่อคิดถึงว่าถ้ามีใครเอาสร้อยเธอไปทิ้งแล้วจริงๆ...แล้ว...จะทำไง... ก็ของชิ้นเดียวที่เหลือสำหรับดูต่างหน้ายาย จะบอกว่ามันมีค่าสำคัญมากมายเท่าชีวิตก็ไม่ผิดเลย! แล้วเธอจะทำยังไง?... คิดแล้วน้ำตาก็ไม่ใช่แค่ปริ่มๆที่ขอบตาอีกต่อไป แต่ร่วงผล็อยลงมาเพราะความเสียใจและ...ใจเสียที่สุดเลย กับบรรยากาศผิดแผกอย่างนี้ พีรพัฒน์ก็รู้สึกได้ทันทีว่าต้องมีอะไรผิดปกติ เป็นอะไร? แม้จะรู้อยู่บ้างหรอกว่า เปอร์เซ็นที่จะได้คำตอบยาวๆมากกว่าคำว่า เปล่า คงมีน้อย แต่เขาก็ตัดสินใจใช้คำถามกับคนที่เด็กกว่า วริณสิตาก้มหน้าน้อยๆก่อนตอบค่อยๆว่า เปล่าค่ะ... อืม! ชายหนุ่มส่งเสียงฮืมฮัมในลำคอเมื่อในที่สุดก็ได้คำตอบอย่างที่คิดไว้เป๊ะ จังหวะนั้นนางบัวศรีก็เข้ามาตักข้าวใส่จานให้เขาพอดี พีรพัฒน์เอ่ยขอบใจก่อนหันมายิงคำถามใส่วริณสิตาต่อ แล้วนี่เจ็บแผลอีกรึเปล่า? ยังมีเศษแก้วค้างในแผลเธออีกมั้ย และผลคือ ไม่ นางบัวศรีเพียงตักข้าวเปล่าใส่จานให้สาวน้อยและไม่เอ่ยอะไรกับคนเจ็บทั้งสิ้น! สาวน้อยเองก็ยิ่งก้มหน้า ตอบ ไม่ค่ะ อีกครั้งเบาๆพร้อมจ้องมองเมล็ดข้าวเอาเป็นเอาตายเลยทีเดียว ขะ...คะ? คนที่ไม่เคยคิดว่าจะถูกถามถึงกับสะดุ้งทันที คุ...คุณพี...ถามป้าว่าอะไรนะคะ? พีรพัฒน์เลิกคิ้วขึ้นมานิดๆ ผมถามว่า ไม่สบายอะไรไปหรือเปล่า ดูไม่ค่อยสดชื่น เอ่อ...โธ่! ไม่ใช่หรอกค่ะ ป้า...ป้าก็แค่เหนื่อยๆนั่นแหละค่ะ กลับดึกมากเหรอครับเมื่อคืน? อ่า...ก็...ก็ดึกอยู่ล่ะค่ะ คนสูงวัยกว่าตอบอ้อมแอ้ม ความจริงแล้วหลังจากเผชิญเหตุการณ์ไม่คาดฝันนางบัวศรีก็แทบทำอะไรไม่ได้อีกจนคุณช้อยแม่บ้านใหญ่ของบ้านนั้นต้องให้นางกลับมา ซึ่งก็ไม่ได้ดึกกว่าเวลาที่พีรพัฒน์กลับเท่าไหร่ แต่ทว่า... ผมเองก็ต้องขอโทษป้าด้วยนะที่กลับมาก่อน เหตุการณ์มันฉุกเฉิน พีรพัฒน์จงใจว่า อยากดูปฏิกิริยาเมื่อเขาลากการสนทนามาจน เฉียด ขนาดนี้แล้ว แต่ทว่า... เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ป้าเข้าใจ อืม! งั้นป้าก็ไปพักเถอะ ไม่ต้องมาคอยดูผมทานข้าวหรอก ผมคงไม่เอาอะไรเพิ่มแล้ว พีรพัฒน์บอกยาว หนนี้เรียกได้ว่าจงใจเปิดโอกาสให้ไปเลย เพราะก็อยากทดสอบกันเป็นขั้นสุดท้ายแล้ว ว่านอกจากเขาที่เห็นว่าเป็นเจ้านายแล้ว นางบัวศรีจะห่วงใยอยากดูแลแม่สาวน้อยมือเดี้ยงนี่ไหม? และผลก็คือ... เอ่อ...งั้น...ป้าก็ขอบคุณคุณพีค่ะ เป็นอันว่ามันมีความผิดปกติอย่างมากเกิดขึ้นจริง! ชายหนุ่มเครียดขึ้นทันที เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างวริณสิตากับนางบัวศรี พีรพัฒน์จ้องมองสาวน้อยในปกครอง วริณสิตายิ่งดูจ๋อยและหงอยลงไปกว่าที่เคยอีกไม่รู้กี่เท่า แล้วเขาจะทำยังไง? ดูท่า...สองคนคงไม่มีใครจะยอมเล่าง่ายๆด้วย พีรพัฒน์กระแทกลมหายใจ กับไอ้เรื่องที่เพิ่งจะเครียด บวกกับความลำบากที่ต้องเห็นแม่สาวน้อยนี่พยายามตักข้าวเข้าปากด้วยมือซ้ายข้างเดียวด้วย ผู้ปกครองหนุ่มก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ไหน มานี่ซิ เสียงเขาว่า แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นไวปุบปับ เมื่อผู้ปกครองเล่นฉวยช้อนจากมือวริณสิตาไปอย่างปุ๊บปั๊บก่อนจะตักข้าวแล้วยื่นมาให้ตรงหน้า เอ่อ... สาวน้อยได้แต่กะพริบตา เขาะ...ขอบคุณค่ะ ตอบไปเบาๆก่อนเอื้อมมือจะไปรับช้อนข้าวจากเขา แต่ทว่า... ถ้าจะมานั่งรับช้อนจากฉันอย่างงี้แล้วอีกกี่ปีเราถึงจะกินข้าวเสร็จ หืม? คะ? วริณสิตางงค้างทันที อ้าปาก หา? สาวน้อยอุทานออกมาเบาๆ แต่หน้าเขานี่ สุดแสนจริงจัง แต่ แต่ว่า นี่คิดจะขัดคำสั่งผู้ปกครองเรอะ? เจอแนวกล่าวหาเข้าไปสาวน้อยเลยได้แต่อ้าปากค้าง แต่นั่นกลับทำให้เขาส่งช้อนข้าวเข้าปากเธอได้ซะงั้น! วริณสิตาแทบจะแข็งค้าง เพราะนั่นคือครั้งแรกในชีวิตที่คน ป้อน ข้าวให้ยามไม่สบาย ไม่ใช่ยายเธอ! อืม! อย่างงี้ค่อยว่าง่ายหน่อย เสียงเขาพูด เหมือนจะหัวเราะหน่อยๆอารมณ์ดี นี่ไม่รู้เลยมั้งว่าใจสาวน้อยเนี่ย เต้นตึ๊กๆไม่เป็นจังหวะแล้ว! วริณสิตาหรุบตาลงต่ำทันที ไม่กล้าแม้แต่จะมองส่วนอื่นของร่างกายที่ไม่ใช่หน้าเขา พีรพัฒน์อมยิ้มขบขัน กับผิวแก้มที่ซับสีเลือดขึ้นนั้น ก็ทำให้เขารู้สึก...มีความสุขประหลาดๆ เอ้า! อ้าปากอีกสิ เร็ว สาวน้อยอ้อมแอ้ม แต่แน่นอน มันไร้ผลเพราะผู้ปกครองหนุ่มแกล้งดึงช้อนหนีขณะที่เธอเอื้อมมือจะแย่งช้อนกลับ แล้วเขาก็เลยคว้ามือเธอไว้ได้ขวับทันที! คราวนี้เลยหนักเลย! หึๆ ผู้ปกครองยิ้มเจ้าเล่ห์ อ้าปากซะดีๆนะ...ยายเด็กดื้อ กับสรรพนามนั้น สาวน้อยพิพักพิพ่วนบอกไม่ถูก ตอนนี้ใจนี่เต้นตูมๆอย่างกับจะหลุดมานอกอก! แต่ก็ไม่รู้จะทำไงเมื่อเขาไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยเลยต้องกลั้นใจ หลับตา แล้วก็อ้าปากตามคำสั่ง แอบภาวนาให้ตัวเองลิ้นตายด้าน อย่ารับรู้รสชาติอะไรเลย! แต่ทว่า...รสอะไรบางอย่างก็ซึมซาบลงไปอย่างช่วยไม่ได้สักนิด... สาวน้อยรีบก้มหน้า หรุบตาลงอีกครั้งทันที นี่! รู้มั้ย ถ้าไม่ดื้อเสียหน่อยน้า เธอก็จะ...เสียงผู้ปกครองว่า ดูเหมือนเขาจะจงใจหยุดคำพูดไว้แค่นั้น ซึ่งแน่นอนว่ามันก็ส่งผลให้คนฟังต้องทำใจกล้า เงยหน้าขึ้นมาเพราะความสงสัย จะ...จะอะไรเหรอคะ? อุบอิบถามไป เขาเลยตอบให้ ก๊อ...จะเป็นเด็กดีมากเลยไง! แล้วเสียงหัวเราะผู้ปกครองก็ปลิวว่อนขณะที่เด็กในปกครองต้องหน้ามุ่ยเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองโดนแกล้งอีกแล้ว! แต่ว่า...ทั้งรอยยิ้มแป้นแร้นกับแววตาซุกซุกอย่างผู้ใหญ่จอมเจ้าเล่ห์ที่ช่างแกล้งเด็ก ก็ทำให้สาวน้อยหวนนึกถึงผู้ปกครองหนุ่มคนนั้น คน...ที่เหมือนจะนิ่งขึงไม่สนใจ แต่สุดท้ายเขาก็พาเธอไปรู้จักบ้านสวน ทั้งหมดนั่นก็คือ เขา ที่กำลังยิ้มร่าอารมณ์ดีกับการแหย่เธอได้ตอนนี้ไม่ใช่หรือ สาวน้อยตัดสินใจทันที คุณพีคะ คือว่าหนูมี อ๊าย! นี่มันอะไรกันคะพี?! Free TextEditor
มาตามลุ้นครับ
 โดย: CuteCool
 วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:22:49:54 น. |
parinnada
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 14 คน [?] แนะนำตัว
Friends Blog
Link |
|||||||||||||
