Group Blog
All Blog
|
ตอนที่ ๓๘ (๑) ตอนที่๓๘ (๑) จิ๊บ! การนนท์เรียกเสียงลั่นทันทีที่ได้เห็นวริณสิตาที่มหาวิทยาลัยในตอนเช้า แน่ล่ะเด็กหนุ่มค่อนข้างจะร้อนรนทีเดียวด้วยวันนี้เขามาถึงมหาวิทยาลัยช้าเพราะพิษจราจรที่ติดขัดผนวกกับความผิดหวังจากการพยายามโทรศัพท์เมื่อคืนนั่นก็ยิ่งทำให้การนนท์แทบจะเหินตรงดิ่งมายังม้าหินอ่อนประจำที่เด็กสาวสองคนนั่งกันอยู่ เด็กสาวทั้งคู่ต่างหันมามอง จิ๊บ! หนุ่มน้อยเลยเรียกอีกที แต่หนนี้ก็ชะงักไปเพราะสบเข้ากับพยุดา แน่นอนแหละว่าวันนี้สาวแว่นผมเปียไม่ได้ลุกขึ้นโหวกเหวกแว้กๆใส่เขาแบบทุกครั้ง และอันที่จริง เมื่อการนนท์มาถึงโต๊ะแล้ว พยุดาก็ยังนั่งนิ่งไร้ซึ่งรอยยิ้มและคำทักทายโดยสิ้นเชิง การนนท์ดูจะอึ้งไปนิดแต่วินาทีต่อมาเขาก็หย่อนกายลงนั่งตรงข้ามวริณสิตาและปัดเรื่องของพยุดาทิ้งไป จิ๊บ! เมื่อคืนนี้เราโทร.ไปหาน่ะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์เราล่ะ เป็นอะไรรึเปล่า? หนุ่มน้อยเปิดฉากทันที เพราะเมื่อวานหลังจากที่แยกกัน ความจริงเขานั้นอยากจะโทร.ไปหาวริณสิตาเสียเดี๋ยวนั้นจนใจแทบขาดแต่ก็ยังสู้อุตส่าห์หักห้ามเพราะคำพูดแรงๆ ของพยุดาที่ทำให้คิดได้ว่าเขาควรจะโทร.ไปตอนค่ำๆเพื่อหมายมั่นให้วริณสิตากลับถึงบ้านและได้อยู่ตามลำพังก็คงจะได้คุยกันยาวๆ ใช่! แต่นั่นคือสิ่งที่ฝัน! เพราะความจริงที่เขาได้พบกลับกลายเป็นว่าวริณสิตาไม่รับสาย ไม่ว่าจะกดโทร.ไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ตาม การนนท์แทบจะคลั่ง ก็ได้แต่บังคับตนเองให้อดทนใจเย็นแม้จะข่มตาให้หลับไม่ได้เลยก็ตามเด็กหนุ่มเชื่อ! สุดลิ่มทิ่มประตูเลยล่ะว่ามันคงต้องมีอะไรเกิดขึ้นสักอย่างที่สำคัญ มันคงต้องเกี่ยวข้องกับไอ้ผู้ปกครองห่วยๆ คนนั้นด้วยเป็นแน่! การนนท์หน้าเครียดทันใดซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับคนถูกถาม เรา...เราขอโทษนะการนนท์วริณสิตาเอ่ยก้มหน้าก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาวางคืนให้
ใช่! โทรศัพท์มือถือ เครื่องที่เขาสู้อุตส่าห์ไปหาซื้อและใช้ความพยายามอยู่เป็นวันๆ ที่จะชักแม่น้ำทั้งห้ากว่าจะวอนให้วริณสิตายอมรับไว้ได้! แต่ทว่าตอนนี้ ในเวลาไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงนี่ มันก็กลับมาวางอยู่ตรงหน้าเขาเสียแล้ว! อะไรน่ะ การนนท์ถาม แทบจะร้องครางมันหมายความว่าไงน่ะจิ๊บ ขอโทษนะ...เราเอามาคืนขอบคุณมากสำหรับความใจดีของนนท์ เพียงเท่านั้นก็เหมือนจะเป็นฟางเส้นสุดท้ายของเด็กหนุ่ม การนนท์ลุกพรวด เอามาคืน!นี่มันหมายความว่าไงอ่ะจิ๊บ!เพราะความผิดหวังที่ประดังประเดเข้ามาทำให้เสียงที่พูดแทบจะกลายเป็นตะโกน หนุ่มน้อยหน้าแดงหน้าดำเอามาคืนทำไม ในเมื่อเมื่อวานก็ตกลงกันแล้วนี่ว่าเราให้! จิ๊บจะทำอย่างงี้ได้ไง?! ก็แล้วทำไมจะไม่ได้! หนนี้เสียงใสๆ ของอีกคนที่นั่งด้วยเป็นฝ่ายสวนขึ้น การนนท์สะบัดหน้าไปหาทว่านาทีนี้ แววตาที่พยุดาจ้องตอบเขากลับมา ก็ไม่ได้เหมือนกับเพื่อนคู่กัดที่คุ้นเคยกันมาเฉกเช่นทุกวันแต่มันเต็มไปด้วยอณูเนื้อหนักแน่นจริงจัง ก็แล้วทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อไอ้มือถือไฮโซที่นายให้มันทำให้จิ๊บเดือดร้อน แค่นี้ ชัดป่ะ? น้อยหน่า...วริณสิตาแทบจะร้องคราง หันไปรั้งแขนพยุดาที่ตอนนี้ก็หน้าดำคร่ำเครียดไม่ต่างกันไปแล้วสาวน้อยไม่รู้จะทำอย่างไร และดูเหมือนว่านาทีนี้ ก็ไม่มีอะไรจะช่วยได้เสียแล้ว
ได้... การนนท์กัดฟันพยักหน้าเข้าใจละ เพราะคำว่า เดือดร้อน ที่ได้สดับรับฟังเข้าไปเต็มๆรูหูนั้นมันได้กลายเป็นสะเก็ดไฟที่กระเด็นตกไปในกองน้ำมันเสียแล้วเด็กหนุ่มฉวยมือถือตรงหน้าขึ้นมา เพราะไอ้ผู้ปกครองบ้าๆ ของจิ๊บใช่มั้ย?! ได้! เราจะไปคุยให้รู้เรื่อง! นนท์! เดี๋ยวก่อนสิ! การนนท์!เดี๋ยวก่อน จะไปไหน? วริณสิตาลุกขึ้นร้อง จะห้ามเพื่อนหนุ่มที่หุนหันลุกพรวดไปแล้วแต่นาทีนั้นพยุดากลับคว้าแขนห้ามเธอไว้ .............................. ดีใจ ที่อย่างน้อยยังมีข่าวคราวของผู้แต่งส่งมาถึงผู้อ่านได้ทราบบ้าง
ยังคงติดตามอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ นะคะ ทั้งที่นี่และที่เวบเลิฟ ปัญหาบางอย่างต้องอาศัยเวลาเป็นตัวปลดล็อคค่ะ เป็นกำลังใจเสมอค่า สู้ สู้ ! โดย: จิงโกะ IP: 115.31.137.102 วันที่: 7 พฤศจิกายน 2556 เวลา:8:04:17 น.
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ
โดย: wa IP: 202.28.77.141 วันที่: 7 พฤศจิกายน 2556 เวลา:15:31:04 น.
ยังไงก็จะรอ ติดตามต่อไปนะค่ะ ดีใจมากค่ะ และก็ขอบคุณมากๆนะค่ะ
เข้ามาดูแทบทุกวันเลยค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งค่ะ สู้ๆนะค่ะ โดย: liu IP: 223.204.57.215 วันที่: 10 พฤศจิกายน 2556 เวลา:23:09:26 น.
เข้ามาดูผลงานตลอดเลยค่ะว่ามีหรือยังรอติดตามผลงานเสมอนะค่ะสู้ ๆ น่้ะค่ะ ถ้าเราเอาชนะตัวเราเองได้อะไรก็ไม่สามารถทำอะไรเราได้หรอกค่ะ
สู้สุดชีวิตเลยน่ะค่ะเป็นกำลังใจให้ค่้ะ โดย: nana IP: 223.207.167.9 วันที่: 18 พฤศจิกายน 2556 เวลา:14:19:46 น.
รอติดตามผลงานและขอเป็นกำลังใจให้สู้ต่อไป fighting...
โดย: singha IP: 171.100.167.70 วันที่: 14 ธันวาคม 2556 เวลา:15:00:14 น.
คนอ่านก็ประสบปัญหาเหมือนกันงั้นเราก็ให้กำลังใจกันและกันเถอะ
ค่ะ โดย: ขวัญจิตร IP: 124.120.122.167 วันที่: 28 ธันวาคม 2556 เวลา:21:21:29 น.
คนอ่านก็ประสบปัญหาเหมือนกันงั้นเราก็ให้กำลังใจกันและกันเถอะ
ค่ะ โดย: ขวัญจิตร IP: 124.120.122.167 วันที่: 28 ธันวาคม 2556 เวลา:21:22:47 น.
เป็นกำลังใจให้นะคะ และะจะยังคงตืดตามต่อไปค่ะ
เข้มแข็งไวๆนะคะ นิยายเรื่องนี้สนกมากค่ะ น่าสนใจตั้งแต่ต้นถึงปัจจุบันเลยค่ะ โดย: lovely IP: 171.96.19.135 วันที่: 2 มกราคม 2557 เวลา:0:03:43 น.
เพิ่งจะตามมาอ่าน แต่ก็ติดตามทุกเรื่องเลยนะคะ สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
โดย: น้ำตาล IP: 14.207.62.135 วันที่: 18 มกราคม 2557 เวลา:13:59:48 น.
ทุกอย่างอยู่ที่ใจค่ะ ถ้าใจสู้ก็จะผ่านทุกอุปสรรค์ไปได้
ลองไปปฏิบัติธรรมดูไหมคะ โดย: ribbin IP: 171.98.41.51 วันที่: 16 กุมภาพันธ์ 2557 เวลา:15:22:38 น.
เข้าใจคุณปารินค่ะเรื่องหมดพลังชีวิต แต่คงช่วยได้แค่ให้กำลังใจผ่านตัวหนังสือมาทางข้อความนี้ ยังไงก็ร่าเริงเเบบเต็มกำลังเร็วๆนะคะ เพราะการทวงนิยายกับคนที่อ่อนล้าดูเหมือนเป็นการกดดันคนเขียนยังไงไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ คิดถึงจิ๊บ น้องน้อยนางเอกมากเลยค่ะ
โดย: แอม IP: 125.24.28.122 วันที่: 2 มีนาคม 2557 เวลา:1:03:34 น.
อยากอ่านต่อ ตัองทำไง มีขายไหมคะ ขอเป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยนะคะ
โดย: จารุวรรณ IP: 101.108.187.244 วันที่: 26 ธันวาคม 2557 เวลา:20:51:26 น.
สู้ๆ น่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้
โดย: นา IP: 27.145.23.16 วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2558 เวลา:22:27:05 น.
|
parinnada
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 14 คน [?] แนะนำตัว
Friends Blog
Link |
ก่อนอื่นก็คงต้องบอกขอโทษกับคนอ่านทุกๆท่านด้วยที่หายไปนานนะ และเนื้อหาของตอนที่ ๓๘ ที่นำมาลงให้อ่านนี่ก็แสนจะสั้น (ชนิดไม่น่าให้อภัย) แถมไม่จบตอนอีกต่างหาก จะเอามาลงทำไมฟระเนี่ย!!
เรารู้ว่าคนอ่านหลายๆ ท่านคงรู้สึกโมโหอย่างนั้นแน่ แต่...จากคอมเม้นท์ที่ทำให้เรารู้ว่ายังมีคนคอยติดตาม ก็ทำให้เราตัดสินใจจะลงให้อ่านนะคะ แล้วก็จะมาสารภาพด้วยว่า ที่หายไป และไม่มาอัพนิยายเพิ่มเลยนั้น ก็เป็นเพราะเราแต่งมันเพิ่มขึ้นไม่ได้เลย
ขอโทษด้วยที่ไม่เคยมาบอกอะไรและหายไปเฉยๆ มาถึงตอนนี้ เพราะทุกๆคนที่คอยติดตาม สอบถามถึงนิยายอยู่เสมอๆ เราจึงขอสารภาพกับคนอ่านอย่างตรงๆ ว่าตลอดช่วงเวลา ๒ ปีมานี้ เราประสบปัญหาภาวะซึมเศร้า ชีวิตมันหมดพลังและความอยากทำอะไรในหลายๆอย่าง ซึ่งการเขียนนิยายก็เป็นเป็นหนึ่งในนั้นด้วย สมาธิเราสั้นลง และไม่สามารถเขียนงานได้นานๆเหมือนเมื่อก่อน และเราก็รู้สึกแย่กับตัวเองที่เป็นแบบนั้น
แต่ทุกครั้งที่เปิดหน้าบล็อกขึ้นมา ได้เห็นความคิดเห็นให้กำลังใจจากคนอ่าน สำหรับเรา มันมีทั้งความรู้สึกยินดีที่ยังมีคนให้กำลังใจและรอที่จะติดตามผลงานของเรา แต่ขณะเดียวกันเราก็รู้สึกแย่กับตัวเอง ด้วยที่เราไม่สามารถตอบสนองความคาดหวังรอคอยของคนอ่านได้เหมือนอย่างเมื่อก่อน (ดูวนเวียนเป็นวงจรในหัวเราตลอด ตัดมันออกไปไม่ได้สักที T-T)
เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงลุกขึ้นไม่ได้สักที อาจเพราะตัวเรายังพยายามไม่พอล่ะมั้ง
แต่ต่อจากนี้ เราจะพยายาม จะสู้ จะดึงตัวเองให้หายจากภาวะนี้ให้จงได้ เราสัญญา
ขอบคุณทุกๆท่าน สำหรับกำลังใจ และการติดตามกัน ขอบคุณนะคะ จากใจจริงๆ
เราจะแต่งนิยายเรื่องนี้ให้จบ เราสัญญา...เราสัญญา
ปาริน