Bloggang.com : prysang - Tree with deep Roots อักษรแห่งองค์ราชันย์ ปณิธานเพื่อประชาชน

ซีรีส์ Deep rooted tree คุณ prysang แนะนำมาให้เราอาตี้ดูค่ะ ซึ่งตอนแรกว่าจะไม่ดูแล้ว เพราะพอเปิดมาตอนแรกๆ เลือดสาด การทำโทษนักโทษ เสียงร้องโหยหวน เป็นอะไรที่โหดและเรารู้สึกทนไม่ได้มากๆ ก็เลย re ไปข้างหน้า ดูข้ามๆ ไปบ้าง ไม่งั้นหวาดเสียว

นักแสดง ขอวิจารณ์เฉพาะคนที่รู้จักนะคะ แม้จะดูลำเอียงไปหน่อย เพราะรู้จักแค่คนเดียวค่ะคือ ซองจุงกิ (อ่านออกเสียงชื่อตามตัวอักษรเกาหลีนะคะ)
ซองจุงกิในเรื่องนี้รบบทเป็นพระราชาเซจงในวัยหนุ่ม ซึ่งเราอาตี้เข้าใจว่า เกิดจากการคัดตัวนักแสดง ซึ่งในช่วงนั้นซองจุงกิได้รับงานวาไรตี้ที่ชื่อว่า runningman อยู่ และนี่อาจเป็นสาเหตุให้เขาถูกเรียกตัวให้ไปแสดงซีรีส์ประวัติศาสตร์ที่คาดว่าจะเรียกเรตติ้งถล่มถลายได้อย่างแน่นอน เพราะเกี่ยวกับอักษรเกาหลี หรือก็คือคนเกาหลี ประเทศเกาหลีนั่นเอง

ระหว่างที่ซองจุงกิร่วมรายการวาไรตี้กับ runningman อยู่นั้น มีหลายครั้งที่เขาได้แสดงความสามารถทางความคิด การตอบคำถาม การตัดสินใจ ที่เหล่าพี่ๆ เพื่อนๆ ในเกมวาไรตี้ ต่างเตรียมแผนแกล้งเขา โดยต่างรู้ดีว่า ซองจุงกิมาเป็นดาราได้ ด้วยใบหน้าที่มีเสน่ห์จากการแข่งขันรายการเกมโชว์รายการหนึ่งที่เชิญชาวบ้านธรรมดาตาดำๆ แต่ฉลาดมาตอบคำถามแข่งขันกันในรายการ (แนว รายการ 20 คำถาม 3 ตัวช่วย ของคุณไตรภพหนะค่ะ พูดให้เข้าใจง่ายๆ) และเขาเป็นผู้ชนะ และผกผันมาเป็นดาราในที่สุด

จากบทบาทการแสดงในเรื่อง Sungkyunkwan Scandal ก่อนที่จะมาร่วมงานกับ runningman ซองจุงกิ ได้แสดงความสามารถว่าสามารถแสดงบทขำขัน กวนประสาทอย่างมีเสน่ห์ได้ทั้งๆ ที่ในตอนนั้นเขาเป็นเพียงแค่ผู้ชายธรรมดาที่ยังไม่รู้จักตัวเอง เขาถามผู้กำกับการแสดงว่า เขาต้องแสดงบทบาทใน Sungkyunkwan Scandal อย่างไร ผู้กำกับชี้ไปที่มิกกี้ แห่งวง JYJ ที่มารับบทเป็นพระเอกของเรื่องที่มีนิสัยออกจะเย็นชา เก็บความรู้สึก ในขณะที่ตัวจริงมีนิสัยตลกหน้าตายชนิดหาตัวจับยาก แล้วบอกกับว่าซองจุงกิว่า ตลกแบบมิกกี้หนะ

ตั้งแต่วันนั้น ซองจุงกิ พยายามจับลักษณะบุคลิกของมิกกี้ให้ออกมาเป็นบุคลิกที่เรียกแฟนคลับให้กับซีรีส์ Sungkyunkwan Scandal ได้อย่างเกินความคาดหมาย ทำให้ทีมงานผู้กำกับเห็นความสามารถของเขาที่ซ่อนอยู่ และถึงเวลาดึงออกมาใช้อีกบทบาทหนึ่งใน Deep rooted tree ซึ่งก็ไม่ทำให้ผิดหวังเลย เพราะเขาสามารถปูพื้นบุคลิกสองบุคลิกของพระราชาเซจง ให้คนดู "เชื่อ" พอที่จะส่งต่อบุคลิกนี้ให้กับฮันซอกคยู ผู้ที่จะมาแสดงเป็นพระราชาในวัยกลางคนและวัยชราได้อย่างดี เพราะยิ่งอายุมาก ความกดดันที่เข้มข้นที่พระราชาจะได้รับยิ่งบีบคั้นจนแทบกระอักเลือด

ถึงตรงนี้ต้องขอบอกว่าเรื่องนี้ เจ้าของบทประพันธ์ Deep rooted tree ได้สร้างนิสัยตัวละครให้คนสองคนคือพระราชาเซจง กับคู่ปรับคนสำคัญคือ ผู้นำองค์กรมิลบอน ("มิลโบน"อ่านตามเสียงตัวอักษรเกาหลี) ให้เป็นคู่ปรับกันมาตั้งแต่เด็ก ซึ่งต่างมีสองบุคลิกในตัวเองทั้งคู่ ดูแล้วมันส์จริงๆ เพราะนอกจากนิสัยและอำนาจที่ต่างคนต่างต้องควักเอามาสู้กันแล้ว ผู้กำกับยังตัดต่อภาพให้คนทั้งสองซึ่งอยู่ในสถานที่ต่างกันคือ คนหนึ่งอยู่ในวัง กับอีกคนอยู่ในหมู่บ้านทาสของพระราชา (ผู้มีหน้าที่ฆ่าวัวเพียงคนเดียวในประเทศเกาหลีได้อย่างถูกกฎหมายซึ่งปลอมตัวมาเป็นเวลานานแล้ว) ได้ต่อกรกัน ถกเถียงกันอย่างถึงพริกถึงขิงทั้งๆ ที่อยู่กันคนละสถานที่ ด้วยฝีมือการตัดต่อและลำดับภาพอย่างยอดเยี่ยม จึงทำให้เหมือนคนสองคนที่อยู่คนละแห่ง เหมือนได้มาประชันฝีปากในที่แห่งเดียวกันมันส์หยด

เราอาตี้ผู้เรียนภาษาเกาหลีด้วยตัวเอง เคยพยายามหาคำตอบจากการเรียนภาษาเกาหลีด้วยตัวเองในหลายๆ ครั้ง เกิดคำถามมากมายในใจมานาน หลายอย่างได้คำตอบจากการดูซีรีส์เรื่องนี้ เช่น เราเรียนภาษาไทยยังมีการเรียนเบื้องต้น กอ อา กา ขอ อา ขา เลย แล้วภาษาเกาหลีจะมีไหม (เราอาตี้เรียนด้วยตัวเอง จึงเรียนการผสมคำไปเลยค่ะ ไม่ได้เรียนแบบเรียงตามลำดับปฐม เพราะตัวอักษรของเขาหลีง่ายมากๆ ค่ะ จำแป๊บเดียวก็อ่านภาษาเกาหลีออกแล้ว แต่ยิ่งเรียนจะพบว่าโคตะระยาก ไม่น่าหลงกลพระเจ้าเซจงเลย แงงงง ทั้งนี้เพราะภาษาพูดของคนเกาหลีจะมีการผันรูป และวัฒนธรรมการนับถือผู้อวุโสหรือระบบ senior จากการนับถือลัทธิขงจื้อ ทำให้ต้องจำรูปแบบการใช้ภาษาเกาหลีกับเด็ก เพื่อน คนสนิท ไม่สนิท ผู้ใหญ่วัยชรา เพียงคำๆ เดียว แต่สามารถผันรูป ใช้ต่างกันไป) เราถึงขนาดเคยไปประเทศเกาหลี ไปร้านขายหนังสือของเขา เพื่อจะถามหาปฐมบท แต่พอเข้าไปในร้านหนังสือของเขากลับพูดไม่ออกซะเฉย แต่พอได้ดูซีรีส์เรื่องนี้ก็ได้รับคำตอบมา (และในหลายๆ ด้าน) เอาดินสอมาจดตามยิ๊กๆ นอกจากนี้ยังได้ข้อคิดที่ให้นึกไปถึงท่าน ว.วัชชิระเมธี ท่านเคยกล่าวว่า "เวลาจะคิดจะพูดจะทำอะไร อย่านึกถึงแต่ตัวเอง ให้นึกถึงส่วนรวมด้วย อย่าถามแต่ว่าฉันจะได้อะไร แต่ควรถามด้วยว่า ในขณะที่ฉันได้อะไร แล้วคนอื่นเขาต้องเสียอะไรเพื่อให้ฉันได้" พระราชาเซจง และทหารองค์รักษ์ทั้งหลาย ตลอดจนประชาชนและทาสที่ต้องเสียชีวิตไปจำนวนมาก
กว่าที่วันนี้ประเทศเกาหลีจะได้มีอักษรเกาหลีเป็นของตัวเอง มันไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายเลย เลือด และชีวิต (น่ากลัวมากๆ)

ความรู้ที่ได้จากเรื่องเพิ่มเติมอีกอย่างคือวัฒนธรรรมการกินเนื้อของชนชาติเกาหลี
ซีรีส์เรื่อง Deep root tree นี้ ทำให้เราเข้าใจวัฒนธรรมการกินเนื้อของคนเกาหลีมากขึ้น

เนื่องจากซีรีส์เรื่องนี้ทำให้เราเข้าใจว่า ในสมัยโชซอน เนื้อวัวมีไว้สำหรับกษัตริย์และเชื้อพระวงศ์เท่านั้น การซื้อเนื้อแม้แต่ชนชั้นขุนนาง ทหาร หากไม่ได้รับอนุญาตหรือการพระราชทานจากกษัตริย์ เชื้อพระววงศ์ จะถือว่าเป็นสิ่งผิด เหตุนี้แม้ในปัจจุบัน การกินเนื้อวัวจะไม่ใช่สิ่งต้องห้ามในประเทศเกาหลีอีกเหมือนในอดีต แต่ความรู้สึกชื่นชมยินดีกับการได้กินเนื้อวัว ดูเหมือนได้ฝังรากลึกไปซะแล้ว ซึ่งจะเห็นได้จากซีรีส์ในหลายๆ เรื่องที่ได้สะท้อนออกมาอยู่เสมอ เช่น....

-Secret garden ซีรีส์เรื่องนี้มีอยู่หลายครั้งที่นางเอกไปกินหนังหมูกับเพื่อนร่วมงานแล้วพระเอกก็ตามไปด้วย แต่ก็นั่งในร้านปิ้งหนังหมูด้วยสายตาเย้ยหยันว่าเหตุใดถึงไม่กินร้านเนื้อวัว แต่กลับชอบกินอาหารขยะแบบนี้ นางเอกป้อนหนังหมูให้ พระเอกก็แทบจะคายทิ้งซะให้ได้

-City Hunter เป็นตอนที่นางเอกถามพระเอกว่า เย็นนี้อยากกินอะไร พระเอกตอบว่าอยากกินเนื้อวัวผัด แม้สำหรับคนไทยอาจฟังเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับฉากนี้ ผู้กำกับก็ให้ความสำคัญมาก โดยถ่ายทำให้นักแสดงหรือก็คือนางเอกนั่นแหละไปตลาดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอารมณ์ดี เลือกเนื้อวัวชั้นดี แถมยังมีการถ่ายฉากกลับบ้านมาผัดให้พระเอกอีก ทั้งที่ฉากเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องถ่ายทำก็ได้ เพียงตัดไปให้เห็นว่าโต๊ะกินข้าวมีเนื้อวัวผัดอยู่แล้วก็จบเรื่อง ไม่เปลืองฟิมล์

-Me too, Flower เป็นฉากที่พระเอกขอเป็นคนปกป้องชีวิตนางเอก เขามีคนที่ต้องปกป้องด้วยชีวิตหลายคน เขาขอนางเอกเป็นอีกคนได้ไหมที่เขาจะปกป้อง ... เขาจะหาซุบเนื้อให้เธอกิน
พระเอกบอกว่านี่เป็นคำที่คนรู้จักของเขาคนหนึ่งบอกกับภรรยาของเขาเพื่อขอเธอแต่งงาน

-padam padam ฉากที่ลูกชายของพระเอกวัย 17 ปี เป็นไม้เบื่อไม้เมากับพระเอก วันนั้นพระเอกไปซื้อเนื้อวัวมาพอดี ขณะที่ลูกชายกำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงกำลังจะมีปากมีเสียงกับพระเอกผู้เป็นพ่อเต็มที่ แต่พระเอกเพียงพูดว่า.. "ไป..กลับบ้าน..ไปกินเนื้อวัวกัน ฉันเพิ่งซื้อมา" และฉากต่อมา ทุกคนนั่งล้อมวงกินข้าวเฉย ไฟปะทุที่อารมณ์เดือดเมื่อกี้เหมือนเป็นจะมอดไปสักเดี๋ยวได้น่าตาเฉย

จบดีกว่า ยิ่งเขียนยิ่งยาว แหะๆ

@คุณมารรวย

ตอบข้อ 4 ไม่รู้สิคะ เพราะยังไม่มีใครแต่ง และเพราะไม่ใช่คนเกาหลี

ตอบข้อ 5 ไม่เข้าใจคำถามว่าอะไรแตกต่างกัน เดาว่าคงหมายถึงการประดิษฐ์อักษรของกษัตริย์เซจงในละครนี้ กับพ่อขุนรามคำแหงของไทยมันแตกต่างกันตรงไหน ? ซึ่งก็ไม่เข้าใจคำถามอยู่ดีเพราะก็ไม่ได้เขียนตรงไหน ว่ามีอะไรต่างหรือไม่ต่าง ผู้เขียนเอ่ยถึงพ่อขุนรามฯ แค่ว่า ......เพราะแม้แต่ตัวผู้เขียนเองยังภูมิใจที่เรามีกษัตริย์ผู้ทรงภูมิและประดิษฐ์อักษรไทยของเราขึ้นใช้ “พ่อขุนรามคำแหงมหาราช”

ตอบข้อ 6. ฉันก็ไม่ได้คิดว่ากษัตริย์แต่ละคนจะลงมือทำทุกอย่างเองได้อยู่แล้ว แม้แต่ในละครเรื่องนี้กษัตริย์ก็ไม่ได้ทำคนเดียว และความจริงคือฉันเขียนถึงสิ่งที่ฉันเห็นในละคร ไม่ได้ว่าอะไรถ้ากษัตริย์จะเป็น sponser ในความเป็นจริงอย่างที่คุณบอก

ตอบข้อ 7. คุณดูแล้วไม่ติดก็ไม่เห็นแปลกอะไร ถ้าคุณอ่านเนื้อหาก่อนว่าเป็นแบบข้อ 1 แล้วไม่สนใจอะไรเลยก็ไม่แปลกอีกเช่นกัน มันก็เป็นความเห็น ความรู้สึกส่วนตัวของคุณ ไม่ผิดอะไรถ้าคุณจะไม่รู้สึก สนุกมาก ชอบมาก ติดมาก แบบเดียวกับฉัน เวลาที่ฉันอ่านรีวิวหนังละคร ก็อ่านดู เลือกดูเอาเอง บางเรื่องที่คนคลั่งไคล้ฉันก็ไม่ได้ชอบ และบางเรื่องที่ฉันชอบคนอื่นไม่ชอบเลยก็มีเยอะแยะ มันก็เป็นเรื่องปกติค่ะ เพราะการดูละครมันก็ขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคน

ตอบคำถาม ... เข้าใจตรงไหนหรื่ว่า การประเดิษตัวอักษรนั้น อันเวอร์ ขนาดนี้เลยหรือ

ฉันถามตัวเองว่าฉันควรอธิบายความเว่อร์ของฉันอีกรอบไหม ในเมื่อ "ความยิ่งใหญ่" ที่ฉันพูดถึงนั้น ฉันก็อุตส่าห์ลงแรงเขียนไปตั้งเยอะ ไล่ตั้งแต่คำว่า (เหตุผล) นั่นลงมาจนถึงบรรทัดสุดท้ายก็ตั้ง 3259 ตัวอักษร ก็เลยคิดว่าไม่ต้องดีกว่า เพราะคุณก็คงไม่เข้าใจ "ความเว่อร์" ของฉันไปมากกว่านี้อยู่ดี

และฉันก็ยังยืนยันว่า เมื่อกษัตริย์(ในละคร)องค์นี้ อยากให้ประชาชนรู้หนังสือตามเหตุผลตามที่บอกไว้(จากในละคร) นั่นมันเป็นปณิธานที่ยิ่งใหญ่มากในความคิดฉัน และถ้าพ่อขุนรามคำแหงจะเป็นแค่ sponser การประดิษฐ์อักษรไทย นั่นก็ยังยิ่งใหญ่สำหรับฉันเหมือนกัน

พ่อขุนรามคำแหงเป็นแบบนี้หรือเปล่า แล้วประเทศอื่นๆๆ เป็นแบบนี้หรือ

ตอบคือ ไม่รู้หรอกค่ะ เพราะฉันแค่ดูละคร ไม่ได้ไปสนใจประวัติศาสตร์ ความเป็นจริงของใครชาติไหน และฉันก็เขียนบล็อกตามความรู้สึกที่มีต่อละครที่ฉันดู และฉันไม่ได้เรียกร้องให้ใครมารู้สึกเหมือนฉันด้วย

ถ้าคุณมารรวยได้มาอ่านตรงนี้ แล้วรู้สึกว่าฉันกำลังเคืองอยู่หรือเปล่า ฉันก็บอกตามตรงเลยนะ ว่าฉันเคืองนิดหน่อย ฉันก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันเขียนมีอะไรตรงไหนไปขัดใจคุณหรือ พอเจอคำถามว่า มันเวอร์ขนาดนี้เลยหรือ ฉันก็เลยรู้สึกเหมือนมันเป็นการเยาะๆ ความคิดของฉัน ฉันเข้าใจดีว่าเวลาที่ฉันเขียนรีวิวซีรีย์ บางคน หรือ หลายๆ คนก็ไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับฉัน ซึ่งก็ขอย้ำอีกครั้ง ว่ามันก็ไม่ได้แปลก เพราะเวลาที่ฉันได้ไปอ่านความเห็นของคนเหล่านั้นในบล็อกของพวกเขาบ้าง บางทีฉันก็ไม่เข้าใจความอินของพวกเขาเหมือนกัน แล้วก็มีคนที่แสดงความเห็นต่างแบบสุดขั้วต่อสิ่งที่ฉันเขียน บางครั้งก็มีที่ฉันรู้สึกถูกเหน็บแนม แต่ฉันก็ไม่ได้ติดใจอะไร เพราะเขาก็เขียนในสิ่งที่เขารู้สึก เขาไม่ได้มาว่าอะไรตรงๆ เกี่ยวกับความคิดของฉันที่มีต่อละครเรื่องเดียวกันแต่คิดคนละทาง และสำหรับความเห็นของคุณ ฉันก็ไม่ติดใจอะไร นอกจากคำถามที่ว่า มันเว่อร์ขนาดนั้นเลยหรือ และทำให้ฉันจำเป็นต้องชี้แจง

แต่ถ้าฉันเข้าใจอะไรผิดไปเกี่ยวกับคอมเมนท์ของคุณ ก็ต้องขอโทษด้วย