Bloggang.com : prysang - I'm sorry , I love you "แม่ครับ อย่าร้องไห้ เก็บน้ำตาเอาไว้ เก็บไว้ร้องให้สาแก่ใจ ตอนที่........."

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Group Blog

All blogs

I'm sorry , I love you "แม่ครับ อย่าร้องไห้ เก็บน้ำตาเอาไว้ เก็บไว้ร้องให้สาแก่ใจ ตอนที่........."

Broadcast network : KBS2 Year 2004 Episodes: 16
Viewership ratings: 20.3 (Seoul) / 20.1 (Korea)

(สปอล์ยนะคะ)
.................................

"ขอโทษครับ ผมรักคุณ"

นี่คือประโยคไฮไลท์ของเรื่องนี้

แต่ส่วนตัวแล้ว แทงใจที่สุดมันกลับเป็นประโยคสะเทือนใจนี้ต่างหาก

"แม่ครับ อย่าร้องไห้ เก็บน้ำตาเอาไว้
เก็บไว้ร้องให้สาแก่ใจ ..ตอนที่ผมตาย"

เข้าใจแล้ว กิตติศัพท์ความเศร้าอันเล่าลือที่ได้เคยยินชื่อเสียงมานานเกี่ยวกับ I'm sorry I love you

เข้าใจแล้ว ทำไม I'm sorry I love you จึงเป็นชื่อเสียงของนักเขียนบท Lee Kyung Hee ที่ใช้เป็นจุดขายได้อย่างหนึ่งสำหรับซีรีย์เรื่องอื่นๆ ที่เธอเขียนบท

และเข้าใจแล้ว ทำไมเมื่อเอ่ยถึงนักแสดงคนนี้จึงต้องมีคำต่อท้ายชื่อ "โซจีซบ" "จาก I'm sorry I love you"

ตอนนี้ ...เข้าใจทุกอย่างแจ่มแจ้งดีแล้วเอย

ไม่ว่าจะเคยดูซีรีย์เศร้าโศกเรื่องไหน รันทดสักปานใดมา ไม่ว่าจะเคยยกเรื่องขมขื่นใดขึ้นหิ้งบูชา เมื่อได้เจอกับ I'm sorry I love you เรื่องเหล่านั้นโดนเขี่ยตกหิ้ง...ระเนระนาด

แต่นี่หมายถึงแค่ความรู้สึกเศร้าไปกับตัวละครนะ เพราะหากจะมองในแง่เนื้อหาสาระด้วยแล้วคงไม่ง่ายจะชนะเรื่องอื่นนัก เฉพาะถ้าเทียบกันเองกับผลงานเขียนบทของนักเขียนคนเดียวกัน การหักมุมแบบกระชากใจก็ยังเป็นของ Sangdoo, Let's Go to School ส่วนความประทับใจก็ยังเป็น Thank you เรื่องของเด็กหญิงลีบอมที่ติดเชื้อเอดส์ กับผู้พิทักษ์นางฟ้าหมายเลขหนึ่ง คุณหมอมินกีซอ เพราะโดยสาระของเรื่องนี้ ค่าของคำ "ขอบคุณ" มันรู้สึกให้ความหวังมีกำลังใจ

ในบรรดาความรันทดของซีรีย์เกาหลี I'm sorry ไม่ได้ถือว่าเป็นที่สุดของเรื่องราวความอาภัพอับวาสนา ไม่ได้เป็นสุดยอดของความน่าสงสารที่ต้องพบพานกับชะตากรรมโศกสลด มีซีรีย์เกาหลีมากมายที่สุดแสนโศกาน้ำตาไหลพราก แต่ซีรีย์เรื่องนี้มันมีความลงตัวเป็นอย่างดีของ

นักเขียนบทดี "Lee Kyeong-Hee"
นักกำกับยอด "Hyeong-min Lee, Kim Jong-Sik"
นักแสดงเยี่ยม "โซจีซบ"

ก่อเกิดเรื่องราวเป็นอารมณ์เหล่านี้ที่ทำให้อินกับความเศร้าเป็นพิเศษ

ความเสียใจ : แอนดี้ แอนเดอร์ซั่น หรือ ชามูฮยอก กุ๊ยเร่ร่อนหากินในทางมิจฉาชีพที่เติบโตขึ้นมาตามข้างถนนของประเทศออสเตรเลีย เขามีแฟนสาวชาวเกาหลีที่เคยใช้ชีวิตด้วยกัน เคยสัญญาจะพากันกลับมาแผ่นดินแม่และหาลู่ทางเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ใฝ่ฝันว่ามันจะต้องเป็นชีวิตที่ดีขึ้นกว่าเดิม แต่แล้วเธอกลับหักหลังมูฮยอก ด้วยการแต่งงานกับมาเฟียฝรั่งเพราะเหตุผลข้อเดียวนั่นคือเพื่อเงิน

น่าแปลกที่ผู้หญิงคนนี้ "จิยอง" กับการกระทำเช่นนั้น กลับไม่ทำให้รู้สึกเกลียดเธอเลย เธอเลือกปากท้องให้อยู่เหนือความรักและมันดูเหมือนกับว่าที่เธอเลือกทำเช่นนั้นได้ เพราะเธอรู้ว่าในที่สุดแล้วมูฮยอกจะเข้าใจเธอดี

ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้น เพื่อปกป้องจิยอง มูฮยอกจึงถูกยิงเข้าที่หัวสองนัด กระสุนปืนหนึ่งลูกถูกผ่าออก แต่อีกลูกฝังอยู่ในส่วนที่อันตรายที่สุด หากแตะต้องก็คือตาย แพทย์จึงไม่สามารถเอากระสุนปืนออกไปได้ เหตุผลเดียวที่มูฮยอกยังรอดชีวิตนั่นก็คือ ปาฏิหารย์

น่าแปลกจริงๆ ที่ซีรีย์เรื่องนี้ยืนยันแต่แรกว่าพระเอกตายแน่นอน แต่มันกลับเป็นตอนแรกที่ตอกติดใจ คิดจะปลงตกกับความเศร้าของมันแล้วเลิกดูกลางคันก็ไม่เกิดขึ้นอย่างที่คาดไว้ สำหรับคนที่ไม่เคยทราบตอนจบของเรื่องนี้มาก่อน อาจจะแอบมีความหวัง หากกระสุนลูกนั้นจะมีวิธีนำมันออกไปได้ในภายหลัง แต่คนเขียนบทก็ไม่ยอมปล่อยให้ใครแอบหวังอยู่นาน เพราะตอนกลางๆ เรื่อง แพทย์ก็ยังย้ำหนักแน่น ปาฏิหารย์อีกครั้งจะไม่เกิดขึ้น ซึ่งก็ต้องขออภัยด้วยที่ไม่อาจจะฝืนเขียนบล็อกนี้โดยหลีกเลี่ยงคำว่า "ตาย" แม้จะทบทวนอยู่สักสิบรอบแล้วก็ตาม (ในที่สุดจิตวิญญาณของมารสปอยล์ก็ชนะจิตสำนึกนางฟ้า..เช่นเคย)

ความเศร้าโศก จิยอง ช่วยเหลือจิฮยอกให้ได้กลับมาประเทศเกาหลีเพื่อใช้ชีวิตที่เหลืออยู่สั้นๆ อย่างสุขสบายในแผ่นดินเกิด การที่มูฮยอกเป็นเด็กถูกทิ้งในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ถูกชาวออสเตรเลียรับไปเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม และกลายเป็นที่รังเกียจของครอบครัวเมื่อเขาเริ่มโตขึ้น มูฮยอกจึงหนีออกจากบ้านของพ่อแม่อุปถัมถ์มาเป็นเด็กเร่ร่อนเติบโตเป็นกุ๊ยข้างถนนตั้งแต่ตอนอายุ ๑๐ ขวบ การถูกทิ้งเป็นเรื่องเดียวที่เขาจดจำฝังใจ เป็นบาดแผลลึกที่ยากกจะเยียวยา ซึ่งมูฮยอกได้พยายามปลอบใจตัวเองเสมอว่า ที่เขาถูกทอดทิ้งเพราะครอบครัวคงมีฐานะยากจน

แต่เมื่อกลับมาเกาหลีและมีโอกาสได้รู้ว่าใครคือแม่ ที่เคยวาดฝันไว้สักวันหนึ่งเขาจะกลับมาประเทศนี้เพื่อตามหาเธอ แม่ที่ลำบากยากจน กระทั่งจำเป็นต้องทิ้งลูกตัวเอง เขาจะตามหาเธอให้พบ จะหาเงินเลี้ยงดูให้อิ่มท้อง จะซื้อบ้านหลังโตๆ ให้อยู่อาศัย จะเลี้ยงดูให้สุขสบายในบั้นปลายของชีวิต

แต่ทุกอย่างที่เขาเห็น ทุกอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นเป็น "โอดอลฮี"
ไม่มีอะไรเลยจะใกล้เคียงในสิ่งที่มูฮยอกเคยคิดฝันเอาไว้

ซ้ำร้าย บาดแผลของมูฮยอกยิ่งลุกลามสาหัส เพราะเพิ่งรู้ว่าตัวว่าไม่ใช่เขาคนเดียวที่ถูกทิ้ง แต่ยังมีน้องสาวฝาแฝดอีกคน เพราะร่ำร้องหาแม่เธอจึงประสบอุบัติเหตุตอน ๕ ขวบส่งผลให้สมองหยุดการเจริญเติบโต กลายเป็นคนปัญญาอ่อน ร่างโตเป็นสาวหน้าตาดีแต่มีสมองเป็นเพียงเด็กเล็กๆ เธอจึงเป็นเหยื่อของการถูกรังแก และไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของลูกชายวัย ๙ ขวบ สองแม่ลูกอาศัยอยู่กับชายชราผู้หนึ่งที่ไม่มีใครรู้ความเป็นมา แต่เรียกเขากันว่า "คุณปู่"

เธอเป็นเพียงหญิงสาวปัญญาอ่อนที่ต้องคอยพึ่งพาลูกชายของตัวเอง "คัลชิ" ไม่มีโอกาสแม้แต่จะเข้าโรงเรียนเพราะต้องคอยดูแลแม่และขายคิมบับหาเลี้ยงชีพ ความเจ็บปวด ความแค้นใดที่ "ยุนซอคยอง" น้องสาวฝาแฝดของเขาไม่มีสมองจะจดจำรับรู้ กลายเป็นอีกบาดแผลที่ถูกกรีดลงกลางใจของมูฮยอก ให้แบกรับความเจ็บแค้นเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว

โอดอลฮี (Lee Hye-Young) เป็นนักแสดงอาวุโสที่เคยมีชื่อเสียงโด่งดังในอดีต เธอมีลูกชายสุดรักสุดโอ๋ เป็นนักร้องดังชื่อ "ชอยยุน" (จองคยองโฮ) แม้ชอยยุนนั้นจะโตเป็นหนุ่มแล้ว แต่โอดอลฮีก็ยังปฏิบัติต่อเขาดั่งแก้วตาดวงใจ เป็นลูกแหง่ติดแม่ที่เธอคอยรักคอยเอาใจใส่ไม่ห่าง ภาพความรัก ความสนิทสนมของสองแม่ลูก เป็นที่รู้เห็นกันจนชินตาตามสื่อต่างๆ ของวงการบันเทิง จึงย่อมหนีไม่พ้นการรับรู้ของมูฮยอกด้วย

ความแค้น สองแม่ลูกผูกพันคู่นั้น จะสุขสมอารมณ์อบอุ่นกันเกินไปมั้ย ? แม่เป็นนักแสดง ลูกเป็นศิลปิน มีชื่อเสียง ร่ำรวยเงินทอง ใครไม่โง่ก็ดูออกว่าชีวิตไม่เคยต้องทุกข์ยาก และคงไม่เคยต้องเสียใจกับอะไร ดังนั้น มูฮยอกจึงมุ่งมั่นจะสั่งสอนประสบการณ์การชีวิตในด้านใหม่ให้แม่ของเขาเอง และเครื่องมือที่ดีที่สุดที่จะแก้แค้นแม่ของเขา จะเป็นใครอื่นไปได้ถ้าไม่ใช่ดวงใจของแม่อย่างชอยยุน

เขาจึงหาทางตีซี้กับน้องชายคนดังจนสบโอกาสไปเป็นผู้จัดการส่วนตัว

ความรัก "ซองอึนแช" (อิมซูจอง Lim Soo-Jung) ยัยโง่ สติบ๊องส์ ที่มูฮยอกเคยช่วยเหลือไว้เมื่อครั้งเธอเป็นนกน้อยปีกหัก เดินเซซังอยู่ตามถนนในออสเตรเลีย เพราะถูกมิจฉาชีพหลอกชิงทรัพย์ไปหมด ไม่มีเงิน ไม่มีเอกสารอะไรติดตัว แถมยังมาเจอมูฮยอกที่หลอกยัยเด็กหน้าอ่อนไปขายบาร์ แต่มูฮยอกก็เปลี่ยนใจที่จะช่วยอึนแชเอาไว้ จนเธอสามารถเดินทางกลับมายังเกาหลีได้

ซองอึนแช เป็นเด็กในบ้านของชอยยุน เธอเกิดและเติบโตมาพร้อมกับเขาในบ้านหลังเดียวกัน เพราะแม่ของเธอเป็นแม่บ้าน พ่อเป็นผู้จัดการส่วนตัวของโอดอลฮีมาตั้งแต่เมื่อครั้งเธอยังเป็นดาวรุ่ง และอึนแชก็เป็นผู้จัดการส่วนตัวของชอยยุนด้วย อึนแชหลงรักชอยยุนมาตั้งแต่เด็ก จนอายุปาเข้าไป ๒๕ ปี เธอก็มีแต่ชอยยุนเท่านั้น แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่เคยรับรู้ แม้อึนแชเป็นคนใกล้ตัวที่สนิทที่สุดในชีวิต เป็นสิ่งเสพติดที่ชอยยุนจะขาดไปไม่ได้ เพราะเธอเป็นของรักของหวงที่ต้องมีไว้ใกล้ชิดคอยดูแลเอาใจใส่ต่อตัวเขา แต่ถึงเป็นอย่างนั้น อึนแชก็ไม่ใช่คนรักของชอยยุน

เพราะคนที่ชอยยุนรักคือ นักแสดงสาวคนดัง "คังมินโจ"

เธอเป็นเพื่อนสนิทที่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกันมากับอึนแช มินโจมีพื้นฐานมาจากครอบครัวแตกแยก เธอจึงไม่เชื่อในความรัก และมีนิสัยเป็นคนเจ้าชู้

สิ่งที่มูฮยอกมองเห็น จากสองหญิงหนึ่งชายเหล่านี้คือ

ความเจ็บปวดของยัยโง่อึนแช ที่หลงรักชอยยุนอยู่เพียงข้างเดียว
ความรักใคร่หลงใหลที่ชอยยุนมีต่อ คังมินโจ อย่างบ้าคลั่ง
และคังมินโจผู้หญิงเจ้าชู้ที่ง่ายจะรักและโลเลเปลี่ยนใจ

และเมื่อไหร่ที่เธอเปลี่ยน ลูกแหง่อ่อนแออย่างชอยยุน มีหรือจะทนเจ็บกับอาการหัวใจสลายได้ มูฮยอกจึงวางแผนแย่งชิงคังมินโจมาจากน้องชาย

แต่ขณะเดียวกัน ซองอึนแชที่แม้จะเจ็บปวดแค่ไหน เธอก็ยังอดทน และไม่เคยคิดร้ายต่อใคร ยัยโง่คนนั้น เป็นคนจิตใจดีมีเมตตา และอ่อนโยนต่อผู้คนรอบข้าง ความรักที่เธอมีต่อชอยยุน และความปรารถนาดีที่เธอมีเผื่อแผ่มายังคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าอย่างเขา แม้ในระยะแรกเธอจะไม่ค่อยเป็นมิตรกับเขาที่มีนิสัยก้าวร้าวหยาบคายเท่าไรนัก แต่ทุกสิ่งที่เป็นเธอก็มากพอจะทำให้มูฮยอกได้รู้จักกับคำว่ารักอีกครั้ง

การให้อภัย ความรัก เป็นของคู่กันกับการให้อภัย แต่ถ้ารักคนหนึ่ง และแค้นอีกคนหนึ่ง มันก็ยากจะไปด้วยกันได้ ทว่ารักของอึนแช ก็ทำให้มูฮยอกอยากโยนอดีตทิ้งไป ลืมการแก้แค้น ลืมให้สิ้นทุกอย่าง ขอแค่มีเธออยู่กับเขาในช่วงเวลาของชีวิตที่เหลืออยู่ เขาจะต้องการเพียงเท่านั้น แต่ชอยยุนก็เพิ่งรู้ตัวแล้วว่า เหตุใดเขาจึงขาดอึนแชไม่ได้ ไม่ว่าจะก่อนหน้านั้นจนถึงตอนนี้ ทั้งหมดทั้งใจที่เขามีอึนแช มันคือ ความรัก

แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ยังช้าเกินไป เพราะอึนแชได้เปลี่ยนใจไปแล้วจากรักครั้งเก่าที่มีแต่ทำให้เธอต้องเจ็บปวดและอ้างว้าง เธอได้พบแล้วกับความอบอุ่นจากรักครั้งใหม่ที่มูฮยอกมีให้กับเธอ ทั้งที่เขาเป็นผู้ชายโดดเดี่ยวและเธอสัมผัสถึงความเหงาที่กัดกร่อนอยู่ในจิตใจของเขา เธอเชื่อว่ามูฮยอกจำเป็นต้องมีเธอ เขากลายเป็นคนที่เธออยากจะจับมือเอาไว้และอยู่เคียงข้าง แต่เธอจะทำอย่างไร เมื่อชอยชุน คนที่เธอเคยรักมาตลอด ๒๕ ปี กำลังต้องการเธอในช่วงเวลาเลวร้ายที่สุดของชีวิต ช่วงเวลาของความเป็นความตายที่เธอรู้สึกว่าตัวเองมีส่วนต้องรับผิดชอบ โดยที่อึนแชไม่เคยมีโอกาสรู้เลยว่าผู้ชายอีกคนที่เธอรัก ทุกลมหายใจของเขาแขวนอยู่กับความตายที่รอแค่วันขาดห้วง อีกทั้งความโกรธ ความเข้าใจผิด ก็ทำให้เธอกลายเป็นอีกคนที่ทำร้ายมูฮยอกให้เจ็บปวด

มันมีเรื่องหักมุมที่ก็เฉลยไม่ยาก ความจริงก็พอจะเดาได้ง่ายโดยไม่ต้องลุ้นมาก แต่ว่ามันก็ยังรู้จึกเจ็บ มีเรื่องไม่คาดคิด มีจุดสะเทือนใจ เทียบกับละครเศร้าน่าจดจำเรื่องอื่นๆ ก็ไม่ถึงขั้นจะนับว่าเหนือกว่าได้เต็มปาก จะว่าไปพลอตมันก็ไม่ได้มีอะไรซับซ้อน ความรักกับอึนแช และความแค้นที่มีต่อแม่ของตัวเองเท่านั้น แต่ม้นมีความพิเศษที่เรียกว่า "ความอิน" คงไม่อาจจะอธิบายได้ชัดเจนนักว่าทำไมต้องอินไปกับตัวละครขนาดนั้น มันเหมือนมีใจไปรู้สึกร่วมกันกับเขาตลอดเวลา ก็ขอวิเคราะห์ดังนี้ว่า

เขาไม่ทำตัวเป็นคนน่าสงสาร แต่กลับดูน่าสงสารขนาดหนัก
เขาตัวสูงใหญ่และไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่ไม่รู้ทำไมถึงดูเปราะบางนัก
เขายิ่งแสดงพฤติกรรมก้าวร้าวเท่าใด ก็ยิ่งดูว่ากำลังปวดร้าวแสนสาหัส
เขาเป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยพูด แต่กลับทำให้รู้สึกเข้าใจไปถึงไหนๆ
และเขาเป็นคนใกล้ตายที่สุด แต่กลับไม่เคยเรียกร้องความเห็นใจจากใคร

ไหงมันเป็นเช่นนั้นก็ไม่รู้ รู้สึกปวดใจกับความเป็นชามูฮยอก จนยากที่จะถอนอารมณ์ออกมาด้วยการดูแค่ทีละตอนสองตอนได้ ขอเปรียบเทียบอย่างนี้ว่า มันเหมือนเราหลงอยู่ในอุโมงที่อับทึบหายใจอึดอัด พยายามดิ้นรนหาทางออกอย่างมีความหวัง ได้เห็นแสงรำไรที่จะระเบิดเปิดทางออกไป ใครจะบาดเจ็บล้มตายได้กี่แผลก็ช่างมัน ขอแค่เราได้ออกไปสูดอากาศเต็มๆ สักเฮือกใหญ่ให้เต็มปอด แต่แล้ว ซีรีย์เรื่องนี้มันก็จบเหมือนว่า พอเราไปถึงทางออก แทนที่จะได้ทะลุพรวดออกไป กลับมีใครยกภูเขามาปิดปากอุโมงค์ ทำเราหายใจไม่ออกตายดื้อๆ ซะงั้น

จริงๆ แล้วถ้าโซจีซบไม่เล่นเป็นมูฮยอกได้ดีขนาดนั้น โดยเนื้อเรื่องเศร้าอย่างเดียว อาจจะไม่ทำให้อินจัดกับความเศร้าแต่ต้นจนจบขนาดนี้ แถมยังเป็นความเศร้าที่เสพแล้วติดหนึบอีกต่างหาก T-T

การลืมทุกอย่างมักเป็นการเปิดโอกาสสำหรับการเริ่มต้นใหม่ แต่สำหรับตัวละครมูฮยอก เขาไม่มีโอกาสนั้น เขาเพียงแค่ต้องการจะตายไปอย่างสงบเท่านั้น แต่ก็อีกนั่นแหละ สถานการณ์มันช่างไม่เกื้อกูลต่อการปล่อยวาง แล้วให้อภัย ตรงกันข้าม มันกลับกรีดซ้ำๆ ลงกลางใจ ที่สุดจะย้ำรอยแผลลึก ความเจ็บแค้นขมขื่นที่ต้องขอยกประโยคนี้ขึ้นมาอีกครั้ง (55 ยังคงติดใจอยู่)

"แม่ครับ อย่าร้องไห้ เก็บน้ำตาเอาไว้
เก็บไว้ร้องให้สาแก่ใจ ..ตอนที่ผมตาย"

แล้วพวกเขาจะทำอย่างไรกัน กับความรัก การปกป้อง ความแค้น และการให้อภัยที่ยากจะหาทางออก มันคือความสมเหตุสมผลที่ไม่ควรมีใครต้องได้รับบาดแผลเพิ่มแม้แต่คนเดียว หรือที่จริงมันก็แค่การยอมรับความอยุติธรรมของโลกใบนี้ ที่มูฮยอกจะต้องรับผลของมันทั้งหมดแต่เกิดจนตาย ..ไปคนเดียว แล้วทางไหนมันจะโหดร้ายกว่ากัน

ไม่ใช่โม้นะ มันรู้สึกหายใจไม่เต็มท้องเลยจริงๆ ตอนที่ดูตอนสุดท้ายของซีรีย์เรื่องนี้น่ะ ยิ่งตอนที่มูฮยอกคุกเข่าลงกราบพื้นดินฉากนั้นนะ ดูแล้วอยากจะลงแดงเพราะแน่ใจแล้วว่ามันจะเป็นไปอย่างไร ซึ่งเป็นหนทางที่ไม่สมหวังดั่งใจจริงๆ พับผ่าสิ

แล้วมันก็จบแบบเลวร้ายต่อความรู้สึกที่สุด
แต่ใจตัวเองก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่านี่คือการจบที่ดีที่สุด

.......

ตอนจบของพระเอก ในตอนแรกที่คิดว่าจบแล้วแค่นี้
มันเป็นการจบที่ดีที่สุดหากจะว่ากันด้วยเหตุและผล

แต่มันเป็นการจบแบบทำให้บาดเจ็บทางอารมณ์
(ต้องขอใช้คำเว่อร์ ๆ อย่างนี้กันเลยทีเดียว)

แต่ตอนจบของนางเอก ที่เป็นตอนจบจริงๆ ของเรื่อง
แม้ในแง่ของเหตุผล มันไม่สมควร ไม่ถูกต้องเอาซะเลย
ทว่ามันทำให้อาการบาดเจ็บทางอารมณ์ที่ว่านั้นได้รับการเยียวยา

เพราะอย่างน้อยใจที่หายไป เธอก็กอบกู้มันคืนมาได้ครึ่งหนึ่ง
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจึงรู้สึกอบอุ่นขึ้น

ชอบตอนที่ ๑ ของเรื่องมากที่สุด ถือเป็นตอนสำคัญเลยล่ะที่ทำให้ติดใจเรื่องนี้เป็นพิเศษทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเป็นเรื่องเศร้า ติดไม่ติดก็ดูซ้ำไป ๔ รอบ ซึ่งก็บอกไม่ถูกหรอกนะว่าชอบอะไรนักหนา คาแรคเตอร์พระเอกที่ให้ความรู้สึกขมขื่นอย่างน่าปวดใจ ส่วนนางเอกก็อกหักช้ำรัก ดูเคว้งคว้างอย่างน่าสงสาร ในเรื่องเธออายุ ๒๕ แต่รูปร่างหน้าตาอย่างกะเด็กสาวอายุ ๑๘ หน้าซื่อๆ ตัวเล็กๆ บางๆ อย่างนี้ล่ะมัง ที่ทำให้พระเอกตัดใจขายยัยเด็กน้อยทิ้งไปไม่ลง

ชอบฉากในค่ำคืนที่ออสเตรเลียเป็นพิเศษ ตั้งแต่ตอนที่อึนแชเดินตามมูฮยอกต้อยๆ แม้ว่าเขาจะไม่สนใจเธอเลย อันที่จริงดูเขาจะไม่แยแสกับทุกสิ่งรอบตัวนั่นแหละ เพราะเธอไม่มีที่จะไป ไม่มีใครที่ไหนจะให้พึ่ง การที่เขาช่วยเธอไว้ อาจสร้างความไว้ใจเล็กๆ ที่ทำให้เธอเกาะติดเขาแบบรักษาระยะห่างตั้งแต่หัววันยันค่ำมืด เขาเป็นคนแปลกหน้าที่เธอรู้เพียงอย่างเดียวว่าเป็นคนเกาหลี คนที่เหลือบตาขึ้นมองเธออย่างไม่เป็นมิตร เมื่อได้ยินคำถามว่า "คุณไม่มีบ้านหรือ?" คนที่ล้มตัวลงนอนกับพื้นว่างเปล่าไม่ต่างอะไรกับคนจรจัด และอึนแชก็ยากจะทำใจได้จึงยอมผละจากเขาไป แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นต้องวิ่งกลับมา แล้วยอมขดตัวลงนอนข้างๆ อย่างหวาดผวา ตอนที่มูฮยอกกอดอึนแช ในบรรดาฉากของพระเอกนางเอกทั้งหมดทั้งเรื่อง ชอบฉากนี้ที่สุด มันไม่ได้นำมาซึ่งความโรแมนติกในทางชู้สาว แต่มันแสดงถึงความเมตตาปราณีที่มูฮยอกมีให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่น่าเวทนาคนหนึ่ง กับคำพูดที่ฟังไม่เหมือนคำปลอบโยนสักเท่าไรแต่มันทำให้เธอสงบลง

"หลับซะ ถ้ายังไม่อยากตาย"

เหมือนกันเลยนะ ต่อมาที่เกาหลี ฉากที่อึนแชกอดมูฮยอกครั้งแรก มันก็ให้ความรู้สึกในทางเมตตาปราณีในลักษณะนี้เหมือนกัน มันยังไม่ใช่ความรัก แต่มันคือการได้มีใครคนหนึ่งในยามที่กำลังเคว้งคว้างและต้องการใครสักคนมากที่สุด

นางเอกอิมซูจอง ไม่ใช่คนสวยมาก แต่น่ารักดี พระเอกโซจีซบตอนมีหนวดหัวฟูอยู่ออสเตรเลียเค้าหล่อในทางนั้นมาก พอกลับมาเกาหลีดูจืดลงไปนิด แต่ก็ยังหล่อแบบพระเอกเกาหลีหล่อๆ ทั่วไป (ซึ่งหล่อไม่น้อย) และสองคนนี้มีเสน่ห์ดึงดูดต่อสายตาเป็นพิเศษ คือดวงตาของเขา กับริมฝีปากของเธอ สายตาของโซจีซบมันได้อารมณ์จริงๆ ส่วนริมฝีปากของอิมซูจอง งอนหยักแปลกตาดูน่าจุ๊บ (นี่เป็นความเห็นของผู้หญิงด้วยกันนะ 55)

จองคยองโฮ รับบทชอยยุน เรื่องนี้เพิ่งเป็นผลงานละครเรื่องที่สองหลังเข้าวงการ ยังดูเด็กๆ อยู่เลย นิสัยในเรื่องก็ลูกแหง่และเป็นหนุ่มขี้งอนเอาแต่ใจด้วย แต่ตอนนี้เขาเป็นพระเอกเกาหลีที่ชอบมากคนหนึ่ง (Smile you , Princess Jamyung Go) แต่เรื่องนี้ต้องเข้าใจว่า รุ่นพี่โซจีซบเขาแรงจริง ใครก็ไม่อาจจะโขมยซีนไปจากเขาได้

อยากจะขอบคุณใครคนหนึ่งที่ส่งข้อความหลังไมค์มาช่วงที่เขียนบล็อก Princess Jamyung Go และแนะนำให้ดูซีรีย์เรื่องนี้ พร้อมกับบอกว่าจะรออ่านบล็อก ซึ่งในตอนนั้นได้ตอบไปว่า อย่ารอเลย เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ดู ดูแล้วไม่รู้จะชอบหรือเปล่าด้วย เพราะได้ยินว่าเป็นละครที่เศร้ามากกกกก แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นคำแนะนำที่น่าสนใจบวกกับตอนเขียนบล็อก Innocent Man ทำให้ทราบว่านักเขียนบทท่านนี้ เขียนเรื่อง Thank You ด้วย แรงผลักจึงมาแรงเลย ลองเปิดดูตอนแรกสักนิดนึง ลองแล้วจึงติดใจและกลัวจะไม่อินพอจึงต้องสั่งซื้อแผ่นมาเพื่อจะดูกับทีวี (จอใหญ่กว่าคอมฯ)และต้องดูเสียซาวแทร็คซับไทยเท่าน้าน

นอกจากพระเอกนางเอกแล้ว บทบาทที่ชอบเป็นพิเศษ คือ เด็กชายคัลชิผู้มีแม่เป็นหญิงสาวปัญญาอ่อน เด็กน้อยที่รู้สึกอบอุ่นขึ้นเมื่อมีลุงมูฮยอกฝาแฝดของแม่มาอยู่กับเขา เพียงแต่คัลชิไม่รู้ว่าความอบอุ่นที่มีลุงเป็นที่พึ่งนั้นมันจะมีอยู่เพียงไม่นาน แล้วก็ครอบครัวที่บ๊องส์ๆ ของนางเอก แม่จอมขี้บ่น พี่สาวจอมขี้เกียจ และน้องสาววัยนักเรียนที่ตลกน่ารัก เวลาอยู่ด้วยกันแล้วค่อนข้างจะวุ่นวายแต่ดูอบอุ่นดี ส่วนบทบาทของแม่ "โอดอลฮี" นักแสดงท่านนี้ Lee Hye-Young ก็มีฝีมือแก่ขลังสมวัยอาวุโส แต่ถ้าเทียบกับบทบาทใน Can You Hear My heart เรื่องนี้ถือว่ายังไม่โดดเด่นเท่าไร ก็อย่างว่าล่ะนั่นคงเป็นเพราะบทลูกชายมูฮยอกกินเด่นคนเดียวตลอดเรื่อง แล้วไหนจะมีลูกชายชอยยุนอีกคน

ตอนดูข้อมูลนักแสดงเพิ่งรู้ว่า โซจีซบ เป็นหนึ่งในนักแสดงนำเรื่อง Something Happened In Bali (รักสุดใจฝากไว้ที่บาหลี) แต่คงจะไม่ตามไปดูหรอกนะคุณพี่ เพราะกิตติศัพท์ตอนจบของเรื่องนี้น่ะ น่าขยาดกว่า I am sorry ซะอีก

โดยนิสัยจะตั้งป้อมปฏิเสธละครเศร้าไว้ก่อนเสมอ แต่ไม่รู้ทำไม เรื่องไหนที่ได้ยินกิตติศัพท์ความเศร้าและตั้งป้อมต่อต้านเอาไว้ เป็นได้ดูเรื่องนั้นทุกที

อย่าง I am sorry I love you ขอโทษครับ ผมรักคุณ..เรื่องนี้
ในที่สุดก็ได้กลายเป็นอีกหนึ่งละครเศร้าในความทรงจำ

ขอบคุณ แหล่งข้อมูล

Dramawiki , Asianwiki , //korea.tlcthai.com

Create Date : 12 มกราคม 2556

Last Update : 12 มกราคม 2556 23:10:59 น.

24 comments

Counter : 28898 Pageviews.

สวัสดีค่ะ มาทักเพราะเห็น I'm sorry นี่แหละค่ะ

ตอนที่เรียกน้ำตาเราเป็นสองตอนที่เราคิดไม่ถึงเลย ไม่รู้ จขบ.เป็นเหมือนกันมั๊ย

ตอนที่พระเอกรู้ว่ายูนไม่ใช่ลูกแท้ๆของแม่ แต่แม่ยอมตายเพื่อยูนแทนพระเอกที่แม่คิดว่าตายไปแล้วเลยเอายูนมาเลี้ยงแทน

กับฉากต้มมาม่าที่พระเอกคำนับแม่ค่ะ เรียกน้ำตาอย่างกับก๊อกแตกแหน่ะ

เป็นซีรีย์ที่ชอบมากยกเว้นตอนจบเลย ไม่อยากให้นางเอกทำแบบนั้น

ขอโทษที่ร่ายยาวค่ะ แบบว่าอิน ><
แล้วจะมาทักใหม่นะคะ

โดย: lovereason

วันที่: 12 มกราคม 2556 เวลา:22:20:01 น.

ดูนาน จนเลือนๆ รายละเอียดไปแล้ว
แต่จบได้ว่า ดูไป หน่วงในหัวใจไป..เจ็บลึกอ่ะค่ะ
แล้วดูจบ ไม่สามารถดูอะไรต่อได้เลย ...ไม่เศร้าสุดๆ นะ
แต่มันบอกไม่ถูก มันสะเทือนใจน่ะค่ะ ....

ส่วนตัว เราชอบการจบแบบนี้นะ ...
ตอนพระเอกจากไปก่อน มันก็เศร้าแล้ว...
แต่พอนางเอกตามไป ในฉากสุดท้าย
มันอุ่น มันให้ความรู้สึกว่า ทั้งคู่ไม่โดดเดี่ยว
ทั้งคู่จะต้องไปอยู่ด้วยกัน ไปเจอกันในที่ใดซักแห่ง

เรื่องนี้ ตอนดู เราไม่ชอบซักอย่าง...
ตอนแรกไม่รู้จักจีซบ ไม่ชอบหน้าตาแบบนี้
นางเอกก็ไม่สวย แต่ว่าตัวเล็กบอบบาง น่ารักดี
พระรองก็ไม่ชอบ (ตอนหลังดู Smile You เริ่มชอบแล้วค่ะ)
เสื้อผ้า หน้าผม คอสตูม ...ไม่โดนใจเลยซักอย่างเดียว

แต่บทละครดีอ่ะ การแสดงก็ดี ..ทำให้ดูเพลิน
ดูไป ซึมไป ทำไมชีวิตตัวเอกมันถึงหม่นขนาดนี้ 555+

ปล. ดูนาน ลืมไปหมดแล้ว...พออ่านบล็อกนี้
เห็นรูปต่างๆ นึกขึ้นมาได้ ว่าล่าสุด ดู May Queen ไป

พระรองตอนวัยรุ่น MQ....คือเด็กน้อยจากเรื่องนี้ นี่เอง...เป็นหนุ่มแล้วค่ะ

โดย: nikanda

วันที่: 13 มกราคม 2556 เวลา:6:57:22 น.

เป็นซีรี่ขึ้นหิ้งของผม
อินสุดๆ ส่วนตัวชอบหนังดราม่าหนักๆ
เรื่องนี้เล่นเอา จิตตกไปหลายวัน

น้ำตาไหลแบบไม่ต้องบิ๊ว กับฉากที่
หลายชาย รู้ว่าลุงจะตาย มันหดหู่
บาดลึก กับสีหน้าของ โมฮุ๊ก
คู่พระนาง แสดงดีมากๆ ชอบทั้งคู่

ยังไงก็ยังเป็นที่หนึ่งในใจตลอดกาล
สำหรับเรื่องนี้

โดย: koptyne IP: 199.67.140.56 วันที่: 14 มกราคม 2556 เวลา:17:00:52 น.

จิตวิญญาณของมารสปอยล์ก็ชนะจิตสำนึกนางฟ้า เหอ่ๆสำนวนซะ

ฟังดูแล้ว ดรามาสุดๆเรือ่งหนึ่งเหมือนกันนะครับ
หนีแฟนหาฝรั่งไปซะงั้น เพื่อชีวิตดิ้นรนที่ดีกว่า
อืม พล็อกเข้าใจได้ แล้วชีวิตพระเอกก็มีอะไรฝังหัวอีก
ฟังดูช่างเศร้ายิ่งนี้

คล้ายเป็นชมรมคนโดนทิ้งอย่างไรอย่างนั้น

แต่นางเอกหน้าเด็กมาก ไม่นึกว่าอายุจะย่างยี่สิบสี่แล้ว

พระเอกโซจีซบนี้ เคยดูหนังalways
อันโน้นก็นักมวยรันทดชีวิต
พี่แกคงกินสายถนัดนี้แล้วได้ดีไปอีกนาน

โดย: Mr.Chanpanakrit

วันที่: 15 มกราคม 2556 เวลา:19:43:24 น.

พี่สาวที่ทำงาน เรียบร้อย แต่ตอนลงชื่อท้ายการ์ดอวยพรปีใหม่ที่เขียนให้โนบู เธอลงชื่อเรียกแทนตัวเองว่า

"เมียจีซบ"
เธอแอบแรงอ่ะค่ะ (555)

โดย: nobuta wo produce

วันที่: 16 มกราคม 2556 เวลา:13:00:36 น.

แวะมาทักทาย PRYSANG

เรื่องนี้ยังไม่ได้ดูเลย เห็นพระเอกจาก SMILE YOU เล่นเรื่องนี้ด้วยหรือ

โดย: สามสิบเอ็ดธันวา IP: 223.205.178.206 วันที่: 17 มกราคม 2556 เวลา:14:27:10 น.

เป็นซีรี่ย์ที่ถ้าจะให้นิยามแล้ว นึกถึงคำว่า"เจ็บปวดแต่งดงาม"เรื่องนี้เราได้ยินกิตติศัพย์มานานแล้วว่าดังมากตอนที่เกาหลีตอนที่ฉาย และเคยหลงรักพระเอกตั้งแต่เห็นโปสเตอร์รูปที่นั่้งข้างถังขยะ(เสป็คเลยอ่ะตี๋เซอร์)แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีโอกาสได้ดูเสียที จนเพิ่งได้ดูเมื่อปี2009นี่เองค่ะ ดูจบไม่ร้องไห้นะมันคนละฟิลกะAutumnแต่มันเหมือนค้างๆ หน่วงๆเจ็บแปลบ(เวอร์ละ555)อยู่ในอก มันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆและไม่สามารถจะเอามันออกจากหัวได้วนเวียนคิดถึงแต่ตอนจบ และถามตัวเองว่าถ้าเป็นนางเอกชั้นจะทำอย่างนั้นมั้ยนะ คำตอบคือ...ใ่ช่ ถ้าเราเป็นนางเอกเราก็ทำแบบนั้นอ่ะ พระเอกเจ็บปวดเดียวดายมาตลอดแล้วมันเศร้ามากที่ต้องจากไปอย่างโดดเดี่ยวและแม่ที่รักก็ยังไม่รู้เรื่องอีก แต่ในขณะที่ครอบครัวนางเอกมีพ่อ แม่ พี่สาวน้องสาว ถ้านางเอกจะเลือกไปอยู่กับพระเอกคนที่เหลือก็ยังไม่เศร้าเท่าไร อย่างน้อยก็ยังมีคนที่อยู่เคียงข้างกันปลอบโยนกัน แต่พระเอกจากไปแบบไม่มีใครเลย เพราะฉนั้นจึงเป็นตอบจบทีี่เพอร์เฟคที่สุด อบอุ่น สวยงามที่สุด

ป.ล.รักเฮียซบจากเรื่องนี้ที่1ในใจเล่นได้ดีไม่โอเวอร์ไม่เยอะจนน่ารำคาญและเห็นตรงกันกับจขบ.อีกแล้วว่าเฮียมีสายตาที่สามารถบอกความรู้สึกเสียใจเป็นล้านคำโดยไม่ต้องเอ่ยเป็นคำพูดเลย(ตาตี่ๆแต่สวยและเศร้าจัง) ส่วนอิมซูจองชอบมานานแล้วจากหนัง

โดย: หนูวาลี IP: 171.4.176.169 วันที่: 17 มกราคม 2556 เวลา:14:54:23 น.

อยากดูเรื่องแบบ soundtrack sub Thai หาได้ที่ไหนคะช่วยแนะนำด้วยค่ะ

โดย: Nok IP: 61.90.70.200 วันที่: 14 กันยายน 2556 เวลา:17:49:46 น.

อยากดูแบบซับไทยเหมือนกันค่ะ เพิ่งมาดูตอนนี้หาไม่ได้เลย เลยต้องดูแบบพากย์ไทยไปก่อน

เป็นซีรี่ย์ที่เราหลีกเลี่ยงมานาน กลัวจะเศร้าจนไม่ไหว เพราะเราอินง่ายอะไรง่ายอ่ะค่ะ แต่สุดท้ายก็ดูจนได้

อึดอัดที่สุด เศร้าไปถึงขั้วหัวใจเลยค่ะ

ปอลอ ใครเจอแบบซับไทยบอกด้วยนะคร้าาา ขอบคุณค่ะ

โดย: Medznoon IP: 58.11.245.220 วันที่: 30 กันยายน 2556 เวลา:13:40:35 น.

เห็นด้วยทุกประการที่เจ้าของบล๊อคเขียนเลยค่ะโดยเฉพาะตอนจบ

ส่วนของพระเอก สมเหตุผลแต่ขัดใจ
ส่วนของนางเอกไม่สมเหตุผลแต่ถูกใจ(คือมันรู้สึกว่าอย่างน้อยพระเอกก็ได้อะไรบ้าง และหนึ่งในคนที่เป็นต้นเหตุของโศกนาฏกรรมนี้ก็ได้รับความสูญเสียบ้าง สะใจ อิอิ)

โดย: chocojunk IP: 180.183.132.232 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2556 เวลา:15:51:59 น.

เพิ่งดูเรื่องนี้จบไป 2 รอบค่ะ หลงเข้ามาในบล็อคนี้แบบงงๆ ^^ แต่อ่านแล้วเห็นด้วยทุกตัวอักษรค่ะ เจ้าของบล็อคบรรยายได้ดีจังค่ะ เห็นแง่มุมตัวละครมากขึ้นด้วย

...เพิ่งมีโอกาสได้ดูเรื่องนี้ (ล่าช้าไป 10 ปี 555) เพราะเพิ่งจะหลงโซจีซบจาก The Master's Sun ค่ะ เลยหาเรื่องเก่าๆของเขาดู ลงทุนสั่งแผ่นจาก Ruindy มาดูเลย (แพงจัง T-T) เพราะหาสั่งยาก มันเก่าแล้ว พอดูแล้วไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเรื่องนี้ดังมาก และทำไมเค้าถึงว่าเรื่องนี้เป็น Masterpiece ของโซจีซบ

... ตอนดูรอบแรกร้องไห้น้ำตาท่วมตั้งแต่แผ่น 2 มาเลย แล้วมาสะอึกสะอื้นหนักๆช่วง 2 แผ่นสุดท้าย TAT อินจัดฝังหัว ซึมค้างไปหลายวัน

... รอบ 2 น้ำตาก็ยังท่วมหน้าอยู่ ทำไมอินได้ขนาดนั้นก็ไม่รู้

เป็นซีรีส์ในดวงใจอีกเรื่องเลยค่ะ

โดย: Miiz IP: 49.48.198.167 วันที่: 26 เมษายน 2557 เวลา:14:21:30 น.

เป็นซีรีส์ที่ดูแล้วแบบว่าเศร้า ปวดหัวใจ รันทศ สงสารพระเอกสุดๆ ทำใมต้องมาเจออะไรแบบนี้ รุ้ว่าแม่คือใคร แต่แม่ก้ไม่รุ้เลยว่าเป็นลูก เรื่องมันเศร้าทั้งความรุ้สึกของคนรัก และความรักของครอบครัว ชอบถึงขั้นโหลดมาเก็บไว้ในโทรศัพท์ และผลที่ตามมาก้เลยชอบ โซจีซบมากเลย เค้าแสดงได้ดีมากกืได้อารมณ์ ถึงจิตวิญญานเลย พระเอกในดวงใจเลย

โดย: Chom IP: 27.55.154.11 วันที่: 17 พฤษภาคม 2557 เวลา:14:13:53 น.

และ เพลงประกอบก้ต้องบอกว่า เข้าถึงอารมณ์ เหมือนกันืฟังไม่ออก ไม่รุ้ว่าแปลว่าอะไร แต่รับรุ้ได้ว่ามันเศร้าสลดจิงๆ เฮ้อ

โดย: Chom IP: 27.55.154.11 วันที่: 17 พฤษภาคม 2557 เวลา:14:17:27 น.

หลังจากดู Master's sun ก็ไปหาหนังของโซจีซบมาดู ทั้งที่อ่านไตเติ้ลแล้วนะว่าเศร้า ก็ยังไม่วาย ชอบสายตาที่แสดงออกมาของพระเอก มันสื่อความรู้สึกที่รับรู้ได้จริงๆ ดูจบแล้วอินสุด และยังไม่สามารถเริ่มดูเรื่องใดๆได้อีก..(รอย่อยสลายเรื่องนี้ก่อน..555)

โดย: saneeya IP: 1.10.193.13 วันที่: 20 พฤษภาคม 2557 เวลา:19:17:14 น.

โอ้ .. ถึงวันนี้ยังมีคนดูซีรีย์เรื่องนี้กันอยู่เลย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านบล็อกและหยอดคอมเมนท์ไว้ให้นะคะ มีคนเมนท์ทีไรได้คิดถึงซีรีย์เรื่องนี้ทุกที

โดย: prysang

วันที่: 20 พฤษภาคม 2557 เวลา:19:55:39 น.

เขียนได้ดีมากๆตรงใจทุกอย่าง ดูเรื่องนี้มานานแล้ว เพราะติดตามผลงานจีซบมาตั้งแต่ยังมีชื่อเสียงไม่มาก รู้สึกดีเมื่อรู้ว่ามีคนชอบผลงานของจีซบ ขอบคุณมาก

โดย: Pim IP: 171.7.248.155 วันที่: 19 สิงหาคม 2557 เวลา:17:19:43 น.

รู้สึกเหมื่อนตัวเองเป็นพระเอกเลย
T^T

โดย: 사랑 IP: 49.230.94.26 วันที่: 10 ตุลาคม 2557 เวลา:12:24:52 น.

จขบ. เขียนได้ครบมากครับ(มืออาชีพ) สำหรับผมดูมา 2 รอบ(ติดใจเนื้อเรื่อง มันจะเศร้าอะไรนักหนา ดูแล้วรู้สึกว่าหัวใจเข้มแข็งดี) รอบแรก 4 ปีที่แล้วและคิดว่าเป็นซีรีย์ที่ชอบที่สุดและกะว่าจะไม่ดูอีกครั้ง(ไม่อยากเศร้าอีก555) ผ่านมา 4 ปีบังเอิญมาพบในเน็ต อดใจไม่ไหวเลยดูอีกครั้งและยังคงได้ฟิลเหมือนเดิม แม้จะเป็นเรื่องที่สร้างมาหลายปีแล้วแต่ดูทีไรก็ได้ฟิลทุกที(เหมือนเติมกำลังใจให้สู้ต่อ ประมาณนั้น) ขอบคุณนะครับที่มีบล็อกนี้ไว้ให้เผื่อมีใครผ่านเข้ามาแบบ งงงง อีกคน หลังดูซีรีย์คุณภาพอย่างนี้อีกครับ (เป็นกำลังใจให้คนเขียนบล็อกนะ)

โดย: Passing Man IP: 223.205.249.212 วันที่: 2 ธันวาคม 2557 เวลา:23:43:40 น.

คุณ Passing man ขอบคุณนะคะ Happy happy ^^

โดย: prysang

วันที่: 22 ธันวาคม 2557 เวลา:22:58:36 น.

เขียนได้ดีมากค่ะ เราดูจบมานานแล้วยังอินตามด้วยเลย

โดย: กุ้ง IP: 58.11.39.80 วันที่: 31 ธันวาคม 2557 เวลา:1:39:20 น.

เพิ่งทำใจดูเรื่องนี้เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ดูจบแล้วหน่วงมาก ทำให้ต้องมานั่งหากระทู้ที่เขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ เลยมาเจอ เขียนได้ดีมากเลยค่ะ อ่านแล้วเหมือนมีเพื่อนที่ดูแล้วรู้สึกเหมือนกัน ขอบคุณนะคะ

โดย: หนึ่ง IP: 203.170.246.99 วันที่: 25 กรกฎาคม 2559 เวลา:17:45:36 น.

สวัสดีค่ะ
ขอบคุณนะคะที่ดูซีรี่ย์เรื่องนี้ และเขียนบล็อคให้อ่านแบบลึกซึ้งตรึงใจ อ่านแล้วหยุดไม่ได้ทำให้อ่านหนังสือเกินโควต้าไปหลายสิบปีเลย ซาบซึ้งและน่ารักจริงๆ โดยส่วนตัวดูเรื่องนี้มาประมาณ 55 ครั้งได้ แผ่นเสียไป 4 ชุด เครื่องเล่นพังไป 2 เครื่อง(ไม่ได้เว่อร์นะคะ) เพราะเป็นภรรยา เอ๊ย แฟนคลับพระเอก และก็เสพติดความเศร้า ชอบละครเศร้ามากกว่าละครสนุกสนาน รู้สึกได้ร้องไห้แล้วมันสะใจดี 5555 ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ถ้ามีเขียนถึง What's happended in bali เมื่อไหร่จะเข้ามาอ่านอีกค่ะ

โดย: Akiosa IP: 49.49.244.128 วันที่: 14 พฤษภาคม 2560 เวลา:8:32:58 น.