บทสุดท้ายของ...ความรัก
ณ ที่ตรงนั้นเธอเห็นอะไรบ้างไหม ความรัก...ความผูกพัน...ในเวลาที่เรามีกันไงล่ะทุกๆอย่างที่เราเคยทำร่วมกันมา...ต่อไปนี้มันจะกลายเป็นเพียงอดีตไปแล้วสินะ...ยิ่งคิดก็ยิ่งใจหาย...ณ อดีต...เธอเคยบอกว่ารักฉันมากมาย...เรา หรือ อาจจะมีเพียงแค่ฉันที่มีความสุข...ทุกๆเรื่องราวที่เราเคยถ่ายทอดสู่กันและกัน......ฉันยังจำได้ดี...แต่เธอรู้อะไรไหม...เธอไม่เคยลืมเขาเลยในทุกๆถ้อยคำที่เราคุยกัน...เธอยังมีเขามาเกี่ยวด้วยเสมอฉันเจ็บนะ...แต่เพราะรักจึงทนแม้ว่าเธอจะทำร้ายใจฉันเท่าไหร่......ฉันก็อภัยให้เธอได้เสมอ...ณ ปัจจุบัน...เป็นฉันที่หยุดไล่ตามเธอ...เพราะเธอเดินไปไกลลับตาฉันแล้ว...เธอไม่แม้แต่จะหันมามองฉันเลย...ไม่แม้จะอธิบายเหตุผลของเธอให้ฉันฟัง...บางที...ฉันอาจจะไม่ใช่คนที่สามารถหยุดสายลมอย่างเธอได้จริงๆ...ฉันไม่โกรธเธอหรอกนะ...ไม่เคยเลย...เพราะฉันรู้ดีว่าสายลมไม่เคยหยุดนิ่ง...เฉกเช่นเธอ...เรื่องทุกอย่างของเรา...ฉันจะไม่ลืมหรอกนะ...เพราะมันเธอความทรงจำที่มีค่า...ที่ได้บอกให้รู้ว่า...ครั้งหนึ่งฉันก็เคยรักใครคนหนึ่งเป็น......อีกอย่าง...ใช่ว่าฉันจะหมดรักเธอ...ความรักของเธอยังอยู่ในใจของฉันเสมอ...และมันจะแปรเปลี่ยนเป็นมิตรภาพที่บริสุทธิ์......ตลอดไป...ณ อนาคต...จะมีเพียงฉันที่เดินไปตามหนทางข้างหน้าเพียงลำพัง...เริ่มต้นใหม่ด้วยหัวใจดวงนี้...นับหนึ่งใหม่ด้วยหนทางที่แตกต่างไป...ไม่มีเธอคอยประคองเหมือนเก่า...ตามหาเส้นทางเดิมก่อนที่จะพบกับเธอ...แล้วกลับไปเดินอย่างมั่นคง...แม้ว่าบาดแผลในหัวใจอาจจะลึก และ......ต้องใช้เวลารักษา...แต่เชื่อเถอะนะว่า...สักวันมันจะต้องหายดีและพร้อมที่จะเปิดรับใครคนนั้นเข้ามา...------------------E N D-------------------ริยาห...พายุทราย สายลมรัก โดย : ฌามิวอาห์ ฉันเชื่อนะว่า สักวันหนึ่งสายลมเช่นเธอ คงจะพบคนดีๆที่สามารถทำให้สายลมหยุดอยู่ที่เขาได้...ตลอดกาล...
อารมณ์เหงาๆ...ในวันฝนพรำ
วันนี้ฟ้าดูหม่นๆ...ฉันยืนอยู่ที่สนามหน้าบ้าน...สัมผัสถึงหยดน้ำเล็กๆบนแขน...ฉันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า...หยดน้ำน้อยๆกำลังทิ้งตัวลงมาบนพื้น...แปะ...แปะ......ฉันคิดอย่างสงสัย...ฟ้ากำลังร้องไห้ให้ใครอยู่หรือเปล่า......ฉันละความสนใจ...ให้นิ้วเล็กๆแตะกลีบกล้วยไม้อันบอบบาง......ในกระถางที่แม่ชอบปลูก......กล้วยไม้สีขาว กลางสายฝน กับท้องฟ้าสีหม่น......ดูสวยงาม...บอบบางน่าทะนุถนอม...แต่ก็ดูเศร้าสร้อย......ช่างดูเหมือนกับฉันในตอนนี้...เหลือเกิน......ฝนเริ่มตกแรงขึ้น...น้องชายตัวดีที่เคยชวนฉันทะเลาะบ่อยๆเรียกฉันเข้าบ้าน...พร้อมแขวะเล็กๆ...อย่ามัวทำเป็นนางเอกมิวสิคเพลงอยู่สิ......ฉันพยักหน้าน้อยๆ เดินเข้าบ้าน......นั่งลงริมหน้าต่างที่เปิดไว้...ละอองฝนโปรยเบาๆ ถูกใบหน้า...ปลดปล่อยความคิดไปกับสายฝน...ฉันหลับตาลง...ลองทำอย่างที่น้องชายบอก...ลองทำตัวเป็นนางเอกนิยายน้ำเน่าอย่างที่เคยถูกแขวะ...ภาพความทรงจำเก่าๆ คืนย้อนมา...ทั้งทุกข์...และสุขทั้งรอยยิ้ม...และน้ำตา...ทั้งอดีต...แลปัจจุบันสายฝนเริ่มซาลง...ฉันตัดสินใจลุกขึ้น...เดินไปหน้าบ้าน...ท่ามกลางสายฝน...หลับตา แล้วยืนมือออกสุดแขน......ปล่อยความทุกข์ ออกไปจากใจ......ปล่อยให้หยาดน้ำฟ้า กระทบใบหน้า......ปล่อยน้ำตา ให้ไหลปะปนไปกับสายฝน......ปล่อยคนบางคน...เลือนลางไปจากใจตอนนี้ฉันรู้แล้ว...ว่าทำไมเวลานางเอกนิยายถึงชอบตากฝนเวลาเศร้า...ทำไมพระเอกมิวสิกวิดีโอต้องยืนกลางฝนเหมือนคนบ้า...เพราะว่า...สายฝน...ช่วยพัดเป่าความเศร้าเสียใจออกไป...ใช้ละอองน้ำเล็กๆปลอบประโลมกายเราให้ชุ่มฉ่ำ...คอยร้องไห้เป็นเพื่อนเรา......ฝนหยุดตกแล้ว......ฉันปาดน้ำตาออก...ยิ้มให้กับท้องฟ้า......เสียงน้องชายตะโกนโหวกเหวก...ฉันเดินเข้าบ้าน......น้องตัวดียื่นผ้าขนหนูมาให้พร้อมกับเสียงบ่นเป็นพ่อหมี......ฉันยิ้มรับแต่โดยดี......ถึงแม้ว่าฉันกับน้องจะทะเลาะกันบ่อยๆ......แต่มันก็เป็นความเคยชินมาตลอดชีวิต...ทีฉันคิดว่าหากวันหนึ่งมันหายไป...ฉันคงจะเหงา......ต่างจากบางสิ่ง ที่เข้ามาเพียงช่วงเวลาหนึ่ง...แต่ก็มีอิทธิพลต่อหัวใจ......แต่หากว่าสักวันมันต้องจากไป...ฉันก็อยู่ได้...อาจจะแค่ขาดสมดุลของชีวิตไปสักระยะ......แต่ทุกอย่างก็จะกลับมาเหมือนเดิม...
วันที่(หัวใจ)เจ็บ...
ไม่รู้ว่าเธอจะจำได้หรือเปล่าว่าวันนี้เป็นวันอะไรแต่สำหรับฉัน...ยังจำได้เสมอ...วันครบรอบ 1 ปีกับอีก 4 เดือนของเราไงล่ะจะว่าไปมันก็เร็วเหมือนกันนะ...ทุกครั้ง...จะเป็นเธอที่คอยเตือนฉันถึงวันสำคัญของเรา...แต่วันนี้...เธอกลับเงียบหายไป...นานเท่าไหร่แล้ว...ที่ความสัมพันธ์ของเรา...ค่อยๆห่างขึ้น...ทุกที...ทุกทีฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เธอ...จะรู้สึกอย่างไรแต่ฉัน...เหนื่อย...เหลือเกิน......เหนื่อย...กับการวิ่งตามหัวใจของเธออยากจะหยุดพักนะ...แต่ว่า......ฉันกลัวเธอจะหายลับตาไป...เกินกว่าที่มือเล็กๆของฉันจะเอื้อมถึงระยะทางของเราที่ว่าไกลแล้ว...แต่ฉันว่า......ระยะห่างระหว่างหัวใจของเรา...กลับไกลยิ่งกว่า...เมื่อไหร่ที่เธอจะยอมหยุด...แล้วหันกลับมามองฉันเหมือนอย่างเดิมสักที......หรือว่า......เป็นฉันเองที่ต้องเป็นฝ่ายหยุดตามเธอ...ตะวันส่องใจ By Clear Ice '...ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นตะวันที่สาดส่องใจฉันที่มืดมนกลับสว่างอีกครา...'
ผิดคำพูด!!
อีกแล้วนะที่เธอทำแบบนี้...กี่ครั้งกี่หนกัน...บอกว่าจะโทรหาแล้วก็เงียบหายไป...ฉันรูว่าบางครั้ง เธออาจจะติดธุระสำคัญ...ไม่ว่างคุยกันก็ไม่เป็นไร......แต่อย่าบอกให้ฉันรอได้ไหม...เพราะการรอคอยแบบนี้มันเจ็บปวดนะ.....รู้ไหม ในวันนั้นที่เธอบอกว่าจะโทรมาหา...ฉันต้องรอนานแค่ไหน......จาก 1 นาที เป็น 1ชั่วโมง จาก 1 ชั่วโมง กลายเป็น 3 ชั่วโมง.....เวลาผ่านไปเรื่อยๆโดยไม่มีวี่แววของเธอ...ฉันสะดุ้งตื่นทุกครั้งที่หลับตาบอกกับตัวเองเสมอว่า หลับไม่ได้นะ ถ้าหลับแล้วเธอโทรมา..ฉันไม่รับแล้วเธอจะน้อยใจ...ฉันเหมือนคนวิกลจริตที่ต้องมาหน้าจอโทรศัพท์ทุกๆ 2 นาทีเพื่อหวังว่าเธอจะโทรมา......แต่ในที่สุด...ฉันก็ผิดหวัง....ทุกๆครั้งที่เธอผิดคำพูด...และหายไปนานๆ...ฉันเจ็บแทบขาดใจทั้ง.โกรธ...ทั้งน้อยใจ...ทั้งเสียใจ......แต่ฉัน ก็ไม่เคยเกลัยดเธอได้ลง...หลายครั้งที่ฉันอยากจะโกรธเธอมากๆแต่เพียงแค่ได้ยินเสียงเธอ...หัวใจของฉันก็อ่อนยวบแล้ว...อภัยให้ธอได้หมดทุกอย่าง......นี่ฉันโง่มากใช่ไหม......ที่ปล่อยให้ตัวเองเจ็บอย่างนี้...ขอร้องเถอะนะ...อย่าให้ความหวังกับฉันเลยถ้าเธอทำอย่างที่บอกไว้ไม่ได้เพราะฉัน...ไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว...
คนขี้ขลาด!?!
ทั้งๆที่คิดว่าจะใจแข็ง...แล้วบอกว่า"เราจบกัน"ให้เป็นเรื่องเป็นราว...แต่สุดท้าย...ฉันก็ทำไม่ได้ฉันมันแค่คนขี้ขลาดไง...เมื่อไหร่กันที่ฉัน...จะเข้มแข็งเมื่อไหร่กันที่ฉัน...จะใจร้ายอย่างเธอได้บ้างเมื่อไหร่กันที่ฉัน...จะลืมเธอได้ลงเมื่อไหร่กันที่ฉัน...จะเลิกรักเธอได้สักทีมันไม่ง่ายเลยนะ ที่จะรักใครสักคน...และมันก็ไม่ง่ายเลย ที่เราจะลืมคนที่ครั้งหนึ่งเราเคยรักเขา...สุดหัวใจ...เกลียด...ที่ใจฉันอ่อนแอต้องมานอนร้องไห้อย่างคนพ่ยแพ้ครั้งแล้ว...ครั้งเล่าพ่ายแพ้ให้แก่ใจของคนเอง...ที่มันไม่เลิกรักเธอสักที...ถ้าหากเธอบอกมาคำเดียวว่าเราจบกัน ฉันจะไม่โทษเธอเลย......ขอร้องล่ะ ปล่อดปล่อยผู้หญิงขี้ขลาดคนนี้สักที......เพราะถ้าเธอไม่พูดมา ฉันก็จะเจ็บอย่างนี้...ตลอดไป...ถ้าครั้งหนึ่งฉันเป็นเจ้าหญิงนิทรา เธอก็คงเป็นเจ้าชายที่ปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมาพบกับความรัก ก่อนจะพาฉันลงสู่ความหลับใหล นิรันด์กาล...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [