สองเดือนที่ผ่านมา เราทำอะไรไปบ้างนะ

สวัสดีคะ ..

ฮั้วห่างหายจากการเขียนบันทึกไปนานมากเลย ตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆ และ รอผลการสอบใบประกอบวิชาชีพเภสัชกรรมโน่นแนะเนอะ
ตอนนั้นชีวิตอยู่บนพื้นฐานของความระทึก และตื่นเต้นอยู่ตลอดทุกวันเลย
หลังจากการทำข้อสอบไปเราก็รู้ตัวเองว่าทำไม่ค่อยได้
และความหวังที่จะผ่านก็ริบหรี่ แทบหมดหวัง
แต่ด้วยอานิสงค์ของอะไรก็ตาม ที่ทำให้วันนี้ฮั้วได้กลายเป็น " เภสัชกร " อย่างเต็มตัว
ฮั้วก็ขอขอบคุณคะ ..

หลังจากวันที่ 5 เมษายนชีวิตฮั้วก็เปลี่ยนไป จากวัยนักศึกษามาเป็นวัยทำงานเต็มตัว
อันที่จริงฮั้วเริ่มต้นทำงานด้วยความไม่พร้อมเลย เพราะไม่ได้กลับนครศรีธรรมราชเพื่อเตรียมของ
ไม่มีอะไรติดตัวเลยนอกจากเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชุดที่ซื้อใหม่เพื่อให้ไปก่อนระหว่างรอแม่ส่งมาให้
ไม่มีแม้แต่โน๊ตบุ๊ค ไม่มีเพื่อนเก่า ไม่มีครอบครัว ไม่มีคนรู้จัก

แต่ความเป็นจริงของคนเราก็คือ เราจะพร้อมสูงสุดต่อเมื่อเราลงมือทำ จริงป่ะละ !
หากรอแค่ว่าตัวเราพร้อมก่อนแล้วค่อยเริ่ม เราก็คงเริ่มต้นช้ากว่าคนอื่น

...

จากนั้นฮั้วมีโอกาสได้ไปอบรมข้าราชการที่เพชรบุรีกับเพื่อนๆๆอีกร้อยกว่าชีวิตที่นั่น
ทั้งอาชีพแพทย์ เภสัช ทันตะแพทย์
ขอขอบคุณกิจกรรมนี้ ที่ทำให้ฮั้วมีความพร้อมเพิ่มขึ้น นั่นคือฮั้วมีเพื่อนในชีวิตจริงขึ้นมาหลายคน
หลายหลากข้อคิดดีดีที่ได้จากการอบรมในครั้งนี้
ทัศนคติดีดีเกิดขึ้นกับเรา ขอบคุณทีมพี่เลี้ยง และเพื่อนๆ ที่ทำให้ประสบการณ์ชีวิตใน 12 วันของฮั้ว happy มาก

ได้เวลากลับโรงพยาบาลเพื่อเริ่มต้นงานเต็มตัว
ฮั้วเริ่มต้นจากการฝึกงานในห้องยา OPD ( คือผู้ป่วยนอก) ก่อนคะ
เพราะมันง่ายกว่า ไม่ซับซ้อน แค่เช็คยาและก็จ่ายยาให้ผู้ป่วย พร้อมกับลงบันทึกเราเท่านั้นหลังจากนั้นฮั้วก็มาประจำที่ห้องยาผู้ป่วยใน ( IPD ) คะ

ความแตกต่างระหว่างการฝึกงานและการทำงานจริงก็คือเราต้องมีความรับผิดชอบมากขึ้น
เพราะทุกครั้งที่เราจ่ายยาคนไข้ไป นั่นหมายความว่ามีชื่อเราห้อยท้ายเขาอยู่
หากผิดพลาดขึ้นมา .. เราก็คงแก้ตัวอะไรไม่ได้
ความผิดที่เคยทำได้ตอนฝึกงาน มาตอนนี้เราพลาดไม่ได้เเม้เพียงเล็กน้อย

...

ฮั้วชอบการทำงานในโรงพยาบาลอย่างนึงตรงที่ที่นี่สอนให้ฮั้วรู้จักโลกของความเป็นจริงมากขึ้น
ในสังคมของเราจริงๆมีหลายสิ่งที่เราไม่ได้พบเจอ
ที่นี่มีทั้งคนที่ด้อยโอกาสในการรักษาพยาบาล
คนที่ไร้ญาติ คนที่น่าสงสารอีกมากมาย

ผู้ป่วยเหล่านี้ทำให้ฮั้วรู้สึกว่าตัวเอง " โชคดี " โชคดีที่เราไม่ต้องลำบากอย่างเขา โชคดีที่เราไม่ได้ขาดโอกาสอย่างเขา และที่สำคัญ เค้าทำให้ฮั้วอยากทำสิ่งดีดีเพื่อตอบแทนกับสิ่งดีดีที่เราได้รับมาตั้งแต่เกิด

คนไข้หลายคนไม่มีทางเลือก ในขณะที่สถานที่เดียวกันก็มีหลายคนที่ได้รับทางเลือกที่ดีที่สุดไป
โอกาสของคนเราไม่เท่ากันจริงๆ
ฮั้วได้แค่หวังว่าสักวันเราจะมีอะไรพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น

...

แม้การทำงานจริงของฮั้วจะไม่เหมือนกับที่ฮั้วอยากทำในตอนแรกนัก
แต่ฮั้วก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นทางเดินที่ผิดพลาดนะ
เมื่อเราเสียความฝันของเราไป เราก็ได้อะไรมาตอบแทนเหมือนกัน
เพราะสิ่งที่เจอในทุกวันนี้ ฮั้วถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตที่หาซื้อไม่ได้ตามตลาด ..

ฮั้วเลือกรับราชการเพราะมันคือความฝันของแม่
แม้ตัวฮั้วเองจะอยากทำด้านการตลาดมากกว่าก็ตาม

แม้วันนี้เราจะไม่ได้เดินตามฝันของตัวเอง แต่การเดินตามฝันของแม่ก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกอึดอัด
อย่างน้อยเราก็ทำให้คนที่เรารักและรักเรา " ยิ้มได้"

Create Date : 01 มิถุนายน 2554 Last Update : 17 มิถุนายน 2554 23:11:20 น. Counter : 513 Pageviews.		0 comments
Share Tweet