เกาลัดไทย

.....

ชื่อท้องถิ่น เกาลัดเมือง เกาลัดกำมะหยี่ บ่ากอลัด เท็งท้อ

หงอนไก่ใบใหญ่ พืชท้องถิ่นในจีนตอนใต้

บริเวณกวางตุ้ง กวางสี ยูนนาน ไต้หวัน

แพร่กระจายไปยังอินเดีย เวียดนาม อินโดนีเซีย

มาเลเซีย ญี่ปุ่น รวมทั้งไทย

หลายคนเข้าใจว่า เกาลัดไทย คือ ลูกก่อ

เป็นพันธุ์ไม้ที่เป็นวงค์เดียวกัน ข้อแตกต่าง คือ

 "ลูกก่อ" มีเปลือกเป็นหนามแหลม เป็นไม้พื้นถิ่น

ที่พบได้ทั่วไปในป่าทางเหนือ สูงกว่าระดับน้ำทะเล

 เวลาเอาเมล็ด ต้องทุบเปลือก ที่เป็นหนามออก

การที่เรียกชื่อว่า เกาลัดกำมะหยี่

 เพราะเปลือกหุ้มผล คล้ายกับผ้ากำมะหยี่

ชาวบ้านนิยมเอาผลสุก มาต้มเกลือ รสออกมันๆ อร่อยมาก

เป็นไม้ยืนต้นทรงพุ่ม สูงเต็มที่อาจถึง 30 เมตร

 เปลือกสีเทามีรอยแตกเป็นร่องเล็กตามยาวของต้น

ใบเดี่ยว ออกเรียงสลับตามกิ่ง มักกระจุกที่ปลายกิ่ง

โคนใบมน ปลายใบแหลม ขอบใบเป็นคลื่นเล็กน้อยผิวใบหนา มัน


ดอก ออกเป็นช่อตามปลายกิ่ง ลักษณะแยกแขนง จำนวนมาก

ยาวถึง 30 ซม. มีดอกย่อยเล็ก เวลาบานสีชมพูอมเขียว

 กลีบเลี้ยงโคนติดกัน ปลายผายออกเป็นรูปกรวย

ปลายมี 5 แฉก โค้งงุ้มและติดกัน แต่ไม่มีกลีบดอก

ผล ออกเป็นรูปกระสวย มีเปลือกหุ้มคล้ายกำมะหยี่

ผลสุกเปลือกสีนำตาลแดง แห้งแล้วแตก

ข้างในมีเมล็ดสีดำผิวมันเรียบ รอบๆ มีเนื้อบางๆ

 ด้านในเป็นเมล็ดเปลือกแข็ง เนื้อในเมล็ดสีเหลือง

 ต้มสุกแล้วเป็นสีเหลืองสด ก่อนจะทานนำมาต้ม เป็นอาหาร

 หรือกับแกล้มได้ แต่รสชาติไม่อร่อย เหมือนเมล็ดเกาลัดจีน

 นิยม ปลูกเป็นไม้ประดับตามสวน

ขอบคุณที่มา  fb. Siriwanna Jill

ขอบคุณเจ้าของภาพทุกภาพค่ะ