--- ร อ . . . ---
ฝนตกทั้งวันเลย...
นั่งอ่านไลน์ที่แม่ส่งมาเรื่อย ๆ แต่ทุกคนเงียบไป
ไม่มีใครตอบแม่หรือคุยเล่นกับแม่เหมือนเดิมเลยสักคน
แม่คงสงสัยว่า ทำไมเราเงียบกัน
ปกติน้องสาวจะมีฟี้ดแบ็กตลอด
สักพัก แม่เห็นที่หน้าเฟซบุ๊กของฉัน
โพสต์ภาพตึกบรรหาร แจ่มใส ที่รพ.เจ้าพระยายมราช
แม่เลยถามถึงพ่อ และเพิ่งรู้เรื่องคร่าว ๆ จากเรา
แม่ได้แต่ภาวนาให้พ่อดีขึ้นโดยไว
และขอให้พวกเราพี่น้องมีสติ ค่อย ๆ จัดการแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นไปทีละอย่าง
เราได้แต่บอกแม่ว่า
โพสต์ไปเรื่อย ๆ ละกัน แม่อยากเล่าอะไรก็เล่า
พวกเราจะได้รู้ความเคลื่อนไหวของแม่
ถ้าแม่หายไปจากไลน์อีกคน เราจะกังวล
กลัวแม่ป่วยหรือมีปัญหาอะไร
ช่วงนี้อาจจะไม่ได้คุยอะไรมากนัก
มีงานและหลายอย่างที่ยังไม่ลงตัว
ข่าวคราวความคืบหน้าของพ่อก็ไม่รู้
เช้านี้ฉันแทบลุกจากเตียงไม่ไหว
เหนื่อยกว่าวิ่งมาราธอนหลายเท่า ปวดหัวหนึบ
กระบอกตาร้อนและยิ้มไม่ค่อยออก
แต่พยายามพูดคุยกับลูกค้าทุกคน
เรื่องส่วนตัวเก็บไว้ในใจ
รูดดูหน้าเฟซบุ๊ก ก็เห็นครอบครัวของเพื่อนรุ่นพี่ซีเรียสเหมือนกัน
เพราะคุณพ่อของพี่เขาเข้าไอซียูเป็นครั้งแรก
เราเองก็ได้แต่ไปคลิกไลค์ให้กำลังใจพี่เขา
แต่ไม่พูดเรื่องของตัวเอง เพราะไม่รู้จะพูดอะไร ตอบอะไร
ทุกบ้านก็มีภาระ หน้าที่ที่ต้องดูแลทั้งนั้น
ถ้าเขียนความสุขไม่ได้ ก็อย่าเพิ่งเขียน
ตอนนี้ใจสงบขึ้นมาบ้างแล้ว
นั่งอ่าน 'ฝัน...ที่แยกราชประสงค์' ไปได้เรื่อย ๆ
เนื้อหาของหนังสือ ทำเราสะดุ้งหลายตอน
เพราะเราเคยเขียนเรื่องราวกับมิตรภาพบนโลกออนไลน์ สมัยที่ใช้ MSN ใหม่ ๆ
ยังคิดถึงห้องแชทในพันทิปอยู่เลย คิดถึงสาวฮาวายคนนั้น
คิดถึงดอกไม้สีขาว ห้องลับที่เราคุยเรื่องบ้าน แมวของเธอ หมาของฉัน
และเรื่องราวสมัยเรียนอีกมากมาย
ทุกสิบโมงเช้า
ฉันจะมานั่งเฝ้าหน้าจอเพื่อรอเธอ
เวลาของเราห่างกัน เธอตื่น ฉันหลับ
คิดถึงเธอนะ
คิดถึงพ่อด้วย
ไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อเป็นอย่างไร
ได้แต่รอ...
ผู้ติดตามบล็อก : 24 คน [