Bloggang.com : POOHRITA

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Group Blog

All blogs

พ่อ

หลังจากหน้าที่ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ของพ่อจบลง แต่หน้าที่อย่างหนึ่งที่ไม่มีวันจบก็คือ..หน้าที่ของความเป็นพ่อ พ่อทำหน้าที่นี้มาอย่างดีที่สุดตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่ามันจะเหนื่อยยากแค่ไหน วันนี้ฉันก็อยากให้พ่อได้พักบ้าง ถ้าจะให้พ่อหยุดทำเพื่อลูกไปเลยมันคงเป็นไปไม่ได้ วันนี้..ฉันจึงขอแค่ให้พ่อทำเพื่อลูกให้น้อยลง แล้วฉันจะเป็นฝ่ายทำเพื่อพ่อบ้าง
ฉันรู้จากแม่เมื่อไม่กี่ปีมานี้เองว่าพ่อไม่สบาย มีโรคประจำตัวและต้องกินยาไปหาหมออยู่ตลอดเวลา หมอบอกว่า..พ่อเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจตาย หรือก็คือกล้ามเนื้อหัวใจของพ่อทำงานได้เพียงข้างเดียว ก็คือ สองห้องด้านบนและล่างด้านใดด้านหนึ่ง แต่ฉันไม่แน่ใจว่าด้านไหน นี่ฉันกลายเป็นคนที่ไม่รู้อะไรเลย พ่อไม่เคยบอกไม่เคยเล่าว่า..พ่อไม่สบายยังไงเลยสักครั้ง ทุกครั้งที่ฉันโทรกลับบ้าน ทุกคำของพ่อคือ..พ่อสบายดี พ่อห้ามแม่ไว้ไม่ให้บอกลูก บอกว่าเดี๋ยวลูกไม่สบายใจ บางครั้งถ้าอาการกำเริบพ่อก็ต้องอมยาใต้ลิ้น เจ็บแน่นหน้าอก เมื่อฉันได้ยินแม่แม่เล่าให้ฟัง ฉันไม่มีคำพูดอะไร ..ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไร หรือไม่รู้ว่าจะทำอะไรเพื่อตอบแทนพ่อได้บ้าง ฉันรู้ว่า...ถึงฉันจะทำอะไรไปเท่าไหร่ ใช้เวลานานทั้งชีวิตของฉัน.. มันก็คงไม่ได้เศษเสี้ยวหนึ่งที่พ่อทำให้ฉัน
ตอนที่ฉันเข้ามาเรียนต่อที่กรุงเทพ ฉันเลือกที่จะเรียนที่รามคำแหง ไม่ได้คิดอยากที่จะเรียนมหาลัยเอกชนอย่างคนอื่นเขา ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องทำให้พ่อกับแม่ลำบากมากมายอย่างที่สุด พ่อต้องแบ่งเงินเกือบครึ่งของทั้งหมดเพื่องส่งมาให้ฉันใช้จ่าย โดยส่วนที่เหลือจะเป็นทั้งหมดของคนที่บ้าน แม่เล่าว่าพ่อคงเป็นตำรวจคนเดียวที่นั่นที่ต้องห่อข้าวไปกินทุกๆครั้ง ไข่ต้มคืออาหารประจำของพ่อ แม่ว่าพอพักเที่ยง พ่อก็จะลงมานั่งกินข้าวในรถ ขณะที่คนอื่นๆเค้าก็จะไปกินที่ร้าน ได้เลือกกินอาหารอร่อยๆ แม่บอกว่าที่เล่าให้ฉันฟัง ไม่ใช่อยากให้ฉันรู้สึกผิดหรือน้อยเนื้อต่ำใจอะไรทั้งสิ้น แค่อยากให้ฉันรู้ว่า เงินทุกๆบาทที่ส่งให้ฉันทุกๆเดือน มันมีค่ามากแค่ไหน แม่อยากให้ฉันใช้มันอย่างคุ้มค่าและมีประโยชน์ที่สุด ให้สมกับความเสียสละของพ่อ ทุกๆเรื่องราวของพ่อได้ถูกบอกเล่าผ่านมาทางแม่ แม่เองก็ต้องขายสร้อยทองและข้อมือที่แม่สะสมมาตั้งแต่ตอนที่ยังทำขนมขาย เพื่อส่งไปให้ฉัน
ตอนนี้ฉันเรียนจบแล้วแม้จะแบบไม่สวยหรูเท่าไหร่ก็ตาม ใช้ลิมิทเวลาตามเกณฑ์ที่มหาวิทยาลัยให้ไว้เป๊ะพอดี 8 ปี จากสาขาบัญชี ตอนนี้ฉันทำงานที่ไม่ค่อยเกี่ยวกันเลยกับที่เรียนมา และวันนี้ฉันพยายามทำทุกอย่างเท่าที่ฉันจะสามารถทำให้พ่อกับแม่ได้ ฉันอยากให้พ่อกับแม่อยู่อย่างสุขสบาย ถึงแม้มันอาจไม่ดีที่สุดแต่มันก็มากเท่าที่ฉันทำได้ในวันนี้ และฉันจะพยายามให้มาก มากไปกว่านี้อีก ให้สมกับที่พ่อแม่รักฉัน
สิ่งที่ฉันภูมิใจที่สุด ไม่ใช่เพราะฉันเรียนจบ มีงานทำ มีเงินเดือนสูงๆ มีบ้าน มีรถขับ สิ่งที่ฉันภูมิใจที่สุด ก็คือ ฉันได้เกิดมาเป็นลูกพ่อกับแม่ รักครอบครัวมากๆนะคะในวันที่เรายังมีโอกาศ เพื่อวันข้างหน้าเราจะได้ไม่ต้องมาเสียใจที่วันนี้เราพลาดอะไรไป

Create Date : 25 พฤศจิกายน 2553

Last Update : 12 เมษายน 2554 11:28:10 น.

0 comments

Counter : 265 Pageviews.