Bloggang.com : vir'

Tonight is the night, when I found some things between my journey - that's called my night.

Jazzanova - ตำแหน่งเดียวกันกับที่ตั้งคลื่นแทรกเก่า คลื่นแทรก3 ซอยสุขุมวิท 24;

บันทึกฉบับนี้จะไล่เลียงผ่านเหตุการณ์ในแต่ละร้าน คนละวาระในวันเดียวกัน...วันนี้ วันแรกของเดือนธันวาคม

สี่ทุ่มห้าสิบ ถึงห้าทุ่มสี่สิบห้า ..

คืนนี้เสียง piano ของอาจารย์.... ชื่อหายไปกับเสียงเปียโนและสุราในสายเลือด;

เสียง piano บรรเลงแบบ improvise เพลงเดิมของศิลปินเจ้าของงานนั้นๆ

ทำให้รับรู้ว่า นี่แหละคือ ลายเซ็นต์ของเพลงแจ๊ส เป็นแจ็สที่พูดแทนนักดนตรีที่บรรเลงนั้นว่า

"กูจะเล่นของกูอย่างนี้ เพราะกูอยากให้มึงฟังอย่างนี้ และกูอยากได้ยินแบบนี้"

ร้านอิจิบัง เวลาเที่ยงคืน ก็ยังคงเป็นอิจิบังเดียวกันกับอิจิบัง เมื่อ 4-5 ปีก่อน ที่ยังเรียน IT และมาหัวราน้ำที่ คลื่นแทรก แทบทุกสัปดาห์

Curry Ramen - Shitty taste เวลาผ่านไป ราคาขึ้น สี่สิบบาท แต่รสชาดสวะลงหน่อย.... โคตรขี้เหนียวหมูเลย แต่ให้เส้นเหมือนกับว่า ที่นั่นเป็นโรงงานทำเส้น กินเส้นไปประมาณ ซองมาม่า ยังเหลือเส้นเกือบเต็มชาม ซดน้ำ วางตะเกียบแล้วเก็บตังค์ 120 บาท ไม่ให้ทิป เนื่องด้วยไม่พอใจอะไรหลายอย่าง.......

หรือว่า เมื่อเวลาผ่านไป แล้วลิ้นของเราละเอียดอ่อนขึ้น ตามความกระแดะที่พอกพูนจากประสบการณ์

เวลาที่เดืนผ่าน สิ่งต่างๆที่เคยผ่านลิ้น ทำให้ลิ้นแยกรสชาดได้ดีขึ้น ? (หรือเปล่า) หรือมันเป็นเพียงเพราะว่า ครั้งก่อนๆที่กระเดือก Ramen ร้านนั้นลงไป สุราก็เต็มสายเลือดแล้ว ไม่มีที่ว่างในสมองให้ประสาทลิ้น ถามสมองว่า อร่อยรึเปล่า

สี่ทุ่มตรง ถึง สี่ทุ่มครึ่ง

โซฟาเตียงอันเท่าควาย กับเพลง funk ที่เปิด ตอบแทนความคุ้มค่า เงิน 500 entrance fee ที่ให้เครื่องดื่มสองแก้วแล้ว

อยากอยู่นานๆเหมือนกัน แต่ว่า นั่งไปแล้วเหงา.... น่าจะมีคนไปด้วยซักกลุ่มนึง ไปโยกตัว ตามเสียง funky ที่มี Beat กระชั้นอารมณ์เหลือเกิน.... มีบางช่วงเปิดแนว latino beat + disco ผสมเสียงได้ดี

ตัดสินใจเดินออกมาแสวงหาปลายทางแห่งใหม่

สามทุ่ม ถึง สามทุ่มเจ็ดนาที

ลง BTS ที่นานา แล้วเดินเข้าร้าน subway

สั่ง sandwidch หัวหมา Italian herb bread เป็นเครื่องห่อหุ้มไส้แซนด์วิช - จัดแจงใช้ Italian MBT เป้นไส้ ซึ่งมีแฮม มีมีทโลฟ มีไรไม่รู้อีกอย่างวาง แล้วเอาชีสสองแผ่นแปะ กับผักอีกมหาศาล - สั่ง Vinery source ราด

สั่ง คุ๊กกี้ chocolate ship หนึ่งอัน กับน้ำแครอท เดินขึ้นไปชั่นบน

นั่งสวาปามแซนวิชโง่ ที่มีราคาโง่เหมือนคนซื้อ - ค่าครองชีพที่สูงขึ้น ข้าวของราคาแพงขึ้น ข้าวแกงกับสองอย่าง จานละยี่สิบห้า - แซนวิชโง่ กินข้าวแกงได้สองวัน หกมึ้อ คนมันโง่ตามกระแสโลก กระแสทุนนิยม

หูเจ้ากรรมดันได้ยิน บทสนทนาของหญิงไทยสองคน ชายต่างประเทศสองคน ที่พูดเป็นภาษาอังกฤษ - และหน้าตาผมดันบ้านนอก ซะด้วย - บทสนทนาไม่เกรงใจกันเลย แต่จับความได้ว่า (แปลแล้ว) ผู้ชายบ่นว่าเจอผู้หญิงคู่นี้ครั้งนี้สองแล้ว ไม่ได้ไปต่อด้วยกันซักที

ผู้หญิงบอกว่า เรายังเรียนอยู่นี่ ยังต้องเรียนวันธรรมดาที่ RIS เอาไว้ weekend นี้ ไปเที่ยวด้วยกัน แล้วจะไปค้างคืนที่ห้องผู้ชายพวกนั้น............

ซดน้ำแครอท แล้วเดินลงมาจากสังคมสมัยใหม่ด้านบน

ไปตามทางของผม ที่ไม่มีจุดหมาย

เดินเข้าสุขุมวิท 11

สามทุ่ม สิบ ถึง สามทุ่มห้าสิบห้า

Zanzibar - ร้านนี้เคยมาทานกับคุณแม่ ตอนกลางวัน เมื่อสามปีก่อน

เปลี่ยนไปพอสมควรกับการ ตกแต่งภายนอก......

spaghetti seafood กุ้ง หอย ปู ปลา จานใหญ่ มาเร็วมาก จนงงว่า พ่อครัวมัน เวฟ มาให้รึเปล่าวะ หรือว่า โต๊ะอื่นสั่งแล้วไม่เอาวะ แต่ก็ยังดูสวย และร้อนๆ อยู่

ส่วนอืกจาน spicy garoupa - ปลาเก๋าผัด สั่งตั้งนาน จนจะออกแล้วยังไม่มา เลย cancel ไป

มีวง jazz เล่นในสวน ชิวมากๆเลย แต่เล่นต่อแค่ครึ่งชั่วโมงหลังจากที่ปองไปถึง -- ไม่จุใจ

ถามเด็กเสริฟว่า ยังมีวงเล่นต่ออีกใหม - วันนี้มีวงเดียวครับ - เช็ค เลยน้อง

กระดกสิงห์ในมือ แล้วก็เช็คบิล ก่อนออกเดืนทางแสวงหาปลายทางแห่งใหม่

สี่ทุ่มครึ่ง เกือบถึงสี่ทุ่มสี่สิบ

Ana cafe' หรือ pub ตรงข้าม Bed supperclub เลย

ธนบัตรใบละร้อยใบหนึ่ง ห้าสิบและยี่สิบ อีกอย่างละใบ หยิบยื่นไปแลกกับ เมรัยในขวดเขียว

เสียงลำโพงดังออกมาเป็น แนว house แต่ บางบีตที่ปล่อยออกมาเมื่อเวลาผ่านไปสามนาที ก็กลายเป็น trance

กะหรี่ ตัวดำ ตะโกนร้องด้วยความสนุก

ที่แห่งนี้ ไม่ใช่ที่ของผม

ปลายทางของเราเป็นที่ไหนกัน.....

เที่ยงคืนห้าสิบ ถึงบ้านอย่างปลอดภัย

การเดินทางครั้งนี้ของผมบอกว่า ที่ของผม คือที่บ้าน ไปไหนมาก็ช่าง แต่สุดท้ายก็ต้องกลับบ้าน

บ้านไม่มีความดึงดูด บ้านไม่มีแรงเสือกใส บ้านไม่มีแรงกระชาก แต่ตัวคนต่างหาก ที่มีแรงยึดเหนี่ยวติดกับบ้าน

เหล้าของ ริชมอนเด้ ทุกๆอันที่บ่มเพาะต่ำกว่า 15 ปี กินเปล่าๆ ไม่อร่อย กิน on the rock แล้ว เสียสุขภาพคอ

ต่ำกว่า pure malt และ gold แล้ว

พยายามอย่ากิน on-the-rock เลย

สู้ของพวก เพอร์นอค-ริคาร์ด ไม่ได้ --> สู้ชีวาสไม่ได้เลย แม้แต่น้อย

จาริก ตามรอยวัฒนธรรมอันเปลี่ยนแปลง ไปพระบรมบรรพต

เริ่มต้นจากการเอาเอกสารไปให้น้องสาวที่จุฬา ออกเดินทางจากบ้านสองทุ่มกว่า ๆ

ระหว่างยืนรอรถเมล์ ก็สนทนากับคุณป้า อายุ 72 ที่มาจากเมืองนนท์เพื่อมาซื้อไวน์แดงดีกรีอ่อนแรง ถึงแถวประชานิเวศน์ ….. “คุณป้าบอกว่า Je t' aime เป็นภาษากระเหรี่ยง”......

บนพื้นฐานทางวิชาการ และแหล่งข้อมูลที่แตกต่างกัน ทำให้การรับรู้แตกต่างกัน ผมอาจจะผิด หรือ ข้อมูลของคุณป้าอาจจะผิด แต่ความรับรู้ของคนในสองช่วงเวลานี้ ก็ไม่เหมือนกันแล้ว

คุณป้า เจ็ดสิบกว่า ผมยี่สิบกว่าๆ วัฒนธรรมอันดีงานของคนสองยุค ไม่แตกต่างกันเท่าไหร่ เพียงแต่การรับรู้ที่มีแตกต่างกันบ้าง

ส่งที่หอน้องสาวที่สามย่าน สามทุ่มนิดๆ

แมวน้อยอยู่หน้าหอ U center ... เดินตามทางมาเจอกระจก แล้วหยุด ประหลาดใจกับเงาตัวเอง

น่าขำดีนะ

บางที ถ้าคนเราถ้าไม่มีการคะนึงถึงอะไร อย่างเช่นดังแมว อาจจะทำให้รู้สึกดีๆขึ้นก็ได้

ทุกๆอย่างที่เจอ ไม่ต้องมีเหตุผล แต่ล้วนแล้วเป็นสิ่งใหม่ๆ สิ่งที่หน้าตื่นตา เกิดขึ้นทุกวัน ทุกนาที

เราอยู่ในโลกที่มีตรรกะมากเกินความพอดี หมุนตามโลกที่มันเปลี่ยนอยู่ทุกวัน เอาความวุ่นวานความสับสนมาสุมอยู่กับตัวเองเรื่อยไป...... หยุดตื่นตากับเทคโนโลยีที่เปลี่ยนไปทุกๆวัน แล้วลองมองแคบลงมา ดูสิ่งรอบตัวเราบ้างสิ เราอาจพบกับความติ่นตา ที่เรามองข้ามมันไปนานแล้วก็ได้.....

ผ่านตลาดสามย่าน ผ่านวิถีประชาชนที่ทานข้าว ดิ่มกิน ผ่านแม่ค้ากำลังเก็บของ วิถีของพวกเขาที่เป็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน กระแสทุนนิยม ยังปกคลุมวิถีประชาได้ไม่เต็มตัว.....

เดินมาขึ้นรถเมล์ฝั่งตรงกันข้ามกับตลาด.... ตัดสินใจจะไปวัด สระเกศ จะไปงานวัดที่ภูเขาทอง แต่ไม่รู้ว่ารถเมล์สายไหนจะผ่านไป ก็ขึ้นมั่ว ไปสาย 25 บอกกระปี๋ว่าจะไปราชดำเนินกลาง กระปี๋ ก็บอกว่าสายนี้ไม่ผ่าน ให้ไปสายอื่น (เค้าบอกสายมา จำไม่ได้) รถเคลื่อนไปนิดนึงแล้ว เราก็บอกว่า จะลงป้ายหน้า กระปี๋ก็ยิ้มให้ บอกว่า ให้ไปลงป้ายหัวลำโพงดีกว่า (ท่าทางเราบ้านนอกมากเลยแหละ) แต่อัธยาศัย กระปี๋คนนั้นดีมากเลย ดูจาก figure และสีผิว กริยาท่าทาง และสำเนียงที่เจือมากับภาษากลาง ทำให้รู้ว่า หล่อนมาจากอีสานตอนบน แถวมุกดาหาร หรือข้างเคียงแน่ๆ

นอกจากเราแล้ว กระปี๋คนนั้นก็ยิ้มทักทาย คนที่(คาดว่า)น่าจะมาจากอีสานบ้านเดียวกันกับหล่อนอีกคู่นึง ท่าทางว่า สองคนนั้นจะเป็นคนพึ่งเข้ามาผจญกับสังคมศึวิไลซ์กลางเมืองหลวง เดินทางเข้ามาหาโอกาสที่มีมากมายในเมืองกรุงนี้ โอกาสนับร้อยนับพันที่หาได้ดาษดื่น งานทั้งหลายแหล่ที่คนกรุงทอดทิ้งให้ คนที่เดินทางเข้ามาหาโอกาสได้คว้ามันไว้ งานที่ถูกตีราคาว่าต่ำทรามสำหรับความศิวิไลซ์ แต่คนต่างถิ่นที่คว้าโอกาสในการทำงานนั้นเป็นคนต่ำทรามด้วยงั้นหรือ ? วัฒนธรรมการมองคนอันผุพังนี้ ถูกฝังรากลงไปในสังคมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ??

งานของคนบอกคุณค่าของคนทุกๆคนได้อย่างนั้นหรอกหรือ ?? คำถามเหล่านี้วิ่งเข้ามาในหัว เมื่อย่างก้าวลงรถที่หัวลำโพง............

ตัดสินใจว่า จะไม่รอรถเมล์ คิดว่าจะนั่งรถตุ๊กๆสูดอากาศของเมืองกรุงที่ไม่เคยมีโอกาสทำมาเป็นเวลานานแล้วบ้าง

ก็ได้รถตุ๊กๆหนึ่งคัน ตกลงราคาได้ 40 บาท ผมว่ามันถูกนะถ้าเทียบกับค่าครองชีพของเราในแต่ละกัน ผมไม่ต่อเลย แม้เชื่อว่า ผมควรจะได้ไปในราคา 25 – 30 บาท

วันเวลาที่เปลี่ยนไป ค่าครองชีพที่สูงขึ้น คนเรามันก็จำเป็นต้องใช้เงินทั้งฝ่ายผู้ให้บริการและผู้รับบริการ

(ภาพนี้ถ่ายเมื่อนั่งตุ๊กๆ ผ่านหัวลำโพงด้วยความเร็ว เปิดหน้ากล้องทิ้งไว้ โดยไม่มีขาตั้งกล้องบนตุ๊กๆ ผมอยากได้ไฟเป็นเส้นๆอย่างนี้แหละ )

ขณะผ่านร้านขายยาจีน ผมได้กลิ่นหอมที่ไม่ได้ดมมาเป็นเวลานานแล้ว.... คิดถึงวัยเด็กจริงๆ เคยเดินผ่านร้านขายยาที่ปากซอยกิ่งเพชร ก็กลิ่นนี้เหมือนกัน 20 กว่าปีแล้ว กลิ่นยาตัวเดิม ก็ยังคงกลิ่นเดิม แต่คนที่ใส่ใจกับกลิ่นเดิมๆ จะเหลือสักกี่คนที่ได้หยุดดม โดยไม่คิดถึงอย่างอื่น.......

ผ่านวงเวียนโอเดิน ก็ยังเป็นกองๆ แท่ง มีป้ายจราจรเช่นเมื่อวานซืน

ผ่านวงเวียน 22 สาวขายบริการก็ยังยืน หยั่งเชิงอยู่ริมถนนในเงาตึก....

ผ่าการจราจรยามราตรีไปยังปลายทาง à วัดสระเกศ

ฝูงชนมหึมา เดินกันขวักไขว่ไปมา อยู่ริมสองบาทวิถี รถราขวักไขว่ แม้ว่าจะเป็นรถเดินทางเดียวก็ตามแต่การจราจรก็ยังเคลื่อนตัวได้ช้ามาก ผมเดินลง ผ่านด้านหน้าวัดไปด้านข้างๆ

กระแสวัฒนธรรมที่เชี่ยวกราก พาเอาวัฒนธรรมแปลกใหม่ๆ หรือต่างศาสนา ต่างนิกาย เข้ามาผสมผสานกับสิ่งดั้งเดิมได้

ด้านหน้าวัด มีอาการอิสลามขายเต็มเลย ทั้งมะตะบะ ทั้งซุปหางวัว ฯลฯ อยู่ริมทางเข้าวัดเลย เป็นอิสลามมาจากชุมชนอิสลามแถวนั้น........

ครั้งหนึ่ง ผมเคยเชื่อ โดย เพื่อนอิสลามของผมคนหนึ่งกล่าวไว้ว่า อยู่ใกล้วัด ผิดกฎศาสนา มีควรอยู่ใกล้ ถือเป็นการหมิ่นพระเจ้าของเขา... แต่ทุกวันนี้ผมเห็นหลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปตามวันเวลา และตามความเหมาะสม วัฒนธรรมก็ต้องดิ้นรนก็ต้องปรับตัวไปตามการอยู่รอดของมนุษย์ผู้ควบคุมวัฒนธรรมนั้นไว้

ผมเดินผ่านงานขายของ ตามประสางานวัดทั่วไป ที่ขาดไม่ได้ก็คือ ไข่ปลาหมึก ขนมครกไข่นกกระทา น้ำปั่น เสื้อผ้าราคาถูก ฯลฯ เหมือนกันทุกงานวัด จนแทบจะกลายเป็น icon ของงานวัดไปแล้ว

งานวัด ? งานเฉลิมฉลองประจำปีตามเทศกาล งานที่ทุกคนมารวมตัวกันเพื่อจุดประสงค์ทางด้านทำนุบำรุงวัด หรือเป็นงานขายของ ?? ของที่มาขาย เหมือนเป็นพระเอกของงานแทนที่จะเป็นพระ เป็นเจดีย์ เป็นความเชื่อ หรืออะไรที่เกี่ยวกับวัดไปแล้ว à วัฒนธรรมงานวัด ควรเปลี่ยนเป็นงานขายของราคาถูกดีกว่ามั้ง ??

เดินผ่านงานเข้าไปด้านใน เห็นประตูหลังของอุโบสถ มีให้ซื้อดอกไม้ไปไหว้พระ หลวงพ่อ อัฐารส องค์จำลองอยู่ด้านหลังอุโบสถ มีเต้นกางให้ไหว้พระปิดทอง มีพระสงค์สองสามองค์อยู่บริเวณนั้น คนหนึ่ง แนะนำวัด องค์หนึ่งรดน้ำมนต์ และอีกองค์หนึ่งคอยดูแลเรื่องทำบุญ

ย่างเข้าอุโบสถจากด้านหลังก็พบพระ หลวงพ่อดุสิต ปางสมาธิ

พอเดินไปด้านหน้า ก็เจอหลวงพ่อ อัฐารสองค์จริง ยืน สูงมาก ร่วมสิบห้าเมตรได้

----

เดินมาเรื่อยๆ ผ่านฝูงชนมา...... เดี๋ยวค่อยมาต่อละกัน ตาจะปิด