BlogGang.com : : นายกระท้อนห่อ - The Way Home : คุณยายผมดีที่สุดใน (ขั้ว) โลก...ของผม

The Way Home : คุณยายผมดีที่สุดใน (ขั้ว) โลก...ของผม

กว่า 4 ปีมาแล้ว ที่ผมต้องเสียน้ำตาแบบไม่สามารถยั้งได้ ร้องไห้ฟูมฟายอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ก็เพราะ...หนังเรื่องนี้

หลายๆ คนคงจะพอคุ้นตากับหนังเรื่องนี้กันมาบ้างแล้วล่ะครับ เพราะนอกจากจะมาฉายบ้านเราแล้วก็ยังมีเป็น CD ให้เก็บกันบ้างแล้ว แต่ก็ค่อนข้างนานพอดูแล้วล่ะครับ

สำหรับคนที่ยังไม่เคยดูนะครับ...เรื่องมันมีอยู่ว่า...ซังวู เด็กน้อย วัย 7 ขวบจากเมืองหลวง ปกติแล้วเจ้าเด็กน้อยคนนี้จะอยู่กับคุณแม่ที่แยกทางกับคุณพ่อไปแล้วและหาเลี้ยงเพียงลำพัง ดังนั้น เมื่อยามเข้าตาจนเงินไม่พอใช้ คุณแม่ก็เลยต้องเก็บเสื้อผ้าของเจ้าเด็กน้อย แล้วพามาฝากคุณยายที่เป็นใบ้ที่บ้านนอก...ให้ช่วยเลี้ยงแทน ในขณะที่ตนกลับไปทำงานในเมืองหลวง

อย่าเพิ่งคิดว่าเจ้าเด็กน้อยซังวู จะว่านอนสอนง่ายและอ่อนน้อมเหมือนเด็กน้อยทั่วไป ตรงกันข้าม ซังวูเป็นเด็กที่ใช้ชีวิตเวลาแม่ไปทำงานคนเดียวมาตลอด ดังนั้น ซังวูจึงแข็งกร้าว เอาแต่ใจ และไม่ได้เห็นคุณยายวัย 77 ปีเป็นที่น่าเคารพเลยแม้แต่น้อย

ลองนึกสภาพ ชนบทและหลังเขาเลยก็ว่าได้ (เพราะบ้านคุณยายอยู่บนเขา...เดินก็ยังต้องใช้ไม้เท้าเลย)...ซังวู เอาแต่ใจถึงขนาดอยากกินเคเอฟซี แล้วคุณยายที่ใช้ชีวิตแบบพอเพียงมาทั้งชีวิตจะไปหาได้ที่ไหน แน่นอน...ซังวูไม่เคยพอใจในสิ่งที่ยายทำให้ ได้แต่เกรี้ยวกราด และต่อว่า...โง่บ้างละ ยายแก่งี่เง่าบ้างละ (เห็นแล้วอยากตบศีรษะจริงๆ)

เอาเถอะน่า...น้ำหยดลงหินทุกวันหินก็ยังกร่อนได้ฉันใด จิตใจของเจ้าเด็กน้อยก็เปลี่ยนแปลงได้เช่นกัน เด็กน้อยก็เหมือนผ้าขาว เราแต่งแต้มสีอะไรลงไป เด็กก็จะเป็นตามนั้น คุณยายถึงจะเป็นใบ้ แต่ก็ได้สื่อเอาความรัก ความอบอุ่นเอาไว้ในใจหลานอย่างเปี่ยมล้น และที่สำคัญ ซังวูก็รักยายมากขึ้นจนแทบล้นเช่นกัน และวิถีชีวิตที่นี่ก็สอนให้ซังวูเรียนรู้มากมายเช่นกัน

น่าสนใจกับพล็อตที่ว่า...หลานที่พูดได้ กับคุณยายที่เป็นใบ้ การสื่อสารของหนังที่น่าสนใจ ไม่ใช่แค่บทพูด แต่เป็นการสื่อสาร 2 ทาง โดยฝ่ายหนึ่งใช้คำพูด และอีกคนหนึ่งใช้การกระทำ ผมชอบอีกอย่างหนึ่งคือ เด็กน้อยที่พูดมาตลอด แต่กลับใช้วิธีของคุณยาย...ที่เป็นใบ้สื่อสารในภายหลัง เหมือนกับจะบอกว่า...รักนะ...แต่ไม่แสดงออก

ไม่อยากเล่าหมดครับ...เดี๋ยวคนที่อยากหามาดูจะหมดสนุก ผมแนะนำว่าถึงจะเก่า แต่เป็นหนังเกาหลีอีกเรื่องหนึ่งที่ควรดูครับ

สงสัยไหมครับ...ว่าทำไมผมถึงร้องไห้

เพราะเด็กชายซังวู เหมือนผมมากถึงมากที่สุดน่ะสิครับ

ยิ่งผมอยากตบกบาล (เริ่มคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้วครับ ตอนแรกบอกตบศีรษะ อิอิ) เจ้าเด็กน้อยซังวูเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอยากจะเขกกะโหลกตัวเองมากขึ้นเท่านั้น

ผมเองมียายทั้งหมด 4 คน แต่ไม่ใช่เพราะคุณตาของผมเจ้าชู้ แต่เป็นเพราะ...

คุณยายของผมแท้ๆ อยู่ที่กรุงเทพ และได้ฝากคุณแม่ไว้กับพี่สาวลูกพี่ลูกน้อ' ที่เปรียบเสมือนเพื่อนและพี่สาวที่ล่องเรือขายข้าวมาตั้งแต่สมัยสาวๆ คุณยายไม่มีลูกเพราะคุณตาเป็นหมันนั่นเอง คุณแม่เลยมาดูแลคุณยายท่านที่เลี้ยงผมมาที่ปทุมตั้งแต่เด็ก และในรั้วบ้านเดียวกันก็มีคุณยายอีก 2 ท่าน เป็นโสดและก็ดูแลผมมาตลอดซึ่งก็เกี่ยวดองกันมาเป็นเครือญาติตั้งแต่สมัยคุณทวด ซึ่งก็ตกทอดมาเป็น 3 ใบเถา สามตระกูล ตั้งแต่สมัยคุณทวด จนมาถึงคุณยาย ก็เลยทำให้มีคุณยายทั้งหมด 4 คน !!!

ทุกท่านก็มีบุญคุณกับผมทั้งหมดครับ แต่คุณยายแท้ๆ ของผมเสียไปแล้ว และอีก 2 ท่านที่เป็นโสด ก็อยู่บ้านคนละหลังกัน แต่ติดกัน...แต่ที่จะพูดถึงคือคุณยายคนที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เกิด...มาอ่านวีรกรรมที่ผมทำไว้กับท่านกันดีกว่าครับ

ถ้าลองไปดูเจ้าเด็กน้อยซังวูแล้ว จะเห็นอิทธิฤทธิ์ มากมายที่ก่อกรรมทำเข็นกับคุณยาย ไม่ว่าจะด่า ว่า หรือแกล้งสารพัด แม้ในใจจะรู้ว่า "รัก" แต่แกล้งยายมันก็บาปอยู่ดีน่ะแหละ แต่...ที่เด็กน้อยทำ ผมก็เคยทำมาหมดแล้ว...แล้วมันก็ทำมาจนอายุ 25 แล้วด้วยสิ

ซังวู 7 ขวบ คุณยาย 77 ปี

ผม 25 ปี คุณยาย 82 ปี และผมก็ยังน่าตบกบาล เป็นเจ้าเด็กน้อยซังวู จนทุกวันนี้

บอกได้เลยว่ารักและห่วงแกมากครับ

แล้วก็เป็นคนดูแลแกเองนั่นแหละ(จริงๆ แล้วแกดูผมซะมากกว่า) ต่างกับคุณยายเจ้าซังวูก็ตรงที่ คุณยายผมบ่นเก่งที่สุดในโลกนะซีครับ ไม่ได้เป็นใบ้

ไม่ต่างกับซังวู ทั้งที่รักคุณยาย แต่ก็เถียง บ่น ว่า และแกล้งคุณยายต่างๆ นานา แต่นั่นก็เพราะอารมณ์เด็กๆ นั่นแหละ ถึงแม้ตอนนี้จะคิดได้ และเริ่มแก่แล้วก็เถอะก็ยังมีหลุดมาบ้างประปราย...และไม่ใช่แค่นั้น น้องชายอีก 2 ท่านก็แสบไม่แพ้กัน แต่ผมว่า ผมนี่แหละ...ทำกะยายไว้เยอะที่สุด

นี่แหละ เหตุผลสำคัญที่ร้องไห้จากหนังเรื่องนี้...ดูกี่ทีก็เหมือนมองตัวเองอยู่ตลอด ที่แปลกไปกว่านั้น แต่ละช๊อตของหนัง...ผมน่ะทำมาหมดแล้ว ยกตัวอย่างเช่น ค่ำมืดดึกดื่น ปวดท้องเข้าห้องน้ำ ผมก็ปลุกคุณยายที่อยู่ห้องเดียวกัน ไปห้องน้ำที่อยู่หลังบ้าน แต่ก็อายเวลาที่ยายรออยู่หน้าห้อง อีกใจก็กลัวผี ก็เลยบอกให้ยายหลบๆไป แต่ก็ถามตลอดว่า ยาย...อยู่ไหมเนี่ย ซึ่งประหลาดมาก ในหนังมีเหมือนกันเด๊ะ...ต่อมน้ำตาแตกในทันใด หรือจะเป็นการช่วยคุณยายร้อยด้ายใส่รูเข็ม ตลอดจนเวลาคุณยายโดนซังวูด่า...ผมก็มานั่งซับน้ำตาแล้วคิดว่า...เราทำอะไรลงไปเนี่ย !

จะว่าไป...คุณยายบ่น ว่า หรือเซ้าซี้เรา มันก็เรื่องของเราทั้งนั้นเลยครับ จริงๆ แล้ว แกก็อยากให้เราเป็นคนดี แล้วก็ทำดีๆ นั่นแหละ แต่บางครั้ง มันก็กลายเป็นความน่าเบื่อ น่ารำคาญไป

ผมเคยร้องไห้ เฝ้าไข้คุณยาย กลัวยายเป็นอะไรไป ตอนนี้แกแข็งแรงขึ้นก็ได้ใจ แกล้งแกเหมือนเดิมบ้างพอเป็นพิธี เพื่อเช็คว่า ยายยังโอเคอยู่ไหมนะ ตอนนี้ยอมรับว่าพยายามอย่างมาก จะไม่เอาเสียงบ่นมาเป็นอารมณ์ เพราะกลัวว่าวันนึงไม่มีแกมาบ่น แล้วเราจะเป็นอย่างไร...รัก แล้วต้องแสดงออก ไม่อยากมาเคาะโลงขอโทษแกในโลกหน้า

คุณยายผม 82 ปีแล้วครับแต่ยังซักผ้า รีดผ้า ล้างจาน แล้วก็หุงหาอาหารให้หลานอยู่เลย หรือกระทั่งไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้ผมทาน ซึ่งต้องเดินไกลพอดู รวมไปถึง การลุกขึ้นมาเปิดประตูบ้านตอนตี 1 ตี 2 ตอนผมกลับบ้านแทบทุกวัน
(จริงๆ แล้วก็แบ่งหน้าที่กันไปนะครับ แต่คุณยายชอบมาทำตัดหน้าทุกทีเลย แต่ผมว่าเรื่องนี้เป็นเคล็ดลับอายุยืนยาวนะครับ คือแกได้ออกกำลังไปในตัว)

ถึงคุณยายจะบ่นเก่ง และมัธยัธมาก แต่ถ้าตัด 2 เรื่องนี้ออกไป คุณยายผมดีที่สุดในโลกแบบไม่มีที่ติเลยครับ

เวลาเหลือน้อยแล้ว...เดาไม่ออกเลยว่าชีวิตผมจะเป็นอย่างไร 25 ปี นอนกับคุณยายมาตลอด ทุกวันนี้ก็ยังนอนกับคุณยาย...ถ้าวันนึงต้องนอนกับพื้นห้องว่างๆ ผมคงต้องร้องไห้เป็นสายเลือดแหงๆ

เชื่อไหมครับ...ก่อนนอน ต้องดูคุณยายตลอดว่าหายใจไหม หรือทุกครั้งที่ยายหลับก็ต้องดูตลอด...ยอมรับครับว่ากลัว...การลาจาก เพราะผมไม่รู้เลยว่า จะได้เจอคุณยายที่ดี และรักผมมากขนาดนี้ได้ที่ไหนอีก

ไม่ว่าใครจะว่ายังไง...คุณยายผมก็ดีที่สุดใน (ขั้ว) โลกของผมแน่นอนครับ และผมจะตั้งใจทำตัวเป็นเด็กดีของยายให้เต็มที่ให้ได้สักที

มาดูแลคุณยาย และบุพการีกันก่อนจะสายไปนะครับ...

รักยายนะครับผม...

ปล.เมื่อกี้แกยังลุกมาถามเลย ว่ายังไม่นอนอีกเหรอ...เฮ้อ ทำไมถึงทำกะคุณยายแกไปแบบนั้นนะ...ไอ้เด็กบ้า...ขอโทษนะครับ...ยาย

หามาดูกันเถอะครับ...แล้วคุณจะรู้ว่าน้ำตาไม่ได้มีไว้เฉพาะตอนอกหักเท่านั้น...ฮือ ฮือ

Create Date : 03 สิงหาคม 2550

Last Update : 3 สิงหาคม 2550 4:16:13 น.

8 comments

Counter : 2248 Pageviews.


ดูแล้วค่ะ ร้องไห้แบบสะอึกสะอื้นไปเลย หนังเค้าดีจริงๆค่ะ มายกมือเห็นด้วยอีกคน

โดย: Rabbit Sunflower

วันที่: 3 สิงหาคม 2550 เวลา:4:43:37 น.

อ่านแล้วรู้สึกน่ารักดีค่ะทั้งในหนังแล้วก็คุณกระท้อน คนเราไม่ใช่ปลากระป๋องที่มีฉลากบอกวันหมดอายุ เพราะฉะนั้นก็ควรใช้เวลาที่มีอยู่ทุกวันอย่างรู้คุณค่า เมื่อวันนั้นมาถึงจะได้ไม่มานั่งเสียดายนะคะ

โดย: littlecatjung

วันที่: 3 สิงหาคม 2550 เวลา:9:20:53 น.


ดูแล้วถึงกับน้ำหน้าคลอเลย

โดย: gao IP: 202.91.23.1 วันที่: 3 สิงหาคม 2550 เวลา:10:28:37 น.


ไม่กล้าดู...กลัวร้องไห้น่ะ

โดย: annie (annie_martian

) วันที่: 3 สิงหาคม 2550 เวลา:17:38:19 น.

ไปหามาดูเถอะนะครับ ถ้าไม่มีผมยินดีจะไรท์ให้เลยครับ แต่จริงๆแล้ว ตอนนี้ราคาเพียง 59 บาทเท่านั้น หาซื้อแผ่นลิขสิทธิ์จะดีที่สุดครับ เพราะน่าเก็บสะสมไว้มากๆ บางครั้งร้องไห้บ้าง ตาจะได้สว่างสดใสขึ้นได้นะครับ

ขอบคุณที่แวะเข้ามากันนะครับ นอกจากนี้แล้วยังอยากฝากช่วยตีไข่แตกให้กับกระทู้ที่ไม่มีคอมเมนท์หน่อยนะครับ ขอร้องล่ะคร้าบ...ถือว่าให้กำลังใจกันนะครับ..สาธุ

โดย: PolarBear (นายกระท้อนห่อ

) วันที่: 3 สิงหาคม 2550 เวลา:23:41:45 น.


เศร้าจังอ่า.. T_T เด่วจะลองไปหาซื้อมาดูนะคร้า ps. ชะแว้บบบ ทำการบ้านต่อคร้า >.< ~

โดย: mimzy` IP: 125.24.151.192 วันที่: 4 สิงหาคม 2550 เวลา:0:33:02 น.


ตอนแรกเราไม่ได้ตั้งใจดูอะกะดูเพื่อฆ่าเวลา แต่ดูแล้วไม่เสียดายเวลาเลย ยังจดจำได้ถึทุกวันนี้

โดย: ดาราการต์ IP: 88.189.24.116 วันที่: 18 มกราคม 2553 เวลา:7:07:11 น.


แนะนำเว็บดูหนังซีรีย์เกาหลีฟรี

โดย: koreaserie (loveyoupantip

) วันที่: 6 สิงหาคม 2554 เวลา:11:50:30 น.

นายกระท้อนห่อ

Location :
ปทุมธานี Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

บางครั้ง การได้เปิดมุมมองของตัวเอง ให้มีพื้นที่ว่างพอเพื่อจะรับเอามุมมองของคนอื่นๆ ที่อยู่คนละขั้วของตัวเองเข้ามาบ้าง ก็อาจทำให้เรา สามารถมองโลกได้กว้างขึ้น หรือมีความสุขกับทุกลมหายใจของชีวิตได้มากขึ้น ยินดีต้อนรับสู่ขั้วโลกฝั่งของผม...ที่คาดว่าอยู่คนละขั้วกับคุณ แต่ยังไงก็โลกใบเดียวกันนะครับ

[Add นายกระท้อนห่อ's blog to your web]

Bloggang.com