Group Blog
 
All Blogs
 
อะไรก็ได้ (๑) ช่องว่างระหว่างคน

อะไรก็ได้ (๑)

วชิรพักตร์

ผมเคยเล่าว่า ผมเขียนเรื่องลงพิมพ์ในนิตยสารทหารสื่อสาร ตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๐๓ จนได้รับการแต่งตั้ง ให้เป็นเจ้าหน้าที่ในกองบรรณาธิการ เมื่อ พ.ศ.๒๕๑๘ ซึ่งต้องทำงานแทนผู้ช่วยบรรณาธิการ ซึ่งทำงานแทนบรรณาธิการ ทุกอย่างในการผลิตหนังสือเล่มนี้ แล้วเสนอขึ้นไปตามลำดับว่าท่านจะเอาหรือไม่เอา เท่านั้น

ผมอยากจะให้หนังสือนี้มีเรื่องเบาสมอง และเปิดโอกาสให้ผู้ที่อยากเขียนอะไรก็ได้ ส่งมาให้ผม ถ้าไม่ใช่เรื่องด่านายหรืออนาจารแล้ว ผมจะพิจารณาลงพิมพ์ให้ทั้งหมด ผมเปิดคอลัมน์และแนะนำไว้ว่า

เดิมทีเดียว คอลัมน์ หรือ บัญชร หรือ กรอบหน้านี้ ตั้งใจจะให้ชื่อว่า อ.ร.ด. ซึ่งเป็นตัวย่อของคำว่า อะไรก็ได้ แต่เกรงว่าจะไปซ้ำหรือเป็นการลอกเลียนนามปากกาของนักประพันธ์เรื่องตลกรุ่นอาวุโส ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดท่านหนึ่ง ซึ่งมีผลงานเป็นที่รู้จักกันแพร่หลาย ในยุคยี่สิบสามสิบปีก่อนเป็นอย่างมาก ซึ่งอาจจะทำให้คุณผู้อ่านเข้าใจผิด คิดว่าท่านได้เป็นผู้เขียนเรื่องสัพเพเหระ ที่ไม่ค่อยจะมีสาระในคอลัมน์นี้ ซึ่งย่อมเป็นการไม่สมควรอย่างยิ่ง แต่ก็จนปัญญาที่มีอยู่ไม่ค่อยมาก หาชื่ออะไรอื่นมาใช้ให้เหมาะสมกับเรื่องที่ไม่ค่อยจะเป็นโล้เป็นพาย ประเภทสิ่งละอันพันละน้อย ที่บรรจุอยู่ในนี้ได้ ก็เลยดันทู่รังใช้คำเต็มไปอย่างที่ขึ้นหัวตัวใหญ่ไว้ข้างบนนั้น

อ.ร.ด.นี้เป็นคำย่อที่ใช้กันมานานแล้ว ในวงการทหารหรือโดยเฉพาะ ทหารสื่อสารรุ่น ไดโนเสา แต่เป็นคำย่อที่ไม่ใช่ของทางราชการทั้ง ทบ.(ทหารบก)และ กห.(กลาโหม) เป็นคำย่อตามสะดวกปากประเภทเดียวกับ ส.บ.ม. หรือ ย.ห. หรือ ส.ท.ร. ที่ใช้กันเกร่อเกลื่อนอยู่ในยุคสมัยที่กฏหมู่กำลังขับเคี่ยวกับกฎหมายในขณะนี้

และเป็นคำย่อที่ใช้กันอยู่ภายในวงการสโมสรเท่านั้น โดยเฉพาะการเขียนบิลเงินเชื่อ ของผู้ที่จำเป็นจะต้องจ่ายค่าเกมบิลเลียด หรือค่าเหล้าโซดาเบียร์และกับแกล้มเดิมพัน ที่บรรดากวางที่เป็นกองเชียร์ทั้งหลาย ที่นั่งอยู่รอบโต๊ะ ได้ช่วยกันจัดการให้เป็นที่เกลี้ยงเกลาไปแล้ว ในระหว่างที่บรรดาเสือสิงห์หรือสมิงทั้งสองฝ่าย กำลังฟาดฟันกันอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย รอบโต๊ะสักหลาด หรือเป็นค่าแต้มในเกมรัมมี่ที่เล่นกันอย่างไม่เอาจริงเอาจัง เพียงค่อนวันหรือครึ่งคืน ไม่ถึงกับหมดเนื้อหมดตัว ซึ่งก็คล้าย ๆ เช็คหรือตั๋วแลกเงินที่ใช้หมุนเวียนกันเป็นประจำ ระหว่างเพื่อนสมาชิกสโมสรด้วยกัน

เพราะไม่แน่ว่าผู้ที่ได้ครอบครองกรรมสิทธิ์ ในบิลเงินเชื่อฉบับนี้เป็นคนสุดท้าย จะเอาไปแลกเปลี่ยนเป็นสิ่งของอะไรที่มีขายในสโมสร ก็เลยเขียนพอไม่ให้ช่องรายการว่างว่า อ.ร.ด. ก็รู้กันเป็นอันดีว่า เป็นหนี้ที่เกิดจากการใช้สโมสร ให้เป็นประโยชน์ในยามว่าง หรือวันหยุดราชการ ซึ่งเมื่อเจ้าของลายเซ็นในบิลฉบับนั้นได้รับคืนมาตอนปลายเดือน เมื่อเจ้าหน้าที่การเงิน ได้หักเงินเดือนให้สโมสรแล้ว จะได้แอบฉีกทิ้งเสียก่อนที่ ผ.บ.ท.บ. หรือผู้บังคับบัญชาที่บ้านจะมาเจอเข้า

แต่ว่าคำย่อคำนี้ในสมัยปัจจุบันก็ชักจะเลือน ๆ กันไปเสียมากแล้ว มีคำใหม่กว่ามาแทน คือ อ.อ.ก.ที่มีคำเต็มว่า ออกอากาศ อันเป็นศัพท์เท็คนิค เฉพาะของทหารสื่อสารเท่านั้น เคยได้ทดลองสอบถามตามเหล่าอื่น ๆ ดูแล้วหลายสโมสร ทั้งสี่มุมสะพานแดง และที่ห่างไกลจากสะพานแดงออกไป ก็ได้ความว่าถึงแม้เขาจะมีกิจกรรมทำนองเดียวกันหรือคล้าย ๆ กัน แต่ต่างเหล่าต่างก็เรียกกันไปคนละอย่าง ไม่ใช้ อ.อ.ก.เหมือนของเรา ส่วนคำว่าออกอากาศนั้น ก็คือการเซ็นบิลซื้อเชื่อเครื่องรับโทรทัศน์ แต่ไม่เอาเครื่องกลับบ้าน คงตั้งไว้ที่สโมสรเพื่อฝากขายเงินสด ด้วยราคาที่ย่อมเยากว่าราคาในบิลนั่นเอง

ว่ามาถึงตอนนี้ คุณผู้อ่านก็คงจะพอมองออกกันแล้วว่า คอลัมน์หรือบัญชรหรือกรอบหน้านี้ มีนโยบายหรือวัตถุประสงค์หรือความมุ่งหมายหลัก ที่จะคุยกันถึงเรื่องทำนองที่น่าจะเรียกว่า ยำใหญ่ หรือ จับฉ่าย หรือเรื่อง สัพเพเหระ อะไรพันนั้น ซึ่งเมื่ออ่านแล้วจะได้เรื่องหรือไม่ได้เรื่อง หรือทำท่าจะมีเรื่องซะเลยนั้น ก็แล้วแต่สติปัญญาหรือฝีไม้ลายมือของผู้เขียนแต่ละท่าน ซึ่งจะเป็น ใครก็ได้ นั้นเอง

เรื่องแรกของคอลัมน์นี้ คือ ช่องว่างระหว่างคน

ในยุคที่หนุ่มสาวนิยมกันว่า ถ้าจะให้ทันสมัย หรือมีจุดยืนที่แน่นอน และก้าวหน้าจากพวกปฏิกิริยาล้าหลัง จะต้องประกอบด้วย ๕ ย.คือ ผมยาว เสื้อยับ กางเกงยีน สะพายย่าม และ รองเท้ายาง นี้ การที่เราจะแยกเพศของผู้ที่เดินคู่กันไป ตามถนนหนทาง ออกจะทำได้ไม่ง่ายนัก เพราะอย่าว่าแต่จะดูข้างหลัง ซึ่งเหมือนกันแทบทุกประการ ตั้งแต่เส้นผมจนถึงส้นรองเท้าแล้ว แม้จะมองข้างหน้าจนใกล้เข้ามาแทบจะชนจมูก ก็ยังไม่ค่อยจะแน่ใจว่า คนไหนเป็นผู้ชายหรือผูหญิง หรือชายทั้งคู่ หรือหญิงทั้งคู่ เพราะไม่ว่าจะเป็นทรงผม แบบของเสื้อผ้าอาภรณ์ เฟอร์นิเจอร์ที่สวมใส่ประดับประดา ตลอดจนทรวดทรงองค์เอวอันเรียวชะลูด และท่วงทีกิริยาการเดินเหิน ก็ละม้ายคล้ายคลึงกันไปหมดทุกฝีก้าว แถมยังต้องเบียดกระแซะประคองเอวหรือไหล่ หรือกอดคอกันไป จนแนบชิดสนิทเนื้อ ประหนึ่งเกรงว่าจะพลัดพรากจากกันไป ในฝูงชนอันแน่นหนาของกรุงเทพมหานครของเราเสียหลัด ๆ

ซึ่งแตกต่างกับคนหนุ่มคนสาวยุคก่อนที่จะได้พบกลิ่นไอของประชาธิปไตย แบบต่างคนต่างมีเสรีภาพไม่เหมือนกันนี้ ซึ่งแม้จะรักกันมานานแทบล้มประดาตาย เวลาปรากฏตัวในที่สาธารณะกลับเดินห่างกันตั้งคืบ ปลายนิ้วมือก็แทบจะไม่ได้แตะต้องกัน ยิ่งถ้าแต่งงานกันแล้ว ช่องว่างก็ยิ่งห่างกันออกไปอีก เป็นศอกเป็นวา เวลาจะข้ามถนนหนทาง จะรอจะจูงกันบ้างก็ไม่มี พ่อยอดชายข้ามได้ก็นำลิ่วไปเลย ไม่ยอมรอดูใจว่าคนที่ตามมาข้างหลังจะเก้ ๆ กัง ๆ ยังไง ถ้าถึงกับทรงกุมารหรือทั้งอุ้มทั้งจูงเจ้าตัวเล็กมาด้วย ก็เป็นอันว่าแทบจะต่างคนต่างเดินคนละฟากถนนกันเลยทีเดียว

แต่ถ้าจะมีสุภาพบุรุษสักนายหนึ่ง จูงเจ้าโตแล้วอุ้มเจ้าตัวเล็ก โดยมีแฟนเดินเกาะแขนมาด้วย อย่างกะหนุ่มสาวสมัย ๕ ย. ก็เป็นอันสันนิษฐานได้เลยว่า ท่านผู้นั้นถ้าไม่ใช่เลขาธิการ พรรคภรรยาธิปไตย ก็คงจะมีแม่ยายรวยอย่างสาหัสเชียวละ

นั่นเป็นทัศนะของ “นายพิสดาร” ผู้เขียน เมื่อ ๓๕ ปีล่วงมาแล้ว จากนิตยสารทหารสื่อสาร ฉบับประจำเดือน กันยายน – ตุลาคม ๒๕๑๘ นะครับ.

#################

Create Date : 28 มกราคม 2553
Last Update : 28 มกราคม 2553 5:24:28 น. 0 comments
Counter : 17 Pageviews.



Create Date : 11 สิงหาคม 2553
Last Update : 24 ธันวาคม 2553 5:08:12 น. 2 comments
Counter : 538 Pageviews.

 



ขอให้มีความสุขในวันแม่นะคะ



โดย: หน่อยอิง วันที่: 11 สิงหาคม 2553 เวลา:20:38:17 น.  

 
ขอบคุณครับ เมื่อวานผมมีความสุขอยู่กับเพื่อนอีกสองคน
ในวัยที่ไม่มีแม่ด้วยกันแล้วครับ.


โดย: เจียวต้าย วันที่: 13 สิงหาคม 2553 เวลา:6:25:32 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

เจียวต้าย
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 45 คน [?]




เชิญหารายละเอียดได้ ที่หน้าบ้านชานเรือนครับ
Friends' blogs
[Add เจียวต้าย's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.