|
|
เรื่องธรรมดา (๒๔) เพื่อนแท้
เรื่องธรรมดาของคนธรรมดา (๒๔)
เพื่อนแท้
เพทาย
ในยามที่บ้านเมืองเกิดภาวะวิกฤติเศรษฐกิจ จนกระทั่งรัฐบาลต้องออกกฎหมายพิเศษ เพื่อแก้ไขสถานการณ์ ฉบับแล้วฉบับเล่า ทำให้พวกบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ล้ม ระเนระนาดไปนับสิบราย และลุกลามมาเล่นงานเอาธนาคาร ต้องยุบตัวเองไปอีกหลายราย ส่วนที่เหลืออยู่ก็ไม่รู้ว่าจะประคองตัวไปได้อีกนานสักเท่าไร จนต้องพากันลดดอกเบี้ยลงกราวรูดเพื่อเอาตัวรอด โดยไม่ได้คำนึงถึงประชาชน ผู้มีอุปการคุณมาแต่เก่าก่อน จนได้เติบโตมาเป็นอันดับต้น ๆ ของโลก อย่างเช่นทุกวันนี้ ทำให้ร้านค้าทองทั้งหลายได้ที ตั้งคำถามแก่ผู้คนในสังคมว่า
เมื่อยามยากมาเยือน ใครคือเพื่อนแท้ของคุณ
และนำเอาคำตอบจากลูกค้าบางคนมาสนับสนุน
เช่น..
ในภาวะปัจจุบันที่เศรษฐกิจผันผวน ถ้าผมมีเงินผมก็เลือกที่จะซื้อทองคำเพิ่มขึ้นเพื่อเก็บสะสมไว้ ซึ่งการที่ผมซื้อทองคำในวันนี้ ก็เท่ากับว่าเป็นการช่วยลดความเสี่ยง จากการที่ค่าเงินบาทอาจ จะลดลงไปอีกนั่นเอง.....
หรือ
.....เมื่อตอนที่ยังเป็นเด็ก แม่ของดิฉันได้มอบต่างหูทองคำคู่เล็ก แก่ดิฉันคู่หนึ่ง ในเวลานั้นสำหรับดิฉันแล้ว อยากได้เครื่องประดับอัญมณีมากกว่าเสียอีกแต่พอถึงคราวที่ดิฉันได้กลายเป็นคุณแม่ของลูก ๓ คน ดิฉันกลับหันมาเก็บเงินออมเพื่อซื้อทองคำ ไว้เป็นหลักประกันการศึกษาของลูก ๆ ในอนาคต.....
เพื่อนของผมบางคนที่เกษียณอายุราชการใกล้เคียงกัน ก็คงจะยึดถือคติดังที่ว่านั้น จึงสะสมทองคำรูปพรรณไว้คนละหลายกิโลกรัม คนหนึ่งนั้นนอกจากแหวนครบทั้งแปดนิ้วแล้ว ก็มีสายสร้อยคอถึง ๑๒ เส้น หนักเส้นละสามบาทบ้าง ห้าบาทบ้าง และถึงสิบบาทก็มี อีกคนหนึ่งมีกำไลข้อมืออย่างแบนที่เรียกว่าเลส หนักสิบบาท และสร้อยคอเส้นเท่าสายโซ่ ทั้งสองรายที่ว่ามานี้ไม่มีรถเก๋งใช้ จึงต้องพกปืนไว้ในกระเป๋าใบเล็ก ที่ถือติดมือไว้เสมอ หรือไม่เช่นนั้นก็เอาทองหยองเหล่านั้น แอบซุกซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าจนกว่าจะหยิบมาใช้ได้ ก็ต้องค้นหากันนาน
ผมคิดว่าเขาทั้งสองนั้นคงจะไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไร เพราะเมื่อติดตัวไปก็ต้องระวังคนร้ายจะปล้นจี้ เมื่อเก็บไว้ที่บ้านก็นอนไม่ค่อยหลับ เพราะไหนจะกลัวพวกตีนแมวจะแอบย่องมาหยิบเอาไป ไหนจะกลัวไฟไหม้ คนโบราณท่านยังว่า
มีทองเท่าหนวดกุ้ง นอนสดุ้งจนเรือนไหว
ส่วนผมนั้นนอกจากจะกลัวอันตราย ที่เกิดจากการสวมเครื่องประดับที่มีราคาค่างวดเหล่านั้นแล้ว ความไม่มีเงินยังเป็นศัตรูอันร้ายกาจ ของการที่จะสะสมอีกด้วย ผมจึงดูเหมือนจะไม่ถูกโฉลกกับทองคำอย่างยิ่ง เป็นเวลานานมาแล้ว
เมื่อสามสิบกว่าปีก่อน แต่งงานใหม่ ๆ ผู้บังคับบัญชาที่บ้าน ให้ของขวัญวันเกิด เป็นแหวนทองจารึกนามสกุล น้ำหนักแค่สองสลึง สวมได้ไม่นานลงเล่นน้ำที่ปากคลองบางซื่อ ถูกแพไม้ไผ่ลูกบวบบีบมือ พอชักมือออกได้แหวนก็หลุดจมน้ำไปต่อหน้าต่อตา
หลังจากนั้นอีกหลายปี ได้แหวนวงที่สองเป็นของที่ระลึก จากเพื่อนที่เคยอุปการะกันมา หนักแค่สลึงเฟื้อง ก็ไปเล่นน้ำในลำธารวังตะไคร้จนมือซีด ขึ้นจากน้ำแล้วไม่รู้ว่าแหวนหลุดไปตั้งแต่เมื่อไร
ต่อมาได้รวบรวมเงิน ซื้อแหวนทองให้ตนเองวงหนึ่งเล็กนิดเดียว แต่สวมใส่ได้ไม่ทันไร ไปงานแต่งงานลูกชายของเพื่อน ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง อากาศในห้องแอร์และข้างนอกเย็นจัด ต้องนั่งกอดอกตลอดเวลา สลับกับการดื่มแอลกอฮอล์ถี่ ๆ เพื่อให้ร่างกายอบอุ่น แต่พอกลับถึงบ้านแล้ว ไม่รู้ว่าแหวนหลุดไปจากนิ้วตั้งแต่เมื่อไร
ตั้งแต่นั้นมาก็เลยไม่สวมแหวน หรือไม่มีแหวนจะสวมอีกเลย จนกระทั่งมีเพื่อนรุ่นน้องซื้อให้เป็นที่ระลึก อีกเป็นวงที่สี่ สองสลึงกว่านิดหน่อย ตอนนั้นราคาก็ตกประมาณบาทละสี่พัน ผมใส่มาได้ไม่นานก็เกิดคันที่นิ้ว จึงพยายามถอดออกมาดู ก็ปรากฏว่าเป็นผื่นที่เกิดขึ้นจากเชื้อรา เนื่องจากวงนี้ค่อนข้างจะคับ ทำความสะอาดนิ้วไม่หมดจด จึงสะสมความสกปรกไว้ที่ใต้หัวแหวน เมื่อถอดออกแล้วก็เลยขี้เกียจสวมเก็บซุกเอาไว้ในลิ้นชักโต๊ะเขียนหนังสือจนเกือบลืม
อยู่มาวันหนึ่งเป็นวันอาทิตย์ถัดจากวันจ่ายเงินเดือนของข้าราชการ ซึ่งผมได้รับเงิน มาอยู่ในสมุดธนาคารล่วงหน้าแล้ว ๒ วัน บังเอิญวันนั้นนัดไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนร่วมรุ่น จึงใช้บัตร เอ.ที.เอ็ม.กดเบิกเงินจากตู้ของธนาคาร ที่ไม่ใช่ผู้ออกบัตรของผม ปรากฏว่าไม่สำเร็จด้วยประการต่าง ๆ ทั้ง ๆ ที่เงินบำนาญยังอยู่ครบ
เช่น
..การสื่อสารขัดข้อง
.....ไม่สามารถทำรายการนี้ได้
.....โปรดติดต่อกับธนาคารของท่าน
.จำนวนเงินไม่ถูกต้อง
.เบิกเกินจำนวนครั้งที่กำหนด
ทั้ง ๆ ที่เงินที่เบิกก็ไม่เกินเงินในบัญชี และเพิ่งจะเบิกเป็นครั้งแรกในวันนี้ ซึ่งความจริงก็คือ เขาล็อคไว้ไม่จ่ายให้แก่บัตรของธนาคารอื่นนั่นเอง แต่เขาไม่บอกความจริง เพราะมีสัญญาผูกพันกัน ที่เรียกว่า เอทีเอ็มพูล
ผมตระเวนไปกดเบิกเงินถึง ๕ แห่งก็มีแต่ข้อความซ้ำ ๆ ซาก ๆ และที่แย่ที่สุดคือธนาคารที่ผมถือบัตรนั้นเอง ยกป้ายแดง งดบริการชั่วคราว เพราะเงินหมด
จวนเวลานัดเข้ามาผมชักจะเหงื่อแตก เพราะกลัวขึ้นรถไฟไม่ทัน และในกระเป๋ามีเงินแค่ร้อยกว่าบาทเท่านั้นเอง ตายละวา..เอาสมุดมาเบิกก็ไม่ได้เพราะธนาคารปิด พอเกือบจะหมดหวัง ก็นึกถึงแหวนในลิ้นชักโต๊ะขึ้นมาได้ รีบเรียกแท็กซี่กลับบ้าน ค้นหาแหวนได้แล้ว ก็หอบกระเป๋าเดินทางขึ้นรถคันเดิม ให้ไปส่งที่หน้าโรงจำนำซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดทันที
ตั้งแต่เกิดมาผมก็ไม่เคยเข้าโรงจำนำเลย ไม่ใช่ร่ำรวยหรอก แต่เป็นเพราะไม่มีสมบัติอะไรที่มีค่าพอจะจำนำได้ เคยเห็นแต่ชาวบ้านร้านตลาด ที่เดินเข้าออกโรงจำนำเป็นว่าเล่น โดยเฉพาะเวลาที่โรงเรียนของลูกเปิดเทอมต้นปี จำนำกันทุกอย่างประดาที่มีในบ้าน ตั้งแต่เครื่องไฟฟ้า นาฬิกาแว่นตา ถ้วยโถโอชาม จนถึงเครื่องใช้ในครัว เรียกว่าตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบทีเดียว
ส่วนพวกเรานั้น ใช้บริการอีกประเภทหนึ่ง คือเซ็นเชื่อสินค้าจากร้านสวัสดิการ แล้วเอาไปเปลี่ยนเป็นเงินสด ทำนองซื้อแพงขายถูก ไม่ต้องไปแปะโป้ให้มือเปื้อน
เมื่อสมัยยังหนุ่มอยู่ ก็เซ็นบิลซื้อข้าวของเครื่องอุปโภคบริโภค เช่นยาสีฟัน สบู่ นมข้นนมผง ทั้ง ๆ ที่ไม่มีลูก ทีละโหลสองโหล แล้วก็เอาไปแลกเป็นเงินสด ที่มีค่าน้อยกว่าราคาของ จากอาแปะอาโก จากร้านขายของชำในตลาดที่ใกล้ที่สุด พอสิ้นเดือนเงินเดือนถูกหักเป็นค่าบิลเหล่านั้น ก็ลงมือเซ็นเชื่อใหม่ เป็นงูกินหาง
ต่อมาเมื่อกิจการโทรทัศน์เจริญขึ้น ก็พากันไปเซ็นบิล ซื้อเครื่องรับโทรทัศน์เงินผ่อน ที่ร้านค้าของทหาร แถว ๆ สะพานแดง แล้วก็หอบเงินกลับบ้านเป็นปึก ส่วนเครื่องที่ซื้อนั้น ก็ให้คนที่เขาจ่ายเงินสดซื้อต่อในราคาถูกกว่าท้องตลาด เอาไปให้ลูกเมียดูที่บ้านเขา ส่วนเราก็รอจนผ่อนหมดแล้ว ก็เซ็นบิลซื้อเชื่อเครื่องใหม่ โดยลูกเมียของเราไม่ได้ดูอีกตามเคย การประพฤติเช่นนี้ ดูเหมือนเขาเรียกว่า การออกอากาศ
แต่คราวนี้เกิดความจำเป็นจริง ๆ ที่จะต้องใช้บริการแล้ว ผมก็กัดฟันหิ้วกระเป๋าเดินเข้าไปอย่างองอาจ เพราะสมัยนี้ไม่มีใครเขาอับอายขายขี้หน้าในการเข้าโรงจำนำกันแล้ว ผมส่ง แหวนที่ระลึกของเพื่อนรัก ให้เถ้าแก่ที่อยู่หลังลูกกรง แล้วบอกว่าได้สูงสุดเท่าไรก็เอาเท่านั้น
อาแป๊ะรับไปพลิกดูอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอาขึ้นวางบนตาชั่งเล็ก ๆ แล้วก็ขอบัตรประจำตัว เจ้าประคุณเอ๋ย...เหงื่อที่กำลังจะหยุดก็พรั่งพรูออกมาอีก ก็ผมมีแต่บัตรข้าราชการ แต่งเครื่องแบบอย่างโก้เต็มที ก็กัดฟันควักออกมาให้อาแปะไป พร้อมกับนึกขออภัยเจ้านายที่เซ็นชื่อในบัตรด้วย มันจำเป็นจริง ๆ ครับ
เมื่อผ่านกรรมวิธีทุกขั้นตอนของเขาแล้ว ผมก็รับเงิน ๑๕๐๐ บาท เช็ดหัวแม่มือขวาให้สะอาด เดินออกมาจากโรงจำนำด้วยความโล่งอก มองเห็นโลกนี้น่าอยู่ขึ้นอีกเยอะ รีบจับแท็กซี่บึ่งไปยังสถานีรถไฟทันในนาทีสุดท้าย
ขอขอบคุณ ผู้ที่คิดตั้งโรงรับจำนำ ขอบคุณเพื่อนที่ให้แหวนเป็นที่ระลึก และขอบคุณทองคำอันมีค่า
เพื่อนแท้......ในยามยาก.
#############
นิตยสารทหารปืนใหญ่
กรกฎาคม ๒๕๔๖
ถนนนักเขียน ห้องสมุดพันทิป
๔ พฤศจิกายน ๒๕๔๘
Create Date : 05 ตุลาคม 2550
Last Update : 5 ตุลาคม 2550 6:58:56 น.
Counter : 19 Pageviews. 8 comments
Add to
อรุณสวัสดิ์ค่ะ ...
โดย: ทิวาจรดราตรี วันที่: 5 ตุลาคม 2550 เวลา:7:12:44 น.
ชื่อเรื่องคล้ายกันเลยค่ะ แต่ของพี่เป็นเพื่อนที่แสนดีค่ะ
โดย: jiney6 (สวยตลอดกาล ) วันที่: 5 ตุลาคม 2550 เวลา:7:55:37 น.
โดย: โสมรัศมี วันที่: 5 ตุลาคม 2550 เวลา:8:35:54 น.
สวัสดีครับ คุณทิวาฯ เรื่องนี้คงจะได้อ่านใน รสก.แล้วนะ
ไม่ลองอ่านกลุ่มอื่น ๆ บ้างหรือครับ
เรื่องของคุณสวยตลอดกาล อยู่ในบล็อกหรือครับ
เดี๋ยวจะเปิดไปอ่านครับ
ขอบคุณ คุณโสมรัศมี ที่กรุณามาเยี่ยมครับ.
โดย: เจียวต้าย (เจียวต้าย ) วันที่: 5 ตุลาคม 2550 เวลา:12:46:35 น.
ตกลงไปไถ่คืนมารึยังเนี่ย
โดย: ข้าวโพด IP: 121.55.242.19 วันที่: 7 มีนาคม 2551 เวลา:11:13:19 น.
ตอนนั้นยังไม่เกษียณอายุ
พอเงินเดือนออกกด เอทีเอ็ม ได้
ก็รีบไปไถ่อกมาเลย เสียดอกเบี้ยเดือนเดียวครับ.
โดย: เจียวต้าย วันที่: 7 มีนาคม 2551 เวลา:19:37:11 น.
ทองมีค่า ใช้ได้ทันใจดีครับ
ถ้าคิดว่าไถ่ไม่คุ้ม บางทีก็เอาไปขายร้านทองเลย
โดย: พี่แต้ วันที่: 14 มีนาคม 2551 เวลา:21:09:21 น.
ถึงอย่างไรก็ขาดทุนครับ
แค่ออกมาหน้าร้านเอากลับไปคืนก็เสียค่ากำเหน็จแล้วครับ.
โดย: เจียวต้าย วันที่: 15 มีนาคม 2551 เวลา:9:36:31 น.
| Create Date : 11 มีนาคม 2553 |
| Last Update : 31 มีนาคม 2553 6:37:41 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 425 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 45 คน [