|
|
ตอนที่ ๒๕ ฮองเฮาพ้นภัย
ยอดคนแผ่นดินเหม็ง
ตอนที่ ๑ ฮองเฮาพ้นภัย
เล่าเซี่ยงชุน
ตั้งแต่ ไฮ้สุย ไปจัดการเกลี้ยกล่อมพวกขบถที่เมืองฮู่กองแซเป็นเวลาหลายปี จนสงบราบคาบเรียบร้อยดีแล้ว ก็มิได้กลับมาเมืองหลวง เพราะฮ่องเต้ได้ส่งครอบครัวไปอยู่ด้วย เป็นที่สบาย วันหนึ่ง พระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ สบายพระทัย ก็คิดถึงไฮ้สุยที่ได้ยื่นหนังสือถวาย ขอชำระสืบสวนเรื่องราวที่ ตันชุน ลอบเข้าไปดักทำร้ายฮ่องเต้ และซัดทอดถึง นางเตียฮองเฮา กับ ไทจือ ให้มัวหมอง ว่าไฮ้สุยพูดจาสิ่งไรล้วนแต่ความจริง จึงมีรับสั่งกับ เงียมซง ว่าบัดนี้เมือง ฮู่กองแซก็เรียบร้อยแล้ว ยังมีราชการอยู่เล็กน้อย เราจะให้ไฮ้สุยกลับเข้ามา แล้วให้ เงียมซือพวน บุตรของเงียมซงเป็นที่เอ๋ซุนอ้านออกไปแทน ทั้งนี้เพราะทรงเข้าพระทัยว่าเงียมซือพวนเป็นคนดี และ เฮงสุน ขันทีซึ่งเป็นคนโปรดปราน แต่เป็นพวกเงียมซง คอยกราบทูลยกย่องอยู่เนือง ๆ เงียมซงก็มีความยินดี
แล้วฮ่องเต้ก็มีรับสั่งให้ขุนนางพนักงาน แต่งหนังสือไปถึงไฮ้สุยให้กลับเข้ามารับราชการในเมืองหลวง และพระราชทานเครื่องยศตราตั้ง และกระบี่อาญาสิทธิ์ให้เงียมซือพวน ออกไปดูแลเมืองฮู่กองแซแทน เงียมซือพวนก็ไปลาเงียมซงผู้บิดา และว่า ข้าพเจ้าจะลาบิดาไป อยู่ภายหลังไฮ้สุยกลับมา คงเป็นที่โปรดปรานกว่าแต่ก่อน บิดาจงอุตส่าห์ระวังรักษาตัวให้ดี อย่าได้เป็นปากเสียงกับเขา เงียมซงก็ว่าเจ้าจงไปให้มีลาภผลความเจริญเถิด
เฮงสุนขันทีรู้ความก็มาหาเงียมซือพวนที่บ้าน เงียมซือพวนก็ฝากฝังบิดาให้เป็นธุระด้วย เฮงสุนก็ว่าท่านอย่าวิตกเลยจงไปให้เป็นสุขเถิด ตัวท่านกับข้าพเจ้าถึงต่างแซ่กันก็จริง แต่นับถือกันเหมือนญาติอันสนิท ถ้ามีทุกข์ร้อนสิ่งใดเกิดขึ้นแล้วก็ต้องเอาเป็นธุระ แล้วเงียมซือพวนก็พาบ่าวไพร่และทหารพอสมควรแก่ยศ เดินทางออกจากเมืองหลวงไป
เมื่อถึงเมืองฮู่กองแซเงียมซือพวนก็เอาหนังสือรับสั่งให้ไฮ้สุย เมื่อทราบความแล้วไฮ้สุยก็เตรียมยกครอบครัวกลับเมืองหลวง ฝ่ายจงตกและขุนนางกรมการ ครั้นแจ้งว่ามีหนังสือรับสั่งให้ไฮ้สุยกลับ ต่างก็พากันเสียใจ จึงมาหาไฮ้สุยแล้วว่า ท่านไปเสียแล้วพวกข้าพเจ้าทั้งปวงอยู่ภายหลังเห็นจะเอาตัวไม่รอด ด้วยเงียมซือพวนเป็นที่เอ๋ซุนอ้านออกมา ไฮ้สุยก็ว่า
จะทำอย่างไรได้ ต้องอุตส่าห์รักษาตัวไปอย่าให้มีความผิด ถ้าเห็นการสิ่งใดเป็นข้อใหญ่ไม่ควรแล้ว ถึงเงียมซือพวนเป็นที่เอ๋ซุนอ้านก็ต้องทัดทานไว้ จะนิ่งเสียนั้นไม่ควร
..
จงตกกับขุนนางกรมการก็ว่าทั้งนี้เป็นกรรมของราษฎร เงียมซือพวนนี้เล่าบิดาก็เป็นถึงใจเสี่ยงขุนนางผู้ใหญ่ บุตรเป็นที่เอ๋ซุนอ้านออกมา ใครจะกล้าขัดขวาง พวกราษฎรที่ ไฮ้สุย แต่งตั้งให้เป็นนายหมวดนายกองปกครองกันเอง ก็พากันเข้ามาหาแล้วว่า ข้าพเจ้าทั้งปวงทราบว่าท่านจะเข้าไปเมืองหลวงมีความเสียดายนัก ท่านอยู่เปรียบเหมือนปู่และบิดา พูดแล้วต่างก็ร้องไห้ด้วยความอาลัย ไฮ้สุยก็ว่า
.ท่านอยู่ภายหลังจงรักษาตัวให้ดี อันธรรมดาคนอยู่ในสุจริตแล้ว ผู้ใดจะทำอันตรายได้ ซึ่งเงียมซือพวนออกมาคราวนี้ ท่านทั้งปวงจงฝากตัวกับคนแต่ที่เป็นยุติธรรม
..
เช้าวันรุ่งขึ้นไฮ้สุยก็พาครอบครัวและทหาร ออกจากเมืองฮู่กองแซ พวกขุนนางกรมการ และนายกอง กับเงียมซือพวนก็ตามมาส่งจนถึงนอกเมืองทางประมาณสามสิบลี้ ไฮ้สุยก็พูดกับเงียมซือพวนว่า
.ท่านเป็นที่เอ๋ซุนอ้านถือรับสั่งออกมาครั้งนี้ จงทำให้สมกับที่พระเจ้าแผ่นดินชุบเลี้ยง ประพฤติในยุติธรรม ให้ได้ราชการตามพระราชประสงค์ ความเจริญก็จะมีแก่ท่าน
..
ไฮ้สุยเดินทางมาได้แปดสิบวันก็ถึงเมืองหลวง เข้าเฝ้าพระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ กราบทูลความซึ่งได้ออกไปคิดอ่านจัดการในเมืองฮู่กองแซ และหัวเมืองขึ้น เรียบร้อยเป็นปกติดีไม่มีโจรผู้ร้าย แล้วกราบทูลว่าได้เอาเงินในเมืองฮู่กองแซ ซึ่งเป็นของหลวง ออกแจกจ่ายเป็นเบี้ยหวัดเงินเดือนให้แก่นายหมวดนายกอง ที่ได้ตั้งไว้สำหรับดูแลว่ากล่าวพวกกองนอก มิให้คบคิดกันทำความชั่ว ข้อนี้เป็นการทำเกินรับสั่ง สุดแล้วแต่จะทรงเมตตาโปรด ฮ่องเต้ก็ตรัสว่า
ท่านจะทำอย่างไรก็ก็ตามใจ สุดแต่จะเห็นดี ซึ่งเราให้ท่านเป็นที่เอ๋ซุนอ้าน ออกไป ก็เหมือนมอบชีวิตแห่งคนของเราให้แก่ท่าน มิยิ่งกว่าเงินทองอีกหรือ เมื่อท่านเห็นควรประการใด จงทำตามชอบใจเถิด พวกกองนอกที่ท่านตั้งขึ้นไว้นั้น เรียบร้อยดีดอกหรือ
..
ไฮ้สุยก็กราบทูลว่าเรียบร้อยเป็นปกติดี บัดนี้อยู่ในบังคับบัญชาเจ้าเมืองกรมการ ไม่ประพฤติพาลเป็นโจรผู้ร้ายเหมือนแต่ก่อน ฮ่องเต้ก็มีพระทัยยินดี ตรัสว่าเราไม่ได้พบท่านช้านานหลายปี ได้เห็นท่านวันนี้ก็สว่างในใจ ท่านพึ่งมาถึงไปหยุดพักเสียให้สบาย เมื่อว่างธุระจงมาพูดกันเล่นให้สบายเถิด
เมื่อไฮ้สุยกลับมาอยู่ในเมืองหลวงแล้ว ก็ตรึกตรองอยู่ด้วยการที่จะชำระความ เรื่องตันชุน จึงใช้คนไปสืบดูก็ได้ความว่า ตันชุนนั้นพำนักอาศัยอยู่ที่บ้าน เตียบุนหอ และเมื่อ ตันชุนต้องจำอยู่ในคุกนั้น เตียกือเจี้ย เป็นคนเข้าไปหาแล้วตันชุนจึงตาย แต่แม้จะมีผู้รู้เห็นเป็นอันมาก ก็ไม่มีใครกล้าออกมายืนยัน ด้วยเกรงอำนาจเงียมซง ไฮ้สุยก็จนใจมิรู้ที่จะชำระประการใด แม้ว่าจะเข้าใจชัดแล้วว่าเงียมซงกับพวกใช้อุบายแกล้งซัดฮองเฮากับไทจือเป็นแน่แท้
วันหนึ่งไอ้สุยก็เข้าไปเฝ้าฮ่องเต้ กราบทูลเล่าเรื่องราวที่ตนสืบสวนได้ความมา แต่ไม่สามารถจะทำอะไรได้ เพราะไม่มีโจทก์และพยานรู้เห็น แต่ถ้าทิ้งไว้วันหน้าก็จะหาความผิดมาใส่โทษฮองเฮาและไทจืออีกจนได้ แล้วไฮ้สุยก็กราบทูลแนะอุบายให้ฮ่องเต้ทุกประการ
ครั้นถึงเวลาออกขุนนางว่าราชการ ฮ่องเต้ก็ตรัสว่าเรื่องตันชุนนั้นเรารู้หมดแล้ว ว่าตันชุนเป็นบ่าวใคร ใครใช้ให้มาทำร้ายเรา เราก็รู้อยู่ทั้งนั้น อนึ่งเมื่อตันชุนอยู่ในคุกตายนั้น ใครเข้าไปหาตันชุนจนในคุก คิดตัดตันชุนต้นเหตุเสียเราก็รู้ ความเรื่องนี้ไม่มีใครช่วยคิด เห็นแต่ไอ้สุยผุ้เดียว จึงได้ทำเรื่องราวเข้ามา ก็เพราะเอาใจใส่ในธุระของเรา ครั้นจะนิ่งไว้ไม่พูดเสียบ้าง คนร้ายก็จะว่าเราไม่รู้เท่า อนึ่งตันชุนซัดเอา พั่งเปา ว่าเป็นผู้ให้พักอาศัย และเป็นผู้ชักนำให้ไปมาหาสู่จนรู้จักคุ้นเคยกับไทจือ ข้อนี้ก็ไม่จริงเป็นคำของคนร้าย ประกอบด้วยการอิจฉา แต่งถ้อยคำทำอุบายสอนให้ตันชุนให้การ ที่จริงนั้นตันชุนกับพั่งเปาไม่รู้จักกันเราพิเคราะห์ดูตามรูปความ เหตุใดตันชุนจึงเข้ามาได้จนถึงในวัง ชรอยจะปลอมเป็นบ่าวใจเสี่ยงเข้ามาเป็นมั่นคง ตั้งแต่นี้ไปถ้าใจเสี่ยงจะเข้ามาหาเราข้างใน อย่าให้บ่าวเข้ามาด้วย ให้บ่าวอยู่ข้างนอก คนร้ายจะปลอมเข้ามาได้ เมื่อไม่มีคนพยุงก็ให้ขันทีออกไปรับ
ขณะนั้นเงียมซง เตียจีเป๊ก เตียบุนหอ ก็เฝ้าอยู่พร้อมหน้า ได้ฟังรับสั่งตรงใจต่างก็ตกใจ หน้าซีดสลด เหงื่อตกจนเปียกอาบเสื้อ ฮ่องเต้สังเกตุเห็นก็แน่พระทัยว่าพวกนี้เป็นผู้ทำอุบายแน่ จึงตรัสให้ปรากฎแก่ขุนนางทั้งปวงว่า ฤดูนี้ก็มิใช่เทศกาลร้อน เหตุใดท่านทั้งสามจึงเหงื่อไหลออกอาบเสื้อ ถ้าเตียกือเจี้ยมาด้วยอีกคนหนึ่งเห็นจะดี จะได้ครบเป็นสี่คนด้วยกัน ขุนนางทั้งปวงก็อยู่ในที่เดียวกันนี้ก็มาก เหตุใดเขาจึงไม่ร้อน อย่าตกใจเลยเราไม่ทำโทษดอก ซึ่งเราพูดทั้งนี้จะให้ขุนนางที่เป็นคนกตัญญูต่อแผ่นดิน เห็นว่าเรารู้แน่ว่าลูกเมียเราบริสุทธิ์ ไม่มีความผิดสิ่งใด สืบไปวันหน้าถ้าจะมีผู้ใดใช้สติปัญญา หาอุบายประการใดใส่โทษนางเตียฮองเฮากับไทจือ เราก็ไม่เชื่อฟัง และคำที่ตันชุนให้การเอาไว้นั้น เอาไว้ไม่ได้รกแผ่นดินจะต้องทำลายเสีย
ไฮ้สุยก็กราบทูลว่า
.ซึ่งพระองค์จะทำลายคำตันชุนนั้นไม่ถูก ด้วยมีปรากฎอยู่ในจดหมายเหตุเสียแล้ว พระกระแสที่พระองค์ดำรัสในเวลานี้ ก็เป็นอันทำลายล้างคำตันชุนอยู่เอง สืบไปภายหน้า นักปราชญ์ที่มีสติปัญญา เกิดมาภายหลังจะได้รู้ฟัง ก็จะสรรเสริญพระองค์ว่า ทรงพระปรีชาปัญญาสอดส่องไปได้ ในความที่คนคิดร้าย หาอุบายกล่าวโทษนางเตียฮองเฮากับไทจือ เป็นความลี้ลับถึงเพียงนี้พระองค์ยังทรงทราบ
ขุนนางทั้งปวงก็กราบทูลขึ้นว่า พระองค์ทรงพระปัญญาลึกซึ้ง ทรงเห็นการละเอียด คนที่คิดร้ายหาความผิดใส่โทษนางเตียฮองเฮากับไทจือ ต่อไปภายหน้าเห็นจะไม่มีอีกแล้ว พระเจ้าเกียเจ๋งฮ่องเต้ได้ทรงฟังดังนั้นก็ทรงพระสรวล แล้วตรัสว่า ไฮ้สุยนี้นับถือรักใคร่เราโดยแท้ แล้วก็มีความชอบในแผ่นดินมากนัก จะเลื่อนยศให้หลายครั้งก็เจียมตัวไม่ยอมรับ เราจะให้ป้ายไปแขวนไว้หน้าบ้าน แล้วก็รับสั่งให้พนักงานทำป้ายจารึกอักษรสี่ตัว แปลว่าแผ่นดินซึ่งมีความเจริญรุ่งเรืองขึ้น เพราะมีขุนนางซื่อตรง และเป็นธรรมเนียมว่าผู้ที่ได้รับพระราชทานป้ายนี้แล้ว แม้จะคิดการขบถก็ไม่มีใครกล้ามาฟ้องร้องว่ากล่าวขึ้นได้ ด้วยพระเจ้าแผ่นดินไว้วางพระทัยแล้ว จึงได้พระราชทานป้าย
แล้วฮ่องเต้ก็มีรับสั่งให้หาไทจือเข้ามาเฝ้า ทรงมีรับสั่งต่อหน้าขุนนางทั้งปวงว่า
ตัวเจ้ากับบิดามีข้อแคลงต่อกันมาช้านาน เพราะมีคนอิจฉาปรารถนาจะให้ร้ายแก่เจ้า บัดนี้บิดาได้พูดกับไฮ้กึนกง ต่อหน้าขุนนางผู้น้อยผู้ใหญ่ทั้งปวงแล้ว แต่นี้สืบไปเจ้ากับมารดาของเจ้าก็บริสุทธิ์ปราศจากมลทินโทษร้ายในแผ่นดินแล้ว บิดาจะเพิ่มยศเจ้าให้ยิ่งขึ้นไป
ตรัสแล้วก็ตั้งไทจือให้เป็นฮองไทจือ ให้มีหมายประกาศไปทั่วพระราชอาณาเขตว่าการอันนี้ เป็นการชำระล้างความร้ายในแผ่นดินเสียคราวหนึ่ง แล้วโปรดให้ปล่อยนักโทษเหมือนหนึ่งได้เสวยราชสมบัติใหม่
ตั้งแต่นั้นมาเงียมซงกับพรรคพวก ก็เกรงกลัวไฮ้สุยเป็นอันมาก การที่จะคิดร้ายนางฮองเฮากับไทจือก็สงบลง แต่จะไปก่อเรื่องอื่นขึ้นใหม่อีกหรือไม่ และเงียมซือพวนบุตรชายที่ออกไปเป็นผู้ตรวจราชการต่างหัวเมือง จะมีเรื่องราวให้ราษฎรต้องเดือดร้อนอย่างไรต่อไป ก็ยังไม่สามารถจะทราบได้.
###########
| Create Date : 10 ตุลาคม 2551 |
| Last Update : 10 ตุลาคม 2551 17:58:43 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 346 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 45 คน [