2. อยากเตะเด็กเจงๆ

หลังจากเข้ามาเป็นเด็กส่งพิซซ่า และเจอคดีเด็ดเข้าตั้งแต่งานแรก ผมก็เริ่มพบความตื่นเต้นในชีวิต พร้อมกันนั้นก็เริ่มเห็นค่าของเงิน รู้แล้วว่าเงินแต่ละเหรียญไม่ได้หามาได้ง่ายๆ แถมบางครั้งยังต้องเอาตัวเข้าเสี่ยงอีกต่างหาก

วันที่เด็กส่งพิซซ่าปวดหัวที่สุด ไม่ใช่วันศุกร์เสาร์อาทิตย์อย่างที่คุณนึกหรอกครับ วันเหล่านั้นบรรดาลูกค้าพิซซ่ามักจะออกไปเที่ยวเตร่เฮฮา สังสรรค์กันนอกบ้านมากกว่า น้องรายที่จะสั่งพิซซ่ามากินกัน

วันที่พวกเราปวดหัวมากที่สุดจึงเป็นวันอังคาร พุธ ซึ่งเป็นวันกลางสัปดาห์ ที่ไม่มีใครอยากออกจากบ้าน เลิกงานมาเหนื่อยหมดแรง กริ๊งหาร้านพิซซ่าให้มาดีลิเวอรี่ถึงบ้านดีที่สุด

วันพุธสัปดาห์ถัดมาผมเข้างานบ่าย เพราะเลิกเรียนประมาณเที่ยง

ลูกค้ารายแรกของวันนั้นผ่านไปด้วยดีครับ จนมาถึงรายที่สองเป็นคุณยายแก่ๆอยู่บ้าน ผมรับออร์เดอร์แล้วรีบขับไปส่งในทันที ในใจอดคิดถึงเรื่องหวือหวาที่เกิดกับตัวเองเมื่อตอนไปส่งพิซซ่าให้ยัยแมรี่ไม่ได้ น่าเสียดายที่ไม่เห็นแมรี่สั่งพิซซ่ามาอีก ลองสั่งอีกสักครั้งเหอะน่า ผมสัญญาว่าคราวหน้าจะไม่มัวสั่นเหมือนคราวก่อนแน่ๆ ถ้าจะสั่นก็สั่นสู้ละค้าบบบบบบบ

คุณยายแอนนาเป็นคนแก่อยู่บ้านคนเดียวกับหลานชาย ตอนที่ผมไปส่งพิซซ่านั้น หลานแกวิ่งเล่นหายไปไหนแล้วไม่รู้ คุณยายให้ทิปผมตั้ง 5เหรียญแน่ะครับ ถือว่าใจป้ำมากสำหรับเมืองเล็กๆอย่าง Danville

รับเงินเสร็จเรียบร้อยผมก็ขึ้นรถ เตรียมขับกลับร้าน

แต่แล้วทันใดนั้นเองก็มีหน้าเล็กๆโผล่มาจากเบาะหลังพร้อมกับส่งเสียงร่าเริง

“จ๊ะเอ๋”

“เฮ้ย” ผมสะดุ้งโหยง ตกใจจนเกือบจะหักรถตกถนน

เด็กฝรั่งครับ ผมทอง ตาสีฟ้า หน้ามีกระ ท่าทางซนอย่าบอกใคร

งานเข้าอีกแล้วกรู...ลูกใครหลานใครล่ะเนี่ย มาโผล่บนรถผมได้ไงฟะ

“มาย เนม อีส อองตวน” หยั่งกับจะรู้แน่ะครับ เด็กผมทองเลยรีบแนะนำตัว

“อองตวนมาได้ยังไงเนี่ย”

“ก็ผมเห็นรถคุณจอดอยู่หน้าบ้าน เลยขึ้นมานะสิ โง่เจงๆ”

เวงกำ...หลานคุณยายแอนนาแน่แล้ว

“เด๋วฉันกลับไปส่งบ้าน หนูอยู่บ้านยายแอนนาใช่ไหม”

“ใช่ แต่ผมไม่กลับ คุณต้องพาผมไปนั่งรถเล่นก่อน”

“ไม่ได้ ฉันต้องกลับไปทำงานต่อ”

“แง แง แง แง” เด็กเวงแหกปากร้องเสียงดังลั่น แต่แสบมากๆเพราะไม่มีน้ำตาสักหยด

“โอ๊ย ปวดหู เลิกร้องได้แล้ว” ผมโวยวาย

“เลิกก้ได้ แต่ต้องพานั่งรถเที่ยวก่อน” เด็กแสบต่อรอง

“อ้ะ ก็ได้” ผมมองดูนาฬิกา พอมีเวลาเหลือสักยี่สิบนาที พามันไปวนรอบหมู่บ้านสักรอบแล้วเอาไปส่งบ้าน น่าจะพอไหว

ผมขับวนพาอองตวนไปรอบๆหมู่บ้าน เจ้าหนูก็หัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจ กระโดดขย่มจนรถผมแทบพัง ในที่สุดผมก็พามาจอดที่หน้าบ้าน แต่เด้กนรกนี่มันไม่ยอมลงครับทั่น

“แง แง แง แง” มันแหกปากอีกแล้ว

“ลงได้แล้วไอ้หนู” ผมจอดรถลงมาเปิดประตูหลัง พยายามจะจับตัวมันลง แต่ไอ้เด็กแสบไวยังกะลิง มันกระโดไปเบาะหน้า พอผมอ้อมไปเบาะหน้า มันก็กระโดดมาเบาะหลัง ไล่จับกันไปไล่จับกันมาจนผมเหนื่อย พอจับตัวได้มันก็เกาะเก้าอี้คนขับแน่นพร้อมกับร้องไห้เหมือนผมตีมันยังงั้นล่ะ

“ไม่ลงๆๆๆๆ จะไปเที่ยวๆๆๆๆ”

“เอ้า อีกรอบเดียวนะ” ผมชักหงุดหงิด แต่ถ้าไม่พามันไป สงสัยจับลงจากรถไม่ได้แน่นอน

สุดท้ายผมเลยต้องหยวนๆ ขับพาไอ้หนูไปเที่ยวอีกรอบ คราวนี้พอผ่านร้านค้า อองตวนก็ชี้นิ้วร้องอยากกินไอติม

“จะเอาไอติมๆๆๆๆๆๆ”

“กลับบ้านไปให้ยายแกซื้อไป๊” ผมชักเหลืออด

“แงๆๆๆๆๆๆๆๆ ช่วยด้วยครับ น้าคนนี้ตีผม” เด็กนรกร้องเสียงลั่น เล่นเอาใครต่อใครแถวนั้นหันมามอง

เอาละสิกรู เด็กเวงนี่ทำเรื่องซะแระ

“อ้ะ อ้ะ ซื้อไอติมก็ได้ หยุดร้องได้แล้ว” ผมตัดใจลงไปซื้อไอติมให้เด็กแท่งนึง เลือกเอาที่ถูกที่สุด ราคา 2.5เหรียญ...เวงกำ ทิปเพิ่งได้มา 5 เหรียญ โดนเด็กแสบกินไปตั้งครึ่งนึง

อองตวนกระโดดด้วยความดีใจ กินไอติมจนเลอะไปทั้งตัว ผมได้แต่ส่ายหน้าด้วยความปวดกระดองใจ ขับรถพากลับบ้าน จะเอาตัวไปส่งยายของมัน แต่พอเลี้ยวเข้าซอยบ้านคุณยายแอนนาเท่านั้นละ เจ้าอองตวนก็กรี๊ดขึ้นมาอีก

“ไปอีกสามรอบ”

“หา” ผมตาเหลือก “สามรอบ ไม่ไหวแล้วโว้ย ลงจากรถกรูเด๋วนี้เลยนะ”

“หนูไม่ลง แง แง แง แง แง แง แง แง”

อองตวนแหกปากร้องไห้โหยหวน ราวกับโดนทรมานทรกรรม ผมเองก็เริ่มประสาทเสีย ไม่รู้จะจัดการกับเด็กนี่ได้ยังไง ก็พอดีนึกได้ว่าสองวันก่อนผมเป็นหวัดซื้อยาลดน้ำมูกมากิน ผมเป็นมนุษย์ไม่ชอบกินยา เลยซื้อแบบจิบที่มีรสอร่อยมาจากวอลล์มาร์ต นอกจากรสชาดอร่อยแล้วไอ้ยาเนี่ยมันก็ง่วงซะด้วย

เอาละวะ...จะหาว่าใจร้ายก็ยอม...ผมเริ่มแผนชั่วทันที

“อ้ะ เดี๋ยวไอพาไปนั่งรถอีกก้ได้ แต่อองตวนต้องกินน้ำหวานนี่ก่อนนะ”

“น้ำหวานอะไร” อองตวนทำตาโต ชักสนใจ

“นี่ไงๆๆๆ อร่อยนะ” ผมเชิญชวนด้วยการเปิดฝาขวดยาส่งให้เด็กนรกลองดม

“ชิมหน่อยเดะ” อองตวนว่า

เสร็จกรู อิอิ ผมส่งขวดยาให้หนูอองตวน ซึ่งรับไปจิบแต่โดยดี

“เหมือนยาแก้ไอเลยอะ” เด็กแสบบ่นพึมพำ

ผมเห็นอองตวนจิบไปเยอะพอสมควร ก็เริ่มขับรถวนไปช้าๆรอบหมู่บ้าน คราวนี้ไปยังไม่ทันจะครบรอบเลย อองตวนก็หลับคร่อกไปแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆ

ผมวนรถกลับไปหน้าบ้านคุณยายแอนนา แล้วอุ้มเด็กแสบลงไปกดออดที่ประตู

คุณยายแอนนาเดินกระย่องกระแย่งมาเปิดให้ เมื่อเห็นอองตวนก็ทำตาโต ร้องโวยวายว่าเกือบจะโทรแจ้งความซะแล้วว่าหลานหายไป แกขอบคุณผมใหญ่โตก่อนจะให้ทิปมาอีก5เหรียญ เป็นค่าที่พาหลานแกไปนั่งรถเที่ยว

เฮ้อ...มันจะคุ้มกันไหมเนี่ย เพราะเลยเวลาส่งพิซซ่าไปกลับที่โรแบร์โต้กำหนดไปเกือบสิบนาที

แต่ยังไงก็อดขอบคุณยาขวดนั้นไม่ได้ เพราะไม่งั้นผมคงจะได้เตะเด็กตกรถไปแล้วอะครับ

ที่น่าสงสารก็คือ ไม่รู้ว่าไอ้หนูมันจะตื่นเมื่อไหร่นะสิ เพราะเล่นซัดเข้าไปตั้งเกือบครึ่งขวด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

Create Date : 06 สิงหาคม 2553
Last Update : 6 สิงหาคม 2553 15:19:20 น.		6 comments
Counter : 8901 Pageviews.
Share Tweet